Styczeń, Posiadłość Marou

              Nim otrzymałem odpowiedź od Julietty, która liczyłem, że mnie uspokoi, poczułem znajomy przymus. W mojej głowie pojawiła się jedna myśl, żeby iść do Aleca i chociaż wzbraniałem się przed jej realizacją, tej mocy brata nie byłem w stanie się oprzeć. Byłem jak rozstrojony instrument, którego nikt nie mógł naprawić i ostatnią rzeczą, której chciałem, było to, aby wszyscy inni zobaczyli mnie w tak złym stanie. Toteż w drodze na salę, uspokoiłem oddech, zapanowałem nad drżeniem własnego ciała i przetarłem twarz, zrzucając z niej ten natłok emocji. Teraz nie byłem w stanie, ale musiałem porozmawiać o tym, co zaszło z Julą. Nie rozumiałem dlaczego zrobiła mi coś takiego, kiedy nigdy nie zadziałałem przeciw niej, ani z zamiarem skrzywdzenia jej w jakikolwiek sposób. A co ważniejsze, jeśli widziała to, co ja, musiałem dołożyć wszelkich starań do tego, aby nikomu nie pisnęła słowem na ten temat. Wiele osób tylko czeka na coś takiego, aby zrzucić z piedestału naszą rodzinę. Zabójstwo członka własnej rodziny z całą pewnością by im to ułatwiło.
     Docierając na salę byłem w stanie, w którym nie czułem zagrożenia płynącego z dostrzeżenia przez gości mojej słabości. Wampiry utworzyły w sali drogę, którą dotarłem na schody do rodziny, otrzymując po drodze kieliszek z winem. Dookoła zapanowała cisza, przerywana jedynie toastem wzniesionym przez głowę rodu Marou. Razem z gośćmi upiłem kilka łyków i poczułem tak ostry ból brzucha, że zgiąłem się w pół, łapiąc za niego. Ten wieczór nie mógł być gorszy… Zawartość mojego żołądka, której wcale nie było aż tak dużo, cisnęła mi się do przełyku i w górę i chociaż za wszelką cenę próbowałem zapobiec temu wypadkowi, nie byłem w stanie. Czując jak mój żołądek rozrywa ból, a paląca krew opuszcza mój organizm, oparłem się o barierkę schodów. Chociaż byłem w tragicznym stanie, siła mojego uścisku zniszczyła drewno, jednak miało to dla mnie o wiele mniejsze znaczenie niż świadomość zatrucia. Mogłem znieść naprawdę wiele, ale nie w tej chwili. Przypominając sobie wspomnienie śmierci matki, które zaatakowało mnie chwilę wcześniej, spiąłem się w sobie i rozejrzałem spanikowany po sali. Wzrok miałem zamglony, ale pomimo tego dostrzegłem Aleca. Czułem jak trucizna wypala moje wnętrzności i byłem pewien, że to samo dotykało i jego. Gdyby nie wymioty, żołądek podskoczyłby mi do gardła na myśl o tym, że miałem stracić swojego brata. Byłem przerażony, ale nie tym, że zostałem zatruty, tylko tym że ofiarą padł także Alec. Nie, nie, nie… Tylko nie to… Ledwo sunąc nogami zbliżałem się do niego, podpierając o barierkę. Wiedziałem, że by tego nie chciał, ale tak się o niego bałem, że jego przestrzeń osobista, o której istnieniu stale przypominał i kałuża wokół niego straciły na znaczeniu.
     - Trzymaj się… - ledwo to z siebie wydusiłem łapiąc go za ramiona.

Ilekroć dostrzegałam pośród gości sylwetkę Maxa, obierałam przeciwny kierunek. Było mi wstyd za swoje bezmyślne zachowanie i musiałam przyznać, że trochę strachu się przy nim najadłam. Mówił spokojnie, ale właśnie ten spokój wzbudził we mnie niepokój. W tamtym momencie czekałam na jakiś wybuch. Czułam się, jakby nad moją głową wisiała tykająca bomba. Unikając więc wampira i popijając kolejne kieliszki alkoholu, wymieniałam uprzejmości z osobami, które się zainteresowały moim towarzystwem. Szukałam, czy inni uczniowie akademii nie stali sami, ale każdy był zajęty.
