Styczeń, po Sylwestrze

     No i weź kurwa nie leć na taką kobietę. Była seksowna, miała zajebisty charakter i świetny gust. Z uwagą obserwowałem jak bez pardonu wyciąga z barku szklanki i… wódkę? Zaskoczony jeszcze raz przyjrzałem się etykietce na butelce i dwom szklankom, które postawiła na biurku, i napełniła trunkiem. No chyba se kurwa jaja robisz.
     - Pijesz wódkę ze szklanki? – zapytałem, nie mogąc wyjść z podziwu nad wyborem, którego dokonała. Nie spotkałem jeszcze kobiety, która by skusiła się na taki eksperyment. Wolały się ograniczać, zwłaszcza w nowym towarzystwie. Jakby nie zdawały sobie sprawy z tego, że wszystko widać w ich postawie, słowach i sposobie podchodzenia nawet do tych niewielkich ilości alkoholu. Dziewczyna roześmiała się na głos.
     - Szklanka z wódką... To mój ulubiony drink... – uniosłem brew, spoglądając na mimikę jej twarzy. Szukałem jakiegoś sygnału, że sobie stroiła żarty, ale go nie było.
     - Wyjdź za mnie… - rzuciłem w żartach, sięgając po swoją szklankę.
     - Czekaj... Sprawdzę swój terminarz... – odpowiedziała, podejmując moją zagrywkę. Po raz kolejny. - Pasuje Ci przyszła sobota? – mówiła to z wyraźnym rozbawieniem. Uśmiechnąłem się półgębkiem, odstawiłem szklankę i oparłem dłonie na blacie biurka, nachylając się bardziej w jej stronę. Skupiłem wzrok na jej tęczówkach, zdając sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie żadne z nas nie będzie się trzymało jej warunku. Przynajmniej jak do tej pory takie odnosiłem wrażenie.
     - Po co czekać tydzień? Mam dzisiaj wolny wieczór…

    Uważnie obserwowałem jej reakcję, próbując z niej odczytać to, co naprawdę nią targało. Nie miałem takiej możliwości. Była zbyt świetną aktorką, żebym z jej oczu wyczytał targające nią myśli. To wcale mnie nie zniechęcało, wręcz przeciwnie. Samolubnie chciałem, żeby jej myśli były mi dostępny, ale swoim i tak nie miałbym zamiaru się podzielić.
     - Przede mną tego nie ukryjesz… - zażartowałem, przyglądając się jak w mgnieniu oka opróżnia swoją szklankę. Nie chcąc być w tyle wypiłem zawartość mojej i wyminąłem biurko, żeby oprzeć się o nie tyłkiem, przodem do dziewczyny. Na tę chwilę musieliśmy przerwać zabawy. Poza tym ona sama chciała, abyśmy tego nie kontynuowali, a ja miałem zamiar doprowadzić ją do tego, że przyzna się do błędu. Do tego, że przyzna się, że flirtowanie ze mną jest czymś, czego pragnie bardziej niż się do tego przyznaje. – Więc? Jaki masz plan? – zapytałem, przybierając maskę obojętności na jej wdzięki i ciekawości na to, co sobie opracowała.

   Varya miała wszystko dopracowane w najmniejszych szczegółach. Zdawało się, że już dawno wymyśliła ten plan i częścią jego realizacji było śledzenie mnie i poznanie moich zwyczajów. Czemu od razu nie pojawiła się i nie zapytała o to samo? Czy naprawdę musiała robić takie konspiracje? Na jej miejscu od razu bym podjął kroki w celu uwolnienia porwanej matki, bez zastanawiania się, bez planowania i sięgając po dostępne środki, jakkolwiek marne by nie były. Jej cierpliwość… Skąd ona mogła wiedzieć, że jej matka jeszcze żyła? Czynów Ojca nie dało się przewidzieć. Nie miał nawet nawyków, które by to ułatwiły.
