Styczeń, Posiadłość Marou

Uniosłem ku górze szklankę wypełnioną bursztynowym płynem. Zanim jednak cokolwiek byłem w stanie wypić prowadzące na taras przeszklone wrota powtórnie się otworzyły. Moje spojrzenie instynktownie powędrowało w kierunku wejścia gdzie dostrzegłem niebieskowłosą kobietę, z którą to przyszło mi spędzić znakomitą większość dzisiejszego wieczoru. Czystej krwi wampirzyca przekroczyła próg pewnym siebie krokiem, zbliżyła się do naszej dwójki, a następnie z wyrzutem w głosie stwierdziła, iż nie raczyłem zaczekać na nią z toastem. Chcąc nadrobić tę drobną niedogodność odwróciłem się z zamiarem ponownego przywołania kelnera lecz nim to uczyniłem Xanthia ujęła palcami trzymane przeze mnie szkło. W momencie gdy poczułem na swej skórze delikatne muśnięcie odruchowo zabrałem własną dłoń pozwalając tym samym by przejęła szklankę z mej ręki. Dziewczyna uniosła naczynie do swych ust i niemal natychmiast opróżniła je z całej zawartości po czym wyraźnie z siebie zadowolona zwróciła mi puste szkło.
- W istocie… - Odpowiedziałem gdy mimochodem wspomniała o losach drinka, który osobiście dla niej przygotowałem. Nieznacznie ściągnąłem brwi w chwili gdy dotarła do mojej osoby kolejną wypowiedź niebieskowłosej. Pomijając samą kwestię braku odpowiedniej prezentacji przebywających w mym towarzystwie kobiet wspomniała również o zdarzeniach, które z całą pewnością wolałbym zachować jedynie dla własnej wiadomości. Nie umknęła mej uwadze intencjonalna wzmianka o „niecierpiącej zwłoki sprawie” jak również dwuznaczna aluzja odnośnie tego co rzekomo robiliśmy w mojej sypialni.
- Sugerowałbym byś z pewną rozwagą rozprawiała o mających dziś miejsce sytuacjach… Zwłaszcza, iż zastosowane przez Ciebie sformułowania inadekwatnie mogą zostać zinterpretowane. – Powiedziałem wpatrując się bezpośrednio w ametystowe tęczówki wampirzycy.
- Xanthio, pozwól, że przedstawię Ci Ayę Kiryuu… Aya wraz ze mną uczęszcza do Akademii Cross. - Rzekłem stosując się do ogólnej zasady savoir vivre, w której to osobę umiejscowioną niżej w hierarchii przedstawia się osobie ważniejszej. Po tych słowach zwróciłem się w kierunku białowłosej.
- Aya, poznaj proszę Xanthię z rodu Pentagram, która łaskawie dotrzymuje mi towarzystwa na czas dzisiejszej uroczystości.

         Nie musiałam zbyt długo czekać, aż Alec zabierze głos w sprawie, próbując swoją wypowiedzią przekazać białowłosej, że to przecież nie tak. Szczerze mówiąc myślałam, że zaprzeczy… bardziej dosadnie.
         — Nie wiem o co Ci chodzi. — powiedziałam, wytrzymując jego spojrzenie. — Przecież nie zamierzam zdawać szczegółowej relacji. Poza tym wątpię, żeby ktokolwiek chciał tego słuchać… Wyszło dość… ekstremalnie. Ktoś o słabych nerwach mógłby dostać zawału, a przecież nie chcemy zgonów na przyjęciu, racja? — mój boże, czerpałam z tego większą satysfakcję niż powinnam. Wiedziałam, że stąpam po kruchym lodzie, ale o matko, dlaczego to było takie przyjemne?
         Mężczyzna zdecydował się w końcu zmienić temat, który zresztą podałam mu na talerzu, przedstawiając mi wreszcie białowłosą dziewczynę, a później to samo czyniąc ze mną.
         — Mi również bardzo miło. — odwzajemniłam uśmiech. — Och, a więc znasz Keirę? Czyżby z Akademii Crossa? Tyle słyszałam o tej szkole, muszą się tam dziać ciekawe rzeczy… — mruknęłam, pomijając fakt, że wkrótce miałam tam dołączyć… Misie będą mieć niespodziankę.
         Nasza rozmowa jednak została przerwana, gdy kolejna osoba postanowiła dołączyć do naszego małego zgromadzenia. Gdy zdradziła swoje miano miałam w głowie totalną pustkę. Ale, że kto? To ktoś ważny? Tekst o ubiorze sprawił, że zaczęłam myśleć, że może to jakaś jego niańka czy ktoś w tym typie, ale ostatnia część wypowiedzi wyprowadziła mnie jednak z błędu. A więc to ktoś z rodziny… nono, ładnie to się traktuje swoich niżej postawionych krewnych.
         — Witaj, witaj. Ja to w sumie mam tylko jedną uwagę. — odezwałam się w momencie, kiedy Sybilla zaproponowała, aby zwierzać się jej ze wszystkich naszych fantazji i zawodów dotyczących imprezy. — Złociutki, podejdź. — kiwnęłam palcem na kelnera, który po chwili zbliżył się zgodnie z moim życzeniem. — Przynieś mi bourbon, ale nalej pełną szklankę, bo nie chce mi się wołać co chwilę, okej? No, to leć. — machnęłam ręką, jak gdybym odganiała muchę i gdy kelner posłusznie zniknął za drzwiami, zwróciłam swoje spojrzenie ponownie na jakąś… kuzynkę?
         — Hmmm… — wydałam z siebie odgłos głębokiego zastanowienia. — Ciuchy mu tylko przygotowujesz czy też je na niego zakładasz? — zapytałam. — Z tego co widziałam to facet umie ubrać się sam, więc nie daj się wrabiać, skarbie.
         — Bourbon, pani. — usłyszałam, zanim z ust Sybilli zdążyło wypłynąć jakieś słowo.
         — Pięknie. — mruknęłam z uśmiechem, przejmując wypełnioną niemal po brzegi szklankę. — No dobrze, miejmy nadzieję, że uda nam się kiedyś pogadać trochę dłużej, a tymczasem… — zrobiłam krok w kierunku wyjścia, ale zatrzymałam się na moment blisko Sybilli, przechylając głowę, aby móc wyszeptać jej coś do ucha.
         — Jak zapinał sobie koszulę to paluszki śmigały mu prawie tak szybko, jak przy grze na fortepianie. — powiedziałam niezwykle cicho, bębniąc paznokciami o szkło szklanki, niczym w klawisze wspomnianego przeze mnie instrumentu. Wygięłam wargi w półuśmieszku i, nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź, podeszłam do drzwi.
         — Życzę przyjemnego wieczoru... — pożegnałam się, nieznacznie kiwając głową. — Alec, nie każ mi czekać. — to powiedziawszy, wreszcie opuściłam taras.