Kolejne godziny mijały pod znakiem zapytania. Zaintrygowana atrakcjami, które gospodarze przygotowali, oczekiwałam końca. Jego pierwszym sygnałem było wino o bardzo intensywnym, czerwonym kolorze i zapachu. Nie zamierzałam sączyć go powoli, wypiłam dosyć szybko, chociaz nie na jeden raz. Nie pomogło mi to jednak uniknąć konsekwencji. Zajęło to kilka minut, ale w końcu poczułam wariacje żołądkowe. Było to dla mnie obce uczucie i cholernie trudne do powstrzymania. Słysząc te paskudne dźwięki, czując smród i widząc krew na podłodze zmieszaną z czymś, czego nawet nie chciałam identyfikować, uciekłam z sali. Toaleta nie była daleko i przy wykorzystaniu wampirzej szybkości zdołałam dotrzeć do niej, zanim zawartość mojego żołądka zdecydowała się go opuścić. Nie zniosłabym, gdyby ktokolwiek zobaczył mnie w takim stanie. Twarz była moją wizytówką. Dopiero będąc już w zamkniętej kabinie, urósł we mnie strach o braci. Gdzie oni byli? Jak się czuli?

    Zgarniając za ucho kosmyk włosów, który wypadł z upiętej fryzury, zerknęłam jeszcze raz na roztrzaskany kieliszek. Odnajdując wzrokiem kelnera zatrzymałam go, aby poinformować o niefortunnym wypadku na balkonie. Wręczył mi serwetkę, w którą wytarłam krew z dłoni, chociaż mój wzrok wciąż był utkwiony w plecach wychodzących z sali Aleca w towarzystwie Xanthii. Odliczając czas, w którym jego obecność wciąż nie była wyczuwalna, powolnym krokiem weszłam do sali. Byłam pewna, czego oczekiwałam, ale nie miałam pojęcia, czemu tego nie uzyskałam. Plącząc się zatem w swoich własnych myślach, starałam się odnaleźć Pandorę, aby rozwiała moje wątpliwości. Bezskutecznie. Jej również nie byłam w stanie dostrzec, a zrezygnowana opuściłam wzrok w nieodpowiednim momencie. Zwykłe szturchnięcie w moje ramię wywołało niekontrolowaną wizję. Wzdrygnęłam się otoczona nieprzyjemną nicością. Było ciemno, dopóki z oddali nie dostrzegłam dwóch szkarłatnych tęczówek. Im bliżej były, tym większe się wydawały i tym gorsze uczucia we mnie wywoływały. Dreszcze przeszywały moje ciało, a panika przejmowała kontrolę nad umysłem. Przełykając ślinę wpatrywałam się w niebezpieczne oczy, pełne wrogości i obłędu. Chciałam się cofnąć, ale coś mnie paraliżowało, a ulga pojawiła się dopiero w momencie, w którym wizja została przerwana przez niedelikatne szarpnięcie. Pandora ciągnęła mnie na bok, uśmiechając się do mijanych wampirów, jakby nic się nie działo. Była spokojna, w przeciwieństwie do mnie, kiedy w trakcie drogi starałam się dostrzec osobę, która wywołała tak przerażający obraz. Przez całą trasę Pandora na mnie nie spojrzała, dopóki nie znalazłyśmy się z daleka od nieprzychylnych oczu czysto krwistych. Widziałam po niej, że była wściekła.
     - Ostrzegałam matkę, że nie powinna pozwolić ci brać udziału w podobnych uroczystościach, dopóki w pełni nie opanujesz swoich umiejętności – siostra się do mnie zbliżyła i ujęła dwoma palcami podbródek, zmuszając bym spojrzała prosto w jej szkarłatne tęczówki. Różniły się od tych z wizji, ale niewiele. – Dumna jesteś z przedstawienia, które zrobiłaś? – speszona spojrzałam w dół, przygryzając wargę. Czułam się winna.
     - Przepraszam, nie zamierzałam zwracać na siebie niczyjej uwagi – odpowiedziałam, podnosząc wzrok na kobietę.
