Styczeń, Posiadłość Marou

Czy czułem ekscytację? Ja użyłbym raczej słowa "wściekłość". I być może bezradność? Nieczęsto się zdarzało, bym czuł potrzebę ucieczki przez cudzymi spojrzeniami. Zazwyczaj skupiając na sobie uwagę innych czułem się jak ryba w wodzie, ale teraz? Pod moją skórą czaił się niepokój, sprawiający, że uważnie oglądałem się za siebie.
Okazało się jednak, że za progiem sali balowej poczułem się nieco lepiej. Korytarze w większośći były puste, więc już za pierwszym zakrętem, z dala od sztywnego towarzystwa, czuło się mniej presji.
- Zdziwiłbym się, gdyby NIE mieli tu żadnych ukrytych pomieszczeń. Ta posiadłość jest olbrzymia. Jestem pewien, że skrywa wiele sekretów.
Szedłem odrobinę za nią, tak mniej więcej pół kroku. Marynarkę miałem ropiętą, ręce wsunąłem do kieszeni spodni, pozwalając spojrzeniu błądzić tu i tam. Zatrzymywałem wzrok na obrazach, o których mówiła, na rzeźbach i innych ozdobach, na drzwiach, które mijaliśmy. Przyglądałem się także jej, jak dotyka ścian swoimi smukłymi palcami i zastanawiałem się, czemu sprawia jej to taką radochę. Szybko powiązałem jej zachowanie z cykliczną zmianą oświetlenia, które to przygasało, to rozjaśniało się prawie idealnie zgrywajac się ze zmianami w wyrazie jej twarzy.
Dotarliśmy do rozwidlenia korytarzy. Rozejrzałem się w prawo i w lewo.
- Zdaję się na twój osąd. Dokąd teraz?

         Co było z tym gościem nie tak?! Miałam wrażenie, że wyraz jego twarzy nie zmienił się nawet o milimetr od czasu, kiedy pierwszy raz ujrzałam go na oczy. Gdzie podział się strach, wściekłość… cokolwiek? Jego totalne niewzruszenie zaczęło działać mi na nerwy. Nie widziałam w nim ani krzty skruchy, a wręcz przeciwnie – uważał, że postąpił słusznie, pomimo tego, że dostrzegł w swym zachowaniu coś, co nie było właściwe. Czy ten buc nie miał innego sposobu na zakomunikowanie mi o co mu chodziło? Musiał się posuwać do przestawiania mnie z kąta w kąt jak jakąś lalkę? Na samo wspomnienie tego uczucia całkowitego braku kontroli nad swoim ciałem przeszedł mnie dreszcz. Fakt, że użył na mnie takiej mocy i nie widział w tym nic złego jedynie pogłębił mój niepokój. Rozumiałam gdyby używał jej na swojej służbie, ale gość? W dodatku inny czystokrwisty? Co on sobie w ogóle myślał?
         Już byłam skłonna doprawić swoją wcześniejszą wypowiedź kolejną dawką wyzwisk, lecz wtem ujrzałam jak oczy szatyna przybierają intensywny odcień czerwieni a przestrzeń wokół niego wypełnia się pozostałościami posoki kelnera. Krople zaczęły zbierać się w jednym miejscu, tuż nad dłonią mężczyzny, podobnie jak chustka ze zminimalizowanym ciałem, które w przypływie gniewu upuściłam przy wejściu. Z szeroko rozwartymi oczyma obserwowałam całe to zjawisko jak i końcowy akt „przedstawienia”, w którym to wszelkie dowody zbrodni zamieniły się w nicość. Stałam tak przez chwilę osłupiała, a jedyną myślą jaka wyłoniła się z pustki, która nagle ogarnęła mój umysł było tylko jedno pytanie: „Kim on jest?”.
         Ze stagnacji wyrwało mnie pytanie szatyna, skierowane bezpośrednio do mnie. W tamtej chwili nie byłam w stanie zrobić nic więcej jak tylko pokiwać twierdząco głową, wciąż mając przed oczami obraz rozpływającej się w niebycie materii. Ten mężczyzna… przerażał mnie z każdą chwilą coraz bardziej.
         Kiedy zaproponował „odświeżenie się” kiwnęłam głową drugi raz, podążając wyznaczoną przez niego trasą. Szatyn prowadził nas przez zawiłe korytarze, które z całą pewnością nie były przeznaczone dla użytku gości. Przez całą drogę milczałam, sama nie mogąc sobie poradzić z kłebiącymi się wewnątrz mnie odczuciami. Pod skórą piętrzyły się warstwy niepokoju, zdezorientowania, przygasającego już gniewu i utrzymującej się wciąż niepewności – „co dalej?”.  Moje ciało było potwornie spięte, jak gdyby wyczekujące kolejnego zagrożenia. Objęłam się ramionami, wbijając podejrzliwe spojrzenie w plecy maszerującego przede mną wampira. Musiałam być czujna.
         Zatrzymaliśmy się po drodze jedynie po to, aby Alec mógł polecić jednej ze swoich służek przyniesienie nam odpowiedniego odzienia, a następnie w końcu weszliśmy do jego pokoju…
         Pomieszczenie było bardzo… w jego stylu. Nie wiem czy mogłam używać takiego określenia, znając go zaledwie od góra pół godziny, ale widząc jego cztery ściany doszłam do wniosku, że całość jak najbardziej do niego pasowała. Wszędzie było czysto, schludnie, żadnych walających się śmieci, niepochowanych ubrań czy chociażby książki położonej w innym miejscu niż półka. Było tu nawet ZA sterylnie, tak jakby nie miał jeszcze czasu, aby nabałaganić… Chociaż z taką mocą sprzątanie musiało mu zabierać najwięcej kilka sekund. W oczy rzuciła mi się również sztaluga, stojąca w rogu pokoju oraz kilka abstrakcyjnych obrazów wspartych o ścianę i komodę. Niepodal stał gramofon wraz z rządkiem poukładanych, winylowych płyt. I wtedy Alec się odezwał, w ten sposób ponownie zdobywając całą moją uwagę. Nie chciałam, aby przyłapał mnie na przyglądaniu się zbyt długo. Pracując dla mojego ojca miałam w zwyczaju szczegółowo analizować otoczenie, bo nieraz detal wystarczył, aby posunąć sprawę naprzód.
         — Teraz nagle przejmujesz się moim zdaniem? A to ciekawe. — prychnęłam, mierząc go oceniającym spojrzeniem. — Rób co chcesz. — dodałam, mijając go i znikając za drzwiami łazienki.
