Styczeń, Posiadłość Marou

- Proszę, proszę - powiedziałem, z nutą udawanego oburzenia, prostując się po tym udaremnionym uderzeniu. - Buźka jak aniołek, ale widać nie należy temu ufać.
Uśmiechając się musnąłem palcami jej biodro, gdy wciskała się między mnie, a krawędź stołu, po czym odsunąłem się, dając jej trochę więcej przestrzeni. Nie zamierzałem jednak od tak odpuścić jej tego zagrania.
- Na przyszłość radziłbym jednak grać fair - powiedziałem, obserwując uważnie, jak uderza. Bila potoczyła się po zielonym blacie, mknąc ku pełnej czerwonej. Nim jej jednak dotknęła, od niechcenia poruszyłem palcami, wyczarowując między nimi maleńką, fioletową barierę, cienką jak bibułka. Efekt był taki, że biała odbiła się od przeszkody i poleciała w przeciwnym kierunku, nawet nie muskając powierzchni swojego celu.
- Ja też znam parę sztuczek, ale w ten sposób nigdy nie skończymy - dodałem, szykując się do swojej tury. Jedną wbiłem bez trudu, ale przy drugiej nie miałem już takiego szczęścia - złe ustawienie zmusiło mnie do kombinowania, przez co nie udało mi się trafić żadnej swojej, co zaowocowało utratą kolejki. Skrzywiłem się z niesmakiem. Cóż... przynajmniej nie dałem jej darmowego punktu.
Kończąc, odsunąłem się na komfortową odległość, zapewniając jej pole do popisu.

O, to. Tego. Tego się właśnie obawiałem. A miałem nadzieję, że będzie inaczej. Cóż... tylko siebie mogłem za to winić. Powinienem był wiedzieć.
Wiedziałem.
Ale olałem przeczucia. No i masz - wyszło jak zwykle.

Słuchając jej zachowywałem pokerową twarz i pozorny spokój. Można było nawet pomyśleć, że jej słowa prześlizgują się gdzieś bokiem, że nie do końca przykładam do nich wagę, ale przykładałem. Ogromną. I słuchałem bardzo, bardzo uważnie, z każdym słowem czując coraz bardziej dogłębnie, że popełniłem błąd. Czułem w sobie leniwe muśnięcia narastającego gniewu, choć nie potrafiłem jeszcze sprecyzować, czy bardziej byłem zły na nią, czy na siebie. Obie opcje wydawały się tu równie prawdopodobne.
Przyszedł jednak moment, w którym ogarnął mnie... chłód. Zmrużyłem oczy.
- Pozwól, że opowiem ci historię - zacząłem przenosząc spojrzenie z niej na stół, by przeanalizować obecny układ.
- Było kiedyś takie miejsce. Ziemia należąca do licznych plemion. Ziemia, którą kochali i czcili jak matkę. Bo dała im życie. - mówiłem dalej, nie czekając na jej zgodę, by ową opowieść usłyszeć. Nie była mi potrzebna. Powoli podszedłem do stołu i nachyliłem się, by przymierzyć się do uderzenia.
- Ale pewnego dnia, ziemia ta została najechana. A przybysze za nic mieli zamieszkujących ją ludzi.
Uderzyłem. Lekko. Biała bila potoczyła się leniwie w stronę jednej z paskowanych i trąciła ją nieśmiało i wpychając do pobliskiej, narożnej łuzy.
- Nie mając pojęcia o mieszkańcach ochrzcili ich barbarzyńcami, oznajmiając, że ich zwyczaje, ich kultura są niegodne, bestialskie, złe. Z miejsca uznali ich za podrzędną rasę, za coś gorszego, niegodnego miana człowieka, choć to oni, a nie tubylcy srali gdzie popadnie na ulicach i nie mieli pojęcia o podstawowej higienie.
Wyprostowałem się, odnajdując jej spojrzenie i kontynuowałem.
- Na tym się jednak nie skończyło. Przybysze zabrali im dom, wydzierając go kawałek po kawałku z martwych rąk jego obrońców. Brnęli przed siebie, zostawiając za sobą tylko zgliszcza i ziemię mokrą od krwi. Doprowadzili do tego, że z wielotysięcznego narodu zostały marne setki, rozbite, rozproszone po całym kraju, niezdolne do dalszej walki. I jakby tego było mało, kilkaset lat później ci sami ludzie, którzy doprowadzili ich na skraj zagłady przywłaszczyli sobie ich kulturę, zamieniając ją w tani marketing. W kostium. W żart.
Przeniosłem wzrok na stół, okrążyłem go, ustawiając się do kolejnego uderzenia.
- Tą ziemią była Ameryka.
Stuk. Punkt.
- Mieszkańcami mój lud.
Mocne uderzenie. Biała poszybowała poprzez całą długość stołu, odbiła się od bandy i wróciła na środek, by z impetem wepchnąć zepchnąć do kieszeni kolejną paskowaną bilę. Sześć do trzech. Prawie wygrałem.
- A przybyszami - twój.
Szczerze? Nawet nie zależało mi na wygranej. W tej chwili miałem w dupie to, co się stanie i jaki będzie wynik naszej przepychanki. Rozważałem nawet, czy nie pierdolnąć tego wszystkiego i po prostu nie zerwać zakładu. Ale kurewsko dobrze było mieć świadomość, że tak niewiele dzieli mnie od druzgocącej wygranej i zepsucia jej gierki... Byłem ciekaw, co musiała teraz czuć.
Uderzyłem, wbijając do łuzy ostatnią ze swoich bil. Została już tylko czarna.
Uderzyłem jeszcze raz, znów lekko. Biała bila powoli, bardzo powoli potoczyła się przed siebie. Jakby nie miała sił.
Trzeba było przyznać, że budowało to napięcie. Wyglądało jednak na to, że w złości pomyliłem się w obliczeniach. Biała musnęła tylko czarą, przesuwając ją po zielonej tkaninie ledwie o centymetr, co nie wystarczyło, by zakończyć te partię. Prychnąłem cicho.
- Widać, że los ci sprzyja. Masz jeszcze szansę - powiedziałem, prostując się, po czym dodałem cicho. - ale pamiętaj...
Okrążyłem stół, podchodząc bliżej dziewczyny. Zatrzymałem się o krok od niej, opierając koniec kija na podłodze, a drugą rękę wsuwając do kieszeni spodni.
- Zgodziłem się na twój warunek mimo wcześniejszego sprzeciwu i jeśli wygrasz zamierzam dotrzymać słowa. Ale nie waż się traktować tego, jak żartu. To nie są twoje zabawki.
Odłożyłem kij. Nie miałem zamiaru ruszyć palcem aż do końca. Jeśli trafiłaby wszystkie - trudno. Ale jeśli spudłowałaby nie kończąc partii... Cóż. Starczy powiedzieć, że nie zamierzałem po raz kolejny popełnić błędu.

