Styczeń, po Sylwestrze

    Do pokoju wpadało odrobinę światła księżyca, które przedzierało się dzielnie przez szary mur chmur i wnikało przez niezasłonięte kotarami okna do wnętrza pokoju, by ostatecznie skupić się na rogu obrazu. Arcydzieło przedstawiało morze w niebanalny sposób. Nieco za bardzo poskręcane zawijasy, wytwarzające jaskrawą pianę tworzyły fale, sięgające ponad połowę obrazu. Normalnie dany widok kojarzyłby się ze sztormem, kiedy to woda zachowywała się w nieokiełzany sposób, jakby ukazując w ten sposób swój gniew i zawód. Jednak kiedy spojrzało się na umieszczony na płótnie krajobraz, wykonany w ciepłych barwach, można było stwierdzić, że bardziej kojarzył się ze spokojnym morzem, w czasie zachodu słońca.
    Malowidło zwróciło moją uwagę w czasie luźnej podróży do Borgundii, gdzie za namową matki miałam osobiście nabyć parę butelek wina Domaine de la Romanée-Conti, nim trafią na aukcję do HongKongu. Towarzyszyła mi przy tym służka, jako że miałam wtedy około jedenastu lat. Miałam poznać wiernego, wampirzego przyjaciela rodziny, który znał głównych producentów wina i dzięki któremu mieliśmy stały dostęp do najlepszych trunków. Jak się później okazało, był kimś więcej w świecie interesów, jednak na tamte czasy nie miałam o tym pojęcia. Choć w portfelu miałam wystarczająco dużo, by zakupić daną butelkę, otrzymałam ją w prezencie. Tylko jedną, przez co matka pokręciła później nosem. W drodze powrotnej zastanawiałam się, czy zostałam wystarczająco polubiona, czy upominek był aktem szacunku dla mojej rodziny.
    W każdym razie w drodze powrotnej uprosiłam służkę byśmy przeszły się po okolicach, a jako że nie dostała zbyt rygorystycznych rozkazów, nie odważyła się odmówić. Podziwiałam i pożerałam wzrokiem życie zwykłych ludzi i rozwijającego się targu. Przystanęłam przy wystawie obrazów starszego ode mnie młodzieńca. Mimo młodego wieku, morze dane mi było widzieć już wiele razy, jednak to ukazane na płótnie kompletnie nie przypominało mi żadnego z nich. Malarz przyznał się, że nigdy prawdziwego nie widział, jednak nie mógł powstrzymać się od malowania po wysłuchaniu fascynujących opowieści.
    Zakupiłam go za gotówkę, znajdującą się w portfeliku i to była jedna z niewielu rzeczy, które wybrałam przy przypływie niewinnych jak powiew wiatru, uczuć.
    Wróciłam myślami do pokoju w akademiku, spoglądając na wyczekującą Nymerię. Wino, które wyciągnęłam nie było tym, które zakupiłam jakieś osiem lat temu, jednak również pochodziło z Borgundii i miałam gwarancję dobrego smaku. Nalałam do połowy kieliszków, by następnie podejść do czarnowłosej i usiąść koło niej. Podałam jej naczynie, przypatrując się jej pogrążonym w lekkim zamyśleniu zielonym oczom, udekorowanym przez wachlarz gęstych rzęs.
  - Na zdrowie... Psychiczne. Myślałaś już nad uroczystością u Aarona? Zdecydowałaś już czym przysłonisz swoje nienaganne ciało, Nymerio?- spytałam, unosząc nieznacznie kąciki ust i przybliżając kieliszek do warg. Na języku poczułam smak półsłodkiego, czerwonego wina.

    Nie wiedziałam, czy rodzina Martell została już poinformowana o nadchodzącym wydarzeniu, jednak zgodnie z moim przypuszczeniem jeszcze nie miała o tym pojęcia. Otworzyłam trochę bardziej oczy, by zrozumiała to jako nieznaczne zaskoczenie, a następnie upiłam kolejny łyk wina.