         Kiedy te zamknęły się za mną z cichym „klik”, westchnęłam głęboko, czując jak gdyby ciążący mi na ramionach ciężar nagle spadł na ziemię. Czyżby sama jego obecność wprawiała moje ciało w takie napięcie? Potrząsnęłam lekko głową. Nieważne, powinnam się teraz pospieszyć. Im szybciej doprowadzę się do porządku, tym szybciej zostawię go za sobą.
         Po chwilowym męczeniu się z zamkiem wkrótce zsunęłam z siebie ostatni dowód w sprawie, podobnie jak cienką, koronkową bieliznę. Nie zastanawiając się długo wybrałam prysznic zamiast wanny, chociaż z ogromną ochotą pomoczyłabym się teraz w gorącej wodzie z jakimś kojącym zmysły, zapachowym olejkiem. Teraz jednakże czas mnie gonił – im dłużej nie było mnie na sali, tym bardziej moja nieobecność mogła wydawać się wszystkim podejrzana. Wskoczywszy do brodzika ustawiłam jeden z najsilniejszych strumieni i bez większego pomyślunku złapałam za pierwszy lepszy stojący w pobliżu żel do mycia. Musiałam zadbać o to, żeby nikt nie wyczuł ode mnie odoru krwi, która to zachlapała co najmniej pięćdziesiąt procent mojego ciała. Wolałam pachnieć jak facet niż niedawny morderca.
         Po szybkim prysznicu owinęłam się szczelnie jednym z poukładanych w kosteczkę ręczników, leżących na komodzie, naraz słysząc pukanie do drzwi.
         — To ja panienko, przyszłam z garderobą na zmianę. — usłyszałam głos swojej służącej.
         — Wejdź. — poleciłam, biorąc w dłonie drugi z ręczników i wycierając nim włosy.
         Służka pomogła mi wysuszyć i ułożyć fryzurę, w ekspresowym tempie wykonując również bardziej stonowany makijaż niż poprzednio.
         — Na sukni są plamy krwi, więc radzę Ci ją wyprać w takim specyfiku, po którym nie będzie po nich śladu. — rzuciłam sucho, odwijając ręcznik.
         — W co się znowu wplątałaś, panienko? O ile mnie pamięć nie myli Twój ojciec surowo zakazał Ci działania na własną rękę, zwłaszcza tutaj…
         — Coś Ty powiedziała? — spytałam półszeptem, nie mogąc wyjść z podziwu, że byle służka ośmiela się odzywać w taki sposób. Ojciec zatrudnił ją stosunkowo niedawno, ale nie sądziłam, że jeszcze nie zrozumiała gdzie jej miejsce. — Milcz, bezczelna idiotko. Zamilcz. Nikt nie prosił Cię o opinię. Zabieraj tą suknię i zrób z nią porządek, nie chcę Cię tu widzieć. — wysyczałam jadowicie, mierząc ją spojrzeniem, które, gdyby mogło przykułoby ją swoją siłą do ściany. Służka wyczuwając rosnące napięcie szybko pozbierała to, co miała i za chwilę zniknęła za drzwiami. Uniosłam dłonie do skroni, rozmasowując je intensywnie. Dzisiaj wszystko się waliło.
         Zsunęłam z siebie szczelnie owinięty ręcznik, łapiąc w dłonie pozostawiony mi przez służkę kombinezon. Tak, kombinezon, już miałam dość wszelakich kiecek. Wystarczyło, że musiałam wciąż zostać w tych durnowatych, niewygodnych szpilkach. Już miałam próbować wcisnąć się w materiał, kiedy nagle drzwi łazienki ponownie się otworzyły. Stojąc do nich plecami, nie miałam pojęcia kto to, z góry założyłam więc, że była to moja służka.
         — Czyżbym nie wyraziła się dostatecznie jasno? Nie chcę Cię dziś widzieć na oczy. — rzuciłam nieprzyjemnie, odwracając się i dostrzegając… Aleca?!
         — C-c-co Ty tu robisz?! — moja twarz wykrzywiła się w wyrazie najszczerszego zdumienia, a sama zesztywniałam jak gdyby ktoś nagle zamienił mnie w posąg. Czy ja mam omamy czy on naprawdę wlazł teraz, kiedy jestem… Moje oczy rozszerzyły się jeszcze bardziej. Kurwa, przecież ja byłam naga! Moje dłonie ścisnęły materiał kombinezonu, unosząc go w górę i zakrywając nim strategiczne części ciała.
         — Pojebało Cię?! — tak, przeklęłam, bo tylko to było w stanie wyrazić wielkość mojego niezrozumienia sytuacji — Mówiąc „rób co chcesz” nie miałam na myśli, abyś właził mi do łazienki, kiedy nie mam nic na sobie. Postradałeś zmysły?!

Nie mogłem się nadziwić jak niesamowicie dzikimi ścieżkami podażał jej umysł. Rozumiałem zaciekawienie tematem, bo i mnie w jakimś stopniu interesowała wampirza historia, tym bardziej, że mieliśmy właśnie okazję przebywać w rodzinnej posiadłości jednego z ostatnich rodów czystej krwi. Taka sytuacja mogła się nie powtórzyć, zwłaszcza dla kogoś takiego, jak ja, kto nie mógł sie pochwalić żadnym rodowodem. Ale między innymi właśnie dlatego nie potrafiłem wykrzesać z siebie aż tyle entuzjazmu. Generalnie nie przeszkadzały mi pełne wyższości spojrzenia, bo nie zamierzałem zabiegać o aprobatę żadnej z obecnych tu osób, ale tak czy siak mnie wkurwiali. Nie dlatego, że uważali mnie za śmiecia - akurat to bardziej nie mogło mi latać koło pióra. Nie lubiłem jednak ludzi, którzy uważali się za lepszych od innych.
Doceniałem jednak próby Ashley odnośnie poprawienia mojego nastroju. Było mi nawet trochę głupio, że tak się starała, a ja nijak nie potrafiłem się odwdzięczyć, ale zaprzeczyć nie mogłem, że słuchało się jej z przyjemnością. Potrafiła uciszyć nieprzyjemne myśli. Jednakże sugestia plemiennej charakteryzacji nieszczególnie przypadła mi do gustu.
- Wybacz, ale nie jestem entuzjastą takich zabaw - odparłem, mimowolnie krzywiąc się lekko. Na kolejne pytanie odpowiedziałem jednak bez cienia złośliwości.
