Styczeń, po Sylwestrze

Zignorowałam jego komentarz odnośnie mojego słownictwa… Ciekawe czy jemu łatwo byłoby zachować fason  gdyby znajdował się na moim miejscu. Zdawałam sobie sprawę z tego, że edukacja wszystkich czystokrwistych jest na bardzo wysokim poziomie ale nie sądziłam, iż obejmuje również pospolite wulgaryzmy. Gdy usłyszałam jakiś nieznany mi głos momentalnie odwróciłam się w drugą stronę i założyłam na głowę kaptur by ukryć twarz. Aaron grzecznie przywitał się z dziewczyną, a następnie ponownie zwrócił się do mnie. Jego słowa zaskoczyły mnie… Negatywnie. To po co ta cała szopka skoro On nawet nie ma zamiaru mnie wysłuchać. Nieznacznie otworzyłam usta aby coś powiedzieć lecz kolejne zdanie chłopaka wprawiło mnie w prawdziwe osłupienie. Nie mogłam uwierzyć, że tak po prostu się zgodził… Nie zadając żadnych dodatkowych pytań, nie wnikając w to jak wygląda mój plan i z czym się wiązał… Tak naprawdę nie wiedział na co właśnie się zgodził. Zanim zdążyłam się otrząsnąć chłopak poinformował mnie, że idzie wyciągnąć sprzęt i zaraz do mnie wróci.. Sprzęt? Czy On? O czym o myśli? Chyba nie… Nie chciał abym.... Dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie, ze chodziło mu o ścigacz… Kiedy mężczyzna zniknął z mojego pola widzenia postanowiłam realnie ocenić moją szansę na wygraną… Musiałam przede wszystkim zmniejszyć swój ciężar... Zabrałam więc czarną torbę i zaczęłam rozglądać się po okolicy jednocześnie zastanawiając się nad tym gdzie mogę ją ukryć… Nie chciałam rozstawać się z całym moim dobytkiem ale w tym momencie nie miałam większego wyboru. Po krótkim namyśle zbliżyłam się do jednego drzewa po czym lekko odbiłam się od ziemi i wskoczyłam na najniżej rosnącą gałąź. Przywiązałam torbę do jednego z konarów po czym zeskoczyłam czekając na Aarona dokładnie w tym samym miejscu w którym mnie zostawił.
- Zawsze… Na wszystko… - powiedziałam z uśmiechem siadając na motor i odpalając silnik… Wyprowadziłam maszynę na główną drogę i zaczekałam aż Marou ustawi się tuż obok mnie.
- Widzisz tamten opuszczony kościół na wzgórzu? – zapytałam wskazując dłonią niewielki punkt na horyzoncie. – Trasa ma około dziesięciu kilometrów… Zaczynamy w tym miejscu… – po tych słowach podkręciłam obroty po czym, a gdy usłyszałam, ze brązowooki również jest gotów do wyścigu wystartowaliśmy… Powietrze przeszył potężny ryk dwóch demonów prędkości… Uwielbiałam to uczucie… Tą specyficzną wolność, w której jestem tylko ja, mój ścigacz i rozciągająca się przede mną czarna nawierzchnia. Pęd powietrza rozwiewał mi włosy i muskał jasną skórę… Nie patrzyłam na licznik, a mimo to wiedziałam, ze przekroczyłam barierę 200 km/h… Niestety po kilku minutach zmuszona zostałam by wpatrywać się w plecy jadącego przede mną mężczyzny… Westchnęłam cicho… Mój Kawasaki blado wypadał przy MTT Turbine Superbike… Miałam wrażenie, że cała ustalona przeze mnie trasa rozpłynęła się w ułamku sekundy, bo już po chwili parkowałam obok szatyna przed wejściem do kościoła.
- Chyba zostało mi tylko pogratulować zwycięzcy… - rzekłam