Dedykacji?
Uśmiechnęłam się tylko, nie odpowiadając i dalej sunęłam z nią po parkiecie. Coś się jednak powoli zmieniało - to ja zaczęłam, to ja czułam potrzebę bycia z kimś blisko. Łaknęłam choćby jakiejś namiastki rozładowania emocji, Roxanne wydawała się jednak niewzruszona moimi staraniami. Przynajmniej początkowo, bo z każdym ruchem widziałam w niej coraz więcej zaangażowania. Coraz więcej tego, co siedziało we mnie.
Na początku to ja prowadziłam, ale z czasem nasze ciała współgrały ze sobą coraz bardziej harmonijnie. Moja dłoń na jej nagim ramieniu, jej palce zmysłowo spływające w dół mojego dekoltu. Angażował się równie mocno, co ja i to sprawiało, że moje serce biło szybciej.
Gdy zmusiła mnie, bym opadła w tył, na chwilę przymknęłam powieki, rozkoszując się jej gorącym oddechem muskającym moją skórę, potem jednak otworzyłam oczy, by sprawdzić, by przekonać się i z satysfakcją dostrzegłam skupione na nas liczne spojrzenia. Gdy usłyszałam jej słowa, uśmiechnęłam szeroko. Prostując się musnęłam jej twarz, najpierw opuszkami palców, potem jednak przekręcając dłoń tak, że to jej wierzch dotykał jej skóry.
- To moja ulubiona rozrywka - szepnęłam w jej usta, pozwalając, by moja dłoń ześlizgnęła się niżej, po jej szyi, obojczyku... Potem złapałam jej dłoń i zakręciłam nią mocno, wymuszając wytworzenie dystansu, który następnie z nieziemską przyjemnością pokonałam, zamykając go z dłońmi na jej biodrach. Powiodłam nimi w górę po smukłej talii. Potem położyłam rękę na jej ramieniu, raz jeszcze splotłam nasze palce i usztywniłam sylwetkę. Utwór dobiegał końca.