- Można tak powiedzieć - odparłem. - Jestem mestizo, bo moja matka jest meksykanką, ale ojciec pochodzi z plemienia Dakotów.
Korytarz, w który skręciliśmy, prowadził donikąd. Ślepy zaułek. Rozejrzałem się dookoła, błądząc wzrokiem po ścianach, przeskakując jednych, bogato zdobionych drzwi, do drugich. Nigdzie nie było widać przejścia, ani żadnej klatki schodowej.
- Dobra, to gdzie teraz? - zapytałem, spoglądając na swoją towarzyszkę, ale nim zdążyła odpowiedzieć, od niechcenia podszedłem do pierwszych z brzegu drzwi i nacisnąłem klamkę. Otworzyły się przede mną z cichym skrzypnięciem.

Przerywając panujące pomiędzy milczenie, które towarzyszyło nam przez całą drogę wiodącą do mej sypialni, nie spodziewałem się usłyszeć słów nacechowanych cynizmem oraz zajadliwością. Wszak pozostawiłem błękitnowłosej pełną możliwość wyboru i jeżeli zasugerowana przez moją osobę inicjatywa spotkałaby się z brakiem akceptacji z jej strony nie nalegałbym aby skorzystała z mej gościnności. Wytrzymałem skierowane w moją stronę spojrzenie ametystowych tęczówek jednocześnie oceniając stan emocjonalny stojącej przede mną młodej kobiety. W momencie gdy ujawniłem Xanthii posiadane przeze mnie umiejętności zdolny byłem zaobserwować niepokój i strach w postaci oplatających jej sylwetkę szarych wstęg co sprawiło, iż zacząłem zastanawiać się czy moje postępowanie nie było zanadto radykalne żeby nie nazwać go wręcz nieracjonalnym. Niewykluczone, iż powinienem zaoferować by pozostawiła mi kwestię zajęcia się zwłokami kelnera i zezwolić swobodnie jej się oddalić. Być może… W chwili gdy wampirzyca zniknęła za drzwiami łazienki poczułem ogarniające mnie uczucie ulgi. Nie wiedziałem jak długo czasu kobieta zamiar ma przeznaczyć na to by do względnego doprowadzić się porządku aczkolwiek jednocześnie zdawałem sobie sprawę z tego, iż zyskałem kilkadziesiąt minut względnego spokoju. Podszedłem do gramofonu by włączyć płytę znanego jazzowego artysty jakim był Miles Davis, a następnie zbliżyłem się do znajdującego się nieopodal okna fotela, usiadłem na nim po czym sięgnąłem po leżącą na niewielkich rozmiarów stoliku lekturę, którą stanowiła opowieść o dwóch miastach autorstwa Charlesa Dickensa. Otworzyłem książkę dość szybko odnajdując fragment, na którym wcześniej skończyłem czytać…
- Dziwny to fakt, zasługujący na to, by się nad nim zastanowić, iż każda istota ludzka tak jest stworzona, że jest nieodgadnioną tajemnicą i zagadką dla innych istot ludzkich… - przeczytałem na głos odnajdując w słowach tych najszczerszą prawdę. Po około dziesięciu minutach w pomieszczeniu rozległo się delikatne pukanie do drzwi.
- Proszę wejść… – powiedziałem jednocześnie podnosząc się z miejsca, a po chwili do środka weszła wysoka, szczupła dziewczyna o śniadej cerze. Ubrana była w skromną, sięgającą kolan sukienkę w barwie zieleni, która uwydatniała ciemnobrązowe oczy i włosy. Służąca wpierw rozejrzała się omiatając wzrokiem całe pomieszczenie zapewne poszukując swojej pracodawczyni, a nie odnajdując jej zwróciła się do mnie.
- Dobry wieczór. – powiedziała pokornie schylając swoją głowę – Polecono mi przynieść garderobę panienki Xanthii.
- Dobry wieczór… Tak… Twoja Pani oczekuje na Twoje przybycie w łazience. – rzekłem wskazując służącej dłonią drzwi prowadzące do pomieszczenia, w którym obecnie przebywała czystej krwi wampirzyca. Służąca skinęła głową, a następnie ruszyła w wyznaczonym przeze mnie kierunku lecz zanim zniknęła we wnętrzu zatrzymała się na krótką sekundę po czym zwróciła się do mnie ponownie.
- Doprawdy nie można odmówić mojej panience wygórowanego gustu w kwestii doboru towarzystwa. – stwierdziła z trudnym do rozszyfrowania uśmiechem jaki pojawił się na jej obliczu. Gdy zostałem sam powróciłem ponownie do wcześniej wykonywanej czynności oczekując chwili gdy zakończone zostaną wszelkie konieczne przygotowania co ostatecznie zajęło nie więcej jak trzydzieści pięć minut. W momencie gdy drzwi prowadzące do łazienki otworzyły się ponownie spodziewałem się ujrzeć Xanthię w towarzystwie swej pomocnicy jednakże w progu mej sypialni pojawiła się jedynie służka panny Pentagram. Ponownie powstałem z miejsca wpatrując się w milczeniu w ciemnowłosą dziewczynę czekając, aż się odezwie.
- Zmuszona jestem prosić o jeszcze odrobinę cierpliwości paniczu… Nieszczęśliwie Moja panienka poślizgnęła się na śliskiej powierzchni i upadając uderzyła o krawędź wanny łamiąc sobie kark… Powinna ocknąć się za kilkanaście minut aczkolwiek wolałabym nie przebywać wtedy w pobliżu. Mimo wszystko życzę udanego wieczoru. - po tych słowach mulatka opuściła moją sypialnię pozostawiając moją osobę w rozterce odnośnie tego co powinienem uczynić. Nie mogłem wszak dopuścić do tego to by błękitnowłosa ocknęła leżąc na twardych, marmurowych kafelkach zatem dość rychło podjąłem decyzję o przetransportowaniu ciała nieprzytomnej kobiety w miejsce zapewne bardziej odpowiadające jej upodobaniom. W tej samej sekundzie, w której to przekroczyłem próg prowadzący do pomieszczenia kąpielowego zorientowałem się, iż popełniłem karygodny błąd uznając za autentyczne słowa jakie przekazała mi służąca czystokrwistej. Oczy Xanthii w momencie gdy spostrzegła moją obecność rozszerzyły się w akcie zdumienia, a jej dłonie mocniej zacisnęły się na czarnym materiale, którym usiłowała się zakryć. Nieznacznie rozchyliłem swe wargi lecz nie potrafiłem żadnego wydobyć z siebie dźwięku… Zamiast tego głęboko wciągnąłem powietrze do płuc, a następnie wypuściłem je z cichym westchnięciem Wpatrywałem się w stojącą naprzeciwko mnie postać oniemiały jednocześnie próbując uporządkować rozszalałą gonitwę myśli w mej głowie. W tej chwili wszystkie przychodzące mi na myśl wytłumaczenia jedynie zaostrzyły by coraz to bardziej narastające pomiędzy nami napięcie.