     - Nic dziwnego… - odpowiedziałem, bawiąc się pustą szklanką w dłoni i wpatrując w nią. – Jedną z mocy mojej matki było niwelowanie oryginalnych umiejętności wampirów, nieważne jakiej krwi. Postawiła wokół naszego domu barierę, przez którą żaden… nieproszony gość nie może się przedostać. Ona nie osłabła po jej śmierci – wyjaśniłem i odstawiłem szkło na blat biurka. Sięgnąłem po otwartą butelkę wódki i nalałem naszej dwójce. – Nie ukrywam, że nie jestem szczególnie chętny do uczestniczenia w tym bankiecie na moją cześć, ale skoro to jedyna okazja, żeby uratować twoją matkę to niestety muszę się na nim pojawić. A miałem taki piękny plan, żeby ich wszystkich wystawić do wiatru… Powinienem cię ukarać za to, że mi to uniemożliwiłaś… - uśmiechnąłem się wyzywająco i przystawiłem szklankę do ust, opróżniając jej zawartość. Jednocześnie wpatrywałem się prosto w jej oczy.

  Pochłaniała wódkę tak, jakby to była zwykła woda albo sok pomarańczowy. Zmuszało mnie to do zastanawiania się, jak wiele styczności miała z alkoholem tego rodzaju i z jakiego powodu jej życie obrało takie tory. Drażniła mnie myśl o tym, co musiała robić, że konsekwencją tego jest tylko jedna, nawet niezbyt wielka torba z rzeczami i motor. Nie byłem, jednak pewien, czy potrzebowałem tych wiadomości. Jasne, interesowało mnie to, co robiła do tej pory, ale w jakiś sposób uznałem, że te informacje mogę poznać w późniejszym czasie. Nie ma co odkrywać na samym początku wszystkich kart.
     Słuchałem jej z uwagą, miarując każde słowo. Przetwarzałem je w głowie, obserwując jej ruchu i czując jak moje zainteresowanie jej osobą zwiększa się z minuty na minutę. Niedobrze. Zaczynała zbyt intensywnie pobudzać moje zmysły, a doskonale wiedziałem, jak to się kończyło. Stąd siedziałem niewzruszony, spokojnie sącząc alkohol i dusząc w sobie pragnienia. O nie, chciała dystansu to go dostanie. To ona pierwsza złamie swoją zasadę, już ja się o to postaram.
     - Pokój numer 18 – powiedziałem, odwracając uwagę od jej słów. Wykorzystam je w innym terminie. Teraz trzeba było się opanować, mimo że to, co powiedziała tworzyło niezliczone możliwości.

Potulne szczenię. To określenie było jak wymierzony kuksaniec, delikatny policzek, który bardziej dotykał dumy niż sprawiał ból. Szczerze mówiąc nie wiedziałam jakie stanowisko mam przyjąć. Z natury robiłam wszystko na opak, szczególnie kiedy ktoś wydawał mi rozkazy, mimo że wcale nie powinien. Mimo że wystarczyło dodać zwykłe „proszę”. Mało kiedy się tego używało, więc i ja przyjmowałam buntownicze stanowisko niemal w większości sprawach. Czy była to tylko kwestia tego, by komuś zrobić na złość? Nie… Raczej by po prostu nadal pozostać sobą, by nakreślać, że nie jestem czyjąś marionetką, mimo że zazwyczaj byłam najmłodsza w towarzystwie.
Tutaj sprawa wyglądała trochę inaczej. Starałam się być elastyczna, co na ogół przychodziło mi z łatwością. Może to kwestia częstego zmieniania towarzystwa w przeszłości i aby się dogadać, trzeba było się w pewien sposób dopasować, jednocześnie nadal pozostając sobą. Sam Eiichi określił, że mam robić to, co rozkaże, nawet jeśli nie będę się z tym zgadzała. Samo to sprawia, że muszę być… Dla niego potulnym szczenięciem. Ale czy zawsze?
Nie odpowiedziałam mu nic po jego wykładzie o zdobywaniu informacji, lecz złapałam z nim krótki kontakt wzrokowy, by wiedział że nie ignoruję jego mowy. Miałam ochotę się gorzko zaśmiać, bowiem poczułam dziwne uczucie umysłowego uniesienia, zazwyczaj towarzyszące przy wzbogacaniu swojej wiedzy. Czułam, że miał rację.
Przez kilkanaście minut nie zamieniliśmy ani słowa, w aucie rozbrzmiewały melodie raczej mocnych utworów. Powstrzymywałam się, by do jednej nie zacząć śpiewać, bowiem zaraz musiałabym się spotkać z krytyką od bruneta, uparcie zapatrzonego w drogę przed sobą.