  - Ups. Chyba w takim razie będę musiała podzielić się z Tobą tą tajemnicą. Z tego co mi wiadomo, wkrótce odbędzie się wielkie przyjęcie z okazji urodzin starszego brata Marou, będącego zarówno zastępcą władcy rodu. Z kolei Vincent będzie się starał wszystkim pokazać, że jego syn jest już praktycznie gotowy na przejęcie wielu obowiązków i wtajemniczenia go w dotychczasowe zakazane aspekty... Przynajmniej tak tłumaczył mi ojciec- wyjaśniłam czarnowłosej, starając się utrzymywać z nią kontakt wzrokowy i nie kierować spojrzenia w bardziej prywatne rejony jej ciała. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że może to wcale nie byłby głupi pomysł i takie ograniczenie siebie nie jest w tej sytuacji potrzebne... Chciałam, by poczuła się przy mnie swobodnie... By nie zwracała tak bardzo uwagi na czystość mej krwi.
  - W zasadzie zdziwiło mnie tylko jedno, lecz nie odezwałam się ani słowem, gdy poinformowano mnie, że ma się to odbywać w posiadłości Marou. Może mnie nie zrozumiesz Nymerio, tym bardziej że to nie jest nic dziwnego urządzać przyjęcia we własnych progach jednak...- zastopowałam, robiąc zamyśloną minę, jakbym zastanawiała się, jak przekazać to, co mam na myśli. Palcem wolnej dłoni strąciłam niewidoczny paproszek na kolanie wampirzycy. Moja dłoń jednak nie powróciła na swoje miejsce.
  - Zapraszając większość rodzin, ze względu na pewny obowiązek, mogą sprowadzić też kogoś, kto nie jest czysto przyjacielski we własne progi... Jestem z jednej strony ciekawa, czy ktoś, kto ma na pieńku choć z jednym z braci Marou nie będzie chętny do tego, by coś przeskrobać. To będzie rzeczywiście okazja, by dowiedzieć się o nich czegoś nowego- dokończyłam własną myśl, dalej delikatnie głaszcząc jej nogę jednym palcem. Spojrzałam na miękki dywan ustawiony mniej więcej po środku pokoju, by w milczeniu upić ostatnie krople trunku.
  - Pewnie wygaduję same niedorzeczności... Wybacz Nymerio, że Cię nimi obarczyłam. Może doradzisz mi pomiędzy dwoma sukniami?

    Kiwnęłam nieznacznie głową, by następnie odstawić naczynie na bok i wstałam, podchodząc do skromnie wyglądającej szafy. Nie widziałam większych zauważalnych śladów na to, iż Nymeria rzeczywiście zainteresowała się moimi dochodzeniami i przemyśleniami. Popatrzyłam na czarnowłosą, widząc jak obserwuje mnie uważnie, oczekując prezentacji strojów.
  - Są one w kompletnie odmiennym stylu, ale obie zwróciły moją uwagę- powiedziałem, biorąc w jedną rękę wieszak z czarną, błyszczącą suknią dającą wrażenie lejącego się materiału. Przyłożyłam ją do siebie, by następnie wyciągnąć kolejny wieszak tym razem z czerwonym strojem. Suknia wyglądała szlachetnie, a kolor kojarzył mi się ze szkarłatem pysznej, zdrowej krwi. Dekolt, choć długi, nie dodawał takiego seksapilu, jaki miała ta czarna.
  - Zapewne trudno Ci ocenić... Więc może którąś mam założyć?

    Czarnowłosa pochwaliła długą, iście czerwoną suknię, lecz większe zainteresowanie wykazała tą czarną. Posłałam jej znaczące spojrzenie, zwracając uwagę na jej opanowanie przy jednoczesnym zachowaniu naturalności w jej zachowaniu... Podobało mi się to, lecz jeszcze większą przyjemność sprawiłaby mi zamiana ról. Zdecydowanie wolałabym zajmować aktualne miejsce Nymerii i sącząc wino, wolno oglądać, jak jej małe, krągłe ciało zostaje okryte przez olśniewający materiał.
