Styczeń, Posiadłość Marou

    Nymeria zgodziła się ze mną, by następnie wziąć od kelnera kolejne dwie szklanki... W takim tempie skończyłabym, całując samego Vincenta Marou, wołając do niego "Legolasie", mimo że odcień włosów z deczka się nie zgadza... Wzdrygnęłam się na samą myśl, chcąc od razu wyrzuć to ze swojej głowy. Pfu, ble, yhh... Niestety już od dawna byłam świadoma swojej przypadłości i miałam nadzieję, że z czasem i wiekiem mi to przejdzie.
Po zadanym przez nią pytaniu, powróciłam wzrokiem do jej zielonych tęczówek i parsknęłam śmiechem.
  - A w życiu. Będę dzisiaj najbardziej z Was trzeźwa... Ale nie martw się, jak stoczysz się na dno  osobiście pomogę Ci się odbić- puściłam jej oczko, by nastepnie popatrzeć na parkiet. Na środku sali została młodsza część towarzystwa, która podrygiwała do szybkiej muzyki, lecz para, która chyba najbardziej się wyróżniała, zdawała się emanować pewnością siebie i nie wątpiła w swoje taneczne umiejęstności... Ashley uśmiechała się szeroko, nie martwiąc się, że ktoś podepcze jej bose stópki... Przechyliłam delikatnie kieliszek, by posmakować odrobiny szampana... Zmrużyłam swoje oczy, wlepiając wzrok w wysokiego, długowłosego mężczyznę, który towarzyszył blondynce... A więc ten burak potrafi się się całkiem nieźle ruszać... Na wspomnienie nieprzyjemnej konfrontacji w kuchni nawet szampan przestał mi smakować. A żebyś się tak potknał, panie jebany Pocahontas...
I wtedy zdarzyło się coś, czego nawet ja nie zrozumiałam, a kiedy jednak dotarło do mnie, że byłam tego winowajcą, zakrztusiłam się zimnym napojem.
    W trakcie tańca, ich idealnie dopasowanie i uzupełnienie się w ruchach zostało zaburzone. Maxwell gwałtownie zastopował podczas przyciągania partnerki, lecz ostatecznie nie wykonał kolejnego ruchu, a blondynka odbiła się o jego tors, niewątpliwie zaskoczona sytuacją. Widziałam zdziwienie w jej oczach i próby kontynuowania tańca, lecz Maxwell jeszcze przez kilka sekund stał nieruchomo. Gdy zaczęłam się krztusić, widziałam, że napięcie w jego mięśniach ustepuje, a on sam znów swobodnie może wykonywać ruchy...
Odwróciłam się automatycznie do nich plecami, wiedząc że dziewczyny nawet nie były świadome zaistniałej sytuacji. Popatrzyłam na Variyę, chcąc skupić się na jej słowach, ale... Kurcze, w sumie dobrze wyszło. Szeroki, złośliwy usmiech wystapił na mej twarzy, a ja tylko udawałam, że był on wynikiem słów brunetki...
  - A to ja niby jestem romantyczką... Ale cóż, jesli tak uważasz to w porządku, ja jednak wolę swoją tezę. Jestem jednak spokojniejsza, kiedy myślę, że niektóre rzeczy... To nie zbieg okoliczności ani przeznaczenia- dokończyłam, stukając się z ich naczyniem.

     Musiałam przyznać sobie idealną praktyczność w doborze ubioru na wieczór. Miałam luźną sukienkę z rozcięciem, dzięki któremu nie musiałam się obawiać, że materiał skrępuje moje ruchy. Nie uciekałam od wyzwań, nawet jeśli wszyscy na Sali tylko czekali na jakiś błąd, o którym mogliby plotkować kolejnych kilka dni.
     Quickstep był przyjemną odmianą od sztywnych walców. Należałam do ludzi, którzy woleli skoczną i szybszą muzykę od wolnej, klasycznej. Nie uważałam, jednak, że wolniejsze tańce były złe. Też miały w sobie urok, zwłaszcza że układy bywały naprawdę piękne.
     - Od urodzenia! – odpowiedziałam entuzjastycznie, pozwalając mu się przyciągnąć i poprowadzić w kolejnym tańcu. Chociaż było zdecydowanie trudniej niż w walcu, nie czułam niepokoju związanego z możliwością upadku. Jeśli nastąpi, trudno, ale czułam się naprawdę świetnie. Trudnością tańczenia Quickstepa z Maxem było to, że nie ćwiczyliśmy. Niekiedy plątały mi się nogi, ale szybko sobie z tym radziłam. Zdziwiło mnie natomiast, że w pewnym momencie mężczyzna stanął i wyglądał, jakby nie mógł się ruszyć. Jego mina była równie zdziwiona, co moja, dopóki ten stan nie zniknął tak samo niespodziewanie, jak się pojawił. Na pewno jednak nie umknął uwadze gości, których zdanie mało mnie w tej chwili obchodziło.
     - Nie spodziewałam się, że aż oniemiejesz z zachwytu – skomentowałam zaczepnie, opierając dłoń o jego ramię i wkładając buty z powrotem na stopy.