Odwróciłem się gdy usłyszałem przyjemny dla ucha, dziewczęcy głos… Hmm… Niecodzienne było to zjawisko pośród tej zbieraniny wyniosłych panien, irytujących szkodników czy też szczebioczących gwiazdek. W pierwszym momencie chciałem skierować nowoprzybyłą uczennicę wprost do gabinetu przewodniczącego nocnej klasy znajdującego się na końcu korytarza ale przypomniałem sobie o jego nieobecności. Poza tym robiłem podobnego rodzaju tak wiele razy, że jeden więcej na pewno by mi nie zaszkodził. Tym co mnie zdziwiło to fakt, iż szukała Junko, a nie Aarona co wydawać się mogło lekko podejrzane.
- Rozpiska pokoi jest na tablicy w głównym holu lecz na Twoim miejscu nie szukałbym w sypialni. Nie wyczułem jej obecności kiedy mijałem pokój… - powiedziałem lekko wzruszając ramionami po czym upiłem łyk aromatycznej kawy. Spojrzałem na stojącą naprzeciw mnie ciemnowłosą, której wygląd przypominał mi porcelanową lalkę z jakiegoś horroru trzeciej kategorii. Uśmiechnąłem się lekko…
- Z wielką chęcią pomogę Ci w poszukiwaniach o ile zdradzisz dlaczego w ogóle jej szukasz… Wiesz… Junko jest dość… specyficzną osobą. – stwierdziłem dopijając kawę.

Wystarczyła sekunda aby pojawił się tuż obok mnie. Złapał moją dłoń i gwałtownie przyciągnął do siebie niwelując dzielącą nas odległość do minimum. Nieznacznie uniosłam głowę gdy Aaron zaczął się nade mą pochylać nie mogąc oderwać wzroku od jego ust. Przez myśl przemknęła mi refleksja o tym jak bardzo jest to niestosowne… Gdyby obejmujący mnie mężczyzna wiedział o łączących nas więzach krwi to nie na moich biodrach spoczywały by teraz jego ręce tylko na szyi. Zbyt dobrze znałam stanowisko Vincenta odnośnie swoich bękartów. W końcu jestem jedynym, który dożył swoich siedemnastych urodzin. Podniosłam wzrok by ujrzeć wpatrzone we mnie ciemnobrązowe tęczówki… To wszystko… Cała ta sytuacja kojarzyła mi się ze snem… Z jednej strony chciałam się obudzić, a z drugiej zżerała mnie ciekawość co będzie dalej. Nie potrafiłam się od niego odsunąć, odepchnąć go… Zupełnie jakby sama siła jego osobowości całkowicie sparaliżowała całe moje ciało… Był blisko… Za blisko… Upajałam się jego zapachem, bliskością, a moja dłoń mimowolnie zacisnęła się wokół jego przedramienia jakby obawiała się tego, że spróbuję uciec.
- Varya… - szepnęłam cicho zdając sobie sprawę z tego, że i tak doskonale usłyszy każde moje słowo – Nazywam się Varya Siergiejewna – dodałam po krótkiej chwili podając swoje prawdziwe imię w połączeniu z nazwiskiem panieńskim mojej matki.

Zadrżałam gdy wymówił moje imię… Nie potrafiłam sobie przypomnieć kiedy ostatni raz ktoś wypowiedział je z takim uczuciem i siłą. Zupełnie jakby należało ono do kogoś innego, a nie do mnie. W spelunach, w których się zatrzymywałam nikogo nie obchodziło kim jestem, nikogo nie obchodziło moje nazwisko ani moja historia.. Nigdy nikt przedstawiając mi się nie ukłonił się przede mną i nie pocałował wierzchu dłoni. To było nowe… Podobnie jak nieznaczne pieczenie policzków na które wstąpił rumieniec po tym gdy stwierdził, że mam piękną twarz.  
- N… Nie… - wydukałam próbując zatrzymać go zanim odjechał w kierunku akademii. Bezskutecznie… Westchnęłam ciężko obserwując jak się oddala. Miałam nadzieję, że naszą rozmowę będziemy kontynuować w jakimś neutralnym miejscu, a nie w akademii gdzie aż roi się od popleczników Vincenta. Oczywiście głównym zagrożeniem był dla mnie Gabriel, jeden z najbardziej oddanych sługusów rodu Marou ale byli również inni na przykład młodszy brat Aarona, Alec. Nie rozumiałam również o jakiego rodzaju „formalności” mu chodzi i szczerze miałam nadzieję, ze nie będzie to czymś w rodzaju cyrografu podpisanego własną krwią. Wtedy od razu zorientowałby się kim jestem i jaki jest mój prawdziwy cel. Nie ociągając się wsiadłam na motocykl, a następnie ruszyłam w kierunku szkoły. Już z daleka zauważyłam sylwetkę Aarona, który czekał na mnie tuż przed główną bramą.
- Dzięki… - powiedziałam schodząc ze ścigacza jednocześnie ściągając z głowy kask po czym podałam go Aaronowi. Następnie ruszyłam w stronę drzewa, na którym ukryłam swój bagaż. Tak jak wcześniej wskoczyłam na najniżej rosnącą gałąź i odwiązałam przymocowaną do pnia czarną torbę, a kilka sekund później znów stałam przed brązowookim.
- Mnie również było miło Cię poznać… - stwierdziłam nie ukrywając uśmiechu jaki pojawił się na mojej twarzy. – To był… Niezwykle ekscytujący wyścig. –  dodałam wsiadając na swój motor z zamiarem opuszczenia terenu szkoły.
- Dziś muszę się już z Tobą pożegnać ale czuję, ze wkrótce znów się spotkamy – powiedziałam

