Styczeń, po Sylwestrze

Jak widać, Max też nie zaliczał się do osób w stu procentach poważnych i potrafił wyluzować, po prostu bawiąc się tańcem. Zaśmiałem się, widząc jego ruchy, które nawet mimo braku powagi, były wykonane niezwykle precyzyjnie i zaklaskałem w dłonie, gdy kończył swój układ. Piosenka dobiegała już końca, ale zostało jej na tyle, by powtórzyć ruchy chłopaka i włączyć w to kilka własnych.
Był to dopiero początek naszej gry, a ja już czułem się świetnie. Ciemnowłosy wydawał się godnym przeciwnikiem, co naprawdę mnie cieszyło. Powtórzyłem jego ruchy, lecz ręce nie zatrzymały się tam, gdzie Max skończył, posuwając się jeszcze wyżej, aż do momentu w którym wplątałem je we włosy i zakręciłem kilkukrotnie głową przy szybkich ruchach nogami, przechodząc płynnie do obrotu, przy którym odjąłem od siebie dłonie rozkładając ramiona szeroko. Na tym jednak koniec było płynności ruchów. Stały się one urywane, bardziej typowe dla mocniejszej muzyki, zbliżone do tych, które można było obserwować w teledyskach The Prodigy. Trochę nienaturalne, jak u szaleńca, lecz zdecydowanie do rytmu. Przyciągnąłem dłonie gwałtownie do swojego ciała, przyjmując pozycję zbliżoną do T-rexa i wykonałem kilka drgnień, połączonych z nerwowym rozglądaniem, jakby coś mi zagrażało. Na koniec machnąłem tylko trzykrotnie głową na prawo i lewo, po czym uśmiechnąłem się do Maxa, odgarniając do tyłu włosy, które w całym procesie opadły mi na twarz. Ciekawiło mnie, co za chwilę usłyszymy i jaką interpretację piosenki zobaczę. Stojący przede mną mężczyzna był osobą z pewnością nietuzinkową, a to tylko podsycało moją fascynację naszą małą rywalizacją.

    Ciemność. Nieunikniona otchłań… Czy to właśnie to powinnam zobaczyć po otworzeniu oczu? Czy oślepłam? Słyszałam bicie małego serduszka, spokojne, równomierne… Aah…
  - Złaź ze mnie, paszczurze- wymruczałam, czując jak moje usta nie są jeszcze do końca posłuszne po spokojnej nocy… Zepchnęłam czarnego sierściucha ze swojej twarzy, który już chyba bardziej bezczelny być nie mógł.
  - Może sobie jeszcze na mnie kuwetę zrób?!- wykrzyknęłam, z niechęcią obserwując jak kocur obrania się przed wylądowaniem na podłodze, wręcz ze wrodzoną zwinnością po prostu po cichu przeniósł się na drugi koniec łóżka, posyłając mi znudzone spojrzenie. Nie wiem… Jakby tak… Sflaczał ten kot. Już nawet ostatnio nie miał ochoty skakać za zabawką. Czy to już kocie starzenie się? A może ktoś go wykastrował bez mojej wiedzy…
    Przeciągnęłam się leniwie, przypominając sobie, że zasnęłam w trakcie rozmawiania z kimś na forum. Z tego co pamiętam, konwersacja toczyła się o właściwościach kalafiorku na włosy, ale jak doszło do takiego tematu, skoro z początku chciałam tylko wyszukać jedną, drobną informację o czymś zupełnie innym- nie wiem.
    Wstałam i dumnie powędrowałam do łazienki, czując że nie wyglądam tak świetnie, jak ludzie tuż po pobudce w reklamie. I chociaż większość osób zdawała sobie sprawę, że to aktorzy z nałożonym podkładem i innymi bzdetami- ja, jako dziewczynka świadoma życia nocnych stworzeń myślałam, że w tych reklamach po prostu występują wampirzyce. No bo jakby nie patrzeć, Shane jakoś super nie różnił się po pobudce i w późniejszych godzinach, może z wyjątkiem włosów, które rankiem miał czasem oklapnięte, niczym żywcem ściągnięte z głowy Biebera. To z kobietami sądziłam, że sprawa wygląda podobnie.
    Wzięłam szybki prysznic, nucąc pod nosem jedną z nowszych piosenek, które tak trwale utkwiły mi w pamięci i męczyły mózg. Z drugiej strony wolałam to, niż ponownie popadać w zamyślenie. Robiłam właściwie wszystko, by nie myśleć... Bo to znowu krajało mi duszę.
    Po Sylwestrze starałam się ciągle czymś zajmować. Czytaniem książki, malowaniem, chodzeniem na siłownię w nadziei, że Eiichi w końcu mnie poinformuje o treningu. Czekałam na to z niecierpliwością, narastającą ekscytacją i nadzieją… Życie coraz bardziej stawało się dziwne. Zdawałam sobie sprawę z atrakcyjności własnego ciała, z potęgą jaką niesie wampirze życie i tym samym sporą przewagę nad zwykłym ludzkim… Posiadałam zainteresowania, które tylko czekały na coraz większy rozwój. A jednak w środowisku, w jakim się znajdowałam, czułam się po prostu słaba. I miałam wrażenie, że mnie to ogranicza bardziej, niż cokolwiek innego.
    Wyszłam z kabiny, nie przejmując się mokrą podłogą, gdyż… Cóż, ręcznik był zbyt daleko. W przeciągu piętnastu minut ubrałam się, umalowałam i zaplotłam włosy w stabilny kłos. Wzięłam z półki książkę i powędrowałam do kuchni. Nawet kot w międzyczasie podniósł zainteresowany głowę, jakby wiedział dokładnie, co trzymam w ręku. Czy on we mnie nie wierzy?
    Ale też bez przesady, naleśniki z mascarpone znowu takie trudne nie są. Jeszcze z książką kucharską. Z tą myślą powolnie zaczęłam wyjmować patelnię i inny potrzebne przybory…

