Styczeń, Posiadłość Marou

Ameryka nie była dla mnie domem już od szesnastu lat. Słowo dom nie istniało w moim słowniku od kiedy jedyna osoba, która sprawiała, że je rozumiałem, została brutalnie zamordowana przez osobę, przez którą nawet określenie rodzina przestało istnieć. Więzy krwi nie miały znaczenia, jeśli emocjonalnie nikogo nie można było nazwać swoją rodziną. Urodziny powinny być obchodzone w gronie najbliższych, a nie osób, które się za nich podają. Powiedzieć można było wszystko, ale to czyny były najważniejsze.
     Na teren rezydencji rodu Marou wjeżdżało coraz więcej aut z gośćmi. Ryk silników wypełniał ciszę, która zazwyczaj zalegała na tak ogromnym terenie rezydencji. Do przyjęcia zostało kilka minut, które zdecydowałem się spędzić w pokoju swojej matki. Rzadko tutaj przychodziłem, bo to wywoływało nieprzyjemne wspomnienia. Patrząc na jej łóżko widziałem wieczory, w których przychodziłem ją obudzić. Uwielbiała, kiedy promienie zachodzącego słońca oświetlały pokój. Przypominałem sobie też, jak ukrywałem się w jej szafie, żeby uciec od lekcji, które wymuszał na mnie ojciec  i jak podczas nieobecności Vincenta spędzałem z nią czas na dywanie, wcześniej przesuwając wszystkie meble, aby było na nim więcej miejsca. To było bolesne, bo to były tylko wspomnienia, przypominające o tym, jak dobrze było, zanim nasz ojciec wszystko zjebał. To było tylko puste, pozbawione uczuć i koloru od lat.
     - Aaron, nie powinno cię tutaj być – Vincent przerwał ciszę, nie wchodząc nawet do środka pomieszczenia. Stał w progu, jak zawsze, przyglądając mi się nieprzychylnym spojrzeniem. Nie lubił, kiedy ktokolwiek otwierał pokój i chociaż aby temu zapobiec mógłby zamykać drzwi na klucz, już się nauczył, że to mnie nie powstrzymywało, a ciągłe ich wymienianie pochłaniało czas i pieniądze. Jeśli coś przydatnego od niego odziedziczyłem to upór.
     - Mogę tutaj przychodzić tak samo jak ty. Była moją matką – zmrużyłem oczy, nie bawiąc się w zwracanie się do niego z szacunkiem, jakiego ode mnie oczekiwał. Tego też nigdy nie dostanie i doskonale o tym wiedział.
     - Goście się powoli zbierają. Nie każ im czekać – odwrócił się na pięcie i oddalił w stronę sali balowej. Westchnąłem pod nosem i poprawiając krawat na szyi, skierowałem się do wyjścia. Przystanąłem na chwilę przy ich portrecie, ale spojrzałem na niego tylko kątem oka. Nigdy się nie dowiedziałem, gdzie podziały się te uczucia. Patrząc na portret widziało się, jak silna miłość ich łączyła, ale to, co on przedstawiał, a to, co ja pamiętałem z dzieciństwa było jak ogień i woda. Zupełnie, jakby malarz przesadził i nagiął rzeczywistość tak, aby wyglądała o wiele lepiej, chociaż na papierze. Zamykając drzwi, kiedy opuszczałem pomieszczenie, powtarzałem sobie w głowie tę cholerną formułkę, którą opracowałem, aby wszystkich przywitać z szacunkiem. Formalności zawsze były, moim zdaniem, idiotyczne. Zamiast udawać kogoś kim się nie jest, powinno się podczas poznawania nowych osób zachowywać po swojemu. Ci, którzy mieli mnie na co dzień, i tak wiedzieli, że to było sztuczne, a każdą inną osobę to nie obchodziło, bo robiła wszystko na pokaz.
     Mijając korytarze nie po raz pierwszy zerkałem w stronę obrazów, które ozdabiały ściany. Co kilka metrów można było również zobaczyć lampy i żyrandole robione wiele lat przez wybranych przez naszych przodków cyzelerów. Niektóre z malowideł były portretami wampirów, które tworzyły bądź nadal tworzą ród Marou. Jedynym, który nie wisiał pośród wszystkich, które mogli oglądać goście, był portret naszej matki, Ariadne. Ojciec go zdjął, kiedy zdradziła swojego męża, próbując zabrać mu synów i od tamtej pory na jej miejscu jest tylko pusta ściana z podpisem na dole. Miała przestrzegać każdego, kto mu podlegał przed próbami ucieczki i zdrady. Wszyscy doskonale wiedzieli, jak skończyła nasza matka.