- Hmm… Co będzie moim celem?- spytałam, bo miałam dziwne wrażenie, że nie będzie nim Eiichi. Kto wie, mogłam się mylić. Wkrótce zatrzymaliśmy się w nieznanym mi miejscu, a ja zaczęłam chłonąć oczami każdy element krajobrazu, jakby chcąc zapisać go sobie trwale w pamięci.

 Dopijając wódkę ze szklanki uważnie obserwowałam to, co robiła Varya. Odnotowałem każdy jej ruch, nawet ten szczególnie niepotrzebny, wzrokiem śledząc całe jej ciało. Na dłuższą chwilę zatrzymałem się na pośladkach i długich nogach, rozkoszując się tym widokiem z dystansu. Nie planowałem pozbawiać się przyjemności zdobywania, nie tym razem.
     Słysząc jej pytanie, odstawiłem szklankę na blat biurka i podniosłem się, żeby podejść do drzwi. Będąc w ich pobliżu stanąłem za wampirzycą i przełożyłem rękę przez jej ramię, kładąc swoją dłoń na jej, zaciśniętej na klamce. Nachyliłem się nad jej uchem, uniemożliwiając otwarcie drzwi.
     - Nie powinnaś mówić mężczyźnie, że nie obchodzi cię, co z tobą zrobi. Wyobraźnia wtedy zaskakuje nawet ich samych – szepnąłem, oplatając oddechem płatek jej ucha i przez chwilę trzymałem przy nim usta, sugerując jej, że planuję go nimi dotknąć, ale odsunąłem się od niej, pchając drzwi do przodu i przepuszczając ją. – Kieruj się na drugie piętro – powiedziałem, zamykając swój gabinet i wrzucając klucz do kieszeni spodni. Następnie wyminąłem Varyę i podążyłem w odpowiednią stronę.

     Na mojej twarzy wciąż igrał szeroki uśmiech, który powiększył się po słowach kobiety. Byłem więcej niż usatysfakcjonowany jej podatnością na głupie, dżentelmeńskie gesty oraz zagrywki. Ciekawiło mnie na co było ją stać w tej kwestii. Miałem zamiar się o tym przekonać, ale nie w najbliższym czasie. Najlepiej było sobie miarować odkrywanie kolejnych kart, zarówno swoich jak i jej. Wciąż chciałem doprowadzić ją do tego, że sama będzie pragnęła zniszczyć ten dystans, który narzuciła. Nieważne, że chodziło jej o zaczekanie, aż uratujemy jej matkę.
     - Podejmuję wyzwanie – odezwałem się, mijając dwie wampirzyce, rozmawiające na korytarzu. Dzisiaj wyjątkowo dużo osób przewijało mi się przed oczami. Zazwyczaj byli w pokojach, albo grupowo w salonie.
     Odprowadziłem Varyę wzrokiem, kiedy odbiła w stronę kuchni, z której wróciła ze sporym zaopatrzeniem. Zdziwiło mnie, że wzięła tyle krwi. Gdybym był na jej miejscu i do tej pory swobodnie przemierzał kolejne miejscowości, nie oszczędziłbym sobie poznania wielu smaków.
     - To tutaj – powiedziałem, kiedy wspięliśmy się na drugie piętro i stanęliśmy pod pokojem numer 18. – Możesz udekorować wnętrze jak ci się podoba – dodałem, przepuszczając ją w stronę drzwi. – Jak będziesz czegoś potrzebowała, wiesz gdzie mnie szukać.

Keira

Kiwnęłam ledwo zauważalnie głową, gdy zdradziła mi powód jej utknięcia w opuszczonym schowku. Już wcześniej z łatwością domyśliłam się, że czarnowłosa padła ofiarą jakiegoś żenującego żartu, a wiadomość, iż za wszystko odpowiedzialny był Eiichi była dla mnie niezwykle wiarygodna. I chociaż nie tylko bliźniaków można było posądzić o infantylność w tej akademii, to właśnie oni przyszli mi w pierwszej kolejności na myśl.
- Trzeba zaakceptować, że niektórzy mają zgoła inne definicje na niektóre zachowania…- powiedziałam, zdając sobie doskonale sprawę, że gdyby sam został zamknięty raczej nie płakałby ze śmiechu.