     Nie wiedziałem jak skończyła się noc sylwestrowa dla innych uczniów szkoły, ale na mnie jej efekty działały do tej pory. Miałem wyostrzone zmysły i w pewien sposób się rozluźniłem. Te kilkanaście godzin boleśnie przypomniało mi o tym, jak cholernie nienawidziłem roli przewodniczącego i już w tej chwili myślałem nad tym, jak uniknąć tak wielkiej odpowiedzialności w przyszłości. Chociaż Ojciec miał paskudne metody, nie można było mu zarzucić, że niszczył nasz ród. Wręcz przeciwnie. Umocnił naszą pozycję w świecie nocy. Byłem naprawdę ciekaw tego, czy uda mu się wyciągnąć nas jeszcze wyżej, szczególnie ponad Kuranów. Ja miałem wątpliwości, czy zdołałbym nas poprowadzić tak jak on. Niemniej jednak, z pewnych względów, i ja nie pałałem szczególnie pozytywnymi uczuciami względem Kaname i jego rodziny. Nie były przepełnione czystą nienawiścią jak w przypadku Vincenta, ale z całą pewnością daleko im było do koleżeńskiej i luźnej relacji. A jeśli już o nim mowa… Westchnąłem zrezygnowany, spoglądając na ekran swojego telefonu. Doskonale wiedziałem, w jakim celu do mnie dzwonił i chociaż kusiło mnie, żeby odrzucić połączenie, byłem świadom konsekwencji, jakie za tym by poszły. Ojciec wciąż miał manię kontroli wszystkiego i wszystkich. Nie zdziwiłbym się, gdyby w szkole były pochowane kamery, o których nikt z nas nie miał pojęcia, a które śledziły każdy nasz ruch.
     - Słucham? – odezwałem się do słuchawki. Słysząc dokładnie to, czego się spodziewałem, sięgnąłem po napełnioną wcześniej winem, szklankę i upiłem kilka łyków, zamykając tym samym swoją buzię. Już teraz kusiło mnie niekoniecznie kulturalne zareagowanie na kolejne próby Vincenta, mające na celu przekonanie mnie do odpowiedniego świętowania moich dwudziestych pierwszych urodzin. Nienawidziłem swoich urodzin i każdy z mojej rodziny doskonale o tym wiedział. Nawet ojciec, który starał się przekonać mnie, że w przyszłości będę obejmował na tyle ważne stanowisko, że jednak powinienem w jakiś sposób organizować swoje święto. Według niego, należało co roku przypominać gościom o tym, jak wielkie znaczenie miały moje i jego słowa. Niekiedy odnosiło się wrażenie, że próbował wymusić na wszystkich traktowanie nas jak bóstwa. – Nie jestem tym zainteresowany – powiedziałem spokojnie, kiedy mężczyzna zamilkł i wyraźnie oczekiwał na moje zdanie.
     - Aaron. Kiedyś obejmiesz stanowisko głowy rodu. Powinieneś jak najczęściej przypominać o tym innym gałęziom, aby przez myśl im nie przeszło zlekceważenie twojego stanowiska – warknął mężczyzna, powtarzając innymi słowami to samo, co sam zdążyłem sobie już dopowiedzieć. Niekiedy, Vincent Marou, był zbyt przewidywalny. W końcu obróci się to przeciwko niemu.
     - Jestem pewien, że oni są już tego świadomi od wielu lat. –  Z trudem powstrzymywałem się przed rozłączeniem. Nie skończyłoby się to dobrze, a nie byłem szczególnie chętny do spotkania z nim, które zapewne w tym przypadku, byłoby dosyć brutalne.
     - Aaron…
     - Doskonale wiesz, że nie jestem sympatykiem swoich urodzin i byłbym wdzięczny, gdybyś zaprzestał tych daremnych prób.
     - Aaron, bo będę musiał… - Wcisnąłem czerwoną słuchawkę wbrew wcześniejszym przemyśleniom i rzuciłem telefon na kanapę. Dopiłem do końca zawartość szklanki i zostawiłem ją na blacie stolika. Podszedłem do szafy i wyciągnąłem wygodniejsze rzeczy na przebranie. Zmieniłem ubranie i opuściłem pokój, zakładając czarne rękawiczki kolarskie. Następnie udałem się do sali treningowej. Po każdej rozmowie z Vincentem ciśnienie mi się tak podnosiło, że musiałem dać temu ujście, aby nie wybuchnąć. A bardzo łatwo było wyprowadzić mnie z równowagi. Poza tym nie ukrywajmy tego. Uwielbiałem ból i walkę. Uwielbiałem kontrolę podczas starć oraz strach w oczach przeciwników. Uwielbiałem wzbudzać w nich niepokój o własne życie, pobudzać pierwotny instynkt przetrwania. Oglądanie jak ludzie tracą kontrolę i zaczynają dziczeć w walce o własne życie, było jak porcja świeżej krwi, wyssana prosto z największej żyły po ostrym seksie. Adrenalina, która wypełniała wtedy ciało kobiety była odczuwalna w smaku jej posoki i działała intensywniej niż najlepszy narkotyk.