     Docierając do wejścia, przy którym zbierali się goście nie mogłem oprzeć się pokusie poszukiwania Cynthii pośród nich. Była tam, a nasze spojrzenia się spotkały, ale szybko urwała kontakt kierując wzrok w zupełnie innym kierunku. Nie wiedziałem, czy jej obecność była czymś, czego naprawdę chciałem, czy może tylko utrapieniem. Wciąż nie miałem pojęcia, dlaczego tak po prostu odeszła i dlaczego dowiedziałem się o tym dopiero z rozpiski uczniów. To był dla mnie niezamknięty rozdział i obawiałem się, że taki już pozostanie. Czy byłem dla niej nieodpowiedni? Wstydziła się tego, że dała się w to wplątać? Czy może znudziła się i zdecydowała na znalezienie szczęścia gdzieś indziej? Mogłaby chociaż to wyjaśnić, ale najwidoczniej nie byłem tego wart. Z resztą czemu ja się temu dziwiłem? Zaczęło się od tego, że chciałem się nią zabawić, kiedy była pijana i jej to wypominać, a skończyło nieplanowanym związkiem i zranieniem Ayi… Ona pewnie czuła się wtedy jeszcze gorzej niż ja w momencie zniknięcia Cynthii. O ile faktycznie jej na mnie zależało, bo jej zachowanie całkowicie temu zaprzeczało.
     Mimowolnie skierowałem wzrok w stronę białowłosej, ale odwróciłem go, kiedy drzwi się zamknęły za ostatnimi ważniejszymi gośćmi. Pewnie przed nimi stanąłem i wziąłem oddech, jakby to miało mi pomóc. Nie zmieniło się jednak nic, ponieważ nawet nie zależało mi na odpowiedniej prezentacji. Robiłem to tylko po to, żeby Varya odnalazła matkę, nic więcej.
     - Witam w posiadłości rodziny Marou – nie czułem komfortu zachowując się tak sztywno i na pokaz. Gardziłem takiego rodzaju oszustwami. – Bardzo dziękuję, że zjawili się państwo tak licznie i zapraszam na krótkie wprowadzenie w wystrój wnętrza oraz historię, ukrytą pośród tutejszych ścian – uśmiechnąłem się, stając do nich profilem i symbolicznie płynąc ręką  powietrzu, równolegle do podłogi, wskazując głębię rezydencji. – Jak państwo widzą na tej ścianie porozwieszane są portrety każdego członka naszej rodziny, a ich życiorysy nadal są nam doskonale znane. Zacznę oprowadzanie od najstarszego skrzydła, którego budowa została rozpoczęta przez Achaiosa. Jego projekt nadal był w trakcie realizacji, kiedy nasz przodek zginął na jednej z wojen. Jego potomkowie kontynuowali dobudowę wedle własnych projektów, aż powstała cała rezydencja. Stare skrzydła jednak były pozostawiane nienaruszane, aby zachować pamięć o przodkach. Znajdują się w nich pomieszczenia, z których prawie w ogóle się nie korzysta, żeby nie naruszyć murów oraz biblioteka.Najważniejsza część rezydencji jest pośrodku i najbardziej współczesna. – Skierowałem się w odpowiednią stronę, wcześniej pokazując, gdzie są prezentowane wcześniej miejsca. – Jest tutaj sala balowa, pokój z fortepianem, kuchnia i korytarz prowadzący do skrzydła z sypialniami wszystkich członków rodziny. Tam proszę nie wchodzić, ponieważ jest to strefa prywatna i nie chcemy, aby ją naruszano. W tamtym kierunku są sypialnie gościnne, wszystkie z łazienkami. Są dla państwa przygotowane, abyście nie musieli przedwcześnie opuszczać przyjęcia. – Nie podobało mi się to, że tyle wampirów będzie się tutaj kręciło. – Do piwnicy również proszę nie wchodzić, jest przeznaczona dla mieszkańców. – Zatrzymałem wszystkich przy Sali balowej, na której przy jednej ze ścian był rozstawiony szwedzki stół, na drugiej wynajęta orkiestra, natomiast reszta była przeznaczona dla tańczących. Chociaż Vincent nie tolerował ludzkiego jedzenia, pozwolił na przygotowanie takiego ze względu na różnorodność gustów gości. Chciał wypaść jak najlepiej, chociaż i tak wszyscy wiedzieli jaki był. – Zapraszam państwa do pokoju na ostatnie przygotowania i za kilka minut widzimy się w Sali balowej. Służba wskaże każdemu jego pokój. – Nieznacznie się ukłoniłem i przepuściłem wszystkich.

     Po kilku minutach w pełni gotowi gości weszli do sali balowej. Trzeba przyznać, że grupa wampirów wchodzących w pięknych, eleganckich strojach wyglądała niesamowicie. Kobiety miały na sobie suknie, które podkreślały ich atuty oraz charaktery. Co prawda każdy mężczyzna miał garnitur albo frak jednak i oni dodali do stroju elementy, które ich charakteryzowały. Jako gospodarze cierpliwie czekaliśmy, aż wszyscy goście znaleźli się w Sali i dopiero wtedy zaczęliśmy. W tłumie gości już przewijali się kelnerzy oraz kelnerki z tackami pełnymi kieliszków najlepszego szampana jakiego znał, przynajmniej według niego. W milczeniu przyglądał się, jak kolejne osoby brały w dłonie trunek i również czekały, aż wszyscy dostaną. Ciekawe czy brał pod uwagę, że niektórzy z mojej szkoły wciąż byli niepełnoletni.