Utkwiłam błękitne tęczówki w jej twarz, wysłuchując jej podziękowań. Sprawiała wrażenie dojrzałej i dobrze wychowanej niewiasty, której miłe słowa nie były następstwem strachu, czy udawanej uprzejmości. To, co było dla mnie zastanawiające to jej posłuszność i gotowość do spełnienia długu. Nie wydawała się głupia, a w tej sprawie rzadko kiedy się myliłam. Mogła okazać się o wiele bardziej interesującą wampirzycą, niż zakładałam na samym początku…
Przekrzywiłam nieznacznie głowę, wyciągając rękę przed siebie i muskając palcem jej policzek, jakoby znalazł się tam niepożądany paproszek.
- Będę czekać z niecierpliwością- odparłam chłodnym głosem, pozwalając jej wpierw odejść i dopiero samej udać się do salonu. Kiedy nie było w nim ludzi, pomieszczenie wydawało się niezwykle zimne, mimo żarzącego się drewna w kominku i lampki, która minimalnie oświetlała pokój, nadając krawędziom mebli ciepłego odcienia. Przez duże, wysokie okna zaglądał księżyc, niemal w całości zamglony przez zimowe chmury.
Włączyłam radio, z którego już po chwili cicho pobrzmiewała melodia, po czym zbliżyłam się do barku. Wyciągnęłam dwa smukłe kieliszki wraz z winem, decydując się poczekać z napełnieniem ich do przybycia Nymerii. Martell. Rodzina, która jeszcze tak niedawno ucierpiała z powodu straty ważnego członka rodziny, zapewne następcy ich wszelakich działalności. Marou. Mało wiedziałam o sprawie, najwyraźniej dwie strony zechciały zachować jak najwięcej dla siebie…
Poprawiłam bordową suknię, siadając na sofie i przyglądając się iskrom, które powolnie umierały w ścianach kominka.

    - Tego się właśnie obawiam… - szepnąłem do samego siebie, kiedy zamknęła drzwi przed moim nosem. W tym momencie to była najrozsądniejsza decyzja, bo nie byłem pewien jak potoczyłabym się dalej ta rozmowa. Co więcej, nie chciałem się przekonywać. Doskonale pamiętałem jak kończyło się takie zaangażowanie, jakie przechodziło mi przez myśli, kiedy obserwowałem Varyę. To była ostatnia rzecz, której teraz potrzebowałem. To był najgorszy czas, w którym mogłem o tym pomyśleć.
     Stukot butów, kiedy stawiałem kolejne kroki rozchodził się po korytarzu, brzmiąc dla mnie jak gong, który ostrzegał przed zbliżającym się najazdem. Nawet jak zatrzymałem się w miejscu, dalej słyszałem echo kroków. Prawa. Lewa. Prawa. Lewa. Do cholery, czułem się tak, jakby były dźwiękową wizualizacją emocji, które wstrząsały moim ciałem. Tornado w moim sercu.
     Zupełnie odruchowo sięgnąłem po telefon i wygrzebałem w galerii swoje stare zdjęcie z matką, jakby to miało mi pomóc. Nie wiem po co to zrobiłem, skoro wiedziałem, że to nie zadziała. Chyba, żeby się tylko bardziej wkurwić. Nie tego potrzebowałem. Nie wspomnień, nie rozmyślań, tylko rozmowy. Zwykłej, paradoksalnie ludzkiej rozmowy o uczuciach… Musiałem z kimś porozmawiać o tym, co mnie paraliżowało w środku. Tylko z kim? Nie miałem z kim i przecież doskonale o tym wiedziałem, ale teraz zdało mi się to tak… przytłaczające, że zachwiałem się na nogach.  Aya.. odpada, bo od czasu zerwania zaręczyn nasza relacja była… napięta. Nymeria? Nie mogłem sobie tego wyobrazić. Cyn… Palce mi zadrżały, kiedy zauważyłem, że nieświadomie odnalazłem jej numer na liście kontaktów telefonicznych. Taaa… Jasne.