     - Zajączku… Wiesz, że myślę przede wszystkim o twoim dobrze – powiedziała łagodnym tonem, którego trudno było szukać w jej spojrzeniu. Nie znosiłam tego, jak często próbowała mnie omamić takimi czułymi słówkami.
     - Pandoro – odepchnęłam ją lekko od siebie, bo mimo wszystko była pierworodną Grimmoire i nie miałam zamiaru nie okazywać jej należytego szacunku. – Rozumiem, że jednym z naszych zadań jest odpowiednie reprezentowanie naszego rodu, jednak byłabym wdzięczna, gdybyś do osiągnięcia tego celu nie zwracała się do mnie tak nieliterackimi określeniami.
     - Będę się do ciebie zwracać w sposób, jaki mi odpowiada – powiedziała rozciągając usta w uśmiechu.
     - Wolałabym abyś jednak tego nie robiła – wysunęłam swoją prośbę łagodniej po raz kolejny.
     - Ja zaś wolałabym abyś nie kwestionowała każdego mojego słowa – rzekła twardo patrząc na mnie z góry. Nic zaskakującego… Zawsze się wywyższała, tym że była starsza.
     - Jeśli w twoim zamiarze jest wypełnienie zadania, które nam powierzyła matka, myślę że powinnaś oswoić się z tym, że ktoś podważa twoje zdanie.
     - Nie musisz pouczać mnie w tak oczywistych kwestiach – fuknęła cicho jednocześnie obdarzając przechodzącego nieopodal wampira zmysłowym spojrzeniem. Sama również się do niego uśmiechnęłam lekko przechylając głowę na symboliczne powitanie. – W przeciwieństwie do ciebie, droga siostro, dbam o nasze interesy. I jednocześnie potrafię być na tyle dyskretna, że nikt nie będzie w stanie powiązać pewnych „nieszczęśliwych” wypadków z moją osobą – od razu zmrużyłam oczy, spoglądając na siostrę z niepokojem.
     - Co takiego zrobiłaś? – spytałam prosto z mostu, znając ją na tyle, żeby wiedzieć, że te nieszczęśliwe wypadki wcale nie były zbyt odległe w czasie.
     - Zadbałam o to, aby francuska wywłoka długo nie zapomniała tego wieczoru… - zdumiona otworzyłam szerzej oczy i zbliżyłam się do niej, aby aktorsko poprawić ubiór. Zależało mi na tym, aby nasze zachowanie nie zostało uznane za niepokojące.
     - Zwariowałaś? – szepnęłam, ale nieco podwyższonym tonem. – Wiesz, że uczniowie akademii nie są jemu obojętni. Nie zyskasz jego sympatii, jeśli mu się narazisz niewłaściwym zachowaniem względem bliskich mu wampirów.
     - Uważasz mnie za totalną idiotkę? – zapytała z przekąsem, a w jej oczach rozbłysnął gniew. – Założę się, że nawet nie kojarzy imienia tej pseudogwiazdki… A ten napompowany kociak nawet nie jest członkiem jego ukochanej świty – chociaż znałam siostrę, niekiedy nie wierzyłam w to, co słyszałam.
     - Oh, Pandora… - odsuwając się westchnęłam z dezaprobatą. Nie było już sensu ciągnąć dalej tego tematu. Tylko się denerwowałam, a nie o kłótnię przecież chodziło. – Powinnyśmy wrócić na salę, zaraz toast – odwróciłam się w stronę wampirów, zbierających się w jednym miejscu i dołączyłyśmy do nich z siostrą. Kelnerzy już rozdawali naszykowane specjalnie na tę okazję wino, a wszyscy czekali ze zniecierpliwieniem na ciąg dalszy. Biorąc z tacy jeden z kieliszków, słuchałam jak wszyscy się powoli uciszali, obserwując Vincenta i naszą matkę, stojących na schodkach. Wraz z siostrą do nich dołączyliśmy, wypatrując tylko Aarona, który pojawił się z nieznacznym opóźnieniem. Gdybym go nie znała, uznałabym że był w wyborowym nastroju, ale to była tylko maska. W jego oczach czaiło się zdenerwowanie i chęć ucieczki. Alec stał w obecności tej samej kobiety, z którą opuścił balkon. To mi przypomniało, w jakim tak właściwie celu szukałam siostry, jednak atmosfera, jaka zawisła pomiędzy nami oddaliła pytania, tlące się w mojej głowie. To nie był dobry moment, aby o tym mówić.