Po dostrojeniu wiolonczeli zaczęłam grać wesołą, bogatą w tony melodię. Długo to jednak nie trwało, bo niedługo potem w sali pojawił się Leo. Czułam, jak ciśnienie mi się podnosi, ale nie odezwał się, więc i ja tego nie zrobiłam. Po prostu dalej grałam, zupełnie go ignorując. Przynajmniej do czasu. Bo kto jak kto, ale ja nie mogłam w takim stanie wytrzymać zbyt długo w zupełnym milczeniu.
- Czego chcesz? - fuknęłam, przerywając nagle i nawet jego komplement odnośnie mojej gry nie sprawił, że złagodniałam. Nie sprawiła tego też czekolada, a dopiero jego kolejne słowa i gdy skończył, przytaknęłam krótko, starając się zachować spokój.
- Dziękuję - powiedziałam. - Cieszę się, że to już za nami. Ale teraz pozwól, że wrócę do grania - dodałam, a potem zaczęłam ponownie grać. Tym razem był to utwór nowszy, spokojniejszy i nieco bardziej melancholijny. Żadne z nas nie odezwało się już więcej.

Zdawałam sobie sprawę z tego, że moje zachowanie nie jest standardowe ale nie miałam zamiaru od razu odkrywać przed nim wszystkich kart. Widziałam zdumienie na jego twarzy gdy potwierdziłam, że ta zwykła, szmaciana torba zawiera cały dobytek jaki posiadam. W tym przypadku nie miałam powodu by go okłamywać aczkolwiek na kolejne zadane przez mężczyznę pytanie zmyśliłam bajeczkę o tym, że zatrzymam się w hotelu. Tak naprawdę miałam zamiar wsiąść na motocykl i jak najdalej odjechać z tego miejsca nie oglądając się zbyt wiele razy za siebie. Na wzmiankę o tym, że w akademiku znalazłby  dla mnie wolny pokój uśmiechnęłam się lekko. Pochyliłam się odrobinę w jego stronę po czym położyłam swoją dłoń na jego.
- Bez wątpienia…- Przejechałam palcami po odkrytej skórze, a następnie spojrzałam mu prosto w oczy.
- Aaron… Doceniam Twoją propozycję ale nie mogę tu zostać… - powiedziałam próbując nakłonić mężczyznę do tego by się odsunął i pozwolił mi odjechać. Miałam kilka powodów, które nie pozwalały mi zatrzymać się w akademii na dłużej. Po pierwsze ktoś mógł odkryć moją prawdziwą tożsamość, a po drugie to nie potrafiła bym żyć w klatce nawet jeżeli zbudowana jest ze szczerego złota.