    Nie przewidziałem czyjejś obecności na siłowni, czym się nie popisałem jako przewodniczący. Z drugiej strony nieczęsto widywałem tutaj kogokolwiek, stąd niejakie zdziwienie. Pomimo tego, że dźwięki jakiejś piosenki docierały do mnie już na korytarzu, co powinno skłonić mnie do odłożenia treningu na późniejszą godzinę, nie odszedłem. Nie miałem na to ochoty a czyjeś towarzystwo, nieważne czyje, z całą pewnością szybciej odciągnie mnie od myśli o zbliżających się urodzinach i słowach ojca. Wolałem nie zagłębiać się w domysły. Nie chciałem nawet brać pod uwagę myśli, że coś mu strzeli do głowy i wymyśli jakiś bankiet za moimi plecami. Jeśli tak będzie, z całą pewnością, nie uświadczy tam mojej obecności. W przeciwieństwie do niego i pomimo swojego ego, nie uważałem swoich urodzin jako święta, które trzeba było obchodzić. Przypominały mi o tym, kiedy się urodziłem. O tym, kiedy urodziła mnie moja matka, którą potem mi odebrano. Co zabawniejsze, ojciec mi ją odebrał. Mężczyzna, który szczególną uwagę przykładał do przypomnienia wszystkim, że kolejne lata upływają.
     Zatrzymałem się, słysząc przychodzące połączenie. Spojrzałem na wyświetlacz i uśmiechnąłem się pod nosem, odbierając.
     - Gotowy na coroczną zabawę? – Żadnego powitania, żadnego sto lat tylko prosto z mostu. Prawdopodobnie to była jedyna osoba, która doskonale wiedziała, że nie potrzebowałem żadnych ckliwych zagrywek, bo ich po prostu nienawidziłem. To było zwykłe kłamstwo ukryte za miłymi słówkami, które wypada powiedzieć.
     - Ile tym razem? – zapytałem doskonale wiedząc, co miał na myśli. We dwójkę dosyć… intrygująco obchodziliśmy nasze urodziny. Dwa razy w roku urządzaliśmy sobie wieczór bez ograniczeń, w którym opuszczaliśmy wszystkie bariery, które nas hamowały.
     - Dziesięć.
     - Wysoko mierzysz. Nocy ci nie starczy.
     - Mierzymy… Nie wyobrażam sobie, żebyś nie przekroczył tego progu. Wiesz, co cię wtedy czeka. Poza tym… kto powiedział, że ograniczymy się do jednej? Czeka nas pikantny maraton.
     - Wyzwanie przyjęte. Daj znać, kiedy się to odbędzie. Teraz kończę. – Rozłączyłem się i wszedłem do pomieszczenia akurat w momencie, w którym Maxwell podnosił się z mostka. Ten rodzaj ćwiczenia nigdy nie kojarzył mi się z dorosłymi osobami, ale co kto woli. Nie odpowiedziałem na jego powitanie inaczej niż kiwnięciem głową. Nie miałem w zwyczaju mówić cześć, a witam wydawało się niewłaściwe. Z kolei zignorowanie go źle by o mnie świadczyło, więc wybrałem najprostsze rozwiązanie. Kto bogatemu zabroni?
     Na samym początku włożyłem słuchawki w uszy, puściłem najlepszą muzykę do treningu i skupiłem się na rozgrzewce, podejrzewając że mój dzisiejszy trening nie będzie polegał na tym, jak wyglądał codziennie. Trwała może kilka minut, ale to wystarczyło, żeby sobie nie nadwyrężyć mięśni, zwłaszcza że nie byłem człowiekiem. Podszedłem, więc, do  dwóch grubych sznurów, które zwisały z dosyć wysokiego sufitu. Stanąłem pomiędzy nimi i rozciągnąłem palce. Podskoczyłem i złapałem się obu sznurów, każdym jedną ręką. Nogi podciągnąłem i skrzyżowałem przed sobą, imitując pozycję do siedzenia. Następnie zacząłem się wpinać po szarfach w górę, używając do tego tylko rąk. Znajome rozciąganie mięśni od razu poprawiło mi nastrój. Na mojej twarzy pojawił się satysfakcjonujący uśmiech, kiedy wchodziłem coraz wyżej. Kiedy dotarłem na samą górę, zacząłem powoli schodzić, by powtórzyć całe ćwiczenie jeszcze kilka razy. Zatrzymałem się po nich na górze i zeskoczyłem, zwinnie lądując na podłodze, na ugiętych kolanach. Rozciągnąłem się, rozluźniając mięśnie i upiłem kilka łyków dwulitrowej wody, którą ze sobą przyniosłem. Dalej podszedłem do dwóch metalowych bali, które ciągnęły się aż pod sam sufit. Były w większej odległości niż sznury nie bez powodu. Każda z nich miała pewnego rodzaju wgłębienia, na których opierała się rura, leżąc równolegle do podłogi. Na to również wskoczyłem. Na początek ograniczyłem się do podciągania na niej. Po kilkudziesięciu powtórzenia podciągnąłem się i wyprostowałem ręce, wykonując przewrót. Po kilku seriach zacząłem wskakiwać rurą na kolejne szczeble bali. Kawałek dalej leżały na sobie kwadratowe obciążenia, mające w środku wgłębienia. Tworzyły wieżę z kilku elementów. Oparłem się o nie rękami i wykonując pompki ściągałem kolejne na ziemię, układając wieżę obok. Zdejmowałem jeden element, odkładałem go obok i z powrotem podskakiwałem, aby nie podnosząc się na nogi złapać kolejny i również zmienić jego pozycję. Cały czas ignorowałem obecność dwójki mężczyzn w pomieszczeniu, bo skupiony byłem na treningu. Ból, który towarzyszył kolejnym ćwiczeniom był tym, czego potrzebowałem i wcale go nie ograniczałem. Przechodziłem z jednego ćwiczenia w kolejne, robiąc sobie krótkie, obowiązujące przerwy. Gdyby nie były mi potrzebne, nie robiłbym ich.