Odwróciłem się, by odejść, stanąć pod ścianą i czekać w ciszy na rozwój sytuacji, jednak jej głos sprawił, że przystanąłem w pół kroku. Słysząc jej głos ledwie zauważalnie odwróciłem głowę w jej stronę, nie racząc jednak stanąć z nią twarzą w twarz. Słyszałem drżenie, słyszałem jego zmieniony ton - dźwięk dobywający się ze ściśniętego gardła. Wiedziałem, że płacze.
Usłyszałem ciche "przepraszam". Przytaknąłem, przyjmując je do wiadomości. Potem pozwoliłem jej odejść, gdy poddała partię.
Sam zostałem z tyłu. W ciszy ogarnąłem pokój, ustawiłem sprzęty na miejscu i wyłączyłem radio. Wyszedłem, zamykając za sobą drzwi.

Pierwsze kroki skierowałem do ogrodu. Wyciągnąłem z papierośnicy jedną fajkę, odpaliłem ją i powoli zaciągnąłem się dymem, pozwalając by chłód nocy i zdecydowanie za słaba dawka nikotyny zaczęły robić swoje uspokajające cuda.
Potem wróciłem na salę.

         Kiedy Alec rozpoczął swoją „karę” patrzyłam z pewnego rodzaju zaciekawieniem. Do czego się posunie i na czym skończy… ale w miarę obserwowania rozwoju sytuacji czułam, że coś było… nie tak. Bardzo nie tak. Nie wiedziałam dlaczego… przecież sama chciałam, żeby ją skrzywdził, więc czemu patrząc na to wszystko nie czułam satysfakcji? Zamiast tego przeszedł mnie dreszcz, gdy ujrzałam pustkę w miejscu oczu, które jeszcze przed chwilą roniły łzy, a całe moje ciało oplotła olbrzymia chęć opuszczenia tego pomieszczenia najszybciej jak to możliwe. Dlaczego? Dlaczego czułam się z tym tak źle? Zacisnęłam szczęki z frustracji i na nowo wypełniającego mnie strachu. Czy była to wina incydentu w pokoju muzycznym? Fakt, że kara była za surowa? Czy… Alec i ta jego wieczna obojętność, bez względu na to czy gadał o swoim fortepianie czy właśnie łamał komuś kręgosłup? Zapewne… wszystko po trochu. Byłam zła. Zła na siebie, na szatyna i na służkę, która akurat w dniu, w którym spotkało mnie coś takiego musiała jeszcze doprawić całość swoim durnym występkiem. Wszystko szło, do kurwy, nie tak. Nie spodziewałam się po tym dniu nie wiadomo jak cudownych doświadczeń, ale to? To była już przesada.
         Na słowa o karze, która „miałaby spełniać moje oczekiwania” prychnęłam ponuro, wykrzywiając usta w pokracznej imitacji uśmiechu.
         — Zrobiłeś aż nadto. — wyrzuciłam z siebie, obserwując jak służący wynoszą pokiereszowane ciało. Stałam tak przez chwilę, wpatrując się w drzwi, które już dawno się zamknęły, dopóki głos mężczyzny nie wytrącił mnie z głębokiego zamyślenia. On tak na poważnie? Trywialność jego problemu w innych okolicznościach może by i mnie rozbawiła, ale teraz? Chciałam po prostu stąd wyjść. Chciałam, żeby ten dzień dobiegł końca. I najlepiej, jakby się okazało, że wciąż śnię w tym samolocie…
         Ruszyłam się wreszcie z miejsca, podchodząc do szatyna, który wciąż stał z krawatem w jednej z dłoni. Wypuszczając z płuc zrezygnowane westchnięcie wzięłam od niego kawałek materiału zarzucając mu go na szyję i zawiązując… nieco za mocno.
         — Wracajmy. — powiedziałam i nie zwlekając już dłużej, zmierzyłam w stronę drzwi. Kilka minut później oboje ponownie znaleźliśmy się na sali, na której przyjęcie wciąż trwało w najlepsze. A ja musiałam zacisnąć szczęki i udawać, że bawię się równie znakomicie jak niemający o niczym pojęcia goście.

Na salę wróciłam... nieco osłabiona? Wyczerpana? Zdecydowanie jednak pewniejsza siebie i w dużo lepszym humorze. Czułam się, jakby zniknął ciężar, który dźwigałam nieświadomie od... sama nie wiem kiedy. Chciałabym powiedzieć, że chodziło tylko o miniony tydzień i wszystkie wydarzenia związane z moją krótką wizytą w domu, ale to sięgało dalej. Chyba aż do dnia, w którym zginął Nick.
Teraz jednak było mi lżej, czułam się bardziej swobodnie. Owszem, patrząc na szczebioczący tłum zwolenników i znacznie mniej licznych przeciwników Vincenta Marou nadal czułam wyłącznie obrzydzenie, ale już nie miałam wrażenia, że to, co się dzieje, ciągnie mnie na dno. To wszystko działo się już poza mną i nie miało do mnie dostępu.
Uśmiechnęłam się delikatnie, z nutką satysfakcji. Teraz pozostawało tylko czekać na rozwój wydarzeń. I być może skorzystać choć odrobinę z pozostałej części wieczoru.

Manewrując między ludźmi przecisnęłam się gdzieś ku środkowi, ku jednej ze znajomych twarzy. Trzymała kieliszek w ręku. Wyglądała nieziemsko w długiej, granatowej sukni otulającej jej kuszące krągłości.
- Czy mogę liczyć na taniec? - zapytałam, okrążając Roxanne, muskając delikatnie odsłoniętą skórę jej ramienia, po czym stanęłam przed nią, oferując swoją dłoń.

- Może później - odparłam na jej słowa, posyłając uśmiech, po czym dałam się poprowadzić na parkiet, choć propozycja tańca padła z moich ust.
Dzisiejszego wieczora na tej sali rozbrzmiewały różnorakie rytmy, mniej lub bardziej klasyczne, choc wszystkie w równie eleganckim, wytwornym wykonaniu, z pewnością jednak królował tu waltz. Nie do końca rozumiałam fascynację towarzystwa tym stylem tańca, nawet jeśli nie miałam wątpliwości, że i w jego rytmie dałybyśmy niezły popis... ale nie tego chciałam. Chciałam być blisko niej. Po to przyszłam.
- Zaczekaj tutaj - powiedziałam, przystając na środku parkietu, gdy dogasały ostatnie dźwięki poprzedniej melodii. Potem podbiegłam do orkiestry. Nie chciałam zostawiać tego przypadkowi...