     Dziewczyna dogoniła mnie gdzieś na półpiętrze, patrząc się na mnie jak na jednorożca. Skrzywiłem się pod nosem, wyciągając rękę, aby położyć ją na głowie białowłosej i okręcić tak, aby patrzyła przed siebie.
     — Nie gap się tak. I w ogóle się odsuń, bo naruszasz moją świętą przestrzeń. — mruknąłem, wkładając ręce do kieszeni i kopem otwierając sobie wyjście z akademika. Nie mogłem uwierzyć, że sam zesłałem na siebie ten los. Ruszyłem szybkim krokiem w stronę garaży, zerkając w kierunku Ayi, która posłusznie dreptała parę kroków za mną. Pokręciłem z niedowierzaniem głową, wzdychając jakbym jednorazowo zrobił 500 pompek. Że też zgodziłem się na ten chory układ, który nie dawał mi żadnych korzyści. Bo co mi z tego przyjdzie? Zmarnowany czas, zmarnowane naboje i jeszcze, nie daj Panie, konsekwencje, które z całą pewnością na mnie spadną, jeżeli Zero Kiryuu kiedykolwiek się o tym dowie. Jeżeli szybko nie zrobi jakichkolwiek postępów to zwyczajnie powiem jej, że jej trening u mnie dobiegł końca. Nie miałem zamiaru narażać swojej dupy dla niepojętnego ucznia i jego głupiego widzimisię.
     Wyciągnąłem z kieszeni pęk kluczy i jednym z nich otworzyłem garażowe drzwi. Zawiesiłem swój wzrok na bagażniku swojego Lamborghini i za chwilę zastukałem w niego kostkami dłoni, odwracając się z powrotem do białowłosej.
     — Pakuj się do środka. — kiwnąłem głową zachęcająco, w tym samym czasie otwierając bagażnik i prezentując wnętrze, w którym walały się jakieś butelki po alkoholu. — Albo wiesz co — zamyśliłem się. — mam lepszy pomysł. —stwierdziłem, zamykając bagażnik i wpakowując się do wozu. Wyjechałem z garażu i opuściłem szybę, wychylając lekko głowę. — Ja pojadę, a Ty pobiegniesz. Potraktuj to jako część naszego treningu. — uśmiechnąłem się wrednie, odpalając samochód i z piskiem opon wyjeżdżając poza teren akademii. Tak szczerze to nie wiedziałem czy potraktuje to na serio. Nie wiedziałem czy zrobi dokładnie to, co jej powiedziałem, ale… Spojrzałem w przednie lusterko i… oto jest i ona. Prychnąłem głośno, zatrzymując wóz na środku drogi i czekając, aż dobiegnie.
     — Dobra, właź, bo czas ucieka a jest robota do odwalenia. — zawołałem przez okno, które później zamknąłem. Zabębniłem palcami po kierownicy, zaraz przypominając sobie o muzyce. Co to za przejażdżka bez jakiegoś dobrego kawałka? Włączyłem odtwarzacz a z głośnika popłynęło Nothin’ Like This zespołu The Phantoms. W tym czasie zdyszana dziecina zdołała się doczołgać do auta i wpełznąć do środka.
     — Jako, że droga trochę potrwa myślę, że dobrze byłoby poświęcić ten czas na objaśnienie sobie kilku zasad. — zacząłem, wciskając gaz i ponownie uderzając w drogę. — Po pierwsze: w czasie naszych treningów robisz wszystko co Ci powiem, niezależnie od tego czy Ci się to podoba czy nie. Jeżeli będę musiał się powtarzać to równie dobrze możesz nie stawiać się na kolejnym treningu. Po drugie: zwracasz się do mnie „mistrzu”, inaczej nie usłyszę tego, co powiedziałaś. Po trzecie: dajesz z siebie maksimum, inaczej rzucam tą robotę tu i teraz, bo nie mam ochoty zaczynać czegoś, wiedząc, że i tak gówno z tego wyjdzie. — powiedziałem, wpatrując się w krajobraz, rozciągający się przed moimi oczami. Zabrałem jedną dłoń z kierownicy, po to, aby zanurkować nią w fałdy swojej bluzy. Po chwilowym szperaniu, wyciągnąłem z niej jeden ze swoich pistoletów i rzuciłem go na nogi, siedzącej obok Ayi.
     — Wiesz co to jest? — spytałem prześmiewczo, krzywiąc się pod nosem. — Daję Ci prawdziwą spluwę, więc radzę Ci nie wymachiwać nią na wszystkie strony, szczególnie przy mnie. Za TAMTYM razem Ci się upiekło, ale za tym razem nie będę już taki łaskawy. — ostrzegłem, mając na myśli oczywiście incydent, gdzie postanowiła zrobić ze mnie pierdolone sito.
     — Nie spytasz gdzie jedziemy? — uśmiechnąłem się półgębkiem, zerkając na nią przez ramię.

     Chłopak obiecał spełnić moją prośbę, lecz wpierw koniecznie chciał się dowiedzieć czemu chcę znaleźć moją boginię.
     — Bo muszę się z nią zobaczyć! — niemal weszłam blondynowi w słowo. — W przeszłości zrobiła coś, za co jestem jej wdzięczna i… od tamtej chwili marzyłam, by móc ją bliżej poznać, ale… okoliczności nigdy nie były… sprzyjające. I… I och, proszę, zabierz mnie do niej! — zaczęłam się plątać w swoich słowach, nie bardzo wiedząc, co jeszcze mogę powiedzieć chłopakowi, aby go dostatecznie przekonać. Nie chciałam mu zdradzać całej prawdy.