- Najwyraźniej… - odpowiedziałem jednym słowem na oba zadane przez błękitowłosą pytania. Odruchowo zrobiłem krok do tyłu.
- Xantio… Ja… - – zacząłem – Nie było mym zamierzeniem… Nie przypuszczałem, iż… - w tym momencie zdałem sobie sprawę z tego, iż wciąż bezceremonialnie się w nią wpatruję więc niemalże natychmiast opuściłem głowę przenosząc wzrok swój na marmurową posadzkę.
- Miałaś być nieprzytomna… - dodałem znacznie ciszej niż wcześniej wypowiedziane kwestie po czym odwróciłem się na pięcie i w pośpiechu opuściłem łazienkę zatrzaskując za sobą drzwi. Uczyniłem kilka kroków zastanawiając się nad potencjalnymi rozwiązaniami, które chociaż w niewielkim stopniu potrafiłyby załagodzić tak rażącą niesubordynację wiedząc, iż niewielkie jest prawdopodobieństwo by dała wiarę jakimkolwiek tłumaczeniom z mej strony. Usłyszałem dźwięk otwierającego się pomieszczenia lecz tym razem zamiast Xanthii ujrzałem jednego z lokajów służących w rezydencji, który zakomunikował, iż przyniósł dla mnie nową koszulę w bordowym kolorze zaznaczając, iż była to jedyna znajdująca się w mojej garderobie rzecz nadająca się do założenia na dzisiejszą uroczystość. Odprawiłem go lekkim skinieniem dłoni, a następnie korzystając z nieobecności Xanthii zacząłem się przebierać.

         Brzmiał niemalże wiarygodnie. Zaskoczenie na jego twarzy i słowa, którymi próbował zaznaczyć niecelowość swojego nagłego wtargnięcia mogłyby wydawać się szczere, ale… czego tak naprawdę oczekiwał, wparowując mi nagle do łazienki? W końcu nie mógł wiedzieć kiedy skończę się przygotowywać i kiedy wreszcie narzucę coś na siebie. W dodatku nie usłyszałam nawet pukania do drzwi, ot wlazł sobie do środka, zupełnie nie zważając na moje przyzwolenie. Zmarszczyłam brwi, wbijając w niego zaciekłe, powątpiewające spojrzenie. I wtedy odezwał się jeszcze raz, tym razem ciszej, jak gdyby mówiąc sam do siebie – „miałaś być nieprzytomna”. Co to miało w ogóle znaczyć?!
         Zanim jednak otworzyłam usta, aby dowiedzieć się, co przez to rozumiał, szatyn opuścił pomieszczenie, zostawiając mnie ponownie samą, z setką krążących mi po głowie myśli. Co on próbował ze mną zrobić? Przełknęłam nerwowo ślinę, rozglądając się po pomieszczeniu, jak gdyby licząc, że znajdę leżącą gdzieś odpowiedź. Czy… czy w drinku, który mi podał coś było? Zamierzał mnie uśpić a potem… co potem? Rozdrobnić na cząsteczki jak truchło tego kelnera? Poczułam jak po plecach przebiega mi nieprzyjemny dreszcz, a sama zadrżałam na samą myśl o jakichś podejrzanych eksperymentach, które ten czubek mógł przeprowadzać na moim ciele bez mojego przyzwolenia i wiedzy.
         — Nie Xanthia, nie, uspokój się, niepotrzebnie się nakręcasz, to na pewno nie jest to, co myślisz. — zaczęłam szeptać pod nosem, spoglądając w wiszące naprzeciwko lustro. — Weź się w garść. — rzuciłam, mierząc swoje odbicie w lustrze intensywnym spojrzeniem. Wszystko za chwilę się wyjaśni, z pewnością, a tymczasem… wypadało wreszcie się ubrać i stąd wyjść.
         Po naciągnięciu na siebie poszczególnych elementów garderoby i wskoczeniu w szpilki, poczułam jak wzbierają we mnie pokłady wściekłości, które wręcz domagały się ujścia. Strach, niezrozumienie i gniew zmieszały się razem, pozostawiając mnie nabuzowaną i oczekującą odpowiedzi, które pozwoliłyby mi pojąć przyczynę słów jak i zachowania szatyna.
         Niemalże WYPADŁAM z łazienki, gotowa zacząć prawdziwą wojnę, ale zatrzymałam się wpół kroku, zastając Aleca w pozycji, w której nie spodziewałam się go zobaczyć. Dlaczego on właśnie ściągał…? Mój wzrok prześlizgnął wzdłuż odkrytego torsu mężczyzny, zatrzymując się na postrzępionym kołnierzu zdejmowanej przez niego koszuli, a zaraz później na bordowym materiale leżącym naprzeciwko niego na rozległym posłaniu. A więc postanowił się przebrać. Tylko czemu dopiero teraz? Zresztą, nie to było teraz głównym problemem ani chociażby kwestią, która by mnie obchodziła.
         — Ninakupenda. — wyrzuciłam z siebie ze szczerym zdegustowaniem, zanim ponownie ruszyłam z miejsca. — Nie waż się ruszyć nawet o milimetr. — zaczęłam, okrążając go jak drapieżnik swoją zwierzynę, zanim usiadłam w fotelu zaraz naprzeciwko niego, ani na chwilę nie przerywając kontaktu wzrokowego.  — Zanim zaczniesz się tłumaczyć, chcę coś najpierw sprecyzować. Nieważne z jakich pobudek wtargnąłeś do pomieszczenia, w którym wiedziałeś, że mogę znajdować się naga, w tej chwili liczy się to, że to zrobiłeś. Z racji tego, że nie zamierzam jako jedyna czuć wstyd za każdym razem jak przywołam w myślach wspomnienie dzisiejszego wieczoru, uznaję za sprawiedliwe, że teraz to Ty pozbędziesz się ubrań. Jestem zdania, że w ten sposób dużo łatwiej i szybciej będziemy w stanie zapomnieć o tym niefortunnym zdarzeniu, zakładając oczywiście, że naruszenie mojej prywatności było nieumyślne, co na chwilę obecną wcale nie jest takie jasne.  — mruknęłam świdrując go wzrokiem, jednocześnie zaciskając palce na miękkich oparciach fotela. — Tak czy owak, to mój warunek zanim przejdziemy dalej. — zaznaczyłam, zakładając nogę na nogę i nieco się odchylając. Nie miałam pewności jak zareaguje, czy przystanie na moją propozycję czy odrzuci ją, wyzywając mnie od wariatek… chociaż na dobrą sprawę na tym etapie miałam już to gdzieś. Byłam teraz tak podminowana, że gdyby sam nie zaczął pozbywać się ciuchów śmiało mogłabym stwierdzić, że byłam gotowa ściągnąć je z niego osobiście. — Na co czekasz? Zaczynaj.