     - Proszę o uwagę! – Kiedy wszyscy trzymali w dłoniach kieliszki, Vincent zastukał łyżeczką w swój i zwrócił uwagę gości. Stał na podwyższeniu, które specjalnie przygotował na urodziny. Chciał, żeby każdy go widział, ale również dlatego, że uwielbiał czuć wyższość nad innymi. – Witam wszystkich na przyjęciu urodzinowym Aarona. Bardzo dziękuję za tak liczne przyjście. Aaron, jak każdy zapewne wie, 5 stycznia skończył 21 lat. Stał się pełnoletni i ju niedługo będzie w stanie przejąć moje obowiązki, dlatego chciałbym powiedzieć kilka słów na początek. Usłyszałem kiedyś słowa, że „Matki kochają swe dzieci, ojcowie czynią je silnymi” – z trudem powstrzymałem się przed wywróceniem teatralnie oczami. Mogłem śmiało powiedzieć, że nasz ojciec aż zbyt dosłownie rozumiał to powiedzenie i za mocno się zaangażował w realizowanie go. Jego wychowanie było dla nas obozem przetrwania, a nie dzieciństwem. - Kiedy Aaron się urodził, spojrzałem na niego i pomyślałem: w końcu jest to wojownik, ktoś kogo nauczę jak walczyć… - Dziecko, Vincent… To nie był wojownik tylko niemowlak. Nie maszyna do przyswojenia twoich nieludzkich treści, ale chłopiec, mający uczucia. Przemówienie mojego ojca coraz bardziej mnie drażniło, ale stałem w milczeniu, dusząc w sobie komentarze. Im szybciej skończy, tym szybciej się zacznie i tym szybciej się wszyscy rozejdą. – W przeciągu mojego długiego życia przekonałem się, że osoby, z którymi dzielimy krew na zawsze są z nami złączone. I mimo, że rodziny się nie wybiera ta więź może być naszą największą siłą, bądź właśnie jej możemy najbardziej żałować. – Miałem ochotę wyjść przed szereg i zapytać go, czy w ogóle rozumiał pojęcie rodzina, którego użył, bo miałem poważnie wątpliwości. Udało mi się to opanować, ale i tak prychnąłem, co nie uszło uwadze kilku osób, znajdujących się najbliższej mnie. Chyba nie byli z tego zadowoleni. –teraz, aby państwa nie zanudzić, zapraszam do tańca i żyję udanej zabawy – ukłonił się, po czym wplątał się w tłum gości, aby wyminąć ich i odszukać swoją partnerkę. Ja też zdecydowałem się to zrobić. W pierwszej chwili pomyślałem o Cynthii, ale już zdążyła dobrać się w parę. W dodatku na jej palcu serdecznym błysnął mi srebrny pierścionek, zapewne zaręczynowy, a mężczyzna, z którym miała tańczyć nachylał się nad jej uchem zbyt intymnie jak na przypadkowego młodzieńca. Nie chciałem więc rozgrzebywać starych ran, ani z nią rozmawiać. Nie interesowało mnie to i chociaż miałem wątpliwości, nie miałem zamiaru ich słuchać. Nie było to przyjemne uczucie, i żeby nie zostać przyłapany, odwróciłem wzrok, szukając innych kobiet. Yuki i Junko również miały partnerów, pozostałem dziewczyny, które znałem również, ale właśnie wtedy dostrzegłem nową twarz. Wyglądała znajomo, ale na pewno nigdy jej nie poznałem, chociaż stała w pobliżu rodziny Pentagram. Czytałem, że posiadała siostry, może to była jedna z nich. Zacząłem więc kierować się w jej stronę. Ojciec oczekiwał, że poproszę do tańca najpierw pierworodne córki czysto krwistych, ale ja chyba nie chciałem mu tego dawać. Miałem jeszcze całą noc, żeby zatańczyć z pierworodnymi, nie musiałem się spieszyć.
     - Czy mógłbym zaprosić panią do tańca? – Podszedłem do kobiety, położyłem lewą dłoń na plecach, a prawą wyciągnąłem w jej stronę i lekko się przed nią ukłoniłem. Cały czas wzrok miałem skupiony na jej oczach.

    Wsunąłem dłoń swojej partnerki pod ramię i poprowadziłem ją na parkiet, kiwając głową w stronę gości, którzy mnie witali, kiedy ich mijałem. Spojrzenie miałem utkwione w miejscu, do którego zmierzałem. Przekręciłem kobietę lekko w swoją stronę i położyłem dłoń na jej talii, skupiając wzrok na oczach o niespotykanym kolorze.