Tak naprawdę miałem głęboko w dupie powód dla którego szukała Junko. W tym momencie wyglądała jak mała dziewczynka, która natychmiast musi udać się do toalety by sobie ulżyć. Z jej chaotycznie opowiedzianej historii nie zrozumiałem praktycznie nic oprócz tego, że najwyraźniej Kuranówna w swojej przeszłości uczyniła coś miłego dla drugiej osoby. Hee… Jakoś trudno było mi to sobie wyobrazić ale stojąca przede mną dziewczyna nie wyrażała zbyt wielkich chęci by podać większą ilość szczegółów. Dokończyłem kawę po czym umyłem filiżankę i ruszyłem w kierunku wyjścia.
- Idziesz? – zapytałem mijając ciemnowłosą w progu, a następnie skierowałem się w stronę pomieszczenia, które praktycznie znajdowało się naprzeciwko, a skąd dochodziły dźwięki muzyki. Otworzyłem drzwi wchodząc do środka. Brązowooka siedziała pośrodku sali grając na wiolonczeli. Odczekałem kilka sekund zanim się odezwałem pozwalając jej dokończyć utwór.
- Imponujące Księżniczko… - powiedziałem uśmiechając się lekko. Oparłem się ramieniem o framugę drzwi.
- Powinienem poprosić Cię o kilka lekcji… Jak dotąd nie nauczyłem się grać na niczym innym jak nerwach otaczających mnie osób… - dodałem po chwili.
- Przyprowadziłem Twoją koleżankę… A przynajmniej kogoś, kto tak twierdzi… - rzekłem odsuwając się odrobinę na bok pozwalając tym samym by zobaczyła ukrytą za moimi plecami dziewczynę.

     Poczekałam posłusznie aż mężczyzna skończy kawę, chociaż w środku byłam niespokojną kulką… Jeszcze myślałam, że facet się rozmyśli albo co, a wtedy to bym się wkurzyła… Niemniej jednak, kiedy znów się odezwał, pokiwałam energicznie głową, drepcząc za nim niczym kaczuszka za matką. Wcześniej nie zwróciłam uwagi na rozbrzmiewającą po wnętrzu akademika melodię, delikatną a zarazem przejmującą. Miałam wrażenie, że wnika w moje serce i przepełnia je nagłym rozrzewnieniem.
     Kiedy blondyn stanął przed drzwiami, zza których dochodził ten cudowny dźwięk, moje usta uformowały się w literę „o”… Czyżby to ona? Czyżby to moja nimfa tak pięknie grała? Drzwi się otwarły, a ja, zza pleców mężczyzny dostrzegłam tak dobrze znaną przeze mnie sylwetkę. Moje oczy momentalnie się zaszkliły a żołądek zacisnął w supeł z podekscytowania i stresu. Poklepałam się po policzkach, aby łzy nie wydostały się na zewnątrz i aby otrzeźwić umysł, który teraz pogrążył się w słodkim uniesieniu.
     Już miałam coś powiedzieć, kiedy do moich uszu dobiegło „imponujące, księżniczko”. Ściągnęłam brwi, patrząc na mężczyznę z niemym pytaniem w oczach. Machinalnie sprzedałam mu małego, ostrzegawczego kuksańca w bok.
     — To MOJA księżniczka. — syknęłam, nagle wymijając go i robiąc kilka kroków naprzód. Mój wzrok mógł teraz bez przeszkód podziwiać miłość mojego życia, która dostojnie siedząc, trzymała w swych boskich dłoniach przecudną wiolonczelę. Tak żałowałam, że nie miałam przy sobie aparatu, aby móc uchwycić ten niezwykły widok!
     — To dla mnie zaszczyt móc znów Cię spotkać, Junko–sama. — powiedziałam, lekko skinając głowę w jej kierunku. — Jestem Kyōki Kansei. — ściągnęłam rękawy ciemnej bluzy w dół, aby ukryć lekko drżące z ekscytacji dłonie i wyprostowałam się, aby ponownie spojrzeć na wampirzycę. Chłonęłam każdy szczegół jej twarzy… Oczy objęte wachlarzem rzęs, lekko zaróżowione policzki, nieznacznie rozchylone usta… Przełknęłam gwałtownie ślinę, czując jak robi mi się gorąco. — Nie wiem czy mnie pamiętasz, Junko–sama, ale musisz wiedzieć, że ja o Tobie nie zapomniałam. Jestem nadzwyczaj szczęśliwa, że mogę uczęszczać do tej samej akademii co Ty. Mam nadzieję, że zechcesz ze mną kiedyś spędzić trochę czasu. — powiedziałam, nieco speszona.