Gdy wracałam, pierwsze, rozedrgane tony budziły się do życia. Zbliżając się, zwolniłam, z każdym ruchem coraz bardziej zgrywając się z rytmem rozpoczynającego się tanga. Raz jeszcze okrążyłam ją, splatając nasze dłonie, by zaraz stanąć za nią i w kulminacyjnym momencie wstępu gwałtownie przyciągnąć ją bliżej. Zmysłowo kołysząc biodrami zbliżyłam twarz do jej pleców i karku, musnęłam nosem odsłoniętą, ciepłą skórę. Zapach jej perfum był odurzający.
Zrobiłam kolejny krok, wyminęłam ją. Rozluźniając uchwyt przesunęłam palcami po jej biodrze, po plecach. Potem stanęłam z nią twarzą w twarz. Na chwilę spojrzałam jej w oczy, jedną dłoń kładąc na ramieniu, drugą splatając z jej własną, pozwalając, by melodia nas poniosła.

Zagubiona w setkach własnych myśli zupełnie straciłam kontakt z rzeczywistością. Gdzieś wewnątrz czułam pustkę, ale nie do końca... To była przestrzeń pełna czegoś niezidentyfikowanego, co pulsowało i drżało prawie tak, jak moje dłonie w tej chwili.
- Nie, nie, nie, nie - szeptałam do siebie, szukając czegoś. Jakiegoś punktu zaczepienia, bo czułam, jakbym dryfowała.
- Dlaczego, skąd tak nagle, skąd to się wzięło, jak...
Poczułam dotyk, ale nie byłam go do końca świadoma. Przypominało mi to chwilę, gdy się czuje czyjeś ciepło po drugiej stronie zimnej szyby. Jest tam, coś się przebija, ale ledwo. W zamęcie odnalazłam spojrzenie kobaltowych oczu. Nie wiedzieć czemu przytaknęłam.
Zobaczyłam strumień wody i podeszłam do niego, ale nie dotknęłam go nawet, poczułam natomiast chłód marmuru na opuszkach palców.
- Skąd? - szepnęłam. - Powiedziałam coś?
Ta myśl wydawała się absurdalna, więc wyśmiałam ją głośno, potem nagle poważniejąc. Czułam się rozdarta, z jednej strony zastanawiając się, czy jakimś cudem zdradziłam się ze swoimi myślami, z drugiej nad tym, co to tak właściwie znaczyło.
Usłyszałam pytanie Ayi. Czy chcę wyjść?
- Nie... nie. Muszę po prostu... - skołowana rozejrzałam się dookoła, nic tak naprawdę nie widząc. - Muszę usiąść.
Dziwnie wybiórcza świadomość pomogła mi zlokalizować sedes. Usiadłam ciężko na zamkniętej klapie, splecione ręce składając na udach.
Część mnie podszeptywała, że był to żart i coś, gdzieś głęboko, skręcało się z bólu na samą myśl. Jednocześnie inny głos pytał "A co, jeśli nie?".
To przerażało mnie najbardziej, choć nie miałam pojęcia dlaczego. Przecież tego chciałam... prawda?
A co, jeśli nie?
- Co jeśli tylko mi się wydawało? - zapytałam i natychmiast poczułam kolejne ukłucie narastającej paniki. Nieobecnym wzrokiem zlokalizowałam białą czuprynę Ayi. Jej twarz.
- Co jeśli się pomyliłam? - zapytałam. - Nie mam o tym pojęcia. Co, jeśli źle to wszystko zrozumiałam? Mogłam! Mogłam...
Odwróciłam wzrok, pozwalając mu wędrować bezładnie.
- Co, jeśli to tak na poważnie? A ja... Ja nie wiem... Skąd wiedział?

Głos Ayi wyrwał mnie z kolejnej, niekontrolowanej fali otępienia i tym razem faktycznie skupiłam się na tym, co mówiła - choć może nie od razu. Sens jednak do mnie dotarł i nagle zrobiło mi się jakoś bardzo głupio. Ona przecież nie wiedziała o co chodziło... Nie miała pojęcia i gdy to zrozumiałam, zdałam sobie sprawę, że moje zachowanie było w najlepszym razie mocno żenujące. W najgorszym mocno niezrównoważone. Jej propozycje nadal jednak miały sens i gdy skończyła mówić zaczęłam analizować jej słowa...
W tej właśnie chwili mój telefon zaczął wibrować, a na popękanym wyświetlaczu pojawiło się imię Shane'a i informacja o przychodzącym połączeniu.

Zrozumiałam, że zaproponowana opcja numer jeden absolutnie nie ma teraz prawa bytu, w tej samej chwili, w której kolejny mały przypływ paniki sprawił, że ścisnęłam urządzenie odrobinę za mocno i...
- Ojć - powiedziałam, zaskoczona, gdy wyświetlacz zamigotał i zgasł, a fragment urządzenia został mi w dłoni. Wpatrując się w szczątki telefonu zamrugałam szybko, po czym przeniosłam wzrok na Ayę. Powrót na salę? Oblizałam powoli spierzchnięte wargi.
- Tak, chyba powinnyśmy wrócić - zaczęłam cicho. - Muszę tylko...
Wstałam i ruszyłam w strunę umywalek, niezgrabnym ruchem wsuwając resztki telefonu między fałdy sukni. Wsadziłam ręce pod cieknący nadal strumień wody.
- Muszę doprowadzić się do porządku. Ojciec nie może zobaczyć mnie w takim stanie.