  Moje zachowanie było niewłaściwe. Zdawałem sobie z tego sprawę, ale miałem obawy, że gdybym pozostał tam dłużej, coś mógłbym odwalić. Ta czarna plama… Czułem, że była niebezpieczna. Chęć powstrzymania wybuchu była dobrym pretekstem do opuszczenia tego tłumu, zanim ponownie stanę się głównym obiektem zainteresowania. Wiedziałem, że dla Xanthii okazałem jej brak szacunku, ale jej dotyk wywołał wspomnienia, które przypomniały mi, dlaczego nie chciałem wyrazić zgody na to przyjęcie, dlaczego nie chciałem w nim uczestniczyć. Urodziny nie były dla mnie powodem do radości i świętowania.
     Chciałem upić kilka kolejnych łyków alkoholu, ale przeszył mnie dreszcz. Usłyszałem harfę swojej matki, a nikt jej nie ruszał od jej śmierci. Ktoś na niej grał i to podniosło moje ciśnienie. Przez myśl mi przeszło, żeby zawiadomić intruza o tym, że popełnił błąd, ale nie ruszałem się z miejsca, bo jednocześnie czułem pewnego rodzaju nostalgię. Zamknąłem oczy i wsłuchałem się w utwór, czując jak nagle się uspokajam. Mama kiedyś to grała, a grając wyglądała i zachowywała jak beztroskie, bardzo szczęśliwe dziecko. Od czasu jej śmierci nigdy nie widziałam ani jednej osoby, która byłaby tak samo zadowolona z życia, jak Ariadne w tamtym momencie. Brakowało mi tego entuzjazmu i tej pełni życia, goszczącej z ścianach tego zimnego, pustego zamku. Teraz tu było cicho, nawet jeśli posiadłość gościła tak wiele osób. Mógłbym się w tym zatracić, ale melodia ustała, a w moją stronę zbliżała się Nymeria. Spojrzałem na nią, ale nie odpowiedziałem na jej pierwsze komentarze, bo nie czułem się w obowiązku. Na ostatnie nie wiedziałem jak zareagować. Przez chwilę w milczeniu się jej przyglądając, starając się wybrać czy uchylić rąbka tajemnicy, czy jednak wciąż trzymać wszystko w sekrecie. Kiedy zdecydowałem wróciłem spojrzeniem do kieliszka i zakręciłem nim, obserwując ruch alkoholu.
     - Nie – odpowiedziałem w końcu. – Nie zastanawiałaś się, dlaczego do ostatniej chwili nikt nie miał pojęcia, że mam urodziny 5 stycznia, a mój ojciec urządza z tej okazji wielkie przyjęcie? – zapytałem, podnosząc na nią wzrok, ale niemal od razu skierowałem go na ogród. – Urodziny to dla mnie nie jest powód do świętowania.

     Spojrzałam zaskoczona na mężczyznę. Był naprawdę wkurzony i wcale mu się nie dziwiłam. Jeśli miał rację, to komuś najwyraźniej przeszkadzała nasza obecność. Najpierw mieliśmy do czynienia z szurniętą wampirzycą, a teraz z kimś równie normalnym. To przyjęcie owocowało w nieprzyjemne przeżycia dla każdego z nas. Nie rozumiałam jakim cudem ktoś mógł tak nie lubić Maxa, żeby go unieruchomić. Przecież on był zabawny, miły, spokojny i utalentowany. Nie mógł mieć wrogów, a przynajmniej takie miałam wrażenie.
     - Nie, żaden z nich nie ma takiej mocy – odpowiedziałam bez wahania, prostując się po założeniu drugiego buta. – Możemy sprawdzić czyja to sprawka, jeśli jesteś zainteresowany… - uśmiechnęłam się z ekscytacją i trochę niebezpiecznie. – Czuję w ścianach przepływ prądu. Sala jest monitorowana, więc pewnie i jakiś pokój z ekranami niczym z filmów tutaj mają, a ja bez problemu go znajdę… - zaproponowałam i spojrzałam na Maxa. Zastanawiałam się, co na to odpowie, bo ja byłam ciekawa.