    W pomieszczeniu utrzymywał się zapach lawendy i palmorazy. Promienie słońca, przedostawszy się przez bramę chmur, łagodnie oświetlały pokój. Było pochmurno, rześko, a odbijające się o skały fale dawały poczucie odprężenia- i poprzez sam widok i przyjemny dla ucha dźwięk. Krajobraz byłby oddany w pełni, gdyby nie nienaturalny spokój od wszelakich stworzeń zamieszkujące przybrzeża. Keira nie przepadała za owadami, ani za nachalnym skrzekiem mew. Dół jej jasnobrązowej sukni zaszeleścił nieznacznie, gdy czystokrwista zmieniała położenie swych nóg. Siedząc na werandzie przy mozaikowym stoliku założyła jedną nogę na drugą, udając że z uwagą przygląda się kolejnej atakującej fali.
    Cierpliwie czekała.
    Ciemnowłosy mężczyzna o mocno zarysowanej szczęce i głęboko osadzonych oczach zajadał się pistacjami i suszonymi owocami. Pod nosem skarżył się na brak jakiejś konkretniejszej przekąski, coś w typie kabanosów, co zadowoliłoby jego mięsożerne podniebienie. Poprawiał co pewien czas rozchwiane przez wiatr włosy, zanucił chodzącą mu po głowie melodię, obierając kolejnego orzecha. Gdy napotkał wzrok niebieskowłosej piękności uśmiechnął się w naturalny, głupawy sposób. Wiedział że prezentowany spokój i kamienna twarz było tylko teatrzykiem. Tam, w środku, kobieta się niecierpliwiła.
    Ile to już minęło czasu? W wykreowanym śnie nie miało to znaczenia. Sekundy i minuty biegły tutaj we własnym tempie.
    Imponujące- pomyślał. Ale i przerażające. Ciekawe czy kiedykolwiek stworzyła dla ofiary sen ucieleśniający wszystkie jego koszmary. Chociaż… Musiałaby wiedzieć, czego tak naprawdę się boi. Nic jednak nie stawało jej na przeszkodzie, by osobiście zadawać tortury, z daleka od reszty świata i nienarażona na jakiekolwiek dowody. Wszystko działo się w psychice. Wszystko.
  - Zastanawiające. Keira Pentagram, znana ze wzorowej elegancji, francuskich salonów i luksusowych apartamentów, a tymczasem… Jej mały kątek to maleńki, skromny domek nad morzem. Kryje się coś za tym?
Po chwili ciszy przymknęła powieki, sięgając po kieliszek czerwonego wina.
  - Czy jedno wyklucza drugie?
  - Hm. Jak ja uwielbiam odpowiedzi w formie pytania. Ale to wino… Bardzo dobre. Smakuje jak prawdziwe. Jakbym poprosił o whisky to tak po prostu się pojawi? – spytał z wyolbrzymioną ciekawością , dotykając po kolei rzeczy wokół niego. Szklany wazon, talerzyk i to wino.
  -  Możesz odczuć wszystko, co pamięta Twój mózg… - zdradziła, choć widział później w jej oczach, że żałowała tego szybkiego sprzedania informacji.
Przeniósł spojrzenie w bok. Jeśli potrafiła każdego dnia odtwarzać orgazm tak samo realistycznie, jak smak tego wina to zaczynał jej powoli zazdrościć. Nie to by miał problemy z zaspokajaniem własnych potrzeb ale to otwierało nowe możliwości…
  -  Nie myśl, że nie wiem o czym myślisz. Jesteś ostatnio bardzo przewidywalny, robisz poważne miny, kiedy fantazjujesz o niepoważnych sprawach. Zaczynam wątpić w twoją przydatność.
    Zacmokał. Skrzyżował palce u dłoni, pochylając się nieznacznie nad stolikiem. Keira pozostała wyprostowana, lecz jej wszystkie mięśnie były rozluźnione.
  - Nie powinnaś, panienko Pentagram, wątpić w kogoś kto jako jeden z niewielu potrafi wcisnąć nos w każdą znaną Ci sprawę. Gdybym nie był użyteczny, sądzę że długo po tym świecie bym nie chodził. Sam fakt pobytu w Twych… Czterech ścianach, że tak to ujmę, a także możliwość zadawania poniektórych pytań daje do myślenia że może jestem… Niezawodny.
  - Nikt nie jest niezawodny i niezastąpiony.
  - Nie śmiem podważać Twych opinii… Nie jestem od tego, by próbować je zmienić.
  - Jesteś przydatny, nie ulega to wątpliwości, jednak w przypadku najważniejszych organizacji jesteś w stanie wywęszyć jedynie to, na co Ci właściwie pozwolą. Skoro nadal egzystujesz, najwyraźniej reszta nie chce Cię jeszcze wyeliminować.
Uśmiech ciemnowłosego pogłębił się, ujawniając parę dziwnie zakrzywionych kłów.
  - Nie posługuję się jedynie… „węchem’. Jednakże pozwól, że pominiemy kwestię tłumaczenia sposobów pozyskiwania  informacji. Najważniejsze to dobrze dobierać słowa. Kłamstwo, a prawda, czy fakty od legend … Niekiedy bardzo trudno znaleźć pomiędzy nimi granicę. Weźmy na przykład wieść o okrągłym stole, symbolu równości i rozwiązywania problemów, przy którym to w tajemnicy spotykają się cztery osobistości. Z początku były trzy, jednak wampiry szybko przeinaczyły liczbę, a następnie podpinając pod nią brakującą osobę… Tak więc stworzono plotkę o panach każdego z rodów i najsilniejszego z łowców, jakoby to mieli od czasu do czasu zawiesić broń i rozmawiać o sprawach ważnych na całym świecie. W końcu to im podlegają wszyscy biznesmeni i politycy, z drobnymi wyjątkami… Ładna bajka, prawda? Brzmi jak sen, marzenie, co jest dosyć ciekawe biorąc pod uwagę, że tak bardzo żądni przygód wampiry chcą podświadomie pokoju.
  -  Pokoju… W ich głowach znajdzie się każdy scenariusz, jaki mógłby wystąpić na ziemi, a ten który będzie wystarczająco interesujący, niczym dobra historia do ogniska, będzie rozprzestrzeniał się jak zaraza. Tym, którym nie brakuje intelektu nie trzeba długo tłumaczyć, iż są to nonsensy…
  - Tak… Zero Kiryuu z trudnością spotyka się z jednym z czystokrwistych, idea ta nie jest zbyt realistyczna. Mógłby się również poczuć zagrożony. Gdyby cała trójka zdecydowałaby się na  wyeliminowanie Kiryuu… Zapewne zniknęłoby część wysokiego zagrożenia. Niestety, jak to powiadają w zaciszach wielmożni szlachetni… Jesteście zbyt pewni siebie, by chociaż zakwestionować waszą przewagę, zbyt zajęci walką ze sobą, by zauważyć fakt, że Was… Keiro… Jest znacznie mniej. Zaś Łowcy ewoluują w zaskakującym tempie.
  - Nie jesteśmy znani z nagłośnionego mordowania. Nie lubimy też zamykać sobie furtek na rozwiązań, a jego śmierć zostałaby nam przypisana na wiele pokoleń, ciągnąc za sobą zemstę wszystkich jego popleczników, fanów, a tym bardziej potomków… Nigdy nie odpuszczają i są gotowi ponieść śmierć za ich wyższe uczucia i przekonania. Z drugiej strony głupie, ale są oni odporni w dużej mierze na potężne narzędzie, jakim jest strach. Nie powtarzaj tak nonsensownych strategii. Kiedyś było nas więcej, byliśmy potężniejsi, zaś łowcy mogli co najwyżej lizać nam stopy. Ale przeżyli. Wierz mi, nie są oni całkowicie ignorowani…