Krążyłam po sali dzierżąc w dłoni kryształowy kieliszek wypełniony różowym szampanem. Próbowałam angażować się w prowadzone konwersacje udając, że niezwykle interesuje mnie kwestia konieczności wprowadzenia ograniczenia ilości przemienionych wampirów na świecie czy fakt, że zaproponowany przez Stowarzyszenie Łowców substytut krwi mogą sobie wsadzić głęboko w dupę… Z uśmiechem komplementowałam wyszukane kreacje zagadujących mnie kobiet i z równie sztucznym grymasem na twarzy zgadzałam się na tańce proponowane mi przez kolejnych mężczyzn… Zainteresowanie moją osobą jednak bardzo szybko gasło w momencie gdy moi rozmówcy orientowali się, że nie posiadam żadnych politycznych koneksji, a moje nazwisko jest równie popularne w Rosji co Smith w Ameryce… No cóż… Prawdziwego używać nie mogłam… Jeszcze nie teraz. Odstawiłam puste szkło na tacę przechodzącego nieopodal kelnera z zamiarem wzięcia kolejnego kieliszka gdy nagle tuż przede mną pojawiła się wyciągnięta dłoń oferująca mi następną partię niskoprocentowego trunku. Przyjęłam ją ochoczo odwracając się z uśmiechem do dżentelmena i wtedy zamarłam widząc przed sobą twarz nikogo innego jak mojego ojca… Moje usta rozchyliły się w pełnym zdumieniu, serce przestało bić, cały wypity do tej pory alkohol nagle wyparował, w gardle czułam nieznośne drapanie, a następne co poczułam to wyślizgujące się z mojej dłoni szkło. Zanim jednak naczynie uderzyło o marmurową posadzkę Vincent momentalnie się pochylił i chwycił je nie tracąc przy tym żadnej kropli szampana.
- Przepraszam… I dziękuję - powiedziałam w chwili gdy mężczyzna ponownie podał mi kieliszek.
- Wybacz nie spodziewałam się, że ktoś taki jak ja zdoła zwrócić twoją… ehm… Pana uwagę… - powiedziałam szybko poprawiając zbyt bezpośredni zwrot jakiego użyłam.
- Doprawdy?- pyta ze szelmowskim uśmiechem na twarzy – Krążysz wokół mnie od blisko czterech godzin i jesteś zdziwiona, że do Ciebie podszedłem? A nie wyglądasz na taką, której brak jest inteligencji. – rzekł, a ja odruchowo opuściłam głowę pomstując w myślach na siebie i wyrzucając brak odpowiedniej ostrożności. Czułam się jak przyłapane na złym postępowaniu dziecko szukające wymówki usprawiedliwiającej swoje zachowanie. Zanim jednak cokolwiek zdołałam wymyślić, cokolwiek powiedzieć poczułam obejmującą mój podbródek dłoń oraz siłę, która zmusiła mnie bym ponownie uniosła głowę. Wpatrywałam się teraz w ciemnobrązowe tęczówki stojącego przede mną mężczyzny.
- Nigdy nie zapomniałem tego spojrzenia… Ten specyficzny chłód, w którym skrywa się pogarda i nienawiść… Masz oczy swej matki… Varyo… - jego uścisk stał się znacznie mocniejszy. Głos zniżył się do ledwie słyszalnego szeptu.
- Widzę „ją” w Tobie… W sposobie w jaki się poruszasz… W Twoich oczach, krągłych biodrach i długich nogach… Słyszę w tonie Twojego głosu… Naprawdę sądziłaś, że tego nie zauważę?- zapytał retorycznie.
- Wiedziałem kim jesteś już w momencie gdy Twoja stopa przekroczyła próg mojej rezydencji… Czekałem na Ciebie… Czekałem aż sama do mnie przyjdziesz… I oto jesteś… - z każdym kolejnym wypowiedzianym przez niego słowem czułam jak podnosi się moje ciśnienie, a krew płynąca w mych żyłach zbliżała się do temperatury wrzenia… Podniosłam swoją dłoń i chwyciłam mężczyznę za nadgarstek po czym odsunęłam jego rękę od swojej twarzy.
- Jak śmiesz o niej mówić? – spytałam przez zaciśnięte zęby. - Popieprzony zwyrodnialcu.. Tchórzu, który nie miał odwagi by własnoręcznie odebrać jej życie… Tak… - mówiłam nieprzerwanie widząc jego zaskoczone oblicze. – Wiem o wszystkim… Dosłownie o wszystkim… Tknij mnie tylko, a obiecuję, że cała prawda wyjdzie na jaw… O mnie… O tobie… O twym najmłodszym synu… - Odwróciłam się i ruszyłam w kierunku najbliższego wyjścia z sali. Przemierzałam korytarz doskonale wiedząc w jaką udać się stronę. Wszelkie istniejące we mnie wątpliwości nagle zniknęły… W tym momencie miałam tylko jeden cel…. Odegrać się na mężczyźnie, który uważał się za mojego ojca oraz wypełnić misję powierzoną mi przez mojego „opiekuna”... Lodowaty dreszcz przebiegł moje ciało na wspomnienie ochrypłego, głębokiego, męskiego głosu jaki szeptał mi do ucha kolejne wskazówki….Odruchowo sięgnęłam dłonią w kierunku uda gdzie obok sztyletu jaki przygotowałam dla własnej obrony ukryta została również fiolka wypełniona trucizną… Skondensowany wywar z wisterii w dawce jaka powaliła by niejednego, stojącego na mej drodze wampira. Przemknęłam się niepostrzeżenie do kuchennych pomieszczeń, a następnie używając wcześniej przygotowanego sprzętu zatrułam dużą, dębową kadź z przygotowanym do ostatecznego toastu winem śmiercionośną toksyną…. Nie miałam wyrzutów sumienia … Zasłużyli na to by konać w  bólu i cierpieniu… Po wykonaniu przydzielonego mi zadania udałam się na główny korytarz lecz zanim dotarłam do miejsca, w którym to mogłam z pełną satysfakcją obserwować przebieg całej sytuacji spotkałam Aarona.
- Witaj. – powiedziałam uśmiechając się do niego półgębkiem równocześnie rozglądając po otoczeniu… - Wasz rezydencja jest niesamowicie okazała… I wygląda na to, że faktycznie zabłądziłam… - podniosłam wzrok i spojrzałam na Aarona – A może nie….

Gdy szłam ostrożnie w kierunku lustra mogło się wydawać, że nie przykładam wagi do słów Ayi, ale tym razem starałam się skupiać na tym, co mówiła. I miała sporo racji... Przeglądając się w wysokiej klasy zwierciadle faktycznie nie dostrzegłam zbyt wielu szczegółów odbiegających od normy. Usta straciły trochę blasku, a policzki miały go aż za wiele, ale nie było to nic, czego nie dało się szybko naprawić - przetarłam twarz papierowym ręcznikiem, a usta pociągnęłam warstewką stojącego na umywalce kremu. Potem podążyłam za białowłosą na dwór, by po raz kolejny tego wieczora skorzystać z orzeźwienia, jakie zapewniała zimowa noc. Spędziłyśmy tam chwilę, a gdy mój stan nieco się poprawił, wróciłyśmy na salę.