    Odłożyłam do szafy niepotrzebny na dany moment strój, by całkowicie zając się czarną kreacją. Tą jednak odstawiłam na wewnętrznej stronie szafy, by następnie sięgnąć do umiejscowionego z boku suwaka. Ujęłam go delikatnie w dwa palce, uważając by nie porwać materiału i pociągnęłam go w dół. Ciepła, długa suknia zsunęła się z mojego ciała tak łatwo, iż poczułam jedynie nieznaczny, ulatniający się dotyk przytulnego materiału po zimnej, jak lód, skórze.
    Nie zwracając przez chwilkę uwagi na obecność gościa w moim pokoju, poprawiłam zsuwające się ramiączko koronkowego biustonosza, by następnie odszukać suwak wyczekującej kreacji. Przez chwilę przypatrywałam się jej, nadal będąc równie zadowolona z jej zakupu, jak pierwszego dnia... Wsunęłam ją od góry, napotykając delikatny upór w okolicy bioder, lecz niespełna kilka sekund później suknia leżała na mnie tak, jakby została uszyta wyłącznie dla mnie. I choć rzeczywiście w mojej garderobie znajdowało się wiele takich strojów, ten należał po prostu do szczęśliwych nabytków mojej kolekcji...
    Spojrzałam na Nymerię, z zadowoleniem wyłapując pewnego rodzaju zachwyt.
  - Zanim ostatecznie ocenisz, dopięłabyś mnie z tyłu do końca?- spytałam, odwracając się do niej tyłem i odgarniając z pleców wszelkie, luźne kosmyki włosów.

      Już wkrótce wyczułam jak wolna przestrzeń pomiędzy moim ciałem, a materiałem zanika sprawiając, że suknia zaczęła leżeć wprost idealnie. Pogładziłam dłonią jej wierzch na brzuchu i biodrze, jakby chcąc wyrównać niewidoczne zagniecenia.
  - Dziękuję- odpowiedziałam, by następnie spojrzeć w lustro. Bardziej, od widoku wysokiej czystokrwistej w długiej, lśniącej sukni zwróciłam uwagę na Nymerię, stojącej w samej, czarnej bieliźnie. Jej ciemne, jedwabiste włosy porozrzucane były po plecach, tworząc wraz z hebanowym strojem i krągłym ciałem seksowną kompozycję.
  - Hmm, masz rację...- przyznałam, sięgając rękoma rozpięcia stanika, by wkrótce zsunąć ramiączka i pozbyć się biustonosza. Rzuciłam go gdzieś w bok, nie przejmując się jego dalszym losem. Czułam nienachalny dotyk wampirzycy, której oczy już delikatnie przysłoniły się wachlarzem pewnego stanu upojenia, doprawionej pożądaniem. Pragnęłam kiedyś zobaczyć, jak ta soczysta zieleń kiedyś zabarwia się na szkarłat, niczym piękna łąka, na którą spada deszcz soczystej krwi.
  - Hmm...- przybliżyłam się do niej, ujmując w rękę pewny kosmyk jej włosów i wyciągając nogę do przodu. Wewnętrzna część uda otarła się o jej własne, jednocześnie czując na nim dotyk jej dłoni, co pośrednio mogłam uznać za spełnienie jej prośby. Pochyliłam się nad nią, przekrzywiając głowę i zatrzymując usta przy jej uchu.
  - Dolać Ci jeszcze trochę wina?- szepnęłam, z szerszym niż dotychczas uśmiechem, odsłaniając parę ostrych kłów.

    Mocniejszy dotyk na moim udzie doskonale poinformował mnie, do czego zmierza Nymeria. Odsunęłam się od niej na krok, wbijając swój lodowaty wzrok w jej egzotyczną twarz. Jej uroda nie pasowała mi kompletnie do typowego wyglądu Rosjanek, a jej korzenie z pewnością były bardziej skomplikowane niż powiadano.
    Mój uśmiech zszedł z twarzy, widząc w oczach czarnowłosej, iż skonsumowanie poprzedniego wina w salonie wraz z moim dało efekt widocznego upojenia i rozluźnienia. Nie była w złym stanie, lecz wystarczyło to, by stała się nieco bardziej odważna. Choć nie mogłam przekreślić możliwości, że mogłaby równie otwarcie zaproponować pewnego rodzaju rozkosz, bez jakiegokolwiek alkoholu.