Rozłożyłem przyniesioną przez sługę bordową koszulę na posłaniu, a następnie zacząłem bezwiednie rozpinać guziki kompletnie nie skupiając się na wykonywanej czynności. Nie zdołałem racjonalnego odnaleźć usprawiedliwienia odnośnie mającego właśnie miejsca incydentu… Nie potrafiłem pojąć przyczyny, dla którego służka czystokrwistej posunąć by się mogła do przekazania mojej osobie tego rodzaju fałszywej informacji zapewne będąc w pełni świadoma konsekwencji z jakimi oboje możemy się spotkać. Tylko odnośnie jeden sprawy absolutną posiadałem pewność, a mianowicie iż ciemnowłosa nie wykonywała wcześniej otrzymanych przez Xanthię poruczeń gdyż malujące się na obliczu wampirzycy zdumienie i onieśmielenie w momencie gdy mnie ujrzała było aż nazbyt klarowne. Co sterować mogło jej postępowaniem? Nieprzemożona chęć upokorzenia własnej pracodawczyni? Ktoś nią manipulował? A może planowała eskalację i tak już napiętych stosunków pomiędzy naszymi rodami. Na krótką sekundę przymknąłem powieki jednocześnie opuszczając swe dłonie. Ludzie robią to, co leży w ich interesie, bez względu na to, kto ucierpi… Jak widać prawda ta odniesienie ma również i do naszego gatunku. Nie był ważny powód tłumaczący podstawy jej działania lecz to, iż w ten sposób osiągnęła zakładany przez siebie cel w czym utwierdził mnie powrót Xanthii do mej sypialni. Jeżeli sądziłem, iż czas spędzony w samotności wykorzysta by ukoić rozszalałe w sobie emocje to musiałem zaakceptować własną pomyłkę. Otaczającą młodą kobietę aura w większości stanowiła płomienna czerwień stanowiąca o skrajnym wzburzeniu oraz gniewie mieszająca się z kardynalną purpurą i czernią świadczących odpowiednio o agresywnym nastawieniu w połączeniu z nienawiścią, a także otwartą wrogością. Wpatrywałem się w jej postać przez kilka sekund w całkowitym milczeniu oczekując momentu, w którym się odezwie aczkolwiek słowo, jakiego wykorzystała uznałbym za ostatnie jakiego w tej sytuacji mógłbym się spodziewać. W zastosowanej przez czystokrwistą mowie rozpoznałem jeden z dialektów suahili, języka z rodziny bantu używanego w Afryce Środkowej i Wschodniej… Znałem zaledwie parę fundamentalnych kolokacji aczkolwiek wyraz, którego użyła Xanthia nie stanowił dla mnie wyzwania gdyż wielokrotnie słyszałem go w czasie gdy towarzyszyłem Ojcu w czasie podróży po „czarnym lądzie” gdzie wampiry wciąż uznawane są za potomków czczonych przez okoliczną społeczność bogów. Nieznacznie przymknąłem powieki próbując odnaleźć w otaczającej dziewczynę aurze uczucie, o którym mówiła lecz bezskutecznie… Błękitne wstęgi oznaczające takie emocje jak miłość oraz całkowite oddanie wobec drugiej osoby były niedostrzegalne nawet dla moich oczu. Miałem w zamiarze zasugerować, iż nieadekwatne do obecnej sytuacji wybrała wyrażenie lecz powstrzymałem się słysząc dalszy ciąg wypowiedzi błękitnowłosej. Bacznie obserwowałem każdy, nawet najmniejszy krok wampirzycy aż do momentu, w którym to usiadła na fotelu, który do niedawna sam zajmowałem.
- Skąd w Tobie pewność, iż zamierzam jakichkolwiek udzielić Ci wyjaśnień? – zadałem pytanie w chwili gdy tylko zaprzestała mówić. Nieustannie sondowałem kobietę swym wzrokiem jednocześnie ignorując niecierpliwe ponaglenia z jej strony.
- Wiem, że to zauważyłaś… Dlaczego więc wciąż odnoszę wrażenie, iż lekceważysz własne spostrzeżenia? - zadałem kolejne pytanie lecz nie miałem w zamiarze czekać na udzieloną odpowiedź.
– Nie potrafię odwzajemnić Twych uczuć. – powiedziałem beznamiętnym tonem nawiązując swą wypowiedzią do jej wcześniejszego wyznania miłości. – Nie wywołasz we mnie uczucia wstydu czy też zażenowania… Nie jesteś w stanie ożywić w mojej osobie tego rodzaju emocji gdyż dawno już zrezygnowałem z ich posiadania. – wbrew poprzednio wyrażonym nakazom zbliżyłem się do swojego łóżka. Zrzuciłem górną warstwę odzieży na posłanie, a następnie chwyciłem bordowej barwy koszulę i nałożyłem ją na siebie zaniechując jednak zapinania znajdujących się na niej guzików.  
- Tylko jedna osoba zdolna jest udzielić informacji, które zdołają zaspokoić Twą ciekawość Xanthio… I w tym momencie nie przebywa ona w tym pomieszczeniu. – powiedziałem robiąc pojedynczy krok w jej kierunku.
- Również chętnie wysłuchałbym zaprezentowanych przez nią wyjaśnień i masz moje słowo, że jeżeli mimo przedstawionych usprawiedliwień wciąż doskwierać Ci będzie poczucie „niesprawiedliwości” pozbędę się każdej warstwy okrywającego mnie odzienia… A teraz… Podaj mi proszę pełne miano jakim tytułuje się służąca dla Ciebie niewiasta, która przyniosła Ci garderobę na zmianę.