Kiwnąłem twierdząco głową zgadzając się tym samym na propozycję Xanthi by udać się z powrotem na salę balową. Po drodze nieznacznie rozluźniłem węzeł krawatu, który jasnowłosa z rozmysłem zacisnęła w taki sposób bym wyraźnie odczuł pewnego rodzaju dyskomfort. Będąc już w pomieszczeniu, w którym przebywała znamienita większość zaproszonych na dzisiejszą uroczystość gości wychwyciłem co najmniej kilkanaście zrzucanych w naszym kierunku pełnych zainteresowania spojrzeń aczkolwiek nikt nie ośmielił się zbliżyć i wygłosić na głos własnych domysłów. Prócz jednej wampirzycy, która zdecydowała się do nas dołączyć.
- Dobry wieczór Keiro. – Przywitałem starszą siostrę towarzyszącej mi kobiety. Zanim jednak zdołałem odpowiedzieć na zadane przez niebieskowłosą pytanie przedstawicielki rodu Pentagram rozpoczęły pomiędzy sobą konwersację, z której niemalże całkowicie zostałem wykluczony. Wtedy też miejsce miało zdarzenie, którego nie byłem w stanie zrozumieć. Dawno już przyzwyczajony zostałem do sytuacji, w których to mój interlokutor za maską uśmiechu i konwenansów skrywał swe autentyczne rozważania, refleksje oraz emocje. Nauczyłem się niezwykłą uwagę powierzać nie tylko wypowiadanym głośno słowom lecz przede wszystkim drobnym szczegółom ukrytych w mowie ciała, subtelnym gestom, a także ogólnej mimice twarzy… Aczkolwiek nigdy wcześniej nie dane było mi spotkać się z okolicznościami gdzie na pozór trywialne zdania pociągały za sobą tak diametralne emocjonalne zmiany. Zdolny byłem ujrzeć w otaczających ich aurach praktycznie kompletną gamę barw, która odzwierciedlała takie uczucia jak: radość, niedowierzanie, strach, obawę, troskę, podejrzliwość, złość, wzburzenie, zażenowanie, zaskoczenie i zniesmaczenie. Nie znałem uwarunkowań będących źródłem tego rodzaju anomalii lecz z całą pewnością było to coś czego nie miałem w zamiarze bagatelizować. Przeniosłem swe spojrzenie na Keirę gdy do mych uszu dotarła prośba wampirzycy.
- Oczywiście. – Odpowiedziałem po czym zwróciłem się ku Xanthi by „podziękować” za jej dzisiejsze towarzystwo lecz nieprzewidzianie zamiast słów pożegnania otrzymałem zapewnienie, iż wróci do mnie po zakończonej rozmowie ze swą siostrą.
- Zaczekam na tarasie. – Rzekłem nim ruszyłem w kierunku wyznaczonego na ponowne spotkanie miejsca. Zanim jednak znalazłem się na zewnątrz zatrzymałem się na krótką chwilę przy barze gdzie zażyczyłem by obsługujący go mężczyzna zapełnił szklankę podwójną porcją burbonu. Wyszedłem z budynku zabierając ze sobą drinka po czym zbliżyłem się do wieńczących werandę barierek. Uniosłem naczynie do ust, a chwilę potem poczułem na języku i podniebieniu specyficzny smak alkoholu.
Otaczającą mnie ciszę przerwał dźwięk otwierających się drzwi. Nie musiałem odwracać głowy by wiedzieć kim jest osoba, która znajdowała się tuż za moimi plecami… Nie musiałam widzieć oblicza jej twarzy by wyczuć narastające w dziewczynie wahanie… Wystarczyło, że zacząłem słuchać. Pewny siebie krok nagle się urwał, a spokojny oddech wampirzycy przekształcił się w westchnienie, które ugrzęzło w jej piersi gdy zdała sobie sprawę z mojej obecności. Przez moment sądziłem, iż wycofa się, podejmie decyzję o powrocie na salę balową zostawiając mnie nie wypowiadając ani jednego słowa jednakże wbrew mym przypuszczeniom ruszyła wolno w stronę barierek zatrzymując mniej więcej dwa metry ode mnie. Czekałem na moment, w którym to białowłosa przerwie otaczającą nas ciszę aczkolwiek ten nie następował. Trwaliśmy więc w milczeniu aż do chwili gdy zdecydowałem się przekierować swe spojrzenie na stojącą nieopodal młodą kobietę.
- Intrygujące… - Powiedziałem cicho wpatrując się w Ayę, która przymknęła powieki najwyraźniej rozkoszując się chłodnym, zimowym powietrzem. – To, że wciąż potrafimy przebywać obok siebie nie wypowiadając żadnego słowa, nie odczuwając przy tym zbędnego skrępowania… - Podmuch wiatru poruszył luźne, srebrne kosmyki sprawiając, iż przez sekundę nie mogłem dostrzec oblicza wampirzycy. Aya odgarnęła włosy za ucho i wtedy też ujrzałem delikatny uśmiech jaki pojawił się na jej twarzy.
- W pokoju potrafiłeś godzinami siedzieć na łóżku i przewracać kartki... Z czasem ten dźwięk był dla mnie jak tykanie zegara, a niekiedy zapominałam o Twojej obecności... W końcu byłeś wtedy w innym świecie. - Odpowiedziała, przenosząc na mnie swoje spojrzenie. - Wiesz, że jak się zaczytasz, czasami otwierasz usta? - Zapytała najwyraźniej przypominając sobie o tym niewielkim szczególe, który zapewne wielokrotnie wcześniej wprawiał ją w lekkie rozbawienie.
- W tej kwestii zapewne niewiele się zmieniło… - Odpowiedziałem jednocześnie unosząc swą głowę by poczuć na swej skórze delikatne muskanie wiatru.  – Ty natomiast wiecznie wpatrywałaś się w monitor swojego komputera co i rusz odnajdując coś co wzbudzało w Tobie trudne dla mnie do zrozumienia uczucie radości… Pamiętam Twój uśmiech w chwilach gdy rozmawiałaś ze swoimi znajomymi… Zdecydowanie różni się od tego jaki widzę na Twej twarzy dzisiejszego wieczoru.
- Różne powody, różne uśmiechy... - Powiedziała nerwowo przegryzając wargę. Otaczająca wampirzycę aura przybrała ciemnoniebieską barwę, którą przecinały gdzieniegdzie pomarańczowe i zielone wstęgi… Podejrzliwość zmieszana z lękiem i niepokojem… Nie wiedziałem co spowodowało tego rodzaju odczucia aczkolwiek posiadałem pewne przypuszczenia.
- Jak Ci mija impreza? Tylko mi nie mów, że schowałeś się w jakimś pokoju, by czytać. Co byłby z Ciebie za brat...
- Nigdy nie byłem entuzjastą podobnych wydarzeń… I nie zaprzeczę… W myślach mych pojawiła się tego rodzaju koncepcja aczkolwiek nim zdołałem ją urzeczywistnić pojawiły się pewne… nieoczekiwane komplikacje… - Moje palce odrobinę mocnej zacisnęły się na trzymanej w dłoni szklance z bourbonem. Uniosłem swą głowę by spojrzeć na ukryty za chmurami księżyc. – A Ty? Podejrzewam, że już wykorzystałaś okazję by zwiedzić moją rodzinną rezydencję. Odkryłaś coś interesującego? – Zapytałem. Jasnowłosa otworzyła oczy ze zdumienia i wpatrywała się przez chwilę w moje ciemno brązowe oczy.
- Eeeamm... Hmm... Tak... - Przyznała Aya równocześnie lustrując wzrokiem moją sylwetkę najwyraźniej oceniając ubiór jaki na sobie miałem.
- Aaron mi pokazał... Kolekcję broni. Piękna. Nie sądziłam, że to będzie się znajdowało w jego ulubionym pokoju. –  Uniosła do góry dłoń po czym podrapała miejscem za uchem, tuż obok warkocza.
- A mówiłeś kiedyś, że jestem nieprzewidywalna. Chyba zmieniłeś algorytm, rozpoznające moje zachowanie. No ładnie, ładnie. – Mruknęła nawet nie próbując ukryć złośliwości w swym tonie. Przez  kilka sekund nie spuszczała wzroku z moich oczu. Później spojrzała na nos, a w momencie gdy dotarła do ust nagle, wyraźnie speszona odwróciła głowę w drugą stronę.