     Przez kolejnych kilka minut obserwowałam wszystkich z głównej linii rodu. Vincent bardziej zadowolony z tego, że Aaron kończył 21 lat niż sam solenizant. Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że był z tego dumny. Co nim kierowało? Chęć przerzucenia części zbyt wielkiej liczby obowiązków na syna? Myśl, że mając tyle lat zrezygnuje z tej szkoły i wróci do rodzinnej posiadłości, aby zostać jego prawą ręką? Czy planował dołożyć wszelkich starań, aby pierworodny poszedł w jego ślady? Dlaczego miałam co do tego złe przeczucia?
     Kiedy w końcu skończył, wampiry zaczęły podnosić kieliszki do ust. Zamierzałam zrobić dokładnie to samo, ale szturchnięta przez jednego z gości, poczułam na skórze część rozlanego wina i wstrzymałam oddech, mając kolejną wizję. Nie trwała długo, ale była na tyle jasna, że niemal od razu wytrąciłam kieliszek z ręki siostry, ku jej niezadowoleniu.

    Nie byłam w dobrym nastroju. Miałam ochotę położyć się w swoim łóżku, opatulić kołdrą oraz poczuć ciepło i ciężar futrzaka na nogach. Zapomnieć o kłótni z Maxem, na którego myśl bezwiednie sięgałam po kolejny łyk wina. Z początku czułam jego dobry smak i ciepło rozprzestrzeniające się po ciele. Teraz już miałam wrażenie, jakbym piła wodę goryczy, która z każdą kroplą pogłębia mój smutek i złość.
    Oparłam się o stół i pogładziłam biały materiał sukienki, która przez tyle godzin nie uległa zagnieceniu i dużemu zabrudzeniu, choć potrafiłam zauważyć pewne fragmenty zakurzenia po wcześniejszej, krótkiej wycieczce.
Mój mętny wzrok został skierowany na Vincenta. Uśmiechającego się pewnie, przystojnego wampira czystej krwi, rozmawiającego głównie z wyżej postawionymi gośćmi. Persona, z której biła odwaga, lecz patrząc na jego oczy niezwykle łatwo było mi sobie go wyobrazić, jak wpada w szał, jak jego grube brwi wyginają się w złości w parze z odsłoniętymi kłami. Mimo długich i zadbanych włosów przypominał mi starszą wersję Aarona. Jego pierworodny odziedziczył po nim rysy twarzy i doskonale zdawałam sobie sprawę, że Aaron nie cieszy się z tego faktu.
Musiałam się na tyle długo przyglądać, że wkrótce spotkałam się z nim spojrzeniem. Nie wiem, czy to przez alkohol nabyłam takiej śmiałości, lecz nie odwróciłam od razu wzroku. Bardziej wkurzałam się na siebie za to, że nie wiedziałam, jak powinnam się zachować. Kiwnąć głową z uśmiechem, unieść kieliszek (co jak sobie wyobraziłam, niemal od razu wydało mi się żałosne), czy też skromnie odwrócić wzrok. Co by zrobił Shane? Ojciec?
Ostatecznie nie zrobiłam nic, po krótkiej chwili on sam zajął się czymś innym, dosłownie mnie ignorując.
    No tak.
    Odstawiłam puste naczynie i wzięłam od kelnera nowe, które miało tym razem służyć do wzniesienia toastu.
Po co miałam się przejmować, wiedząc, że dla Vincenta Marou znaczę dokładnie tyle ile mrówka, żyjąca sobie spokojnie w północnej Azji.
    Długowłosy rozpoczął kolejną rozmowę, całując dłoń wysokiej, pięknej i niebieskowłosej wampirzycy, dosyć podobnej do Keiry Pentagram. Strzelałam, że była to ów jej matka, której dłoń została czule zamknięta w rękach Marou.