  - Powiadają – oczy wampira przyciemniały, gdy zniżył nieznacznie swój krótki podbródek. – Że naukowcy mocno interesują się tą rodziną… Pytanie, czy dopiero teraz, czy byli już obserwowani od dawna… Oczywiście w niewiedzy, bowiem Kiryuu niezaprzeczalnie nie lubią ingerowania w ich osobiste życie.  
    Keira zmarszczyła brwi, obserwując uważnie, jak wyglądający na zaledwie trzydzieści lat mężczyzna sięga po orzecha. Tym razem nie mogła niczego wyczytać z jego twarzy, jakby został opuszczony przez wszelkie uczucia.
  - Rozwiń myśl.
  - To pogłoska. A może już fakt? Pytanie, czy znajomość Zero Kiryuu ze szlachetną rzeczywiście była zwykłym przypadkiem. W każdym razie ich pociechy to przede wszystkim dwoje zdrowych, płodnych wampirołowców. Dziewczyna niestety urodziła się człowiekiem. Patrząc statystycznie na ilość chłopców urodzonych wśród czystokrwistych….  To zapewne wrażliwy temat dla Pentagramów, wybacz Pani jeśli urażę. Jednak spiskowcom, naukowcom czy jakkolwiek ich nazwać- im to sprzyja. Bardzo dużo młodego pokolenia przesiaduje aktualnie w jednym miejscu, a z tego co wiem, czasem niezwykle trudno oprzeć się nadzwyczajnej urodzie i nieprzeciętnemu charakterowi pięknych wampirzyc. Nawet dwóm powołanym do walki z Wami…
     Keira tym razem zrozumiała. Bezbłędnie. Jedynie chwilę udało jej się usiedzieć cicho w miejscu.  Kilka sekund później zaniosła się śmiechem, którego nie zdołało zagłuszyć szum fal. Wampir zawtórował jej i zaczął śmiać się razem z nią, jakby właśnie opowiedział najlepszy dowcip na świecie.
  - Biafra. Skoro mam zapłacić z góry, chciałabym wiedzieć chociaż z jakiego powodu. Nie mam ochoty dłużej słuchać o tym, co mówi reszta. Wszakże nadal sądzę, iż nienawiść i powinność są u nich przeważające.- niebieskowłosa dopiła pozostałości czerwonego wina. Nie krępowała się ciszą, jaka nastała, pozwoliła ciemnowłosemu zebrać myśli.
  - Dostęp do Akademii pozwoli poszperać i zebrać możliwe ślady. Wskazówki. Caien Cross przepadł gdzieś bez wieści, a jeśli wieść żadna nie dotarła do mnie..
  - Zapewne nie dotarła do innego źródła- dokończyła, spuszczając wzrok na swoje idealne, smukłe dłonie. Te same, które trzymały kieliszek, które potrafiły dać rozkosz i zadać ból, przy którym śmierć to słodkie marzenie.
  - Nawet jeśli Ci to umożliwię bez wiedzy młodych Marou, wątpię iż ta wiadomość nie dotrze do samego Vincenta… Dyrektor jest mu niezaprzeczalnie oddany.

    Wampir wstał i rozciągnął się niczym po długiej, przyjemnej drzemce.
  - Wiem, Keiro… Jeśli mogłabyś mnie już uszczypnąć, byłbym wdzięczny. Po długim śnie zazwyczaj boli mnie głowa- zakpił, wytrzymując coraz bardziej lodowaty wzrok Pentagram.
  - Biafra. To oczywiste, że nie pracujesz po jednej stronie. Jeśli jednak kiedyś pozwolisz sobie na kłamstwo… -Gdyby nie jego przenikliwy wzrok, uśmiech, jaki jej ukazał mógłby wydawać się nawet przyjazny.
  - Nie jestem niczyim sługą. Jestem tylko Informacją.

    Upiłam łyk gorącej czekolady. Jak cicho. Podśpiewywanie znanej piosenki Birdy niezbyt zniwelowało otaczającą pustkę. Dawno zapadł zmierzch, zaś wydawało się jakby na parterze nie było nikogo, prócz mnie… Wszyscy zaszyli się gdzieś w czterech ścianach lub wręcz przeciwnie- na zewnątrz?
    Przeniosłam spojrzenie z zimowego widoku zza kuchennego okna na blat, gdzie położyłam kucharską książeczkę. Zrezygnowałam z robienia naleśników. Nagle cała ochota bawienia się w jakiekolwiek gotowanie, chociażby tak prymitywnego dania, odeszła równie szybko, jak przyszła. Co ja się oszukuję. Ja już nawet nie miałam na takie rzeczy ochoty. Nawet jakby ktoś nasmarował to nutellą. Albo dołożył dwie gałki pysznych, waniliowych lodów. W ogóle jada się naleśniki z lodami? Nie? Szkoda. Gdybym jeszcze odczuwała ludzki głód z pewnością już bym to wypróbowała.  A ja już nawet zapomniałam, jak to jest. To chyba było coś w rodzaju zwiększającej się dziury w brzuchu, która z każdą minutą, jakby wchłaniała ułamek twej cierpliwości, spokoju i zadowolenia.
    Wampirze pragnienie było inne. Angażowało wszystko. Drażniące sygnały i płomyk ognia, który potrafił się rozpalić do niewyobrażalnych rozmiarów, a głównym sposobem na ukojenie niczym lodowata woda na rozpalone ciało było łyknięcie krwi.
    Gdyby na mojej bladej, gładkiej twarzy mogłyby się pojawić rumieńce to z pewnością teraz ujrzałyby światło dzienne. Ze zwykłego wstydu. Zerknęłam na brudną szklankę w zlewie, w której jeszcze niedawno znajdował się syntetyk. Zacisnęłam dłoń w pięść, czując jakąś wzbierającą się we mnie siłę.
    Już nigdy...
    Trach.
    Odwróciłam gwałtownie głowę w stronę okna z jawnym mindfuckiem na twarzy.
  - Co jest?
Czy właśnie gołąb, za przeproszeniem, jebnął sobą o szybę? Brak orientacji w terenie, czy próba samobójcza nędznego ptaszka?
Pokręciłam głową, by następnie odłożyć naczynie po czekoladzie i skierowałam się do wyjścia.


    Wchodziłam po masywnych, drewnianych schodach, zastanawiając się czy to, co zaraz zamierzam zrobić będzie odpowiednie. Czy nie zostanę wyśmiana na cały Akademik, Japonię i Kosmos. Ale później, jak już się zmęczy to prawdopodobnie się zgodzi... A co... Dawno tego nie robiłam…
    Puk puk.
    Zapukałam. Czekałam. Jedna sekunda. Dwie. Nigdy nie lubiłam czekać. Dlatego zawsze wchodziłam bez zamartwiania. Może właśnie dlatego braciszek wziął ze mnie przykład i jakoś długo nie zastanawiał się, czy nam nie przerwie wieczoru z Nym? Właśnie, ciekawe gdzie ta czarnowłosa małpa się podziewa. Chciałam się z nią napić kawy. Jej kawy.
    W końcu, czcigodny, jasnowłosy, z wykrzywionym grymasem na ryju pojawił się przed moim obliczem, gdy otworzył drzwi od pokoju. Spał jeszcze? Jak spał to nic z tego. Będzie zły. Mogłam mu dać tą czekoladę. A zresztą… Ma się inne sposoby.
  - Shane… - uśmiechnęłam się do niego słodko, odsłaniając dołeczki w policzkach. Bez cienia złośliwości, jakbym właśnie powiedziała mu najmilsze „dzień dobry” w moim wykonaniu. A dlaczego? Właściwie nie wiem, chyba po prostu miałam taki humorek.
  - Zagramy w Fifę? Albo zombiaków?