     Telefon z powrotem zniknął w mojej kieszeni. Zaraz po tym, jak w sekundę pozbyłem się tego dziewięciocyfrowego wspomnienia. Musiałem czymś zagłuszyć te pędzące myśli, a jedynym wyjściem było pozbycie się energii, siły. Skierowałem się więc w stronę wyjścia i oddaliłem od budynku. Im dalej byłem, tym szybciej przebierałem nogami, aż biegłem wykorzystując całą swoją prędkość. I nic. Dalej myślałem. Dalej widziałem te cholerne obrazy każdej kobiety, na której mi zależało, a którą w jakiś sposób straciłem. Musiałem więc wymyślić coś innego i widok roztopionego lodowiska podsunął mi pomysł. Stanąłem na brzegu i przyjrzałem się dziurze. Stawiając stopę na zamarzniętym jeziorze zwiększałem grubość jego lodu, aż znalazłem się na samym środku. Rozejrzałem się dookoła, upewniając że nikogo nie było w promieniu rażenia i kucnąłem. Prawą dłoń położyłem na podłożu, wypuściłem powietrze z ust i zamknąłem oczy. Powoli uspokajałem swój oddech, starając się wyciszyć wszystkie zmysły i bodźce oprócz dotyku na dłoni. Próbowałem poczuć wodę, płynąć pod wierzchnią warstwą lodu. Jej stały prąd, wilgotność i powierzchnię. Te strumienie mroźnego powietrza i śnieg. Zimno. Mróz. Mój żywioł. Próbowałem dotrzeć do jego krańców, odmierzając ile to było, i sięgając dalej, chociaż były drzewa. Nieistotne. Było ich tak dużo, że utrata kilku nie będzie miała znaczenia. A kiedy już miałem pewność, że taka powierzchnia mnie wykończy, skupiłem się jeszcze bardziej, wizualizując w wyobraźni to, co chciałem osiągnąć. Zacisnąłem zęby i wyrzuciłem z siebie mroźne pnącza, oplatając nimi cały teren, który wybrałem. Ziemia zaczęła drżeć pod moimi stopami, jakby dotarło do nas trzęsienie ziemi. Nie wiedziałem jak duży teren ono objęło i z jaką siłą. Widziałem tylko jedno. Widziałem w wyobraźni i starałem się to odwzorować na zewnątrz. Każdą kostkę lodu, każdą ścianę, każdy zakręt. Stworzyłem ślepe zaułki, stworzyłem drogi, którymi można było dotrzeć do samego środka i tworzyłem to. Już w połowie czułem jak wiele mnie to kosztuje. Moje ciało drżało. Kolano oparło się o mroźną powierzchnię, druga dłoń dołączyła do wcześniejszej. Wszystkie mięśnie spiąłem, czując w sobie każdy element mojego dzieła. Jak złośliwego robaka, który swoim ciężarem wgniatał mnie w lód pod moimi stopami. Każda ściana miała co najmniej trzy i pół metra wysokości oraz metr grubości, żeby nie można było tego rozwalić. A wszystko wyrastało z podłoża wokół mnie. Otaczało z każdej strony, aż całkowicie mnie zasłoniło. Mnie, stojącego w samym centrum ogromnego, lodowego labiryntu.
     - Zadziałało… - odezwałem się, siadając na powierzchni jeziora i opierając plecami o jedną ze ścian budowli. Jedyne ruchy jakie mogłem wykonać to zgięcie prawego kolana i swobodne oparcie o niego ręki, żeby przybrać wygodniejszą pozycję. Zdołałem też podnieść wzrok na niebo, z którego zaczął sypać śnieg. Nie miałem siły nawet myśleć, a właśnie o to mi chodziło. O ciszę.

   Zamknąłem oczy. Trzymanie ich na siłę otwartych nie było dobrym rozwiązaniem. Nie potrzebowałem teraz sprawiać pozorów. Nie musiałem grać, ani wkładać na twarz fałszywej maski. Byłem sam. Z resztą to nie było nic nowego. Nie pamiętałem już uczucia, w którym nie musiałem liczyć na samego siebie. Nie pamiętałem uczucia innego od samotności. Niekiedy miałem wrażenie, że nigdy nie miałem styczności z czymś innym, chociaż paradoksalnie do tej pory bardzo wyraźnie widziałem wszystkie miłe wspomnienia. Pamiętałem te czułe i często zawstydzające słowa, które i tak poprawiały mi humor. Te głupie gry, które niekiedy wydawały mi się żenujące, i od których czasami uciekałem.
     - Sometimes we stumble
       Sometimes we even fall. – Otworzyłem oczy i zadarłem głowę, doskonale wiedząc kogo zobaczę, siedzącego na ścianie, o którą się opierałem. Śpiewał. Do jasnej cholery on śpiewał, tak jak zawsze.
     - Jeśli się nie zamkniesz stracisz coś więcej niż język… - odezwałem się, chociaż miałem świadomość, że mężczyzna nie przestanie, a wręcz pociągnie dalej.