Otwierając drzwi nie czułem tak naprawdę nic szczególnego, ale z bliżej nieokreślonego powodu poczułem ulgę, gdy pomieszczenie za nimi okazało się być tylko schowkiem na miotły. To chyba wtedy zdałem sobie sprawę, że przebywanie tu, w tym miejscu, stresowało mnie bardziej, niż chciałem przyznać. Szczególnie po tym, co wydarzyło się na sali balowej... Może i byłem ignoranckim, pewnym siebie przemienionym, ale mgliście zdawałem sobie sprawę, że ani ten dom, ani ta rodzina nie są bezpieczne. Cholera... Pozerstwo swoją droga, ale byłbym idiotą, gdybym ich nie doceniał. Z Keirą miałem dobre stosunki, a i tak nie miałem wątpliwości, że urwałaby mi łeb, gdyby tylko coś się między nami popsuło i to mimo faktu, że była moją stworzycielką. Z Marou nie mogłem liczyć na sentymenty, więc raczej zrozumiałym było, że ucieszyłem się z kompletnego braku nadzwyczajności w swoim odkryciu.

Ashley wydawała się jednak mieć o tym wszystkim inne zdanie. Natychmiast podeszła do kolejnych, losowo wybranych drzwi i przekręciła klamkę. Trafiliśmy do swego rodzaju sali... rozrywkowej? Pokój byl zakurzony, ale wyglądał jak wyjęty ze starych, gangsterskich filmów. Brakowało tylko wszechobecnego dymu papierosowego.
Nie wydawało się, że było to pomieszczenie, w którym nie powinniśmy się znaleźć, więc przekroczyłem próg za dziewczyną, rozglądając się dookoła z zaciekawieniem. Nie byłem co prawda pewien czy używanie obecnego tu sprzętu było dobrym pomysłem, ale mimo to gdy Ash zaproponowała partyjkę, nie odmówiłem.
- Jasne - powiedziałem tylko, unosząc kącik ust w pół-uśmiechu i biorąc od niej kij. Bile czekały już w gotowości, pokryte cienką warstewką kurzu i pajęczyn, więc jedynie zabrałem z drogi otaczający je trójkąt.
- Panie przodem - powiedziałem, skinąwszy głową w stronę stołu, dając jej znak, by rozpoczęła grę.

         Zdziwiona, zamrugałam kilkukrotnie oczyma, zanim moje brwi zmarszczyły się w wyrazie irytacji i niezrozumienia. Chwila, chwila, bo coś tu nie miało sensu…. nie zależało mu na wyjaśnieniu całego zajścia?
         — Myślałam, że zechcesz oczyścić swoje imię… a ciężko uzyskać taki efekt, nie będąc skorym do współpracy. To na pewno nie przemawia na Twoją korzyść, chyba zdajesz sobie z tego sprawę…
         Kolejne pytanie sprawiło jedynie, że zmarszczka pomiędzy moimi brwiami jeszcze bardziej się pogłębiła. Co miał na myśli? Uczucia? Jakie uczu–? Poza tym nic w nim nie wywołam, bo zrezygnował z ich posiadania? Przyglądałam mu się przez chwilę w całkowitym milczeniu, dopóki nie pojęłam wreszcie sensu jego słów. A więc to mi się nie… nie wydawało. Z nim naprawdę coś było nie tak. Poczułam jak po plecach przebiega mi dreszcz. Z początku myślałam, że jest po prostu dobry w zachowaniu pokerowej twarzy, ale to nie było to. On naprawdę był… niekompletny. Moje dłonie ponownie zacisnęły się na skórzanym obiciu fotela, jednakże tym razem nie pod wpływem odczuwanej agresji a bardziej w nerwowym geście. Przebywanie w jego obecności stało się nagle jeszcze bardziej niekomfortowe niż wcześniej. Siedziałam w odległości paru metrów od jakiegoś pozbawionego emocji dziwaka, który w ciągu godziny jedyne co robił, to ściągał na moją głowę nieszczęście za nieszczęściem. Wszystko było w porządku, zanim do niego nie podeszłam. Gdybym tylko wiedziała, że po drodze wydarzy się tyle szajsu… dlaczego nie mogłam mieć mocy patrzenia w przyszłość, do cholery?
          Poczułam jak uderza we mnie nowa fala frustracji. Nie zdążyłam dowiedzieć się o co chodzi w jednej sprawie, a tu zaraz za nią pojawia się kolejna rzecz, której nie rozumiem. Spomiędzy moich ust wydobyło się niezadowolone mruknięcie, kiedy to zaczęłam rozmasowywać sobie dłonią kark. W tej chwili już nawet nie wiedziałam, czy chciałam, żeby to, co powiedział okazało się jakąś głupią, ale jakże wiarygodną wymówką, czy żeby mówił prawdę. I to i to zdawało się być tak samo beznadziejne.
         — Tsk, daruj sobie. Na co mi Twoja goła dupa, kiedy nie będzie Ci nawet głupio, że nią świecisz? — prychnęłam, mając już w nosie zachowanie chociażby pozornej grzeczności w wypowiedzi. Są takie momenty, kiedy masz już po prostu dosyć i nawet nie zależy Ci na udawaniu, że jest inaczej. To wszystko było zwyczajnie… nie fair. Na co się mścić na osobie, której i tak to nie ruszy? Pierwszy raz miałam do czynienia z podobnym przypadkiem i jak można było się domyślić – kompletnie mi się to nie podobało. Jakkolwiek było mi to nie w smak, takie były fakty i choć chęć odpłaty była silna to zdawałam sobie sprawę, że byłaby bezcelowa, przynajmniej w tym przypadku. Zdecydowałam się więc podążyć według jego planu i skupić swoją uwagę na weryfikacji czy słowa szatyna w jakikolwiek sposób odzwierciedlają rzeczywistość.
         — Mathilde Aclair. — rzuciłam sucho miano służki, nie kwapiąc się ruszyć z fotela.
         Po użyciu przez Aleca przywołania, którego sama miałam nieprzyjemność doświadczyć na własnej skórze – chwilę później w drzwiach zjawił się nie kto inny jak moja służąca, której twarz wyrażała równie ogromne zdezorientowanie, co zapewne moja jeszcze kilkadziesiąt minut wcześniej.
         — Słuchaj, Mathilde… im dłużej to będzie trwać, tym bardziej się zirytuję, więc miejmy to już za sobą i po prostu–
         — Zrobiłam to. — dziewczyna weszła mi w słowo, opuszczając wzrok na podłogę.