- Jesteś nieprzewidywalna… - Powtórzyłem cicho wypowiedziane przez jasnowłosą słowa. – Przebywanie w Twym towarzystwie niemalże za każdym razem doprowadza do sytuacji, w której to zmuszony jestem zmierzyć się z reakcją na jaką nie byłem przygotowany.  – Z moich ust wydobyło się delikatne westchnięcie. – W tej materii jesteście do siebie podobne… - Dodałem po chwili znacznie ciszej niż wcześniejsze słowa porównując w myślach moją dawną współlokatorkę do poznanej dziś Xanthii. Blondynka zmarszczyła brwi, gdy usłyszała ostatnie wypowiedziane przeze mnie zdanie, a w jej aurze pojawiła czerwone barwy oznaczające irytację oraz złość.
- Wracając do „zwiedzania”… Istnieje tylko jedno miejsce w całej rezydencji, z którego nie potrafiłbym wyczuć Twej obecności. Interesuje mnie to jak daleko zaszłaś? Jak wiele widziałaś? – Zapytałem. Aya skrzyżowała dłonie na piersi i odwróciła się do mnie… Jej aura wrzała…
- Oh, super, że interesuje Cię coś więcej niż literatura, szachy i niecne plany. Ale czekaj. Wcale nie oznacza to, że muszę Ci się ze wszystkiego spowiadać, prawda? - Spytała retorycznie, a ja nie potrafiłem  pojąć powodu nagłego wzburzenia niebieskookiej.
- Poza tym, co Ty, śledzisz mój zapach? Czy to nie naruszenie prywatności? Nie masz lepszych gości do pilnowania? – Aya teatralnie przyłożyła rozłożone palce do piersi i patrzyła oskarżycielsko na moją twarz.  
- To prawda… Nie musisz… - Odpowiedziałem spokojnie. Wpatrywałem się w jasnowłosą kilka sekund zanim ponownie się odezwałem. – Znając Twe upodobania do ignorowania wszelkich ustalonych zasad uznałem, że właśnie Tobie należy się moja szczególna atencja. I słuszne były me przypuszczenia gdyż złamałaś kulturalną prośbę gospodarza by nie naruszać swą obecnością konkretnych części rezydencji. – Stwierdziłem usprawiedliwiając w ten sposób moje postępowanie.
- Ahh, dziękuję za uwagę, jestem zaszczycona- Skomentowała po czym zbliżyła się znacząco zmniejszając znajdującą się pomiędzy nami odległość.
- Szkoda, że na początku znajomości nie byłeś skory do próśb, może bym usłuchała. - Uśmiechnęła się delikatnie lecz nie odnalazłem w tym uśmiechu krztyny szczerości. - Słabo skrywacie swe tajemnice, najwyraźniej. – Mruknęła cicho.
- Usłuchałabyś? – Zapytałem nie oczekując jednak od jasnowłosej żadnej odpowiedzi ponieważ wiedziałem jaki byłby respons z jej strony. – Wszystko co uczyniłem miało na celu chronić mój ród… Jeżeli oczekujesz z mej strony słów skruchy bądź przeprosin zmuszony będę Cię rozczarować… - Wpatrywałem się w nią swym pozbawionym uczuć wzrokiem. - Aya… Śmiem suponować, iż analogicznych wyborów byś dokonała gdyby chodziło o Twych braci i Ojca. - zasugerowałem
- Może... Już się nie dowiesz...- Szepnęła, wysłuchując moich tłumaczeń. Potrząsnęła przecząco głową.
- Skrucha to ostatnia rzecz, jaką od Ciebie oczekuję. Ja... Nie mam prawa nic od Ciebie oczekiwać. Nawet nie musisz mi się tłumaczyć. Chcesz mi wcisnąć kit, że zachowałabym się tak samo... Tylko, że Twoja rodzina to nie moja. Ja na Twoim miejscu nie potrafiłabym nazwać ojca ojcem, a tym bardziej chronić i doprowadzać jego plany do realizacji... Bo... Nie są zgodne z moimi poglądami. Może właśnie dlatego Ty ich nie masz... Albo umiejętnie ignorujesz, wykorzystując brak emocji. Tak jest trochę łatwiej, co? - Brnęła dalej, a ja z trudem odnajdywałem w użytych przez Ayę słowach logicznej spójności. Wypowiedź jasnowłosej przerodziła się w chaotyczną paplaninę, a otaczająca jej postać aura zapłonęła od takich uczuć jak irytacja, wzburzenie oraz złość. Najprawdopodobniej sama nie pojmowała powodu, dla którego właśnie takie słowa wydobywały się z jej ust, jednak z całą pewnością czuła nieodzowną potrzebę poruszenia mojej osoby, tym bardziej, że podjąłem wątek jej własnej rodziny.
- Nie potrafię Ci na to pytanie jednoznacznej udzielić odpowiedzi… Nie podejmuję decyzji pod wpływem ogarniających me ciało emocji. Moje postępowanie jest wynikiem chłodnej kalkulacji i chociaż zawsze staram się wybrać najbardziej optymalną opcję nie chroni mnie to przed popełnianiem błędów… - Słysząc moją wypowiedź Aya zamrugała parę razy, jakby analizując moje słowa po czym spuściła wzrok najwyraźniej tracąc ochotę, by się dalej kłócić.
- Kurz, książki, szczury... - Zaczęła cicho, wyliczając to, co widziała na początku. - Narzędzia, maszyny... Zeschnięta krew...  Powiew śmierci... Pustka...  Ciemność.. Taka prawdziwa - Dodała, aczkolwiek podświadomość podpowiadała mi, iż ostatecznie zdecydowała się pominąć niektóre fakty. Nie miałem jednak w zamiarze roztrząsać tego tematu. Słowa wampirzycy uświadomiły mi, iż wędrówka Ayi po podziemiach zakończyła się niemal na samym początku jej podróży. Odwróciłem głowę i ponownie zacząłem wpatrywać się w pokryty warstwą śniegu ogród.
- Zapewniam Cię, że każdy z czystych rodów skrywa w podziemiach podobne tajemnice… Masz doprawdy niebywałe szczęście zważywszy na fakt, iż nikt prócz mnie nie odkrył Twej eskapady. – rzekłem.
- Próbujesz wybielić swój ród, dając tabliczkę powszechności tego rodzaju... Pomieszczeń. – Jasnowłosa ponownie przygryzła wargę, odwróciła się za siebie by spojrzeć na wypełnioną zaproszonymi gośćmi salę. Moje spojrzenie podążyło za wzrokiem jasnowłosej zatrzymując się na parkiecie gdzie dostrzec mogłem połączone w tańcu pary.-  Zapewniam Cię... Że moje szczęście opiera się na zupełnie czymś innym... – Po kilku sekundach odwróciła się, by ponownie na mnie spojrzeć.
- Mam rozumieć, że...  Póki wiesz tylko Ty, jestem bezpieczna? - Zapytała, nie potrafiąc zrezygnować ze złośliwego tonu jednocześnie najwyraźniej próbując w ten sposób zrozumieć intencje mych słów. W odpowiedzi pokręciłem przecząco głową.
- Nie… Wręcz przeciwnie… Próbuję Ci uświadomić, że cały nasz gatunek wywodzi się z mroku i ciemności, a nasza historia spisana została krwią innych istot. Natomiast bezpieczeństwo zapewnia Ci nie tylko moja osobista protekcja lecz przede wszystkim słowo mego starszego brata. Nie pozwoliłby uczynić Ci krzywdy… I ja również bym do podobnej sytuacji nie dopuścił nigdy. – Z jej piersi wydobyło się ciche westchnięcie. Starała się zakamuflować ogarniające ją uczucie zawstydzenia lecz ja doskonale wiedziałem jasnoróżowe wstęgi oplatające całą jej postać.
- Ja... Jestem tego świadoma. Naprawdę.  Tak jak jestem świadoma tego, że ludzie wywodzą się od małp. Ale nie widzę bym była owłosiona jak jakiś pawian. I nie byłam, będąc człowiekiem, gwoli ścisłości -  Mruknęła.
- Nigdy nie przyjmę do wiadomości, że tak właśnie ma być, bo jesteśmy tacy straszni, krwiożerczy wrr wrr - Warknęła teatralnie, obnażając kły. - I - Dodała szeptem - Jeśli będę miała taką szansę to pomogę innym w tym, byście to zaprzestali... - Słysząc ostatnie słowa nieznacznie ściągnąłem brwi zastanawiając się czy prawidłowo zinterpretowałem wypowiedź dziewczyny.