    Tych samych, którymi pewnie torturował i zabijał wszelkie istoty w piwnicy.
Skrzywiłam się, słysząc w tym samym momencie, jak hałas gwałtownie rośnie, powstaje gwar i radość na sali z powodu wkroczenia starszego brata Marou.
    Najlepszego, Aaron...
    Chciałam wypić wszystko za jednym razem, lecz już w trakcie połykania zrozumiałam, że coś jest nie tak. Ta gorycz i kwaśność w jednym, palące i bolące wnętrze... Poczucie łez, pieczenia oczu i wrażenia, że zaraz wyjdą mi z orbit. Chciałam krzyknąć, lecz głos zatrzymał mi się w gardle. Czemu? Myślałam, że na podobne okropieństwa już nie będę wystawiona, że z czasem przeistoczenia się w wampira miałam spokój chociaż od takich wrażeń. Z logicznych myśli powstał mi ich natłok, z czasem poczułam chłód podłogi. Moje ciało wygięło się dziwny sposób, podświadomie chciałam się skulić, lecz skurcze i odruchy wymiotne mi na to nie pozwalały. Po kilku sekundach leżałam zalana łzami i z cieknącą krwią z ust, której nieustępliwie przybywało. Tak długo powstrzymywałam się od wymiotowania, że gdy to nastąpiło, nie mogłam się dłużej kontrolować.
   Przepraszam...

 Zauważyłam, że Nymeria miała wiele sekretów już jakiś czas temu. Jednocześnie była przy tym bardziej otwarta niż niektóre osoby w szkole. Nie afiszowała się ze swoimi pragnieniami, ale w wielu sytuacjach można było je dostrzec. Niemniej, jej dzisiejsze zachowanie różniło się od dotychczasowego. Skupiona na swoich własnych myślach szczególnie długo, milczała. Wydawać by się mogło, że ten wieczór był dla niej przyznaniem się przed samą sobą do własnych uczuć, może przeanalizowaniem siebie. Chciałam wiedzieć, co w tej chwili wypełniało myśli w jej pięknej głowie. Ciekawość zjadała mnie od środka, ale mogłam jedynie obserwować jak powoli opróżnia kieliszek z winem. Dołączyłam, co jakiś czas kierując na nią zaintrygowane i zmartwione, bardziej niż chciałam się do tego przyznać, spojrzenie. Gdybym poczekała, choć chwilę dłużej się jej przyglądając, zanim upiłam kilka łyków, uniknęłabym wielu nieprzyjemności.
     Kiedy płyn przepływał przez mój przełyk, krzyknęłam, w przypływie bólu schylając się, jakby skurczenie żołądka miało go zniwelować. Zaczęło mnie palić, to było dla mnie całkowicie obce doznanie. Nijak nie wiązało się z uczuciem głodu. Łzy napłynęły mi do oczu, kiedy organizm niemal wyrzucił z siebie krew razem z trucizną. W przypływie paniki złapałam się za barierki balkonu, jakby to miało mi pomóc. Nie mają rodziny mogłam myśleć tylko o znajomych ze szkoły, których znowuż nie miałam aż tak wielu. W takiej chwili przez myśli mi przeszło, że może to był błąd, skupiając się jedynie na znajomości z Nymerią, jakkolwiek seksowna by nie była. Czy tak miałam zginąć? Samotnie? Zapomniana w końcu przez wszystkich? Panika objęła moje ciało. Jako wampir nie musiałam oddychać, ale miałam wrażenie, że brakowało mi tchu. Coś wysysało ze mnie powietrze. Chociaż może lepiej powinnam była powiedzieć, że życie…
     Nie chciałam być sama, dlatego w rozpaczy, ostatkiem sił zbliżyłam się do jedynej osoby, o której byłam w stanie teraz myśleć. Ile sił w sobie miałam podchodząc do niej, starałam się zachować zimną krew, chociaż cholernie się bałam. Nymeria natomiast upadła na ziemię, kiedy w końcu byłam na tyle blisko, że mogłam ją złapać za rękę. W moich oczach na pewno było widać strach, ale nie byłabym sobą tak po prostu poddając się pesymizmowi. Splatając nasze palce, na siłę przywołałam uśmiech, starając się chociaż sprawiać wrażenie optymistycznej.