W ciszy poszłam po butelkę, lecz w połowie drogi zatrzymałam się, kierując wzrok na lustro. Marne były szanse, by choć kropla napoju spadła na lśniącą, czarną suknię, jednak i tak nie miałam ochoty dłużej w niej paradować. Poprosiłam cicho wampirzycę o ponowne rozpięcie sukni, co wykonała w zaradny sposób. Ubrałam na siebie jedwabną, białą podkoszulkę, leżącą na oparciu krzesła, by kilka sekund później napełnić jej kieliszek, choć nawet nie do połowy. Usiadłam w miejscu, gdzie wcześniej obie rozmawiałyśmy i wskazałam jej miejsce obok siebie, cierpliwie czekając aż do mnie podejdzie.
    W pokoju słychać było jedynie powiew wiatru, który wprawiał w ruch małe gałązki drzew, znajdujących się na zewnątrz akademika. Powietrze w sypialni jednak niemalże jakby ustało.
  - Różnych rzeczy pragniemy... Za niektórymi jesteśmy nawet gotowi stanąć na krawędzi w wierze, że damy rady po nie sięgnąć i jednocześnie nie spaść...- powiedziałam, podając jej naczynie i odgarniając jej kosmyk włosów za ucho.
  - Posmakuj tego, czego pragniesz, Nymerio...- zasugerowałam, patrząc w jej zielone oczy, prawą ręką gładząc swój kieliszek.

    Obserwowałam każdy jej ruch w oczekiwaniu, że zrobi dokładnie to, czego chciała. Nie mogłam jej obiecać akceptacji na każdą ewentualność, jednak... Jej postępowanie wprawiło mnie w pewien rodzaj dezorientacji. Każdy składany pocałunek na mej skórze pozostawiał chłodny, niewidoczny ślad. Jej ruchy były wręcz przemyślane, skromne i nie apodyktyczne. Jej skrucha zrobiła na mnie wrażenie, bowiem wiedziałam, że nie należy do kobiet uległych. Wpatrywałam się z przyjemnością w jej oczy, które zalewały się soczystą czerwienią. Oczy, które rzeczywiście odzwierciedlały duszę. W naszym przypadku ujawniała jej ciemną stronę i skrywane żądze...
    Z jej ust widziałam wystające kły, które stawały się bardziej wrażliwe w tej samej chwili, gdy tęczówki zmieniały swą barwę. Moja dłoń w ułamku sekundy oddaliła się od trzymanego wcześniej kieliszka i wylądowała na ramieniu wampirzycy. Popchnęłam ją gwałtownie i agresywnie, iż ostatecznie jej plecy spotkały się z miękką powierzchnią łóżka, choć nawet nie zdążyły się odbić, gdyż przytrzymałam twardo ciało ciemnowłosej.
Przejechałam lodowatym spojrzeniem od góry do dołu, by ostatecznie zatrzymać się na jej twarzy. Czułam własne kły na dziąsłach, jak za każdym razem gdy zbierał się we mnie gniew, pragnienie, bądź pożądanie.
    Słabe światło księżyca padało na jej szyję, podbródek i usta, które po chwili stały się moim parkietem do tańca. Nie było momentu bym przybliżała ostrzegawczo usta, wpoiłam się w nie, wcześniej nieznacznie unosząc jej podbródek ku górze.
    W smaku była słodka. Nie chodziło tylko o wino, które niedawno piła, lecz również o miękkość jej warg. Kobiece były z reguły bardziej delikatne i zapraszały w podróż przyjemną niczym materiał aksamitu.
Odgarnęłam jej włosy z twarzy, nie przerywając pocałunku. Dłonią zjechałam z ramienia na jej krągłe biodro, ścisnęłam bezboleśnie, lecz na tyle, by szerzej rozwarła swe nogi. Nie miałam czasu, by spojrzeć w lustro, lecz moje oczy z pewnością oddawały mój nastrój. Zjechałam ustami w dół, zahaczając nosem o jej gładką skórę, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu. Wkrótce pocałunkom padła jej szyja i dekolt.