Nie miałem w swej intencji odpowiadać na kolejną impertynencką wypowiedź ze strony Xanthi gdyż doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, iż jakikolwiek respons z mej strony czy też próba zanegowania głoszonych przez wampirzycę sensacji jedynie odwrotny odniesie rezultat. Zdolny byłem dostrzec w aurze otaczającej sylwetkę kobiety jak wielkie zadowolenie oraz satysfakcję uzyskuje z wypowiadanych przez siebie słów zupełnie nie zważając na konsekwencje jakie mogły by spotkać ją samą, a także cały reprezentowany przez jej osobę ród, gdyby prawda o mających dziś miejsce wydarzeniach została ujawniona. W tym momencie zacząłem dość poważnie zastanawiać się cóż mogłoby okazać się przyczyną lub bodźcem dla obecnego postępowania czystokrwistej… Ponadprzeciętna, wybitna inteligencja czy wręcz przeciwnie, całkowity jej brak… Nieznacznie odwróciłem się by móc spojrzeć na Ayę, która po krótkiej prezentacji podjęła się kontynuowania rozpoczętej konwersacji. Postać białowłosej otoczona została przez bursztynowej barwy wstęgi świadczące przede wszystkim o takim uczuciu jak skrajne zaskoczenie, co jednak starała się ukryć pod maską uprzejmego uśmiechu. Rozmowa pomiędzy towarzyszącymi mi kobietami dość rychło została przerwana na skutek pojawienia się w naszym gronie mojej kuzynki, Sybilli. Nieznacznie schyliłem głowę na powitanie swej krewnej.  
-Dziękuję… - rzekłem w chwili gdy przyjąłem oferowaną przez srebrnowłosą szklankę z burbonem. – Odpowiadał. Aczkolwiek na przyszłość sugerowałbym abyś zadbała o chociażby jeden element, który odróżni moją osobę od obsługującej uroczystość służby… - Dodałem beznamiętnym tonem wpatrując się w jasne tęczówki wampirzycy by następnie przenieść swe spojrzenie na błękitnowłosą, która w tym momencie zdecydowała się podjąć, kolejną już tego wieczoru, próbę prowokacji. Sybilla zdziwiona jej słowami najpierw zmrużyła oczy po czym uśmiechnęła się delikatnie do kobiety.
- Nie rozumiem o co ci chodzi. Dorosłe osoby raczej nie mają problemów z zapinaniem koszuli. Chyba, że ty masz, to może warto popracować nad tą umiejętnością. – Pewnie odezwała się w stronę odchodzącej już w kierunku wejścia na salę balową Xanthii. W sekundzie gdy panna Pentagram opuściła nasze grupę z mych ust wydobyło się delikatne westchnięcie. Czystej krwi wampirzyca odchodząc nie pozostawiła mi możliwości wyboru także zmuszony byłem za nią podążyć.
- Wkrótce wszyscy wspólnie wzniesiemy kielichy na cześć mego brata... – Zwróciłem się do stojącej po mojej lewej stronie Ayi. – Niestety nie mogę dłużej pozostać w Waszym towarzystwie. Proszę o wybaczenie. – Powiedziałem kłaniając się nieznacznie obu dziewczętom na pożegnanie, a potem ruszyłem w kierunku tarasowych drzwi gdzie zaraz po przekroczeniu progu natknąłem się na oczekującą mego przyjścia Xanthię. Pochyliłem głowę przybliżając swe usta do jej ucha.
- Przejdźmy się… - Powiedziałem szeptem, a następnie poprowadziłem niebieskowłosą ponownie na zewnątrz budynku, w stronę oprószonego śniegiem ogrodu. W momencie gdy pełną posiadałem pewność, iż nikt nie zdoła usłyszeć naszej konwersacji, zatrzymałem się.
- Twoją siostrę uważam za niezwykle błyskotliwą kobietę… Przezorną i powściągliwą… - Zacząłem mówić. – Nie uwierzę by w wypowiedzianych do Ciebie na osobności słowach poniechała przekazać Ci ostrzeżenia względem mojej osoby. Aczkolwiek… Zaprezentowane zachowanie oraz śmiałe aluzje odnośnie istniejącej pomiędzy nami zażyłości zdają się temu przeczyć. Sądziłem, iż zależy Ci na dochowaniu tajemnicy… Myliłem się? – zapytałem

Po powrocie na salę nie bardzo miałem ochotę na dalszą zabawę. Już wcześniej miałem w dupie wszelakie gierki całej tej półżywej hałastry, więc w tej kwestii nic nie uległo zmianie, irytowały mnie równie mocno, co wcześniej, ale teraz doszło do tego ogólne wkurwienie i w efekcie miałem już po prostu serdecznie dosyć. Chciałem, żeby impreza dobiegła wreszcie końca. Chciałem stąd wyjść i po prostu zapomnieć o tej bandzie dupowłazów... Realizację drugiej części tego planu zdążyłem już nawet rozpocząć. Idea była taka, żeby utrzymywać się w stanie stałego podchmielenia aż do ostatniego punktu programu dzisiejszego bankietu, a potem na szybko dobić się czymś konkretniejszym i uciec do sypialni. Ten ostatni fragment jeszcze dopracowywałem bo istniała szansa, żeby ów manewr wykonać jednocześnie, ale bądź co bądź byłem już na dobrej drodze do osiągnięcia celu - z każdym wychylonym kieliszkiem miałem coraz bardziej wyjebane. Co było pozytywne też z tego względu, że być może gdzieś jakoś zdawałem sobie sprawę, że prawdopodobnie trochę zbyt szorstko potraktowałem Ashley, a z pewnością nie zamierzałem dzisiaj się nad tym rozwodzić... I z tą właśnie myślą ganiałem po sali za stadem krążących kelnerów sukcesywnie pozbawiając ich kolejnych partii alkoholu.

Pech chciał, że najwyraźniej nie tylko ja miałem podobny plan na resztę wieczoru.
Słysząc dziwnie znajomy głos jazgoczący mi coś gdzieś za plecami przewróciłem oczami, czując jednakowoż dziwne ukłucie satysfakcji, że to właśnie jej stanąłem na drodze do oferującego zen źródełka. Do czasu, oczywiście, bo na dźwięk zdrobnienia mojego imienia na nowo obudziło się we mnie chwilowo uśpione poirytowanie.
- Mówiłem ci już, że masz tak na mnie nie mówić - odezwałem się odwracając w jej stronę z dwoma kieliszkami szampana w dłoni. Wypiłem jeden duszkiem i zmierzyłem ją spojrzeniem, w którym niechęć do jej osoby mieszała się ze wspomnianym wcześniej i coraz mocniej mnie ogarniającym wyjebandżo.
- A tobie to w ogóle wolno już pić? - zapytałem i natychmiast osuszyłem drugie naczynie.
- Spać powinnaś. Późno jest - dodałem, odstawiając kieliszki na tacę przechodzącego obok kelnera, zanim jednak odszedł, złapałem go za ramię, zatrzymując na chwilę. - Mir. Mniej coli, więcej wódki.
Gdy go puściłem, spojrzałem na Ayę, wsuwając ręce do kieszeni spodni.
- Chociaż w sumie zmory chyba spać nie chodzą.