     - Nawet umierając wyglądasz oszałamiająco… - ledwo mówiłam, ale na tyle miałam siłę, kiedy upadałam obok niej. Jednak mimo paskudnego stanu, nie puściłam jej ręki.

      Nagła bezwładność Pandory w drodze do bezpiecznego miejsca zaskoczyła mnie na tyle, że się zatrzymałem z zaniepokojeniem wpatrując w leżącą kuzynkę. Zatruty nie byłem w stanie w odpowiedniej chwili zareagować i ją złapać. Z hukiem runęła na podłogę, nieprzytomna. Wyglądała, jakby trucizna na nią nie podziałała, albo jej nie zażyła, więc czemu leżała bezwładnie pod moimi nogami? Sybilla musiała przewidzieć co nastąpi i uchronić siostrę przed konsekwencjami. Zastanawiając się nad tym, kto nas tak nienawidził, nie wyczułem zbliżającej się Varyi i dopiero jej głos zwrócił moją uwagę. Sens jej słów był dla mnie z początku niejasny. A potem ich treść uderzyła mnie na tyle mocno, że prawie osunąłem się na ziemię. Nie byłem w stanie wydusić z siebie choćby jednego słowa i tylko słuchałem tego, co mówiła. Każde słowo uderzało coraz mocniej i nawet nie wiedziałem, co myślałem. Niemal słyszałem jak pęka wszystko, co zostało z mojego serca. Jedyne o czym zawsze marzyłem to rodzina. Uważałem, że rodzina to niekoniecznie więzy krwi, dlatego uczniowie w akademii byli dla mnie tacy ważni. Mój ojciec i Alec… Byli dalecy od wizji idealnej rodziny, której nauczyła mnie matka. Chociaż może powinienem bardziej powiedzieć, że zwodziła… Nic z jej słów nie okazało się prawdą, nie miało odblasku w rzeczywistości. Potwór? Krew własnych, zabitych… dzieci? Czy wampirowi powinno brakować oddechu? Bo tak się właśnie czułem. Przytłoczony informacjami i roztrzaskany na miliony drobnych kawałków. Płuca mi się zapadały z każdą sekundą… Nawet wypluwanie krwi wydawało się teraz mniej bolesne niż prawda. Nie miałem siły myśleć, a co dopiero działać. Praktycznie nie zauważyłem broni, tkwiącej w jej dłoni, dopóki nie znalazła się zbyt blisko Vincenta i nawet nie chciałem jej przerywać. Cieszyłbym się śmiercią własnego ojca. Był potworem, wynaturzeniem, którego pragnienia i czyny niszczyły życie setkom osób. Z wielką chęcią pomógłbym dziewczynie go zarżnąć, ale wtedy zniknęła, a ja zobaczyłem biegnące w naszą stronę srebrne oczy. Tracąc przytomność poczułem ukłucie na ciele, a w chwilę potem głośno złapałem powietrze, jakbym się obudził z paskudnego koszmaru, ale myliłem się… On nadal trwał i widok podnoszącego się z podłogi Vincenta wcale mnie nie ucieszył. Wręcz przeciwnie, byłem tylko wkurwiony. Powinien zdechnąć jak śmieć.
     - To wszystko, co powiedziała… - odezwałem się, kiedy mężczyzna stanął na nogi. – Czy to wszystko była prawda? – starałem się być spokojny, ale już czułem jak narasta we mnie gniew. Z kolei on zignorował pytanie, które zadałem, doprowadzając mnie do białej gorączki. Był wściekły, ale ja również i nie zamierzałem tego trzymać dla siebie. Dlatego, kiedy ruszył zapewne z zamiarem znalezienia jej i wykończenia, nie pozwoliłem mu. Złapałem go lewą ręką za prawe ramię i rzuciłem na ścianę, by w następnej sekundzie znaleźć się naprzeciw niego, przyduszając przedramieniem, mimo że miałem o wiele mniej siły niż zazwyczaj. Odtrutka najwidoczniej potrzebowała czasu, aby w pełni zadziałać, ale mnie wystarczyło trzeźwe myślenie i lepsze samopoczucie. Nawet jeśli nie mogłem liczyć na swoje moce. Oczy natomiast już płonęły mi czerwienią. – ZADAŁEM CI PYTANIE DO KURWY NĘDZY!