         — Co… konkretnie? Chcę usłyszeć, jak to mówisz.
         — Okłamałam panicza w kwestii Twojego stanu, mówiąc, że leżysz nieprzytomna na podłodze. Wyszłam zaraz po udzieleniu mu tej informacji.
         Cisza. Cisza, która zdawała się trwać dłużej niż w rzeczywistości. Nie pytałam czemu. Nie musiałam. Bo po co? Odpowiedź była bardziej niż oczywista. Chciała mnie upokorzyć.
         Z cichym westchnięciem wstałam wreszcie z zajmowanego siedzenia, podchodząc powoli w kierunku ciemnowłosej dziewczyny.
         — Powiedz mi, Mathilde… było warto? Dla tej jednej, krótkiej chwili satysfakcji? — spytałam zatrzymując się tuż przed służką, której całe ciało zdawało się teraz spięte i wręcz skurczone, jak gdyby całą sobą chciała wsiąknąć w podłogę. W odpowiedzi dostałam jedynie wypełniające się łzami oczy i drżącą wargę.
         — Nigdy nie miałam Cię za szczególnie oświeconą, ale nie sądziłam, że jesteś w stanie zrobić coś tak idiotycznego. Nie jestem nawet wściekła… jestem… jestem prawdziwie zdumiona. — powiedziałam, zdając sobie sprawę, że w istocie, osłupienie w tym wypadku przerosło nawet i gniew, który powinien teraz buchać niczym para z kotła.
        — Alec — zwróciłam się do szatyna, stojącego kilka kroków za mną — masz moje przyzwolenie do wymierzenia jej odpowiedniej Twoim zdaniem kary. Co prawda mogę zrobić to osobiście, ale czas nagli a mi skończyły się stroje na zmianę…
         — Pani… nie… błagam, ja zrobię wszystko tylko nie–
         — Nie chcę słyszeć ani słowa więcej z Twoich zakłamanych ust. — wysyczałam, ściskając w dłoni jej podbródek i zatapiając hipnotyzujące spojrzenie w jej otwartych strachem oczach. — Stój w miejscu. — dodałam, opuszczając dłoń i odwracając się w kierunku mężczyzny z oczekiwaniem na to, co zrobi.

- Tak też uważam… - odpowiedziałem w momencie gdy błękitnowłosa kompletnie porzucając oficjalny ton wypowiedzi stwierdziła, że nie potrzebuje oglądać moich nagich pośladków wiedząc, iż tego rodzaju sytuacja w żadne nie wprowadzi mnie skonfundowanie. W teorii zdawałam sobie sprawę z tego, iż informację potwierdzającą brak emocjonalnego zaangażowania z mojej strony mogłem zachować w sekrecie… Poddać się wyrażonej przez czystej krwi wampirzycę dyspozycji i po prostu opuścić spodnie… Aczkolwiek z drugiej strony, mając w pamięci arystokratyczne pochodzenie siedzącej przede mną kobiety, o wiele bardziej problematyczna wydawała się perspektywa, w której w końcu ktoś z rodziny bądź znajomych uświadomi ją, iż z naszej dwójki tylko Ona odczuwać będzie wstyd oraz upokorzenie przywołując w myślach wspomnienie dzisiejszego wieczoru. Wolałem nie zastanawiać się nad tym jak w takim przypadku wyglądałoby nasze kolejne spotkanie i czego wtedy by zażądała w kwestii zadośćuczynienia. Po kilkudziesięciu sekundach poświęconych na rozmyślanie wampirzyca przystała na zaproponowany przeze mnie koncept podając miano swej służącej.
- Mathilde Aclair. – powtórzyłem na głos przywołując jednocześnie w głowie obraz ciemnoskórej służki i zaledwie kilka chwil później młoda dziewczyna ponownie przekroczyła próg prowadzący do mej sypialni. Aura otaczająca posługaczkę w większości skomponowana była z różnych tonów szarości świadczących o przepełniającym jej wnętrze strachu. Gdzieniegdzie przeplatały ją pojedyncze wstęgi w dwóch odcieniach zieleni… Pierwszy, bardziej jaskrawy wskazywał na niedowierzanie oraz dezorientację, drugi zaś oznaczał lęk i trwogę. Początkowo sądziłem, iż ciemnowłosa odmówi udzielenia jakichkolwiek wyjaśnień bądź też zaprzeczy całkowicie uczestnictwa w intrydze lecz wbrew moim oczekiwaniom dziewczyna niemal natychmiast uznała swoją winę przyznając się tym samym do intencjonalnej prowokacji. Przysłuchiwałem się nawiązanej pomiędzy nimi wymianie zdań nie wtrącając jednak do konwersacji własnych konstatacji mimo, iż w stanie byłem dostrzec prawdopodobne źródło postępowania służącej. Pod powierzchniową warstwą aury Mathilde, na którą składał się głównie strach, ukryta była głęboka pogarda, nienawiść, a także patologiczna zazdrość o czym dowodziły takie barwy jak czerń oraz wpadająca w odcień malachitu zieleń.
- Za Twym pozwoleniem… - rzekłem w chwili gdy Xanthia udzieliła mi zgody by ukarać swoją podwładną. Uczyniłem kilka kroków w kierunku stojącej pośrodku pomieszczenia dziewczyny, która momentalnie opadła przede mną na kolana ponawiając prośby o wyrozumiałość i przebaczenie. Zatrzymałem się, a następnie nieznacznie odwróciłem głowę by spojrzeć na stojącą przy mym boku wampirzycę.
- Zaprzestać me poczynania w dowolnym możesz momencie… – oświadczyłem zanim ponownie wzrok swój przeniosłem na skuloną postać.
- Wstań Mathildo… - powiedziałem nieznoszącym sprzeciwu tonem, który jednocześnie pozbawiony był jakichkolwiek emocjonalnych znamion. – Spójrz na mnie… - poleciłem dostrzegając jak usiłuje nie spoglądać w me pozbawione wszelkich uczuć oczy.
- Jeżeli stanowiłabyś jedną z zatrudnionych przez mega Ojca pracownic wobec tak karygodnego przewinienia zmuszony byłbym najsurowszy wymiar kary Ci wymierzyć… Nie jesteś, a zatem nie masz przywileju win swych odkupić własnym żywotem… Zamiast tego pozwól, iż stosownego upomnienia Ci udzielę… – przerwałem swą wypowiedź na krótką chwilę. Wpatrywałem się w jej drżące ciało, w spływające po policzkach łzy jednocześnie wsłuchując się w delikatne łkanie oraz znacznie przyśpieszoną akcję serca.