     - Masz piękne oczy – odezwałem się jeszcze zanim muzyka wypełniła pomieszczenie. Ściany w sali balowej były specjalnie zrobione z takiego materiału i w takim kształcie, aby dźwięki odbijały się od nich w jak najczystszej i jak najpiękniejszej postaci, dlatego nie można tu było znaleźć głośników. Klimat jaki tutaj panował miał jak najdokładniej odzwierciedlać minione epoki. Wielu z naszych przodków było tradycjonalistami. – Wiesz, że w Chinach tylko cesarz i jego doradcy mieli prawo nosić szaty w kolorze fioletowym, ponieważ dla nich symbolizował mądrość i władzę? – Spytałem podążając z tłumem w tempie muzyki Drugiego Walca Schostakovicha. Nie umknęło mojej uwadze, że kobieta najwidoczniej nie czuła się komfortowo w tańcu, a jej nieporadne ruchy zwracały uwagę. Istniało duże prawdopodobieństwo, że była jedną z sióstr Keiry, a czysto krwiści miewają lekcje z odpowiedniej prezencji, w tym i tańca, dlatego też dziwiło mnie, że miała z tym problemy. Buntowniczka i wagarowiczka? – Czasami komfort gwarantuje zamknięcie oczu, spróbuj – zaproponowałem, obracając ją wokół własnej osi. – Wsłuchaj się w muzykę. Kilka głębokich oddechów też nie zaszkodzi. – Puściłem jej oczko. – I najważniejsze, pozwól się poprowadzić. Od razu będzie ci łatwiej. Jeśli partner umie dobrze tańczyć, partnerka sama odnajduje w sobie ten talent. – Wiedziałem, że zrozumiała, ale mimo tego gwałtowniej ją przekręciłem, aby zauważyła, że poddanie się tańcu wystarczy, aby brak umiejętności został ukryty. Nie podążyłem jednak prostym krokiem po jednym obrocie, a poprowadziłem ją jeszcze o połowę tak, aby stanęła do mnie tyłem. W lewą dłoń złapałem jej lewą, a swoją prawą wsunąłem delikatnie na jej brzuch, aby utrzymała równowagę przy kolejnych ruchach. Spojrzałem na jej profil, wiedząc że wzrok będzie miała zwrócony na splecione dłonie i uśmiechnąłem się, czując że powoli się rozluźnia. Po kilku krokach ponownie ją obróciłem tym razem puszczając i pozwalając jej na oddalenie się. – To był również ulubiony kolor Kleopatry, bo uważała go za bardzo kobiecy. Trzeba przyznać jej rację, nie uważasz? – Zapytałem, wracając do podstawowej figury, zanim pozwoliłem jej dojść do słowa. Mógłbym parsknąć śmiechem, ale podejrzewałem, że ona doskonale wiedziała z kim tańczyła. – Czyżbyś była nim zaintrygowana? Osoba niezainteresowana nie sprawdza prawdziwości zasłyszanych plotek. – Byłem zaciekawiony jej odpowiedzią. Dokładnie obserwowałem jej twarz, aby zauważyć, w jaki sposób zareaguje. Odwróci zaczerwieniona wzrok czy nie?

   Tak rzadko miałam okazję rozmawiać z Aaronem, więc jego zaproszenie było dla mnie naprawdę miłym zaskoczeniem. Ani przez chwilę się nie wahałam, a ponadto dawno nie uczestniczyłam w takim przyjęciu i nie chciałam go przegapić. Klimat na nich był tak niesamowity i tak piękny, że starałam się brać udział w jak największej liczbie. Zanim zostałam aktorką to było o wiele trudniejsze niż po moich pierwszych angażach w produkcje filmowe. Długo więc wybierałam strój, fryzurę oraz dodatki, aby prezentować się jak najlepiej. Podejrzewałam, że ich dom był naprawdę zdumiewający, więc nie chciałam pokazać się tam od swojej, ciut kowbojskiej strony. Na takich wydarzeniach nikt nie mógł widzieć we mnie dziewczyny z amerykańskiej wsi.
     - Ooooooowwwww… Jestem taka podekscytowana… - Moim ciałem wstrząsały przyjemne dreszcze z każdym kilometrem zbliżającym mnie do posiadłości Marou. Nie byłam ani jednym z pierwszych, ani jednym z ostatnich gości, co już było dobrym krokiem. Wysiadając z auta, zostawiłam w nim swój kapelusz i chwyciłam pokrowiec z suknią. Po krótkim wprowadzeniu, udałam się do gościnnego pokoju, aby tam dokonać ostatnich przygotowań. Co chwila zerkałam na zegarek, aby mieć pewność, że się nie spóźnię. Miałam wystarczająco dużo czasu, aby jeszcze przed ubraniem się, wziąć szybki prysznic.
     Na koronkową bieliznę założyłam jedyną suknię, która zwróciła moją uwagę w sklepie. Była długa do ziemi i dzieliła się na dwie części. Od pasa w górę jej kolor przypominał bardzo jasny złoty. Pas owinięty był złotym paskiem, spod którego luźno w dół spływał biały, delikatny materiał. Od uda lewej nogi było rozcięcie, pozwalające się swobodniej poruszać. Włosy splotłam w coś, co przypominało eleganckiego kucyka, który nie trzymał się na gumce, ale na spinkach wpiętych pod pasma włosów w taki sposób, aby nie było ich widać. Z kolei biżuterię i buty starałam się jak najbardziej dopasować kolorem do sukni. Z makijażem pomogła mi znajoma charakteryzatorka, dzięki czemu wyglądałam zupełnie tak, jakbym wcale nie pochodziła z Teksasu.