Jezu. Jak ja go czasem nie lubię. Ciekawe co by zrobił, gdybym się teraz odwróciła na pięcie i nie powiedziawszy nic, po prostu sobie odeszła… Jasne, pewnie by twierdził, że tylko zrobiłam mu przysługę, znikając mu z oczu ale hmm. Kiedyś by cholera zatęsknił. Kiedyś… Do diabła z tobą, Shane.
Założyłam ręce na siebie, nie zmieniając jakoś bardziej mimiki twarzy, choć całkiem mocno korciło mnie, by posłać mu zirytowane spojrzenie. Tylko że jemu by to dało satysfakcję… Szczególnie wtedy, gdyby widział, że wywołał u mnie złość.
- Moja ostatnia niańka chyba wylądowała u Ciebie w łóżku. To by wyjaśniało czemu tak nagle zniknęła. Urazy psychiczne są najgorsze…- mruknęłam, udając głębokie zastanowienie. Zmrużyłam nieznacznie oczy, przyglądając się bladej twarzy brata, którego jasne kosmyki włosów swobodnie opadały na czoło, a końcówki zaś prawie że wpadały do oczu… Za długie już…
- Wiesz no, po prostu troszkę denerwuje mnie moja pozycja w tym szlachetnym rankingu. Jak to możliwe, że ktoś jest wyżej ode mnie? Trzeba to jak najszybciej zmienić… Kurcze, to może nie być łatwe, nawet informacja, że przeze mnie Ci się płatki skończyły, może być tu na nic… - odburknęłam.
- A tak na poważnie, po prostu chciałam mały turniejek na ekranie. Nie musiałbyś się martwić, długo nie grałam, więc pewnie miałbyś jakieś fory ale skoro tchórzysz… Cóż… To ja się oddalę, by dłużej nie przerywać Ci spokoju...- mruknęłam, wzdychając leciutko, odwracając się w drugą stronę, by następnie zrobić pierwsze kroki w przeciwną stronę…

Z jego perspektywy z pewnością widział niższą od siebie, białowłosą dziewczynę, która zatrzymała się, gdy o to poprosił i która lekko zniżyła głowę, jakby nieśmiało analizując, czy przypadkiem się nie przesłyszała. W rzeczywistości na mojej twarzy rozkwitł triumfalny uśmiech, skrywany jedynie częściowo przez wywijające się w różne strony kosmyki krótszych włosów, mających za zadanie poudawać grzywkę, której tak naprawdę już dawno nie miałam. A to ci los. On mnie woła, a przed chwilą patrzył na mnie wzrokiem „paszoł won pasożycie”. Gdyby nie to, że był moim bratem pewnie inaczej bym na to wszystko reagowała, brała do siebie jako brak szacunku. Phh. Ale jego zachowania się już raczej nie zmieni, on nawet do czystokrwistych nie miał zahamowań…
Hmm… Chwila moment… W sumie ja też nie.
Odwróciłam się o wiele szybciej niż przedtem, przez co długi kłos spadł z mojego ramienia i bezwiednie zawisnął za mymi plecami. Na mojej twarzy nadal gościł uśmiech, jednak już trochę mniejszy. Kiwnęłam twierdząco głową, zdając sobie sprawę, że pewnie zdziwi się on, jak łatwo poszłam na ten warunek… Taak, a ja od jutra kończę z ciastkami. Niech wszyscy uwierzą, jak niegdyś w świętego Mikołaja.
- Oczywiście braciszku, dopilnuję, by pachniały świeżością i różnorodnością egzotycznych kwiatów, słodkich jak miód…- mruknęłam sarkastycznie, wślizgując mu się do pokoju. Z Shanem nie zawsze się zgadzaliśmy, jednak jeżeli chodziło o gust do mebli i architekturę… Tak, powiedzmy, że miał moje błogosławieństwo w tej sprawie. Usiadłam po turecku na dużym łóżku, by po chwili zmrużyć kobaltowe oczy i zerknąć pod materac.
- Wsiuu… Zmieniłeś kryjówkę, bo aż mi się wierzyć nie chce, że z tym skończyłeś- mruknęłam, pamiętając jego cudną kolekcję playboya.
- Jak Ci się żyje, nie będąc przewodniczącym? Już trochę minęło odkąd ktoś Cie wykopał ze stołka- dodałam, wiedząc poniekąd, że jemu to było na rękę... To leniwa małpa była.

   Mój trening nie trwał zbyt długo… Zanim się obejrzałem, do siłowni dotarł mój brat i mogłem się spodziewać, w jakim celu. Ja nie chciałem rozmawiać z Ojcem na temat swoich urodzin i tego nie ukrywałem, ale Alec to zupełnie inna historia. On zrobi dosłownie wszystko, czego zażyczę sobie ja czy nasz kochany tatuś. Niekiedy było to potrzebne, bo nie zadawał niewygodnych pytań, ale często mnie to drażniło. Wolałem, żeby mój brat miał jakąś osobowość zamiast ślepo podążać za sznurkami, którymi my poruszaliśmy.
     Westchnąłem zrezygnowany, spoglądając na mężczyznę i zdejmując z rąk rękawice kolarskie. Wyjąłem z uszu słuchawki i wyłączyłem muzykę, która w nich leciała, zauważając że Alec coś do mnie mówił. Nie byłem tym szczególnie zachwycony, bo w tej chwili właśnie wolałbym zostać zignorowany przez każdego, ale przerwałem to, co robiłem i podszedłem do niego. Udało mi się zrozumieć treść wiadomości, chociaż nie słyszałem ją w całości.
     - Przejdźmy do bardziej… - rozejrzałem się dookoła, zatrzymując wzrok na pozostałych wampirach, zajmujących miejsce w pomieszczeniu. Muzyka dalej rozbrzmiewała w sali. - … cichszego miejsca. – Domyślałem się, co będzie tematem rozmowy i nie chciałem, aby do uszu obcych dotarła informacja o moich urodzinach.