- Zanim zrzekniesz się swej prawdziwej natury wpierw musisz całkowicie ją zaakceptować… - Powiedziałem cicho przymykając na krótką chwilę powieki. - Zaprezentowane przez Ciebie podejście nie jest dla mnie zaskoczeniem… W końcu należysz do klanu, który od wieków toczy z nami pozbawioną sensu, skazaną na klęskę wojnę… To jest Twoje dziedzictwo krwi…
- Nie patrz na mnie przez pryzmat rodziny. Mój ojciec i moi bracia również są wampirami... Tak jak Ty. Najwyraźniej czasy się zmieniły, kiedyś zostaliby od razu przez łowców skazani na śmierć. Może nawet przez własnych krewnych. Teraz stoją po stronie ludzi i układają się z Wami, by im logicznie i naprawdę pomóc... Nie widzę w tym nic bezsensownego. A przynajmniej część z nich... – Przerwała nagle gdyż ogarnął ja nieposkromiony smutek.
- Wampir niższej klasy, czy wyższej... Łowca, czy człowiek... To nie od tego, do czego należysz zależy, jak się zachowujesz... Ale od tego w co wierzysz... Czemu ja zawsze mam z Tobą te filozoficzne konwersacje? – Westchnęła - Jestem na to za mało pijana. Zmieńmy temat... Powiedz mi lepiej coś miłego... - Przez chwilę trwałem w milczeniu zastanawiając się czy powiedzieć o informacjach jakie dotarły ostatnio do moich uszu. Stojąca przy moim boku dziewczyna najwyraźniej nie miała pojęcia o ataku jaki miał miejsce kilka dni temu na jej braci, a nie uważałem siebie za odpowiednią osobę by przekazać Ayi te niepokojące wieści.
- Jak sobie życzysz… - Rzekłem odwracając się w jej stronę po czym spojrzałem wprost w kobaltowe tęczówki wampirzycy.
- Wyglądasz dziś zjawiskowo… I uważam, że nie jestem w swym osądzie osamotniony. – Zerknąłem w stronę parkietu. - Nawet w tym momencie Twój widok przyciąga spojrzenia wielu młodych dżentelmenów, którzy z pewnością zaproponowali by Ci taniec gdyby nie moja obecność…
- Dziękuję. - Odpowiedziała formalnie. - To było miłe... - Spojrzenie Ayi automatycznie powędrowało na salę, spotykając się wzrokiem jednego z gości, który widząc jej zainteresowanie, uśmiechnął się do niej promiennie.
- Twe umiejętności wypowiedzi niemal idealnie stawiają Cię w świetle wzorowego księcia tego zamku. - Skomentowała żartobliwie, spoglądając na mnie kątem oka i uśmiechając przyjaźnie.
- Aya… Nie dziękuj mi za możliwość powiedzenia Ci prawdy… - Rzekłem również obserwując bruneta, który posłał mojej towarzyszce śmiały uśmiech. – Dobrze wiesz, że daleko mi do ideału… - Dodałem szeptem po czym odwróciłem głowę w jej stronę.
- Wzorowy książę nie musi być ideałem... Ale tak, masz rację. Różnisz się od chłopców z książek Sparksa. - Przyznała, udając chwilowe oburzenie. Wiedziałem bowiem, że jasnowłosa nie przepadała za owym pisarzem. - Tobie również  pasuje ta koszula... Nawet nie mam Ci czego poprawiać.
- Współczesna moda stanowi dla mnie zagadnienie, którego wciąż nie potrafię rozwikłać… - Skwitowałem przywołując w swej pamięci liczne momenty, gdy mój ubiór powszechne wzbudzał rozbawienie wśród uczniów akademii.
- Przeważająca ilość elementów garderoby jaką mam na sobie dzisiejszego wieczoru przygotowana została przez moją kuzynkę, Sybillę. Za wyjątkiem tej koszuli… Musiałem się przebrać z uwagi na pewien… incydent, a wyboru dokonałem w analogiczny sposób w jaki wybieram zdecydowaną większość mych ubrań.
- Analogicznych sposobów? Rzucałeś monetą, czy robiłeś wyliczankę? Z tego co pamiętam, nie przykładałeś do tego zbyt dużej wagi...
- Według służącego, który przyniósł ją do mojej sypialni była to jedyna znajdująca się w mej garderobie koszula odpowiadająca wymaganiom dzisiejszej uroczystości.
- Hmm... Ale fryzury... Ci nie zrobiła.. – W tym momencie jasnowłosa uniosła swoją dłoń, a następnie odgarnęła kilka brązowych kosmyków, które opadły na moje czoło. Powstrzymałem odruch by się cofnąć aczkolwiek nie wiedziałem w jaki sposób powinienem zinterpretować jej postępowanie. Zwłaszcza, że ostatnim razem dość dobitnie zaznaczyła jaki rodzaj relacji pomiędzy nami preferuje.
- Nie… Najwyraźniej ten szczegół uszedł jej uwadze…
- Albo stwierdziła, że tak będzie lepiej...- mruknęła, rozważając tą opcję. - Chcesz zostać sam? – zapytała.
- Samotność w tym momencie jawi mi się luksus na jaki nie mogę sobie pozwolić… I nie zrozum mnie źle… Nie ma w to odniesienia do Twojej osoby. – zapewniłem jasnowłosą.
- Ah tak... Taki trochę z Ciebie przedstawiciel imprezy... Zabawne. - Odwróciła się do niego bokiem i oparła o barierki.
- To co się teraz stanie? Bo podejrzewam, że pełnoletniość u Was nie wiąże się tylko z dostaniem legitki. Aaron przejmie władze? Będzie...  No właśnie?
- Nie od razu. To stopniowy proces wymagający wielu lat odpowiednich przygotowań. Wraz z oficjalnym tytułem otrzyma przede wszystkim dodatkowe obowiązki… Na początku przejmie niektóre reprezentatywne funkcje naszego Ojca i będzie uczestniczył w posiedzeniach, na których wcześniej nie miał prawa przebywać. Jego osobiste poglądy i wypowiedzi nabiorą większego znaczenia i nie będą już bagatelizowane jak miało to miejsce do tej pory.
- Aaron i dodatkowe obowiązki... Jak się zacznie jeszcze bardziej i szybciej denerwować to obiecuję, że mu wykupię jakieś psychotropy...
- Ale... Tak naprawdę... Życzę mu dobrze. Może da radę... Jeśli mu też pomożesz.... Trochę zmienić schematy działań Waszej rodziny... Przynajmniej z tego co mi kiedyś mówił, nie jest ze wszystkiego zadowolony.
- Mój brat rzeczywiście w bardzo wielu kwestiach odmienną od mego Ojca posiada opinię… W momencie gdy w pełni odziedziczy tytuł podążę za nim w kierunku jaki wyznaczy nawet jeżeli będzie to w sprzeczności z moimi przekonaniami. – Po wypowiedzianych przeze mnie słowach zapadła krótka cisza ze strony Ayi z powodu na nowo rodzącej się w wampirzycy irytacji.
- Ahh Alec... Co byś zrobił... Gdybyś został jedynym ze swojego rodu na świecie? – Zapytała.
- Nie wiem i szczerze wolałbym tego rodzaju zagadnienia nie rozważać… - Powiedziałem nieznacznie opuszczając głowę. Mój wzrok spoczął na szklance z bourbonem, o którą poprosiłem kelnera zanim wyszedłem z zatłoczonej sali na balkon. Wciąż trzymając w prawej ręce wypełnione alkoholem naczynie skinąłem głową w kierunku jednego z lokai dając mu znak aby do nas podszedł z szampanem. Ująłem lewą dłonią kieliszek z różowym płynem po czym zaoferowałem go Ayi, która wyraźnie rozpromieniała widząc upragniony alkohol.
- Wypijmy zatem za wieczne życie dzisiejszych gospodarzy. – Zaproponowałem. Dziewczyna kiwnęła głową aczkolwiek nie do końca wiedziałam, czy właśnie za to chce wznieść toast.
- Za... Wasze godne, szczęśliwe życie... I niechaj  stanie mi w gardle, jeśli życzę nieszczerze... – powiedziała,
- Zatem… Za godne życie. – oznajmiłem nieznacznie unosząc ku górze naczynie z bursztynowym płynem.