     Nymeria zdawała się mnie znać o wiele bardziej niż przypuszczałem. Być może jej słowa o tym, że na pewno nic nie powiem wiązały się z tym, że każdy mężczyzna w moim wieku by zachował się podobnie, jednak nadal to był miły gest z jej strony. Nie należałem do zbyt wylewnych osób, co dało się zauważyć niemal od razu. Byłem też jej wdzięczny za to, że pomimo mojego milczenia na ten temat, nie odeszła tylko zdecydowała się tutaj zostać, chociaż widziałem wcześniej, że rozmawiała z Varyą, zwłaszcza, że miała więcej powodów do tego niż tylko brak współpracy z mojej strony. Musiałem przyznać, że teraz potrzebowałem towarzystwa, nie byle jakiego.
     - Na pewno masz takie gesty, które wywołują u ciebie wspomnienia, bo są związane z odczuwaniem silnych emocji jako dziecko – zacząłem i na chwilę zamilkłem, upijając łyk alkoholu z kieliszka. – Ja też taki mam. Rozmawiałem z siostrą Keiry, Xanthią i ona go użyła. To wywołało wspomnienia, które powodują u mnie mieszane uczucia, zarówno pozytywne, jak i negatywne… - wyjaśniłem spokojnie, chociaż ponownie widziałem te obrazy i to wszystko czułem. Zagryzłem więc wargę. – Jak sobie radzisz? – zmiana tematu była w tym momencie najlepszym rozwiązaniem, bo zaczynałem mówić zbyt dużo. – Przebywanie tutaj na pewno jest dla ciebie trudne… - spojrzałem na nią. Byłem niemal pewien, że rany po utracie brata po raz kolejny się otworzyły. W końcu to Alec go zabił i nie ukrywał tego.

    - Dobrze wiedzieć, że nie jestem jedynym, który tak sądzi – pokusiłem się o odrobinę humoru w tej paskudnej sytuacji. Świadomość, że nie było się samym w negatywnych odczuciach dotyczących przyjęciu, w jakiś sposób dodawała mi otuchy. To mogło wydawać się egoistyczne, ale ulżyło mi, kiedy okazało się, że nie byłem jedynym, który nie chciał tutaj przebywać. I ja, i Nymeria robiliśmy to głównie z obowiązku i z oczekiwań, jakie względem nas miały nasze rodziny.
     Jej słów odnośnie przyjaciół, którym można się wygadać, nie skomentowałem. Oboje wiedzieliśmy, że nie należałem do osób, które cieszyły się szczególną przyjacielską popularnością. Nie miałem bliższych więzi z nikim, kto uczęszczał do akademii, w zasadzie tylko jedną osobę byłem w stanie nazwać przyjacielem i teraz jeszcze mogłem domyślać się, że również Nymerią się kimś takim stała. Czy byłem z tego powodu zadowolony? Ciężko mi było powiedzieć…
     Zapanowała pomiędzy nami cisza z rodzaju tych, które nie krępowały. Były przyjemne i w minimalnym stopniu rozluźniały ciężką bądź bardzo smutną atmosferę. I chociaż została ona przerwana tematem, przez który zawsze jeszcze bardziej doskwierała mi samotność, nie zdenerwowałem się. Tę moją wybuchowość w tej chwili przyćmiewał smutek i tęsknota. Poczułem ukłucie w sercu na samą myśl o kobiecie. Słowo „matka” zawsze na pierwszy rzut przyciągało wspomnienie o jej śmierci.
     - Tak… - odpowiedziałem ciszej i ponownie zamilkłem. Nie zachowałem się niewłaściwie, ale mimo tego, Nymeria się zaczęła tłumaczyć, czego tak naprawdę od niej nie oczekiwałem. - Zmarła… - prychnąłem tylko z pogardą i wściekłością, nieświadomie zaciskając palce na kieliszku do tego stopnia, że ten pękł. Strzepałem z dłoni resztki alkoholu, które po niej spłynęły i dopiero wtedy spojrzałem na kobietę. – Ona nie zmarła. Nasza matka została zamordowana na naszych oczach – nie byłem pewien, dlaczego to powiedziałem i szybko tego pożałowałem. Chociaż to nie było zabronione, ani ja, ani Alec nie poruszaliśmy przy ludziach tego tematu. Wiedzieliśmy, że to wiązało się z dalszymi pytaniami. A kto ją zabił? A dlaczego? Jak mógł to zrobić? Nie mieliśmy pojęcia, jak mielibyśmy na nie odpowiadać.  – Nieważne, zapomnij – ponownie spojrzałem przed siebie, bawiąc się kostką lodu, a pomiędzy naszą dwójką zaległa cisza. Przerwałem ją zaraz po tym, jak przestałem się bawić. Wpatrywałem się w nią, szukając odpowiednich słów. Rozmowa o morderstwie Ariadne przypomniała mi, że Alec zabił brata Nymerii na polecenie Vincenta. Doskonale wiedziałem, jakie to uczucie stracić członka rodziny tak naprawdę bez powodu. – Przepraszam Nym – spojrzałem na kobietę. – Przepraszam za to, że moja rodzina zabiła twojego brata.