     Działania podjęte przez Aleca wprawiły mnie w zdumienie. Wiedziałam, że był silny, ale chociaż trzymałam dystans, który nakazał, nadal czułam na sobie jak wirujące powietrze pobudzone przez jego moce atakuje z każdej strony. Wywoływał strach, ale i zachwyt, bo był po prostu niesamowity. Może i uszkodzony, emocje były dla niego obce, ale jednocześnie miał w sobie tyle wdzięku, że nie sposób było mu się oprzeć. Musiałam jednak zakopać to zdumienie i podążyć z odtrutką do kuzyna oraz wujka, którym niezwłocznie ją podałam. Kiedy tylko się podnieśli zachowanie Aarona było niezrównoważone… Zaatakował Vincenta… Byłam tym tak zdumiona, że w pierwszej chwili stanęłam, nie wiedząc co zrobić i tak w sumie stałam dobrych kilka minut. Od obu mężczyzn biła wściekłość na tyle intensywna, że nie miałam odwagi im przerywać. Poza tym docierało do mnie wiele informacji o tym, że mężczyźni czasami musieli sobie obić mordy. Trwało to kilka minut, powodowali sobie nawzajem wiele szkód, ale niewiele później pili razem piwo w jakimś barze. W przeciwieństwie do kobiet, które walczyły słowami i ich konflikt potrafił się ciągnąć tygodniami. Chciałam się ulotnić z tego miejsca i odejść, ale miałam przeczucie, że nie powinnam. Jednocześnie Pandora dalej nieprzytomna leżała u moich stóp i powinnam ją zaprowadzić w bezpieczne miejsce, ale gdzie? Znałam posiadłość kuzynów, ale skąd mogłam wiedzieć, gdzie teraz było na tyle bezpiecznie, żeby ukrycie się tam rozwiązało problem? Nie wiedziałam, gdzie znajdował się wróg, który wszystkich otruł i co jeszcze planował, więc pozostanie przy wujku i Aaronie zdawało mi się najrozsądniejszym rozwiązaniem.
     - Co powinnam zrobić? – zapytałam półszeptem nieprzytomnej siostry, nie oczekując jednak od niej żadnej odpowiedzi. Skupiłam się więc na dalekiej rodzinie, obserwując zmieniający się wyraz twarzy głowy rodu Marou. Chyba przydałaby mi się w tej chwili broń…
     Aaron popełnił ten błąd, że zostawił ręce Vincenta wolne. Dzięki temu mężczyzna mógł zadać synowi mocny cios w splot słoneczny, który wbił go w naprzeciwległą ścianę. Z ust młodzieńca wyleciała stróżka krwi, a on ani myślał o jej starciu. Opadł na podłogę, ale się podniósł, nie spuszczając wzroku z ojca. Furia wciąż przysłaniała jego zdrowy rozsądek, kiedy po raz kolejny natarł na ojca, uderzając go w twarz. Czegokolwiek dowiedział się Aaron, Vincent nie musiał odpowiadać na jego pytanie, żeby młody wampir wiedział, że to była prawda.
     - Niszczysz nasz ród! – warknął na długowłosego, unikając jego ataku.
     - Jesteś za słaby, żeby mnie pokonać – echo zimnego głosu Vincenta, gdy się podnosił z podłogi kilka metrów dalej rozniosło się po korytarzu, ale młodzieniec zdawał się w ogóle nie słuchać. Zaczął biec w kierunku ojca, który nie był mu dłużny. Zbliżając się do pierworodnego kopnął go z półobrotu. Uderzenie o podest wyrwało z ust Aarona cichy jęk. Podnosząc się wypluł posokę, ale nawet wtedy ani myślał przerywać.