Przyjemny chłód wędrował wzdłuż mojego ramienia… Drażnił moją skórę, pozostawiając na niej uczucie mrowienia. Po pewnym czasie Aaron nachylił się jednocześnie zbliżając swoje usta do mojej szyi i oplótł ją swoim ciepłym oddechem. Znów poczułam przechodzące przez całe moje ciało dreszcze. Uporczywa myśl, która jeszcze chwilę temu wydawała mi się zbyt szalona by ją urzeczywistnić  z każdą kolejną sekundą wydawała się być coraz bardziej realna. Nie planowałam tego… Nie chciałam tego… Przyjechałam tu by się z nim spotkać w konkretnym celu i celem tym nie było zostanie kolejnym odhaczonym kwadracikiem na zapewne długiej liście jego kochanek. Uniosłam do góry głowę gdy jego palce zatrzymały się na moim podbródku i spojrzałam prosto w ciemnobrązowe tęczówki chłopaka. Czy moja matka czuła to samo? Czy to pod wpływem tego spojrzenia uległa Vincentowi? Czy może była to ta ich cholerna pewność siebie? Przekonanie, że cały świat i wszystkie jego dobra należą wyłącznie do nich…
- Każdą napotkaną kobietę traktujesz w ten sposób czy też jestem wyjątkową szczęściarą? – zapytałam.
- Nie… Nie odpowiadaj. Chyba znam odpowiedź… - powiedziałam nieznacznie się odsuwając od mężczyzny przerywając tym samym fizyczny kontakt. Zagryzłam lekko wargę ponownie rozważając wszystkie możliwe opcje. Mogłabym odjechać ale i tak za kilka dni musiałabym tu wrócić. Kanistry benzyny przy drodze nie leżą, a ja ostatnimi czasy miałam już naprawdę ograniczony budżet.
-Skorzystam z Twojej propozycji pod kilkoma warunkami… Po pierwsze tylko na kilka dni, do czasu bankietu organizowanego na Twoje urodziny… Po drugie, jeżeli w międzyczasie uznam, że przebywanie na terenie szkoły jest niebezpieczne dla mnie lub przebywających tu uczniów pozwolisz mi odejść nie pytając o kierujące mną powody… Po trzecie… - w tym momencie wypuściłam powietrze z płuc zastanawiając się czy aby na pewno chcę powiedzieć to co miałam w zamiarze…
- Powrócić do kontynuacji naszego małego flirtu będziemy mogli dopiero wtedy gdy moja matka będzie bezpieczna… To mój priorytet… - wyrzuciłam to zdanie z siebie jednym tchem.
- Oczywiście jeżeli wciąż będziesz miał na to ochotę… - dodałam po chwili doskonale wiedząc, że gdy tylko dowie się o mnie całej brutalnej prawdy nie dotknie mnie nawet kijem.