         Kiedy Alec wreszcie do mnie dołączył, kiwnęłam lekko głową na jego propozycję, po czym ruszyliśmy razem w stronę wyjścia z posiadłości. Zanim jednak przekroczyłam drzwi, złapałam swój płaszcz, niedbale się nim opatulając. Planowałam zamienić z nim góra parę zdań, ale nie zamierzałam przez ten czas męczyć się z panującym na zewnątrz mrozem.
         Gdy zawędrowaliśmy do ogrodu, szatyn zatrzymał się i, co mnie nieszczególnie zdziwiło, zaczął pytać o podstawy mego zachowania.
         — Ale… jak to? — moje brwi uniosły się w wyrazie zdumienia, które jednak było tak sztuczne jak większość uśmiechów sprzedawanych na tym przyjęciu. — Myślałam, że docenisz tą grę słów. Dla mnie to było całkiem zabawne. — wzruszyłam ramionami, uważając, że to w zupełności powinno wystarczyć jako wyjaśnienie „dlaczego”.
         — A co do „tajemnicy”… główny dowód w sprawie rozpłynął się w powietrzu, więc, naturalnie, moje powody do obaw o wyjście prawdy na jaw spotkał ten sam los. Poza tym… dopóki nie zaczniemy opowiadać tego gościom ze szczegółami jako interesującej ciekawostki o niedawnych wydarzeniach, mających miejsce w tych murach, to nic nie powinno się stać. — przedstawiłam swój punkt widzenia, obserwując jak czupryna szatyna zbiera śnieg.
         — Będziesz musiał wymyślić jakąś historyjkę o wyjeździe kelnera, który już nie zamierza wracać. To jedyne, o co powinieneś się martwić. Chociaż… — przeciągnęłam, nagle poważniejąc. — … nie, to nie wszystko. Musisz wiedzieć, że prędzej czy później dowiem się, kto stał za tą wizją w pokoju muzycznym. Zadbam o to, żeby dostał ode mnie z nawiązką… W każdym razie, z racji tego, że miało to miejsce na przyjęciu zorganizowanym przez waszą rodzinę, myślę, że niegłupim by było, abyś sam zaangażował się w drobne śledztwo. W końcu kto wie jakie ta osoba mogła mieć zamiary... jeżeli jednak zesłała na mnie taką wizję w Twoim towarzystwie…. może wcale nie liczyła na to, że rzucę się na kelnera. — przedstawiłam swoje przypuszczenia, zachowując jednak dla siebie krążącą po głowie myśl, że to właśnie Alec mógłby stać za całym zdarzeniem.

- Doceniam… - Powiedziałem jednocześnie obserwując znacznie przesadzoną reakcję towarzyszącej mi kobiety w odpowiedzi na wypowiedziane przeze mnie słowa. Zarówno uniesione wysoko brwi jak i nieznacznie rozszerzone w akcie zdumienia usta próbowały przekazać mi dosłyszalne w tonie głosu wampirzycy zdumienie, aczkolwiek doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, iż jest to wyłącznie banalne zagranie, którego nie byłem w stanie dostrzec w otaczającej jej postać aurze. Brakowało bursztynowej barwy wstęg oplatających jej sylwetkę by przedstawiony przez Xantię obraz pełną osiągnął spójność. – Nie mniej jednak wciąż pozostanę przy stwierdzeniu, iż tego rodzaju aluzje nie były stosowne… Zwłaszcza w towarzystwie. – Dodałem przedstawiając niebieskowłosej własną konkluzję w omawianej przez nas kwestii. Słysząc kolejne przemówienie czystokrwistej nieznacznie ściągnąłem ku sobie brwi.  
- „Dowód” owszem… Lecz nie pamięć o całym wydarzeniu… Poza tym… - W tym momencie pojawiło się we mnie nieznacznie wahanie gdyż nie byłem w pełni przekonany czy naprawdę chcę dołączyć do prowadzonej przez nią gry. – Analizując Twoje spostrzeżenia… Nie widzę powodu, dla którego miałbym zatajać przed mym Ojcem czy bratem mającego dziś miejsca wydarzenia. Zwłaszcza, że jak sama stwierdziłaś, nie jesteśmy w stanie, w tym momencie ustalić realnych intencji osoby, która do nich doprowadziła… - Nie miałem najmniejszego nawet zamiaru dzielić się z Xanthią własnymi przemyśleniami czy też należącymi do mojej osoby hipotezami chociaż posiadałem pewne przypuszczenia odnośnie tego, któż mógłby być prowodyrem dzisiejszego zamieszania.
- Oczywiście jestem gotów zadeklarować z mej strony zapewnienie, iż wszelkich użyję środków by wykryć potencjalnego sprawcę… O ile jesteś w stanie udowodniać mi, iż zaprezentowane przez Ciebie działania podyktowane w rzeczywistości zostały obcą interwencją, nie zaś umyślną prowokacją… Patrząc na spektakl, który odegrałaś zaczynam mieć obiekcje…