- W mym pojmowaniu służba nie jest zwyczajną profesją… To wiążąca obie strony, często długoterminowa, relacja społeczna i emocjonalna ugruntowana na takich wartościach jak: wierność, poświęcenie, a także bezgraniczną lojalność, którą za najwyższą uznaję się cnotę. Dzisiejszego wieczoru opowiedziałaś się przeciwko tym założeniom. By upokorzyć swą Panią doprowadziłaś do sytuacji, w której ujrzałem ją bez wierzchniego odzienia… - W tym momencie wszelkie części garderoby jakie miała na sobie służąca zaczęły się dematerializować, aż do chwili w której pozostała całkowicie naga.
- Zhańbiłaś swe dłonie, które miały za zadanie zawsze służyć pomocą… - Palce ciemnoskórej zaczęły wyginać się pod nienaturalnym kątem, a następnie w pomieszczeniu rozległ się donośny dźwięk pękających kości zmieszany z okrzykiem bólu.
- Twym obowiązkiem jest strzec swej pracodawczyni i chronić jej prywatność przed niepożądanym wzrokiem. – Spojrzenie służącej zaczęło się rozmywać, a w kolejnej sekundzie tkanki oka zaczęły spływać po policzkach aż do chwili gdy oba jej oczodoły stały się całkowicie puste.
- Wypowiedziane przez Ciebie słowa, naznaczone przewrotnością, kłamstwem i obłudą, niemalże doprowadziły do zaostrzenia konfliktu pomiędzy dwoma czystej krwi rodami. – Wielokrotne prośby by okazać jej łaskę urwały się nagle zmieniając w serię niezrozumiałego bełkotu kiedy za pomocą swych myśli pozbawiłem służącej narządu mowy.
- Ktoś taki jak Ty… Pozbawiony moralnego kręgosłupa… Nie zasługuje by tak wielkim obdarzyć go zaufaniem i odpowiedzialnością. – Młoda dziewczyna osunęła się na posadzkę w momencie gdy za pomocą telekinezy doprowadziłem do przerwania rdzenia kręgowego na poziomie części lędźwiowej powodując tym samym niedowład kończyn dolnych. Spojrzałem na znajdujący się na mym nadgarstku zegarek, a następnie zwróciłem się do Xanthii.
- Mam nadzieję, iż zaprezentowana forma „kary” spełniła Twe oczekiwania… - powiedziałem patrząc prosto w amarantowe tęczówki wampirzycy – Czas nagli… Niebawem rozpocznie się ceremonia wręczania podarków. Powinniśmy wracać na salę balową…– Przywołałem za pomocą wezwania dwóch zaufanych lokai, którym nakazałem odpowiednio zająć się zmasakrowanym ciałem. W międzyczasie podszedłem do zaścielonego łoża by sięgnąć dłonią po leżący na pościeli czarny krawat.
- Uważasz, że powinienem go założyć? – zapytałem błękitnowłosej sam nie będąc w stanie określić czy jest odpowiednio dopasowany do nowej koszuli.

Obserwowałem Ashley gdy przygotowywała się do gry. Początkowo nie wzruszało mnie to, ale nie udało mi się tak zupełnie uciec od skojarzeń widząc, jak obchodzi się ze sprzętem do gry. Ukryłem czający się na ustach uśmiech na chwilę spuszczając głowę, ale potem skorzystałem z okazji by zerknąć, jak szykuje się do uderzenia. Przemyślane, pewne ruchy i to, jak pochylała się nad stołem bez wątpienia były przyjemnym widokiem.
Pomyślałem, że może warto odpuścić. Cokolwiek stało się tam, na sali, tu nie mogło nas dosięgnąć. Przynajmniej przez jakiś czas.
- Nie da się nie grywać, gdy się spędza większość życia w nocnych klubach i na bankietach - odpowiedziałem na pytanie, obserwując, jak pudłuje. Przymknąłem powieki, analizując jej nieudane uderzenie, by potem przenieść wzrok na układ bil. Przetarłem kciukiem koniec kija, okrążyłem stół...
- Jaka stawka? - zapytałem. Mocnym uderzeniem rozbiłem jedyne skupisko kul, które nie uległo rozproszeniu po jej rozpoczęciu. Nie zyskałem punktu, ale uderzyłem poprzez swoje, więc nie było też straty, jednak mój ruch rozsiał bile na większym obszarze, ułatwiając dalszą rozgrywkę. Wyprostowałem się i spojrzałem na nią, oczekując na odpowiedź.

Nie dało się nie zauważyć, że jej zachowanie się zmieniło - z podekscytowanego podlotka zaczęła powoli wypełzać bardziej kokieteryjna strona, najwyraźniej dodatkowo rozochocona tym, że ma widownię. Wszystko to było bardzo ostentacyjne, ale też na swój sposób mega zabawne, więc kiedy w końcu bez owijania w bawełnę jednoznacznie zmacała swój kij bilardowy nie mogłem się powstrzymać i zaśmiałem się w głos.
- Jesteś niemożliwa - rzuciłem, po czym od stóp do głów zmierzyłem ją wzrokiem.
- Dziś nie jestem w nastroju - powiedziałem, gdy moje oczy wspinały się coraz wyżej - ale zgoda. Przyjmuję zakład.
Odnalazłem jej spojrzenie, przekrzywiłem lekko głowę.
- Pod warunkiem, że odbiór nagrody przełożymy na bardziej dogodny termin. I, że swojej nie będę musiał określać już teraz.
Zerknąłem na stół, przesunąłem się do jego rogu i nachyliłem się, przyjmując właściwą pozycję.
- Zgoda? - zapytałem, ponownie przenosząc wzrok na nią, gdzie zatrzymałem go na dłużej, jednocześnie mocno uderzając. Biała bila z impetem potoczyła się przed siebie. Stuknęło i zaraz potem jedna z paskowanych bil wpadła do narożnej łuzy blisko Ash. To jednak nie był koniec - odbicie zmieniające trajektorię białej posłało ją w kierunku kolejnej z mojej puli, a po następnym, cichszym stuknięciu ta również zniknęła ze stołu. Biała zatrzymała się nieopodal, jeszcze przez chwilę lekko wirując, a ja uniosłem w uśmiechu kącik ust.