Wampirzyca rozczesywała długie, niebieskie włosy, pasmo po paśmie, pogrążona jednocześnie w zamyśleniu. Analizowała jeszcze raz wszystkie słowa Informatora. Nie chcąc pominąć niczego, co mogłoby mieć wpływ na przyszłe interesy i relacje, przywołała z pamięci słowa ciemnowłosego mężczyzny.
„ Jesteście zbyt pewni siebie, by chociaż zakwestionować waszą przewagę”.
Nie mogła się całkowicie nie zgodzić z tym stwierdzeniem, pomimo że kwestia łowców zawsze była podejmowana przy ważniejszych naradach, politycznych konwersacjach, czy samych przemyśleniach Keiry. Czy było możliwe, że w dalszym ciągu było to za mało? Czy korzystne… Wręcz koniecznym było zawieranie nie tylko sojuszy ale i przyjaźni z przedstawicielami tego gatunku?
Cóż, tak się złożyło, że z jednym osobnikiem taka relacja było już dawno przekreślona. Niebieskowłosa zmarszczyła czoło, przypominając sobie parę strzałów wydanych przez Shane’a prosto w jej ciało i narastającą złość, która wtedy skutecznie odwróciła jej uwagę od tej jednej księgi. Bezapelacyjnie musiała przyznać się do błędu i naiwnego myślenia, drobnego zaufania do jasnowłosego mężczyzny. Jak mogła sądzić, że nie poczyni on nic, co miało związek  z jego rodziną? Ale jednak krok na jaki się odważył… Była gotowa zrobić mu wtedy prawdziwą krzywdę. Gdyby to nie była ona, a jej siostra…
Czystokrwista wstała z toaletki, przyodziana w bordową, miłą w dotyku suknię o długich rękawach i starannym wykończeniu. Podeszła do szklanego stoliczka, na którym czekała na nią wysoka szklanka napełniona po brzegi gęstą krwią, w której sekundę później zamoczyła swoje pełne wargi. W jej głowie ponownie pojawił się głos Biafry, odbijał się o jej szare komórki niczym zadająca ból piłeczka. Wróciła myślą do rozmowy z nim tuż przed przeniesieniem się do snu…

- Wyrazy współczucia, Pani… Doszły mnie słuchy o poczynaniach najmłodszej panienki Pentragram. Kto by pomyślał, że w tak pięknej dziewczynce, o twarzy jak anielica czai się taki demon…
- Zważaj na słowa, a opinie zostaw dla siebie. To nadal moja siostra.
- Oczywiście, jednak nawet Ty Keiro jesteś zaskoczona, prawda? Nieokiełzana jak morze i niezwykle niebezpieczna… Plotki mówią, że dawno nie widziano, by ktoś potrafił się tak słodko uśmiechać i spoglądać na mord z prawdziwą radością…
- Jest bardzo młoda. Jej temperament jest teraz ostro pod kontrolą mego ojca… - dodała, choć w jej błękitnych oczach można było ujrzeć smutek.
- Hmm… No tak… Zobaczymy.


Keira zdała sobie sprawę, że jej pokój zaczyna jej w tym momencie ciążyć i już dawno nie odczuła tak mocnej potrzeby, by się przejść. Opuściła przestronne pomieszczenie, by nieśpiesznym krokiem skierować się na parter. Po drodze zdążyła zarejestrować głośną muzykę i rozmowy, wydobywające się z siłowni, jednak zdając sobie sprawę, jakie osoby znajdują się w sali treningowej, tym jeszcze bardziej przekonana powędrowała w dół. W międzyczasie coś czarnego przepełzło jej miedzy nogami, co sprawnie, niczym kotka ominęła, poruszając się na obcasach tak, jakby się w nich urodziła. Dopiero krzyki nieopodal schowka zdekoncentrowały ją trochę, przez co przystanęła przy drewnianych drzwiach i szybko oceniła, kto znajduje się w środku... Najwyraźniej w zamknięciu, będąc ofiarą jakiegoś głupiego żartu… albo po prostu będąc gapą. Po chwili namysłu Keira wzięła jeden głębszy wdech, czując jak jej zmaterializowane ciało traci na wadze. W chwili zetknięcie się jej skóry z twardym meblem, poczuła chwilowe łaskotanie, by następnie znaleźć się po drugiej stronie. Widok czystokrwistej nie był w tej sytuacji dla Nymerii obojętny i Keira widząc to uśmiechnęła się lekko, jeśli można tak nazwać nieznacznym uniesieniem kącików warg. Przebiegła wzrokiem po ciele czarnowłosej, zatrzymując się ostatecznie na jej pełnej ekspresji twarzy i przyjrzała się oczom błyszczącym zielonym blaskiem.
- Zdaję sobie sprawę, że to pytanie może wydawać się zbędne, jednak czy potrzebujesz może pomocy, Nymerio?- spytała melodyjnym głosem. Wszakże nie miała wiele okazji, by zapoznać się z wampirzycą lepiej, jednak miała wrażenie, że bynajmniej nie jest nudną osobą, a jej barwne uosobienie może dostarczyć jej choć trochę rozrywki…
- Cena nie powinna być wysoka… - dodała, przybliżając się do niej nieznacznie i dopiero teraz wychwytując, jak niskim stworzeniem była…