         Im dłużej go słuchałam, tym bardziej mina mi rzedła. W dodatku… chciał to powiedzieć ojcu i… Aaronowi? Nie, nie, nie, to zupełnie mi się nie podobało. Osoba, której zaszłam za skórę miałaby wiedzieć o czymś, co mogłoby mnie pogrążyć? Nie zamierzałam się na to godzić.
         — Dlaczego… musisz być taki problematyczny? — zapytałam, czując jak gniew na nowo budzi się we mnie do życia. — Najpierw mówisz o zachowaniu tajemnicy, a teraz uważasz, że rozpaplanie tego swojej rodzinie w czymś pomoże? Robisz coś czasem bez ich wiedzy? — wyrzuciłam jadowicie, patrząc na niego ze zdegustowaniem. — Masz milczeć.
         Kolejne słowa szatyna sprawiły, że na moment mnie zatkało. On wciąż uważał, że to była jakaś zagrywka?! Myślałam, że wyjaśniłam wszystko jeszcze w pokoju muzycznym, ale wygląda na to, że się myliłam. W dodatku… czego on ode mnie oczekiwał? Jaka forma „dowodu” byłaby dla niego wystarczająca? Zacisnęłam dłonie w pięści i podeszłam do niego niebezpiecznie blisko, patrząc na niego jak na najbardziej znienawidzoną przeze mnie rzecz na świecie.
         — Nic więcej nie muszę Ci udowadniać. — powiedziałam z pozornym spokojem, za którym jednak czaiła się olbrzymia chęć, aby zrobić mu krzywdę. — Jeżeli wolisz być głupcem i nie wierzyć w ani jedno moje słowo… droga wolna, znajdę winowajcę i bez Twojej pomocy. A Ty… siedź z założonymi rękami i ze świadomością, że ten szaleniec swobodnie przemieszcza się po wnętrzu waszej posiadłości.

Nie zdążyłem nawet wyciągnąć ręki po drinka, a ta chuda łajza już zaciskała na nim swoje szpony... ja natomiast miałem ogromną ochotę komuś jebnąć.
Niby wiedziałem, że należało się tego spodziewać w odwecie za wypitego na jej oczach szampana, ale i tak poczułem, jak rośnie mi przez to ciśnienie.
- Mogłabyś nie być sobą przez chwilę? Albo lepiej. Zniknąć może? Nie być tu? - zacząłem, podkreślając szczególnie to ostatnie słowo, ale widząc jej minę po natychmiastowym opróżnieniu połowy szklanki nie mogłem nie poczuć odrobiny satysfakcji. Jak to się mówi? Ten się śmieje? Dziewczyna zdecydowanie się przeliczyła w tym temacie...
Kiedy natomiast jej twarz przybrała wyraz lekkiej paniki uniosłem brwi chyba najwyżej jak się dało, słysząc płynącą z jej ust prośbę. Nim jednak odpowiedziałem skinąłem na kelnera, dając mu znak, by przyniósł jeszcze jednego drinka.
- Po pierwsze, to Maxwell, dziękuję bardzo. Po drugie, Pocahontas? Tani chwyt i zalatuje rasizmem. Ale w sumie nie wiem dlaczego oczekuję po tobie czegoś więcej... Po trzecie, pijesz właśnie mojego drinka, którego mi perfidnie zajebałaś. Więc powiedz mi, dlaczego miałbym ci cokolwiek ułatwiać?
Kończąc mój mały monolog położyłem ręce na jej ramionach i zmusiłem ją, by odwróciła się w kierunku zbliżającego się ku nam typa, który najwyraźniej był nią mocno zafascynowany. Nie mogłem powiedzieć, że podzielam jego opinię, niemniej jednak przywołałem na twarz "uśmiech numer pięć" i czekałem, aż się zbliży, by powitać go z otwartymi ramionami i przekazać ją w jego objęcia, tym samym pozbywając się utrapienia.