     - I o to chodzi, Ash – puściłam samej sobie oczko, po czym skierowałam się na przyjęcie. Nieszczególnie zwróciłam uwagę na przywitanie głowy rodu, bo nie byłam w stanie oderwać wzroku od tego wnętrza. Było tak piękne, że aż zapierało dech w piersiach. Gdyby nie bardziej współczesne stroje można by pomyśleć, że cofnęliśmy się w czasie. Dekoracyjne, ogromne żyrandole, obrazy zdobiące korytarze, muzyka… To wszystko przypominało magię epoki wiktoriańskiej na dworze królewskim. Uwielbiałam takie klimaty, ale brakowało mi jednej rzeczy do całkowitego oddania się tej magii. W tym celu odeszłam kawałek od wszystkich gości i rozejrzałam się po zebranych, szukając znajomych twarzy. Odszukałam jedną, ale zanim zdążyłam tam podejść, Max już porwał do tańca jakąś kobietę. Cholera… Spóźniłam się. Kto jeszcze był wolny? Alec… Ale nie byłam pewna, czy on byłby zadowolony, gdyby to kobieta poprosiła go do tańca. Zwłaszcza, że był członkiem rodziny gospodarzy. Dla gości to by wyglądało co najmniej niestosownie, a chyba nie chciałam mieć w nim swojego wroga. Reszty nie mogłam dostrzec, więc musiałam sobie odpuścić pierwszy taniec. Może z drugim mi się uda. Skierowałam się więc w stronę jednego z kelnerów, by wziąć kolejną lampkę szampana.


    Zapraszanie na kilka dni przed planowanym przyjęciem nie dawało wiele czasu na znalezienie idealnej kreacji, jednak dołożyłam wszelkich starań, aby się w taką zaopatrzyć. W innej sytuacji zapewne bym się nie pojawiła, ale byłam wyjątkowo zainteresowana tym, jak Nymeria będzie wyglądała, i nie tylko ona. Wszyscy na pewno mieli zamiar prezentować się zachwycająco, a piękne osoby ubrane w piękne stroje były niesamowitym widokiem. Poza tym kto nie lubił dostawać znakomitych trunków zupełnie za darmo? No prawie, chociaż prezent urodzinowy nie musiał być boskiego pochodzenia. Aaron miał wszystko i niewiele potrzebował. Z resztą to była idealna okazja, żeby i na mnie patrzyli, a to chyba uwielbiałam jeszcze bardziej.
     Nie zwróciłam szczególnej uwagi ani na wygląd posiadłości, ani wnętrza, ani na to, co mówił Aaron. Zamiast tego obserwowałam, kto znajdował się wśród gości. Przedłużanie rozpoczęcia było mi nie na rękę, bo naprawdę chciałam w końcu wyjść w swojej kreacji. Dlatego byłam jedną z pierwszych osób, które oddaliły się do pokoi gościnnych, aby rozpocząć przygotowania. Zajęło mi to co najmniej pół godziny, ale kiedy spojrzałam w lustro na swój wygląd, szeroki uśmiech wykwitł na mojej twarzy. Wybrałam idealną suknię. Nie odsłaniała za wiele, ale i tak wyglądałam w niej seksownie, bo idelnie przylegała do mojego ciała. Biżuterę dobrałam w srebrnym kolorze i tylko buty się w pewien sposób wyróżniały. Czysto srebrnych nie mogłam znaleźć, więc wzięłam takie z odpowiednimi elementami. Włosy tylko lekko zakręciłam na końcówkach i uniosłam u nasady, a potem weszłam pewnym krokiem na salę balową, gdzie większość już przebywała. Znalazłam sobie miejsce, z którego mogłam widzieć jak najwięcej osób i rozglądałam się oceniając ich wygląd. Niektórzy przesadzili z elegancją, inni z bogactwem w strojach, a jeszcze inni zbyt skromnie się ubrali. Chociaż mężczyźni zawsze nosili garnitury albo fraki, na takich przyjęciach oczekiwało się samych Louis Vuitton czy jeszcze bardziej rozpoznawalnych firm, a niektórzy mieli całkowicie bez loga. Czy to nie było okazem braku szacunku względem gospodarzy?
     Mruknęłam zaintrygowana, ale szybko mój wzrok skupił się na Nymerii. Nawet nie starałam się ukryć, że obserwowałam każdy jej krok, kiedy wchodziła do sali, a potem kiedy przeciskała się przez gości. Suknię miała po prostu obłędną i nie gorzej w niej wyglądała. Oczy aż mi się zaświeciły, widząc jak podkreśliła swoje kształty.
     - Nie oszczędzałaś… - Skomentowałam do samej siebie, uśmiechając się i wciąż w nią wpatrując.