Wibracje telefonu poczułam jeszcze w trakcie tańca, nie przerwałam jednak, choć przynaję, że ciężko było mi się potem skupić na właściwej sekwencji kroków. Na szczęście nie trwało to jakoś bardzo długo.
 - Zróbmy sobie chwilkę przerwy, dobrze? - rzuciłam do Leo, schodząc z parkietu, a potem przystanęłam pod ścianą i sięgnęłam do kieszeni sukni. Ucieszyłam się na widok wiadomości od Shane'a, nawet jeśli jej treść wprawiła mnie w lekkie zdumienie.


Poczułam uścisk w żołądku. Czy... czy on chciał, żebym napisała? Przygryzłam wargę. Nie ekscytuj się, Junko. Najpierw sprawdź, o co chodzi.


Odpowiedź przyszła niemal od razu.


Przypominając sobie treść owej wiadomości, zrozumiałam natychmiast, o co chodzi. Dziwiło mnie jednak, że porusza ten temat, skoro od tamtego czasu minęło już kilka dni. Napisałam "Odpowiedź wydawała się oczywista, nie sądziłam, że muszę. A jeśli nadal masz wątpliwości - nie, nie powiem nic Ayi, jeśli tego sobie życzysz. Mogę mieć obiekcje, ale to sprawa między wami." a zaraz po wysłaniu dopisałam jeszcze: No i - martwić się? To do ciebie niepodobne.
Potem podeszła do nas Julietta, więc przywołałam uśmiech na twarz i wsunęłam telefon między fałdy materiału.
- Całkiem przyjemnie, dziękuję - odparłam, po czym dodałam. - Piękna sukienka. Jeszcze chyba nie miałam okazji zobaczyć cię w takim wydaniu.
Stwierdzenie było prawdziwe, ale co najmniej dziwne, bo wydawało mi się, że kilkukrotnie widywałam Juliettę na rodzinnych przyjęciach organizowanych przez ojca. Choć gdyby się zastanowić, mogła to być kwestia wieku... Jakby nie było, z kuzynostwem mimo wszystko nie widywałam się często, a gdy się ostatni raz widziałyśmy była pewnie zbyt młoda na ubiór równie odważny, co ten dzisiejszy.

Nim ktokolwiek ponownie się odezwał poczułam i usłyszałam wibracje telefonu, sygnalizujące nadejście kolejnej wiadomości, a zaraz potem sygnał ten powtórzył się raz jeszcze.