  - Pięknie pachniesz...

    Oddychałam głęboko i równomiernie, próbując zasnąć jakąś godzinę po tym, kiedy Nymeria opuściła pokój. Kotary zostały całkowicie zasunięte, by żaden promień słońca nie przeszkadzał mi w spaniu.
    Chodziłam na boso po soczyście zielonej trawie, która kołysała się za namową delikatnego wiatru. Długo nie było nic innego prócz roślinnego podłoża, lecz w końcu doszłam do klifu. Wokół niego można było zauważyć pojedyncze drzewa, jakby robiły za strażników wykreowanej przestrzeni.
    Odgarnęłam włosy na jeden bok, by następnie je przytrzymać wskutek zbierającego się wiatru. Będąc w beżowej halce patrzyłam właśnie na rozprzestrzeniające się przede mną jezioro. Zerknęłam w dół, na płachtę koron liściastych drzew, ogradzających klif od wielkiego zbiornika wody.
    Była to jedna z pierwszych charakteryzacji snów, która pojawiła się w moim życiu, jednak nie dzięki umiejętności kontrolowania mocy- wręcz przeciwnie. Za czasów, kiedy moc nie była pod moją kontrolą, pożerała mnie każdej nocy, ukazując coś pod wpływem własnych emocji i wcześniejszych przemyśleń.
    Po raz kolejny czekałam na odpowiedni moment, na przepływający prąd z okolic potylicy aż po płat czołowy, który nie kwalifikował się do tych przyjemnych odczuć. A mimo to uniosłam nieznacznie kącik ust, wiedząc, że zasnął. Spojrzałam na siebie, na swój skąpy strój, by już po chwili umieścić swoje ciało w długiej, czarnej sukni z długimi rękawami. Na dużym kamieniu, utkwionym w ziemi, pojawiła się niewyraźna, trójwymiarowa plama, która z każdą sekundą przybierała coraz bardziej szczegółowych kształtów, by już po chwili przybrać postać blondyna.
  - Witaj Shane... - przywitałam się, wychwytując jego zdziwione spojrzenie.
  - To sen? – zapytał przejeżdżając dłonią po chropowatej powierzchni kamienia, a następnie schylił się by dotknąć trawy.
  – To wszystko zdaje się być tak bardzo… realne… Niesamowite… Naprawdę ze sobą rozmawiamy?- usłyszałam, dopiero zdając sobie sprawę, że blondyn nie wiedział o mojej mocy, mimo że wcześniej padł już jej ofiarą. Nie zamierzałam mu jednak odpowiadać i rozchwiać jego wszelkie wątpliwości.
  - Widzę, że poczułeś się znużony podczas lotu. Ciekawe wyjeżdżać tak na wakacje w czasie okresu edukacyjnego- powiedziałam, jakbym wcale nie wiedziała o zbliżającym się zebraniu. Podeszłam do łowcy i usiadłam obok, na skraju kamienia.
  - W Twoim towarzystwie na pewno bym nie zasnął - powiedział uśmiechając się lekko ale nie było w tym żadnej złośliwości - I to  wyjazd służbowy, a nie wakacje…
  -Wiem, że między nami nie jest najlepiej i nie mogę liczyć na zwykłą życzliwość w stronę Pentagramów, która, zapewniam, przyniosłaby sporą korzyść, jednak... Nie mogę Ci odpuścić tej księgi, Shane. Potrzebuję jej... Ty nie aż tak bardzo. To, że masz ją Ty nie jest jeszcze niczym złym, jednak... Jeśli oddasz ją w ręce najwyższych łowców, zrobi się bardzo... Bardzo skomplikowanie- odparłam, kładąc rękę na jego udzie i przyglądając się jego twarzy.
  - Widzę, że komuś znudziły się szkolne lektury...