  Korzystając z tego, że nie miałam co innego do roboty, skupiłam się na obserwowaniu tańczących par. Starałam się wyłapać, czy były tutaj jakieś znane osobistości, o których nikt nie wiedział, że były wampirami. Nie podejrzewałam, żeby którykolwiek z gości był zwykłym człowiekiem, bo w otoczeniu tylu z nas długo by nie wytrwał. Przyglądałam się również sukniom, które przywdziały na siebie kobiety, zachwycając krojem niektórych z nich. Musiały wyjść spod dłoni naprawdę utalentowanych krawcowych. Niewielu mężczyzn byłoby w stanie uszyć tak drobne i delikatne elementy, jakie były widoczne na niektórych materiałach. Biżuteria też była zachwycająca, w niektórych przypadkach zapewne ręcznie wytwarzana.
     - Ludzie potrafią robić niesamowite rzeczy – odezwałam się do samej siebie. – Chwała za wyostrzone zmysły – dodałam, rozumiejąc że gdyby nie umiejętności, którymi charakteryzowała się rasa, do której należałam, nie dostrzegłabym tak wielu szczegółów w kreacjach gości. – Przepraszam panią… - Zatrzymałam jakąś kobietę, która właśnie mnie mijała. Jej naszyjnik zwrócił moją uwagę. – Przepraszam, że panią zatrzymuję, ale posiada pani przepiękną biżuterię. Czy zdradziłaby mi pani gdzie mogę nabyć dzieła tego jubilera? – Zapytałam z ciepłym uśmiechem. Kobieta nie miała przed tym szczególnych oporów, dlatego wdałyśmy się w krótką rozmowę, podczas której zapamiętałam miano jubilera, u którego zamówiła tę biżuterię. Grzecznie jej podziękowałam i wróciłam do stołu, szukając czegoś, czym mogłabym zająć swoje usta. Byłam tak zajęta przebieraniem w przysmakach, że nie wyczułam zbliżającej się do mnie osoby, dopóki nie znalazła się naprawdę blisko. Musiałam wtedy powstrzymać parsknięcie śmiechem, żeby nie stracić potencjalnego partnera do tańca. Ashley, zachowaj powagę. Odwracając się w jego stronę poczułam ulgę, bo napotkałam spojrzenie Maxa. Nie mówił poważnie więc nie chciałam być mu dłużną.
     - Zastanawiałam się właśnie dlaczego tutaj jest tak gorąco, a to ty - odpowiedziałam z zaczepnym uśmiechem. - To pewnie dlatego kelnerzy tak narzekają... Rozpuszczasz im cały lód - ciągnęłam, biorąc od niego kieliszek, który wystawiał w moim kierunku. - Dziękuję - kiwnęłam nieznacznie głową. - Mężczyźni zdecydowanie częściej powinni chodzić w garniturach. Aż miło się na was patrzy i ciężko oderwać wzrok. Myślałeś kiedyś, żeby na co dzień się tak ubierać?

     Spojrzałam na mężczyznę, analizując jego słowa. Nie miałam szans z nim do tej pory rozmawiać i nieszczególnie zwracałam uwagę na jego poczynania, dlatego zdziwiło mnie, że mówił w taki sposób. Nigdy nie zauważyłam, że jego zainteresowanie było skierowane również w stronę innych mężczyzn. A może tylko? Zaczęłam się zastanawiać nad tym, czy kiedyś widziałam, aby zacieśniał więzi z jakąś dziewczyną, ale nie mogłam wierzyć swoim własnym obserwacjom, bo przecież sama nie wchodziłam z nimi w bliższe relacje. Musiałam więcej czasu poświęcić na poznanie innych uczniów z akademii, bo wyglądało na to, że niczego o nich nie wiedziałam. Będąc członkiem tej społeczności powinno być zupełnie inaczej.
     - Mówisz? – Spytałam zaczepnie, spoglądając na swoją sukienkę. – A nie jest mi lepiej w kapeluszu i kowbojkach? – Dodałam, upijając kilka kolejnych łyków szampana. Kątem oka zerkałam na Maxa, próbując znaleźć odpowiedzi na własne pytania. Przecież czytanie z innych nie powinno być zbyt trudne. – Wiesz, ja rozumiem, że zapieram dech w piersiach, ale żeby aż odlecieć? – Odstawiłam pusty kieliszek na stół i odczekałam, aż mężczyzna skończy swój. Wyglądał, jakby nie chciał, aby ktoś mu przeszkadzał przy tej przyjemności. – Czy uważasz, że kobieta, która pierwsza prosi mężczyznę do tańca zachowuje się nieodpowiednio? – Tym razem stanęłam na wprost niego tak, aby móc przyglądać się jego twarzy.