         Rozdzielając się z Keirą, zaczęłam podążać w stronę miejsca, gdzie Alec miał na mnie zaczekać. Nie spieszyło mi się do stania twarzą twarz z tym diabłem, ale im szybciej powiem to, co mam powiedzieć, tym szybciej będę mogła się zmyć i, o ile nic się znowu nie spieprzy, więcej się na niego tego wieczoru nie natknąć.
         Zatrzymałam się tuż przed drzwiami na taras, dostrzegając przez szklaną szybę, że szatyn zdążył znaleźć sobie jakieś towarzystwo. Szybki jest. Zdobycz na jedną noc czy jakaś dłuższa… „znajoma”? Powiodłam wzrokiem po jej sylwetce, zatrzymując go dłużej na pewnych zaokrągleniach. Musiałam przyznać, że była całkiem niezła. Ciekawe czy lubi dziewczyny? A jakże zabawnie byłoby mu ją podkraść i odejść w stronę kwater gości, posyłając mu ostatnie, zwycięskie spojrzenie… chociaż pewnie nawet by mu powieka nie drgnęła, skoro czuje tyle, co kamień przy drodze. Tak czy owak, chociaż to z pewnością byłoby ciekawsze i bardziej… rozrywkowe, to musiałam skupić się na czymś ważniejszym. Co oczywiście nie przeszkadzało mi nieco to wszystko… ubarwić.
         Złapałam za klamkę i pewnie przekroczyłam próg, zamykając za sobą drzwi z ostentacyjnym trzaskiem.
         — Toast beze mnie? — spytałam, wiodąc spojrzeniem po trzymanych przez nich naczyniach z alkoholem. — Miałeś na mnie zaczekać. — powiedziałam z zawodem w głosie, zbliżając się do szatyna i bez uprzedzenia wyciągając mu je z ręki. Przechyliłam szklankę i opróżniłam zawartość jednym haustem, ponownie tego dnia wręczając puste naczynie Alecowi. — Ostatniego nie dokończyłam. — rzekłam z uśmiechem, opierając się tyłem o barierki.
         — Och, gdzie moje maniery! — zrobiłam przepraszającą minę, spoglądając na białowłosą dziewczynę — Alec, przedstaw mnie.
         — Tak w ogóle… nie chcę być nieuprzejma, ale sam wiesz… mamy niecierpiącą zwłoki sprawę do dokończenia. Miałam Ci to powiedzieć w sypialni, ale jakoś wypadło mi z głowy przez te wszystkie rzeczy, które robiłeś... Nie dałeś mi się nawet ubrać w spokoju, dzikusie.