     - And we can't find a friend
       Can't comprehend it all – zeskoczył i zwinnie zatrzymał się tuż obok mnie, dalej śpiewając tę przeklętą piosenkę.
     - Rainer… - zwróciłem mu uwagę dużo ostrzej, a on przestał, chociaż wiedziałem, że nie zrobiło to na nim wrażenie. Z moich ust groźby padały w jego stronę więcej razy niż w stronę kogokolwiek. Każda inna osoba, która tak nadszarpnęła moich nerwów była martwa, ale nie on. Ten skurczybyk nadal żył, a ja wcale nie chciałem, żeby to się zmieniało za moją sprawą.
     - Pamiętasz jak to się kończy? – zapytał, chowając ręce do kieszeni skórzanej kurtki, którą na sobie miał. Nie odpowiedziałem, milczałem. – Aaron… Pamiętasz jak to się kończy? – powtórzył stanowczo, zmuszając mnie do przygryzienia wargi. Nie chciałem dołączać do jego gry, ale wiedziałem, że nie odpuści. Im szybciej tym lepiej.
     - Tak – zacząłem, ale w przeciwieństwie do niego nie śpiewałem i nawet nie mówiłem tego tekstu. - Nie zaśpiewam tego - westchnąłem zrezygnowany, widząc ten szyderczy uśmieszek, który pojawił się na jego twarzy. Nachylił się i wyciągnął rękę w moją stronę.
     - Aaron... – zwrócił mi uwagę, spoglądając na mnie. Nie ruszałem się. Nie łapałem go za rękę tylko się w niego wpatrywałem, a on jej nie zabierał.
     - Nie – odpowiedziałem, nie spuszczając z niego spojrzenia.
     - Aaron…
     - Nie zrobię tego – warknąłem, mrużąc oczy, ale nie odstraszyły go.
     - Możesz to zrobić z własnej woli, albo cię do tego zmuszę. Twój wybór.
     - Nie zrobisz tego…
     - Oj tak, zrobię – miałem otępiałe zmysły przez zużycie energii, dlatego nie zauważyłem, kiedy jego ręka złapała moją w mocny uścisk. Razem z tym poczułem mocne uderzenie w płuca i musiałem gwałtownie nabrać powietrza, żeby się oswoić z tym uczuciem. Napłynęła fala energii, którą mężczyzna we mnie odnowił i wszystko stało się wyraźne jak przed zbudowaniem labiryntu.
     - Dlaczego to zrobiłeś? – warknąłem ostro, podnosząc się z zapewne czerwonymi tęczówkami. – Dopiero co się tego pozbyłem – przeklęta moc Rainera. Nienawidziłem tego, że z taką łatwością psuł moje plany. To nie był pierwszy raz kiedy użył na mnie swoich umiejętności. Tym razem, na moje szczęście bądź nieszczęście, zależy jak na to spojrzeć, wykorzystał tę lepszą wersję. Długo dochodziłem do siebie, kiedy wściekły wyssał ze mnie całą życiową energię. Wszystkie moje kości pamiętały jak cholerny to był ból.
     - Ucieczka od problemu to nie jest jego rozwiązanie – odpowiedział mi niemal tak samo groźnie, jak ja się do niego zwracałem.  – To ci nie pomoże, nie na długo.
     - Pomoże na wystarczająco długo – syknąłem, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Rainer był typem osoby, której nic ani nikt nie mógł przestraszyć. Jego konfrontacja z Vincentem skończyła się dla niego dobrze właśnie dlatego, że nie wpadł w jego sidła.
     - Jeśli ci to wystarcza… - tym razem to on skrzyżował ręce na klatce piersiowej. - … to dlaczego jeszcze żyję? Przecież się zbuntowałem – udał przestraszonego. – Zrobiłem coś, czego mi zabroniłeś. Z tego co wiem, to wasza rodzina usuwa z drogi każdego, kto nie wykonuje waszych poleceń. Musicie rządzić, musicie być postrachem, musicie rozstawiać wszystkich po kątach – zbliżył się do mnie i rozłożył ręce, otwierając się na cios ode mnie. – No dalej… Daj się ponieść własnej krwi – wysunąłem swoje kły, bo byłem wściekły. Nie, byłem wkurwiony, bo miał rację. Ten cholerny skurwysyn miał rację i doskonale o tym wiedział. Uśmiechnął się zwycięsko i uderzył mnie pięścią w brzuch. Był to na tyle silny cios, że wpadłem na jedną ze ścian, rozwalając ją na drobny mak.