    - Dziękuję – uśmiechnęłam się, przyjmując komplement. Jeśli w taki sposób komentował większość osób, z którymi miał styczność, wcale się nie dziwiłam, że nie narzekał na brak powodzenia. Umiejętność prawienia komplementów opanował do perfekcji. – Jeśli mam otrzymywać takie komplementy to może powinnam częściej się tak ubierać… - odpowiedziałam, ale szybko mój humor się zmienił. Kiedy usłyszałam jego odpowiedź miałam ochotę uciec. Gorączkowo i panicznie rozejrzałam się dookoła czy nikt nie słyszał mojego pytania. Obawiałam się, że ktoś oprócz Max usłyszał to, co powiedziałam. Mężczyzna miał rację. Na takim przyjęciu nie powinnam była zachowywać się w podobny sposób, ale cholernie chciałam zatańczyć, a nikt nie był zainteresowany zaproszeniem mnie do tego. Gdybym była człowiekiem na mojej twarzy pojawiłyby się rumieńce, a jako wampir jedynym dowodem mojego zawstydzenia i zażenowania było podrapanie się po karku ze spuszczoną głową.
     - No chciałam cię zaprosić do tańca, ale teraz to się wydaje okropnym pomysłem… Znaczy, nie to, że nie chcę z tobą zatańczyć, bo chcę, tylko dobrze zauważyłeś, że na tym przyjęciu, jako kobieta, nie powinnam prosić mężczyzny do tańca, a to zrobiłam i teraz mi wstyd i mam nadzieję, że nikt oprócz ciebie tego nie słyszał, bo chyba się spalę ze wstydu… - Nie podnosiłam wzroku na mężczyznę. Miałam wrażenie, że wszyscy się na mnie gapią i doskonale wiedzą, jak bardzo się w tym momencie zbłaźniłam.

   Panika zawsze tłumiła moją pewność siebie. Potrafiła przyćmić wypracowane zachowania. Teraz dosyć mocno mną wstrząsnęła, więc dopiero się uspokoiłam, kiedy Max zajął moje myśli czymś zupełnie innym. Zawsze, kiedy na planach filmowych miałam partnera bądź partnerkę do sceny, ta scena wychodziła mi o wiele lepiej. Swobodniej się czułam w czyimś towarzystwie, niż samej, dlatego pociągnięcie mnie na parkiet uspokoiło rozbiegane myśli. W mgnieniu oka poczułam się tak, jakby ktoś zrzucił ze mnie jakiś ciężar i wróciła mi swoboda ruchów.
     - Przepraszam, trochę spanikowałam… - odpowiedziałam, pewnie zaciskając palce na jego dłoni. Melodia do walca popłynęła z głośników, a razem z nią my. Taniec był tym, co zaprzątało moją głowę od początku przyjęcia i byłam naprawdę wdzięczna Maxowi za to, że nie uciekł, kiedy wpadłam w panikę. Gdyby spojrzenie mężczyzny nie było we mnie utkwione, trzymałabym głowę tak jak należało, ale osobiście wolałam utrzymywać kontakt wzrokowy. Dawał mi poczucie swobody. – Nie mieliśmy za wiele okazji do rozmowy, więc ciężko mi było określić, czy miałbyś coś przeciwko, czy nie – chociaż wszystkie wampiry potrafiły tak podstawowe tańce, umiejętności Maxa mnie zaskoczyły. Poruszał się tak płynnie i tak swobodnie, jakby nie tańczył jedynie na przyjęciach, ale na co dzień. – Jesteś tancerzem? – Spytałam, mrużąc z zaciekawieniem oczy. Miałam okazję tańczyć z profesjonalistami i z osobami, tańczącymi jedynie okazjonalnie. Sama nie miałam wybitnych umiejętności w tym zakresie, ale potrafiłam rozpoznać różnicę.

  Nie mogłam lepiej trafić. Zależało mi na tańcu, skoro to było przyjęcie, ale na pewno nie chodziło mi o pierwszą lepszą osobę. Ciężko by mi było tańczyć z kimś, kto nie wiedział co robił. Wolałam mieć partnera pewnego w swoich ruchach, który potrafił świetnie prowadzić. Sądziłam, że Max umiał walca, ponieważ był wampirem na istotnym przyjęciu. Byłam mile zaskoczona, że to wiązało się również z jego doświadczeniem i jednocześnie zawodem.
     - Twoje ruchy – podążyłam jego śladem przybierając odpowiednią postawę. – Na planach filmowych miałam wielu partnerów, z których nie każdy miał wcześniej styczność z tańcem. Można wyczuć różnicę w prowadzeniu. Ty robisz to o wiele lepiej i o wiele pewniej – uniosłam wyżej kąciki swoich warg. – Taniec to twoja pasja czy tylko zawód?

     Słuchając Maxa zrobiło mi się go żal. Widać było, że zależało mu na tańcu. Moją uwagę zwróciło określenie, że stał się wampirem. Musiał więc urodzić się człowiekiem, a ludziom ciężko było zapanować nad nowymi umiejętnościami, jeśli ich nie znali. Mogli nieświadomie zapomnieć o nowym ciele i ujawnić się, a ludzie nie tolerowali czegoś, czego nie rozumieli. Dlatego wielu z nas się ukrywało. Uspokoiło mnie, jednak to, że nie wyglądało, jakby bardzo cierpiał z tego powodu. A teraz swoimi ruchami po prostu zniewalał.