Julietta Aido

Uśmiechnęłam się lekko słysząc odpowiedź dziewczyny, kątem oka obserwując otoczenie. Dostojne pary krążyły wokół nas, niektórzy zajęci rozmową, inni tańcem, i choć nie każdemu wychodziło perfekcyjnie, wszystko wyglądało dość spektakularnie patrząc z boku. Gdy dotarły do mnie słowa dziewczyny, skupiłam całą uwagę na niej.
- Podarunek. - Odparłam mimowolnie, a w słowie tym słychać było nutę ironii jak i pogardy.
- Masz rację, osobiście wolę dość proste stroje, że tak to ujmę. Muszę jednak przyznać, iż twoja kreacja naprawdę mnie pozytywnie zaskoczyła. Jest prześliczna. - Dodałam przyglądając się granatowo-złotej kreacji. Zamieniłyśmy jeszcze kilka słów, po czym dziewczyna nas opuściła, przypominając mi o celu: znaleźć Aarona, złożyć osobiście życzenia, ewaakuować się do pokoju, gdzie będę miała święty spokój. Pożegnałam się z Leo po czym sama zaczęłam krążyć wokół Sali w poszukiwaniu znajomych twarzy. Przez dłuższy czas uśmiechałam się tylko do znajomych twarzy, a z ważniejszymi osobami zamieniłam kilka słów wznosząc toast za solenizanta, którego mimo wielkich starań me oczy i tak nie mogły wyłapać. Spojrzałam się do góry, żałując iż sala bankietowa nie ma balkonów, z których o wiele łatwiej byłoby wypatrzeć kogokolwiek. Wypiłam kolejny łyk szampana, gdy usłyszałam proźbę do tańca. Z braku wymówki zgodziłam się, dopijając w pośpiechu kieliszek i informując go o możliwych okaleczeniach spowodowanym mym brakiem rytmu, co go rozśmieszyło. Ułożyłam dłoń na jego ramieniu, a drugą przykładając do jego dłoni dając się kierować. Rozmawialiśmy przez chwilę, a w otoczeniu było slychać muzykę, śmiejących się ludzi i przytłumiony, rozpaczliwy krzyk. Zmarszczyłam brwi, rozglądając się dookoła.
- Słyszałeś to? - Zapytałam, lecz zanim otrzymałam odpowiedź, uderzył mnie przeraźliwy ból skroni, a w głowie słyszałam przejaźliwy krzyk mężczyzny, jakby obdzierali go ze skówy. Zatrzymałam się natychmiast, czując jak po plecach przechodzi mi dreszcz.
- Nie... Nie teraz....- Powiedziałam sama do siebie , udając się na balkon. Z każdym krokiem atakował mnie większy ból, a w mojej głowie pojawiało się coraz to więcej myśli.
- Nie, dlaczego.... Nie powinno.. Nie powinnam... - Próbowałam się jakoś uspokoić przechodząc z jednej strony tarasu na drugi, czując jak całe moje ciało zalewa zimny pot. Kucnęłam, podpierając się plecami o ścianę, wplatając palce we włosy i próbując brać jak największe wdechy powietrza.
- To alkohol.. Albo abscynencja.. Na pewno... Musisz po prostu się uspokoić i coś zjeść... Oddychaj i się uspokój... - Powtarzałam sama do siebie, czując jak całe dłonie mi się trzęsą, a w głowie huczy tona cudzych myśli..
- Skup się, tak jak trenowałaś... - Próbowałam się przebić przez tonę głosów.
- Wsłuchaj się w jeden głos, skup się na nim... - Powtarzałam, niczym mantrę, starając się nie myśleć o bólu spowodowanym natłokiem cudzych myśli.
- Raz.. I dwa... Oddychaj.. I raz... I dwa... - Głosy huczały mi w głowie, próbując się przekrzyczeć nawzaję. Kobieta, myśląca o wyrwaniu się z kochankiem na piętro, mężczyzna skupiony bardziej na plamce na swoich butach niż rozmowie, kolejny, bardzo zakochany w swojej kobiecie i kolejny, i kolejny. Czułam jak na moim czole pojawiały się kolejne krople potu. Kolejna, myśląca o tym jak bardzo chciała by mieć tak ładną sylwetkę, i kolejna myśląca o ukrytej fiolce wypełnionej trucizną i kolejny który rozmyślał o rozwodzie i kolejna która...
- Wróć, co?.. - Zaczęłam szukać kobiecego głosu, który przed chwilą pojawił się w mojej głowie, co było trudniejsze niż mi się wydawało. Gdy w końcu mi się udało, skupiłam całą swą uwagę tylko na niej..
~ "...wcześniej przygotowanego sprzętu zatrułam dużą, dębową kadź z przygotowanym do ostatecznego toastu winem śmiercionośną toksyną…. Nie miałam wyrzutów sumienia … Zasłużyli na to by konać w  bólu i cierpieniu…"~
Wzięłam wieki haust powietrza, czując jak moje ciało przeszywa zarówno ciepły jak i zomny pot, a rzołądek podchodzi do gardła. Nie potrafiąc się nawet powstrzymać, wydaliłam zawartość rzołądka przez balkon nie zwracając za bardzo uwagi na gapiów.
- O nie... - Wytarłam dłonią usta, po czym szybko udałam się do siebie, próbując się nie wywrócić po drodzę. Nie za bardzo pamiętam drogę do pokoju, lecz gdy tylko się tam znalazłam moje ciało przeszedł kolejny zimny dreszcz, a moje ciało bezwładnie osunęło się na ziemię. Moje ciało nie miało siły na nic, prócz miarowych oddechów, i zanim zaczęlam myśleć racjonalnie minęło kilka bądż kilkanaście minut.
- Weź się w garść... Musisz.. Się skontaktować z którymś z braci.. Musisz.. - Łapczywie łapałam oddechy, zsuwając ze swoich stóp buty, po czym podpierając się o szafkę wstałam i sięgnęlam po telefon. Wybrałam numer do młodszego z braci, który nie odbierał..
- No dajesz... - Mówiłam sama do siebie wybieając numer do solenizanta, lecz i w tym przypadku zastała mnie głucha słuchawka.
- Kurwa! Kurwa! Kurwa! - Warknęłam rzucając aparatem, padając na łóżko.
- Wymyśl coś rudzielcu... - Skarciłam sama siebie, przypominając sobie myśli tamtej kobiety. Myśli...
- Nie zrobisz tego, nie ma szans.. -Zakryłam drżącymi dłońmi twarz, próbując wymyśleć coś innego, lecz moja inteligencja wyparowała wraz z energią. Po raz kolejny przeklnęłam pod nosem, podnosząc się i udając do łazienki, gdzie przemyłam twarz zimną wodą i przyjrzałam się swojemu odbiciu. Cera bledsza niż zazwyczaj, lekko sine, zeschnięte usta, zmęczone oczy i włosy zmierzwione. Zamknęłam oczy, dodając sobie otuchy w myślach, po czym pozwoliłam by kolejne myśli zaczęły mi się wkradać do głowy, tym razem przeskakując między nimi jak między niepodpisanymi piosenkami, by znaleźć tę jedyną, i gdy w końcu mi się udało moją głowę wypełnił tępy ból. Syknęłam, ścierając z czoła kolejne krople potu. Zarzuciłam na siebię czarny płaszcz, po czym wyszłam w poszukiwaniu starszego z braci, co nie było już takie tudnę znając jego pozycję. Docierając do miejsca, myślałam że się rozpłaczę widząc Aarona wychodzącego ze swojego pokoju.
- Aaron! - Krzyknęłam, zbierając w sobię resztkę siły by przyśpieszyć kroku.
- Muszę Ci coś powiedzieć, teraz, to ważne. - Powiedziałam, kładąc rękę na jego ramieniu, gdy moje ciało przeszedł niewyobrażalny strach, a moim oczom ukazały się dziwne obrazy...