Skinęłam głową aprobując tym samym jego propozycję, a następnie udałam się w ślad za nim w stronę garaży. Z zaciekawieniem i trudnym do ukrycia zachwytem oglądałam ustawione w prostym rzędzie maszyny o posiadaniu, których mogłam tylko marzyć. Postarałam się by miejsce, w którym zostawiam swój ścigacz znajdowało się jak najbliżej wyjazdowej bramy. Tak na wszelki wypadek… Nie dało się nie zauważyć zmiany nastawienia Aarona w stosunku do mnie. Jego głos zamiast przyjemnej głębi był teraz oficjalny i oschły… Zupełnie jakby całe to dziwne przyciąganie zniknęło w chwili gdy uświadomiłam go, że nie jestem kolejną panną na jedną noc. Wiedziałam, że kiedyś mi za to podziękuje… Lepszy zimny prysznic przed zaciągnięciem młodszej siostry do łóżka niż rozpamiętywanie tego wydarzenia przez całą wieczność. Posłusznie podążałam za Aaronem w stronę jego gabinetu uważnie śledząc zarys mięśni ukryty pod przylegającą do jego ciała koszulką. Było na co popatrzeć… Momentalnie zacisnęłam dłoń w pięść wbijając paznokcie w skórę. Varya… Opanuj się… – pouczyłam samą siebie w myślach gdyż praktycznie już gotowa byłam złamać własne reguły. Gdy weszliśmy do pomieszczenia Aaron podszedł do ustawionego pośrodku biurka po czym z górnej szuflady wyciągnął pęk kluczy i położył go przede mną na blacie. Ja zaś w międzyczasie zostawiłam na jednym z krzeseł moją czarną torbę, ściągnęłam skórzaną kurtkę, a następnie zbliżyłam się do miejsca, w którym ciemnowłosy przechowywał wysokoprocentowy alkohol…
- Mogę się rozgościć? – zapytałam z delikatnym uśmiechem odwracając głowę w jego stronę. Aaron słysząc moje pytanie najpierw parsknął śmiechem, a potem kiwnął głową co oczywiście uznałam za zgodę. Otworzyłam barek wyciągając z niej dwie szklanki oraz butelkę wódki po czym podeszłam do przewodniczącego nocnej klasy. Postawiłam naczynie z trunkiem przed chłopakiem, a następnie usiadłam na wolnym krześle.
- Nie zapytałeś jeszcze jaki mam plan… I dlaczego potrzebuję właśnie Ciebie… - powiedziałam zaraz po tym jak wychyliłam kielich.

Leo wyszedł, zostawiając mnie samą i odrobinę lżejszą na duchu, bo cieszyłam się, że konflikt między nami został zażegnany. I to w tak szybki, prosty sposób... Aż dziw brał, że trzeba było zmarnować tyle nerwów, zanim do tego doszło. I po co?
Odrzuciłam jednak podobne myśli, pozwalając się porwać granej przeze mnie melodii. Kłamstwem byłoby powiedzieć, że zapomniałam już, jaką radość mi to zawsze przynosiło, ale chyba nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mi tego brakowało. Ostatni raz grałam właśnie tutaj, w tej sali, ale prawie dwa miesiące temu.
Kończyłam już, gdy na granicy mojej świadomości zamajaczyła obecność dwóch osób. Jednej nie znałam, co było samo w sobie dość interesujące, gdyby nie to, że tą drugą był Shane. Zmarszczyłam lekko czoło, zastanawiając się, co też mogło się stać i poczułam lekki uścisk w żołądku. Chwilę potem drzwi otworzyły się i oboje weszli cicho do środka, ale żadne z nich nie odezwało się, dopóki nie skończyłam, co ze swojej strony szczerze doceniałam. Tym bardziej po tym, co zaraz potem powiedział Shane.
- Dziękuję - odparłam, nieco ciszej niż zwykle, uśmiechając się lekko i skromnie spuszczając wzrok, by następnie ledwie zauważalnie skinąć głową w podzięce za miłe słowo, zastanawiając się jednocześnie, czy mówił tak, bo naprawdę mu się podobało, czy też po prostu się ze mną droczył. A potem ten idealny efekt został popsuty, gdy zmarszczyłam brwi na dźwięk kobiecych słów. Że jak? Jej księżniczka?
- Idealnym instrumentem dla kogoś takiego jak ty byłby theremin. Mógłbyś grać na nerwach na dwa sposoby - powiedziałam z uśmiechem, starając się utrzymać uwagę na osobie blondyna, co nagle okazało się bardzo trudne. Obecność dziewczyny była jak zgrzyt, rysa, dysonans, w przyjemnie rozwijającej sie symfonii. Trudna do zignorowania.
Nie podobało mi się też, że nazwał ją moją koleżanką, bo zwyczajnie jej nie znałam. Wyglądało jednak na to, że ona znała mnie. No i nie licząc tego pierwszego, dziwnego wyskoku z pewnością nie można było jej odmówić właściwych manier. I co to miało być? To zaszczyt ZNÓW mnie spotkać?
- Miło mi, Kyoki - powiedziałam, unosząc leciutko kąciki ust, mile połechtana okazywaną mi uwagą. - Mam nadzieję, że będziesz sobie chwalić czas spędzony w akademii.
Uniosłam podbródek, uważnym okiem przyglądając się drobnej dziewczynie.
- Zamierzałam spędzić tu jeszcze chwilę i zagrać jeden lub dwa utwory. Możesz zostać, jeśli chcesz. Potem możemy odświeżyć nieco naszą znajomość.