     - Co do… - nie zdążyłem dokończyć, bo znalazł się nade mną i kolanem przygniótł mnie do ziemi, przycisnął nim szyję. Na człowieka by od razu zadziałało, ale nie na wampira.
     - Straciłeś gardę – odezwał się triumfalnie. Złapałem go za buty i przekręciłem jak korkociąg odrzucając w bok. Błyskawicznie poderwałem się z miejsca i podniosłem go nad ziemią za gardło, mocno zaciskając na nim palce i jego plecy opierając o lodową ścianę. Nie miał gruntu pod stopami, ale się nie bał. Uśmiechał się, znowu tak samo. Puściłem go, bo nawet jakbym chciał nie potrafiłbym go zabić. Oparł się o ziemię i chwilę łapał oddech, by po jakimś czasie podnieść się i poważnie na mnie spojrzeć.
     - Weź się w garść – rzucił ostro, rozmasowując obolałą szyję. Ile to już razy musiał to przeze mnie robić? – Ciągłe rozpamiętywanie przeszłości nic ci nie da – podszedł bliżej. – Boli? Trudno. Niejedna rzecz w życiu cię jeszcze zaboli. Nie znaczy to, że wiecznie masz jojczyć jak jakaś stara babcia, która nie zdążyła na wyprzedaż beretów. Nie podoba ci się na czym teraz stoisz? To kurwa to zmień! Zamiast iść trasą, którą wyznaczył twój ojciec, wyznacz swoją własną – dodał i wzruszył ramionami. – A teraz idziemy pić, bo mam przez ciebie chujowy nastrój, a mam jeszcze zamiar wygrać nasze zawody – uśmiechnął się, odwrócił i puścił przodem. Zatrzymał się po kilku krokach i rozejrzał podczas gdy ja kalkulowałem w głowie to, co mi powiedział. Miał rację, tylko jak kurwa miałem to zrobić? – Powiesz mi jak stąd wyjść? Piękne kobiety na mnie czekają… - przerwał mi, wyglądając zza ściany.
     - Jesteś poniżej oczekiwań każdej z nich.
     - Oj no wiesz? Nie podzielisz się z przyjacielem?

Stonowany zapach perfum Nymerii w salonie wyrwał mnie z zamyślenia kilka sekund przed usłyszeniem jej kobiecego głosu. Nie odwracałam się specjalnie w jej stronę, czekając cierpliwie aż brunetka podejdzie do mojej osoby z delikatnym zakłopotaniem. Przeniosłam spojrzenie na butelkę półsłodkiego wina, zgadując, że właśnie tego typu pije najczęściej.
Martell zdążyła się przebrać w nieco wygodniejsze ubrania, których osobiście nie preferowałam, lecz na niej wyglądały atrakcyjnie. Jasny sweter kierował uwagę na jej długie, czarne włosy, a jeansy nienagannie opinały uda i jędrne pośladki, których widok szybko zniknął mi z oczu.
- Nie dostrzegam większego problemu, ale skoro mnie przypadł wybór, nalegam na to… Tamto z chęcią przyjmę przy następnym spotkaniu- powiedziałam, sugerując jej, że wizja jednorazowego delektowania się winem nie wchodzi w grę.
- Mówisz więc, że twoja relacja z Eiichim kwitnie, a jego niepokój, iż mogłabyś nawiązać z kimś innym bliższą więź sprawiła, że zamknął Cię w schowku… Chociaż sądziłam, że mimo wszystko ma większy takt i postara się zapewnić jakiś godny Ciebie komfort…- powiedziałam, zakładając włosy za ucho, by następnie otworzyć butelkę i napełnić kieliszki.
Nagle zdałam sobie sprawę z czegoś niezwykle oczywistego, a Nymeria nie była już tylko nową znajomą, czy ewentualną przyszłą… Towarzyszką. W chłodnych, błękitnych oczach mogło się pojawić coś nieuzasadnionego, myśl bowiem przyszła tak nieoczekiwanie, że sama nie byłam w stanie zachować kompletnej obojętności.
Nymeria Martell… Dziewczę, które mogło mi pomóc.