Wypowiedziane słowa dość rychło osiągnęły zamierzony przeze mnie efekt. Z oblicza wampirzycy niemalże natychmiast zniknęła cała prezentowana wcześniej pewność siebie, a aura przylegająca do jej postaci momentalnie przybrała barwy symbolizujące strach oraz narastającą w jej ciele wściekłość.
- Wspominałem już, iż nie odnajduję miejsca w świecie przesiąkniętym od hipokryzji… - powiedziałem wpatrując się w stojącą naprzeciw mnie dziewczynę. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że w swym stanowisku zostałem już dawno skazany na ostracyzm lecz preferowałem pozostać wierny wyznawanym przeze mnie wartościom niż brać udział w grze, która żadnych nie posiadała reguł.
- Xanthio, powiedz proszę co ofiarowałaś mi w zamian za zachowanie tego sekretu? Dwuznaczne aluzje, a także niejasne podteksty… Wolałbym abyś nie angażowała mnie w tego typu żałosne zagrania gdyż pozostają one w sprzeczności z moim charakterem. Musisz wiedzieć, kiedy możesz posunąć się dalej, a kiedy należy się wycofać. – Rzekłem nieznacznie odwracając głowę w stronę tarasu gdzie przed chwilą rozmawiałem z Ayą. Nie dostrzegłem tam jednak białowłosej ani mojej kuzynki, Sybilli. W momencie gdy niebieskowłosa znacząco zmniejszyła dzielącą nas odległość ponownie zwróciłem jej swoje spojrzenie.
- Wierzę… Inaczej nie kontynuowałbym tej konwersacji. Chciałem Ci uświadomić wyłącznie w jaki sposób odczytuję zaprezentowane przez Twoją osobę postępowanie. – Cofnąłem się o krok aby zachować minimalny, akceptowalny przez siebie dystans. – Zechcesz zdradzić sposób w jaki masz zamiar zidentyfikować sprawcę? – zapytałem.  

Z cichym sykiem zabrałem dłonie z jej ramion, czując wbijające się w skórę paznokcie. Patrząc z niedowierzaniem na krwiste ranki, które od razu zaczęły się goić, prychnąłem.
- I kto tu niby, do kurwy nędzy, jest dzikusem?! - zapytałem, unosząc dłonie na wysokość jej oczu. Po tym, co odjebała, została już teraz tylko zaczerwieniona skóra, ale chodziło o sam fakt. Czułem pulsowanie krwi w uszach. Wściekłość gotującą się tuż pod skórą...
- Idź się leczyć, dziewczyno. Wiele już widziałem, ale ty masz zdecydowanie za bardzo nasrane w głowie.
Złapał nas kelner z moim drinkiem. Wziąłem go od niego bez słowa, a ujmując delikatnie szklankę wyprostowałem wskazujący palec i w oskarżycielskim geście wycelowałem go w Ayę.
- Mam być kurwa dżentelmenem? Wobec ciebie? Od pierwszego dnia lejesz na to, co mam do powiedzenia, w dupie masz proste prośby i nawet nie raczysz przeprosić za gówniane zachowanie, a teraz nagle oczekujesz, że ci pomogę? Masz tupet... - prychnąłem na koniec i pociągnąłem solidny łyk drinka. Musiałem COŚ zrobić, bo czułem, że zaraz mnie rozsadzi.
- Życzę miłego wieczoru w towarzystwie blondasa. Może to cię czegoś nauczy - dodałem na koniec i obróciłem się na pięcie, by odejść. Po raz kolejny przytknąłem usta do brzegu szklanki.