     - Dla mnie również, dziękuję – także się ukłoniłam, żałując że taniec dobiegł końca. – Jestem pod wielkim wrażeniem twoich umiejętności. Może chciałbyś mi udzielić kilku lekcji? – zapytałam, ale zanim otrzymałam od niego odpowiedź, poczułam czyjś ciężar na swojej głowie.
     - Czy to jest twój pikachu, Ash? – nie musiałam widzieć, żeby wiedzieć kto się pojawił. Na mojej twarzy pojawił się bardzo szeroki uśmiech.
     - Nie, Lessie… To mój kolega ze szkoły, Max. - odpowiedziałam uradowana.
     - To mogę ja zarzucić na niego swojego pokeballa? – Leslie jako jedyny z nas miał czarne włosy, bo się farbował. Chciał zachować swoje kolory, a blond mu bardzo nie pasował do czarnych ubrań.
     - Nawet się z nami nie przywitałaś, ładnie to tak? – Dixon stanął u mojego boku. Trzeci mężczyzna na pewno również się zbliżał.
     - No nieeee… - wyjęczał Owen, udając rozpacz. – A już myślałem, że dzisiejszego wieczora to ja ci skradnę pierwszy taniec. Mam nadzieję, że chociaż był równie niesamowity, co ten ze mną.
     - Oj Owen, przecież wiesz, że ciebie nikt nie zastąpi – zepchnęłam ręce Lesliego z głowy i odwróciłam się, żeby ich wszystkich uściskać. – Max, poznaj moich braci. To jest Leslie, Dixon, a to Owen – przedstawiając wskazywałam ich kolejno. Każdy z nich był ode mnie wyższy.
     - Starszych braci! – zaakcentował Owen.

    - Ostatecznie mogę ci postawić jednego… – Leslie uśmiechnął się zaczepnie. – Może powinienem się przenieść do twojej szkoły? – Czarnowłosy spojrzał na mnie, a ja stanowczo pokręciłam głową zapewne trochę rozwalając swoją fryzurę. Kilka kosmyków wypadło mi z upięcia. Nieistotne.
     - Jesteś za stary – powiedziałam pewnie. Wystarczyło, że miałam ich w domu. Specjalnie wyniosłam się tak daleko do szkoły, żeby od nich odpocząć. Czasami można mieć dość swojego rodzeństwa!
     - Ał! – Mężczyzna zgiął się, łapiąc za serce i krzywiąc, jakby go coś mocnego uderzyło w to miejsce. – To zabolało. Nawet własna siostra chce ode mnie uciec. – Dixon w tym czasie podszedł do Maxwella.
     - Powinieneś na niego uważać – kiwnął głową, aby potwierdzić to, co powiedział. – W dzieciństwie co tydzień poznawał miłość swojego życia.
     - A potem wracał ze złamanym sercem, ale zawsze wracał, jak Lessie – dokończyłam za brata.
     - Hej, ja tu próbuję zrobić dobre wrażenie!
     - Jest z nas najszybszy właśnie dlatego, że uganiał się za kochankami – włączył się Owen.
     - I ty też? No wiecie co? Rodzeństwo to jednak przekleństwo!
     -Zaraz… - Owen zmrużył oczy, spoglądając na Maxa. Ja też zwróciłam na niego pytający wzrok. – Jeszcze? Mówisz, że masz zamiar? Chcesz położyć łapy na mojej małej siostrzyczce? – złapał mnie za ramię i przyciągnął do siebie. - Wykluczone!
     - Owen! – odepchnęłam go od siebie. – Wybacz za nich. Są niesubordynowani.
     - Jak się bawimy, pytasz? – Leslie jako pierwszy wyrwał się do odpowiedzi, stawiając nas do pionu. Znaliśmy to spojrzenie i chociaż zazwyczaj ściągało na nas dobrą zabawę, w tej sytuacji nie powinno się pojawić. Tym razem mogło zwiastować problemy, których nie potrzebowaliśmy.
     - Nie! – zaprzeczyliśmy we trójkę. – Nie używaj aury, nie tutaj.
     - Ale…
     - To jest byt ważne przyjęcie, żebyś to robił. Innym razem, Leslie – Owen, jak przystało na tego, który w wielu sytuacjach jako jedyny kierował się zdrowym rozsądkiem, odezwał się stanowczo. Z resztą tego się od niego wymagało jako od najstarszego z rodzeństwa.
     - Leslie, proszę. To urodziny Aarona, a on jest przewodniczącym mojej szkoły. Wolałabym nie zaleźć mu za skórę… - wzdrygnęłam się na samą myśl o kłopotach, które mogłabym mieć.
     - No dobra – czarnowłosy w końcu się uspokoił. – Jest tutaj cholernie nudno, ale pozory trzeba sprawiać – puścił oczko do Maxa. – Ty za to pewnie się dobrze bawisz, co? To wygląda jak twoje klimaty  – zwrócił się do mężczyzny.