     - Aaron, powinieneś przestać. Zginiesz – mówiłam spokojnie, ale myślałam, że w jakiś sposób to do niego dotrze. Nie dotarło. Zdawał się niczego nie słyszeć i ponownie zaatakował. To była naprawdę brutalna walka. Oglądanie jak ci dwaj wymieniają się ciosami, a tylko jeden z nich ponosił poważne konsekwencje wywoływało we mnie nieznane uczucie. Poczułam łzy, które spływały po moich policzkach, ale ścierając je palcami nie rozumiałam, co oznaczały. Pamiętałam, że nie pierwszy raz się pojawiły, ale poprzedni wydawał się naprawdę odległy.
     Wymiana ciosów pomiędzy nimi była naprawdę szybka. Będąc zwolenniczką broni ze względu na swoją umiejętność, akurat tym razem czułam ulgę, że żaden z nich jej nie posiadał. Nie umniejszało to jednak ran, jakie sobie zadawali. Dwa razy słyszałam trzask łamanych kości, aż w końcu Vincent przycisnął syna do podłogi, zaciskając palce na gardle. Trzeba było przyznać, że ich starcie było spektakularne, mimo że kilkakrotnie się potykali czy pudłowali ze względu na osłabienie po truciźnie. Obaj zadawali precyzyjne ciosy i unikali ich, niekiedy nawet wykonując salta w powietrzu nad przeciwnikiem. Zwinność, szybkość i siła u nich równała się w tej chwili z gracją. Niemniej zagrożenie, jakim stała się śmierć Aarona było już momentem, w którym musiałam zareagować. Matka by mnie zabiła wiedząc, że nie uratowałam przyszłego męża Pandory, więc musiałam coś zrobić. Aaron charczał kiedy jego gardło było miażdżone, a ja zebrałam w sobie odwagę i myśli, żeby zainterweniować. Odnalazłam w sobie siłę i użyłam jednej z własnych umiejętności. Kiedy matka dowiedziała się, że potrafiłam otumanić własnym głosem niczym syrena była wniebowzięta. Od razu zaczęła planować jak „przemówię” do Aleca. Nie mogłam powiedzieć, że podzielałam jej entuzjazm, ale tutaj mogło się to przydać.
     - Przepraszam, wujku – włożyłam w te słowa tyle energii, ile byłam w stanie. Lepiej było, gdybym ja zginęła, niż Aaron. Dla dobra rodziny musiałam podjąć to ryzyko, choćbym miała to przypłacić życiem. – Rozumiem, że jesteś wkurzony na syna za… - przerwałam, szukając odpowiednich słów. Co powinnam powiedzieć, zamiast określenia „zdrada”? - … jego niewłaściwe zachowanie, ale wciąż nie wiemy, gdzie się podziała osoba, która was zatruła. Przeznaczając czas na bezsensowną walkę dajecie jej możliwość ucieczki, co może się skończyć kolejnym, o wiele bardziej skutecznym atakiem… Powinniście odłożyć złość na siebie nawzajem na bok i znaleźć nieprzyjaciela, ukrywającego się w waszym domu… - powiedziałabym, że się modliłam, aby się nie zorientował w tym, że go próbowałam zmanipulować, ale wampiry i Bóg nie szły w parze, dlatego jedynie trzymałam się iskierki nadziei, że nie zauważy. Osoby, na których do tej pory używałam tej umiejętności nie wiedziały nawet co się z nimi działo i dlaczego nagle robili coś zupełnie innego niż planowali, ale to nie były nawet wampiry. Nie wiedziałam jak ta moc działała na kogoś z mojej rasy. W tym przypadku na szczęście poskutkowała, bo Vincent poluźnił uścisk i wstał poprawiając marynarkę. Aaron jęknął boleśnie, łapiąc się za szyję, ale również się podniósł, chociaż jemu przyszło to z większą trudnością niż wujkowi. Obaj wyglądali tragicznie. Posiniaczeni i w niektórych miejscach brutalnie poranieni ze zniszczonymi garniturami ubrudzonymi krwią. Musiałam jednak przyznać, że w tym widoku był pewien urok. Poturbowani wciąż stali dumnie i pewnie pokazując piękno czysto krwistych oraz swoją siłę. Powiedziałabym, że w takiej wersji wyglądali o wiele lepiej niż wtedy, kiedy ich uroda była nieskazitelna.