         Czy on tak na serio? Będzie mi teraz mówić o wyznawanych przez siebie wartościach? Co on w ogóle chciał tym osiągnąć? Zrobić porównanie? Jak ja to przy nim wypadam źle, a jaki to on dobry i szlachetny? Zapewne wybuchłabym śmiechem, gdyby nie to, że kompletnie nie byłam w nastroju.
         — A czego niby oczekiwałeś? Że będę Ci się wić u stóp z wdzięczności? — spytałam cierpko, zaciskając palce na długim rękawie płaszcza. — Jeżeli tak bolało Cię to, co mówię, to co stało na przeszkodzie, abyś powiedział chociażby, że kłamię? — „Zapomniałeś języka w gębie? A może liczyłeś na to, że to także zrobi za Ciebie Twoja droga kuzyneczka?” Jednak zamiast tych słów, z moich ust wydostała się jedynie pierwsza sylaba zdania, zanim ponownie je zamknęłam… Jego i tak… nie ruszy to w sposób, w jaki chciałam… Poza tym, czy mi się to podobało, czy nie… w tej sytuacji to JA chciałam czegoś od NIEGO, a nie na odwrót. Uszczypliwościami niczego nie zyskam… o ile cokolwiek zyskam, próbując dogadać się z tym psychopatą. Realizacja przyszła wolno, naprawdę wolno, zostawiając mnie kompletnie zagubioną. Tylko parę razy czułam się tak bardzo pozbawiona kontroli… i były to najgorsze chwile w moim życiu. Przełknęłam ślinę i zacisnęłam zęby, tocząc wewnętrzną walkę z próbującą przebić się na wierzch dumą, zanim ponownie zdecydowałam się odezwać.
         — Ja… musiałam jakoś… odreagować. — wymamrotałam. — Za dużo dzisiaj widziałam i… — zatrzymałam się, gdy dalsze słowa nie chciały mi przejść przez gardło. Wzięłam głęboki wdech, przymykając oczy. — … mogłam zabrnąć za daleko. Zwłaszcza, że… nie musiałeś mi wtedy pomagać. — nie wierzę… naprawdę to powiedziałam. Trwałam przez chwilę w ciszy, jak gdyby sama próbując pozbierać się po tym, czego nigdy bym nie powiedziała, gdyby nie zmusiły mnie do tego okoliczności.
         — Co do winnego… wyszukanie informacji na temat każdego z gości nie jest niemożliwe, ale jednak cholernie czasochłonne. Są to jednak goście, których zaprosiła wasza rodzina… na pewno masz już jakąś wiedzę na ich temat… liczyłam na to, że z Twoją pomocą szybciej uda mi się wykluczyć tych, którzy nie mogli tego zrobić i skupić się na potencjalnych sprawcach. Potem… istnieje kilka sposobów, aby ostatecznie potwierdzić, kto stał za całym zajściem. Powiem Ci o nich w odpowiednim czasie.

Kiedy nasze usta się zetknęły uśmiechnęłam się radośnie, a potem pozwoliłam, by ta chwila zapomnienia trwała w najlepsze. Zarzuciłam jej ręce na szyję, przylgnęłam ciałem do jej ciała, czując przyjemne ciepło rozlewające się w moim wnętrzu.
- Dziękuję. Potrzebowałam tego - powiedziałam cicho, gdy odsunęłyśmy się od siebie, po czym odnalazłam jej spojrzenie.
- Może dokończymy to u mnie w sypialni? Po imprezie... Co ty na to? - zapytałam, obdarowując ją jeszcze jednym, krótkim pocałunkiem. Przesunęłam dłoń w dół, muskając jej ramię, by na końcu złapać ją za rękę.

W ślad za Roxanne chwyciłam kieliszek szampana i spojrzałam na nią znad jego krawędzi, przez chwilę ważąc odpowiedź na zadane przez nią pytanie.
- Tak. Chyba już tak - odparłam powoli, oplatając palcami chłodne szkło.
- Trochę się stresuję, to wszystko. Ten wieczór od początku był dla mnie wyzwaniem, a jeszcze się przecież nie skończył... Ale już jest lepiej - dodałam potem, na koniec uśmiechając się delikatnie i być może z nutką wdzięczności. Zdążyłam upić jeszcze łyk szampana, gdy nagle pojawił się przed nami kolejny kelner, podtykając nam pod nos pustą tacę, co było jasnym znakiem do rozstania się z aktualnie posiadanymi drinkami. Gdy zniknął dookoła zaroiło się od innych, którzy oferowali w zamian czerwone wino. Jego bogaty aromat już zdążył rozejść się w powietrzu. Sięgnęłam po jeden kieliszek z krótkim "dziękuję". Atmosfera na sali jakby trochę się zagęściła. Upiłam maleńki łyczek, resztę zostawiając na później i zaczęłam uważnie obserwować otoczenie.