     Wiedziałam, że nawet najskromniejszy przypadek, szturchnięcie Shane'a będzie oznaczało zerwaniem połączenia, więc nie mogłam pozwolić sobie na długie konwersacje. Jednak zamiast tłumaczyć mu pewne zależności, postanowiłam mu je ukazać. Postać białowłosej wampirzycy pojawiła się na polanie zdecydowanie szybciej niż sam Shane. Stworzenie iluzji było czymś znaczenie prostszym niż przeniesienie istniejącej świadomości. Aya krążyła z uśmiechem na ustach, przypatrując się widokom, będąc wprost zachwycona. Dopiero po chwili spojrzała na nas i pomachała. Wstałam, otrzepując swój pośladek z niewidocznego kurzu, by następnie podejść do dziewczyny i pogładzić ją po gładkim policzku.
  - Posiadanie młodszego rodzeństwa to nie lada utrapienie, ale gdyby nie one... Czulibyśmy pewną, rozprzestrzeniającą się pustkę... Ani ty ani ja nie chcielibyśmy, by coś im się stało- powiedziałam, by następnie przenieść spojrzenie z Shane'a na niższą ode mnie dziewczynę. Kobaltowe tęczówki były wpatrzone we mnie z wyraźnym zdziwieniem. Uśmiechałam się do niej delikatnie, widząc jak jej mina zmienia się w bolesny grymas, jak cofa się ode mnie i łapie za klatkę piersiową. Białowłosa zaczęła nieustępliwie kasłać, aż łzy nadeszły jej do oczu. Cały czas się cofała aż trafiła na krawędź klifu, z którego sekundę później spadła. Oglądałam, jak Shane automatycznie podnosi się z kamienia, będąc nie lada w szoku. Widziałam jak wściekłość oplata jego lico i płonie krwiożerczo w oczach.
  - Tam- wskazałam mu drzewo, do którego wbita była postać jasnowłosej dziewczyny. Ręce i głowa zwisały jej bezwładnie, a białe kosmyki zasłaniały całą twarz.
   - Nie waż się jej tknąć... Jeżeli spadnie jej chociażby jeden włos z głowy to obiecuję, że nie znajdziesz na tym świecie nory, w której uda ci się przede mną ukryć.... Wykorzystam całą zawarta w tej księdze wiedzę... Wiedzę, której tak bardzo się obawiasz...
    Uśmiechnęłam się, lodowatym spojrzeniem badając każdy jego ruch. Powoli się opanowywał, rozumiejąc, że to nie rzeczywistość, a zwykła groźba.
  - Nigdy nie preferowałam nor, Shane. Prędzej mnie znajdziesz w apartamentach...- odparłam.
  - Nie wciągaj do naszego konfliktu niewinnych istnień… Moja siostra nic Ci nie zrobiła, a jeżeli w jakikolwiek sposób ją skrzywdzisz nie tylko we mnie będziesz miała wroga. Zaręczam Ci, że  opowie się za mną cała społeczność łowców, a wtedy to Ty i cała Twoja rodzina może ucierpieć…- mówił, przejęty i wiedziałam, że naprawdę wierzył w to co mówił. Odwrócił się na pięcie, lecz po chwili wrócił do poprzedniej pozycji.
  -Zastanów się czy kilka kartek papieru jest warte takiej ceny…
 - Nie rozumiesz- przerwałam, mówiąc z wyraźną irytacją w głosie, który niósł się jeszcze głośnym echem wbrew praw natury. W ułamku sekundy zrobiło się pochmurnie, w powietrzu zmagał się wiatr.
  - Nie obawiam się wiedzy, która tam jest... Ja jej pożądam. Nigdy nie miałam nic osobistego do łowców, jednak nie dadzą rady sami zrobić tego, co jest w niej zawarte. Są za słabi- mówiłam, co jakiś czas akcentując niektóre słowa, jednocześnie przybliżając się do niego. - Tak naprawdę przy okazji mogłabym Wam pomóc, ale jesteście zbyt dumni, by na to pozwolić... I macie w nas za mało wiary...
  - Jesteś inteligentny, Shane... Kiedy jutro będę jej pomagała z wyborem fryzury, Ty, jak mniemam, pozostawisz księgę w ukryciu i jej nie wydasz- powiedziałam, by następnie urwać połączenie i pogrążyć się w odpoczynku przepełnionym ciemnością.