  Wywróciłem teatralnie oczami, słysząc jego wstęp i skierowałem się do barku, żeby wyciągnąć z niego szklankę oraz whiskey. Nalałem do niej trunek i zaproponowałem bratu. Widząc jego chęci napełniłem drugą szklankę i podałem mu ją, samemu siadając na kanapie. Doskonale wiedziałem, że Ojciec nie odpuści. Otrzymując ode mnie odmowę, jasnym było, że spróbuje wykorzystać do tego Aleca, który robił wszystko jak marionetka. Drażniła mnie jego lojalność względem Vincenta.
     - Zaczyna się… - skomentowałem jego kolejne słowa, wypijając całą zawartość szklanki na raz i nalewając kolejną porcję. Chyba zaczynałem się uzależniać od procentów. Za wszelką cenę starałem się znaleźć alkohol, który jakkolwiek by na mnie wpłynął, ale szybsza regeneracja, którą miałem we krwi uniemożliwiała mi szybkie wejście w stan nietrzeźwości. Potrzebowałem przyjąć naprawdę dużo tych specyfików, żeby się upić albo naćpać a badania, na które wykładałem pieniądze nadal nie przynosiły oczekiwanych efektów. Zaczynałem się tym naprawdę irytować, jeśli nie wkurwiać.
     Spojrzałem na brata, słuchając jego wypowiedzi i parsknąłem śmiechem, który wcale nie był teraz symbolem rozbawienia. Byłem niemal pewien, że w moich oczach czaiła się iskierka wściekłości, która jak powietrze wypełniała moje ciało i odbijając się od ścian organizmu, rozgrzewała krew.
     - Ty mi śmiesz mówić, że moje zachowanie nie wpłynie korzystnie na opinię, jaką społeczność wampirów ma na temat naszego rodu? – zapytałem podnosząc się z kanapy wolniej niż zazwyczaj wykonywałem swoje ruchy i stając przed Aleciem z niebezpiecznym spojrzeniem. Kły mi się wydłużyły, kiedy uniosłem kąciki warg w kolejnym uśmiechu.  
     - Niemalże każde moje działanie podporządkowane jest woli twojej bądź Ojca…  A gdy postępuję wbrew waszym rozporządzeniom na uwadze mam wyłącznie utrzymanie właściwej reputacji naszego rodu…
     - Alec… - podszedłem jeszcze bliżej niego. Nadal nie wykonywałem szybkich ruchów, jakbym był drapieżcą, który tylko czai się na ofiarę. Wściekłość buzowała w moich żyłach jak świeża dawka krwi człowieka. – Jesteś jak lalka w rękach marionetkarza. My pociągamy za sznurkami, za którymi ty ślepo podążasz. Nie masz własnej osobowości. Jesteś żywym przykładem tego, że Vincent Marou nawet z własnego syna zrobi środek, który musi zagwarantować mu określony przez niego cel. To, co ty uważasz za pozytywną opinię społeczności wampirów na nasz temat, ja nazywam strachem przed tym, co zrobi Ojciec, kiedy ktoś się zbuntuje przeciw niemu.  
    - Nie ukrywając… Dość specyficzny proces socjalizacji uczynił mnie tym, czym jestem obecnie aczkolwiek nie potrafię zgodzić się ze stwierdzeniem, iż nie posiadam żadnej osobowości…  Dysponuję zespołem stałych i zmiennych cech psychofizycznych uwarunkowanych potrzebami na poziomie fizjologicznym jak i intelektualnym oraz wewnętrzną integrację myśli i zachowań pozwalającym mi zaadoptować się do każdej sytuacji.
     - Ale nie posiadasz najważniejszej cechy człowieka czy nawet wampira. Uczuć. – Nie będę odnosił się do jego wyjaśnienia. Nie byłem głupi, ale daleko mi było do poziomu inteligencji, jaki reprezentował Alec. Pozornie rozumiałem to, co do mnie powiedział i tyle mi wystarczyło. Westchnąłem więc zrezygnowany, uznając tę rozmowę za zakończoną. Nieważne co bym mu powiedział na temat powodu takiej nienawiści, jaką miałem do własnych urodzin. Nie zrozumiałby tego właśnie dlatego, że nie posiadał uczuć. – Chciałbym, żebyś w tym momencie opuścił mój pokój.
     - Jak sobie życzysz bracie – Alec opuścił mój pokój, podczas gdy ja obserwowałem zamykające się drzwi. Przez chwilę w milczeniu słuchałem kroki oddalającego się mężczyzny. Kiedy odszedł wystarczająco daleko, nie wytrzymałem. Poczułem jak wściekłość wstrząsająca moim ciałem przekracza granice. Gwałtownie się odwróciłem. Pozwalając uczuciom przejąć nade mną kontrolę, rzuciłem stołem zajmującym miejsce przy kanapie, niemal warcząc pod nosem i obserwowałem jak rozwala się kilka metrów dalej. To samo zrobiłem ze szklanką, którą trzymałem w ręku a zamiast niej wziąłem całą butelkę whiskey i zacząłem pić z gwinta. Pierdolę to wszystko.

 Rok rocznie było dokładnie to samo. Okres moich urodzin był ciężki. Nie tylko dlatego, że Ojciec wymagał celebrowania. Głównie dlatego, że jedyna osoba, która celebrowała nie dlatego, że byłem przyszłym liderem klanu, ale dlatego, że mnie naprawdę szczerze kochała i cieszyła się z kolejnego wspólnego roku, była martwa. Od czasu śmierci mojej matki, urodziny stały się dla mnie jedynie utrapieniem. To był okres, w którym najbardziej bolało to, że mój Ojciec zamordował moją Matkę.
     Butelka była pusta. Nie zdawałem sobie nawet sprawy z tego, kiedy ją opróżniłem w całości. Popchnąłem butelkę po ziemi, nie rozwalając jej i podszedłem do barku, żeby wyciągnąć drugą. Zamknąłem mebel i odwróciłem się, żeby wrócić na miejsce, ale nie ruszyłem się. Stanąłem jak wryty, wpatrując się w obcą osobę, stojącą pośrodku mojego pokoju. Jak to możliwe, że ktoś dostał się do szkoły bez przepustki? Dokładnie sprawdzałem każdą osobę, która chciała przekroczyć próg szkoły. Zanim wręczałem im kartę, uprawniające do dostępu, kilkakrotnie upewniałem się, że na to zasługuje. Dyrektor jeszcze bardziej tego pilnował, mając nad głową groźbę śmierci, ciągle przypominaną przez Vincenta. Więc jak?
Szybko poznałem na to odpowiedź i w ogóle mi się nie spodobała. Komu by się spodobało, gdyby się dowiedział, że jakaś młoda dziewczyna go prześladuje? W dodatku od kilku dni?
     - Wiem – odpowiedziałem odruchowo. – Wyczuwam to. Moja moc także jest powiązana ze światem astralnym… - dodałem i otworzyłem barek. Może miałem ochotę się najebać jak głupi, ale nadal byłem członkiem ważnego w świecie wampirów rodu i nie wypadało dokonywać tego publicznie. Nawet jeśli miała to widzieć tylko jedna, w dodatku zupełnie obca osoba, która nawet się nie przedstawiła.
     Słuchałem jej w milczeniu, nawet nie będąc przodem do niej, bo chowałem butelkę. W momencie, w którym skończyła mówić, ja zamknąłem mebel i uśmiechnąłem się ze smutkiem. Nie mogła tego zobaczyć, bo kiedy się do niej odwróciłem wrzuciłem na twarz maskę obojętności i powagi. Ta dziewczyna przynajmniej od razu zawiadomiła, że jest tutaj tylko w sprawach… biznesowych. Zależało jej na ubiciu targu i nie owijała tego piękną, aksamitną tkaniną pozytywnych określeń czy miłych komplementów. Była szczera i tylko ta jedna rzecz powstrzymywała mnie przed wybuchem wściekłości. No jeszcze powód prośby. Chodziło o jej matkę. Doskonale wiedziałem, co oznaczała utrata tej kobiety w życiu i nie chciałem, żeby ktokolwiek tego doświadczał. Nieważne czy był moim wrogiem, przyjacielem, czy go znałem, czy pierwszy raz na oczy widziałem.
Niestety nie mogłem tak od razu się zgadzać, bo to by postawiło mnie w złym świetle.
     - Skąd pewność, że w ogóle rozważę udzielenie ci pomocy? – zapytałem w końcu. Oparłem się o szafę i skrzyżowałem ręce oraz nogi. Nawet nie ukrywałem tego, że śledziłem wzrokiem każdy jej ruch.