   Chociaż niewiele powiedziałem czy zrobiłem, wydawało się, jakby to rzeczywiście pomogło Nymerii. Poczułem ulgę, kiedy mi podziękowała, ale jednocześnie nie wiedziałem, co powinienem teraz zrobić. Byłem skołowany, bo tak naprawdę nie miała za co dziękować… Nie zepchnąłem skały na Nicka, ale też nie zrobiłem niczego, co by mogło udaremnić ten atak. Byłem więc współwinny jego śmierci. Spuściłem więc wzrok, może trochę ze wstydu, dopóki kątem oka nie dostrzegłem zachowania dziewczyny.
     Łzy kobiet zawsze wprawiały mężczyzn w zakłopotanie, bądź po prostu przerażenie. Paraliżowały. Bliską osobę: matkę albo ukochaną wystarczyło przytulić i pozwolić, żeby się wypłakała, ale co należało robić ze znajomą? Nymeria była przyjaciółką, której rodzinę zabił mój brat. Przytulenie jej, kiedy było się źródłem jej bólu wydawało mi się po prostu nieodpowiednie. Miałem pustkę w głowie, dopóki nie przypomniałem sobie czegoś, co kiedyś gdzieś wyczytałem.
„Nie ten godzien pamięci, kto gnębił, kto zdzierał,
Nie ten, kto łzy wyciskał, lecz kto je ucierał… „
     Wprawdzie nie chodziło o dosłowną interpretację, ale tylko o tym pomyślałem.
     - Są łzy, którym należy pozwolić płynąć swobodnie – stanąłem przodem do dziewczyny, zauważając jej przygryzioną wargę i zaszklone oczy. Wyglądała teraz strasznie krucho i coś we mnie drgnęło. Przecierając jej łzy, nie przerywałem kontaktu wzrokowego.  Dlaczego miałem obawiać się, że przytulenie płaczącej kobiety było nieodpowiednie w tej sytuacji? Moje słowa coś w niej poruszyły. Zaufała mi na tyle, żeby pokazać przede mną swoje łzy. Było to smutne, nie mogłem temu zaprzeczyć, ale również zadziwiające. Znałem ją od kilku miesięcy, a pierwszy raz widziałem jej łzy. Nymeria chciała mojego wsparcia. Nie obwiniała mnie o nic i przyszła z zamiarem okazania mi swojego wsparcia, zauważając że nie było ze mną dobrze.
     Chociaż z niewielkim poślizgiem czasowym, objąłem ją ramionami i przyciągnąłem do siebie.

    Zaobserwowałam lekkie rozkojarzenie Nymerii i spojrzałam tam, gdzie i ona sięgała wzrokiem. Sylwetka Aarona jedynie na chwilę mignęła mi wśród wampirów, a już po sekundzie zniknęła w tłumie. Jakiś czas później czarnowłosa przeprosiła i również udała się w tamtą stronę, pozostawiając po sobie jedynie delikatny zapach jej perfum w powietrzu. Zamilkłam, zastanawiając się, co właściwie zaszło na tej sali balowej, a także w samym umyśle Nymerii, czego aktualnie nie potrafiłam się domyślić i pojąć... I choć obudziła się we mnie ciekawska bestia, szybko ją poskromiłam wewnątrz siebie, kategorycznie decydując, że wcale nie chcę wiedzieć więcej... Że nie powinnam, a jeśli będzie mi to rzeczywiście dane, zielonooka sama zdecyduje się mi o tym powiedzieć.  
    Przeniosłam wzrok na Varyę, by stuknąć się z nią kieliszkiem, a następnie porozmawiać z nią na inne, równie lekkie tematy, przy których, z każdym kolejnym łyczkiem, łatwiej było o roześmianie, czy żartobliwe oburzenie.
    Po czasie rozstałyśmy się, każda idąc w swoją stronę, ja konkretnie zmierzając do łazienki... Przechodząc przez salę balową rozglądałam się uważnie za fontanną czekolady, którą z pewnością należycie bym się zaopiekowała... Jednak... Zwolniłam...
    Ja pierdzielę...
    Mój węch z pewnością mnie nie oszukiwał, a to, że widziałam to na własne oczy, nie polepszało mojego samopoczucia. Wszędzie... Była krew. Ludzka, nawet świeża... Truskawki zanurzone w gęstej, czerwonej cieczy, które nadawały owocom dodatkowego połysku, z pewnością tak kuszącego dla większości wampirów... Mimo że kelnerzy cały czas byli na zawołanie gości, można było samemu podejść do stołu z różnymi przystawkami, słonymi, jak i słodkimi, a na każdym z nich stało duże, szklane i piękne naczynie wypełnione krwią po brzegi, z którego można było w każdej chwili skorzystać... Doprawdy dziwiło mnie, że jeszcze nie zrobili sobie tutaj wersji KFC, gdzie zamiast pepsi, mirindy i sprite'a, nie było krwi grupy A, B i 0...  
    Skrzywiłam się, przestając mieć ochotę na jakąkolwiek przekąskę, na którą normalnie rzuciłabym się z wilczym apetytem, przez który ludzie mogli by mnie podejrzewać o bycie nosicielem Venoma zamiast bycia wampirem.  
    Jednak... Ile ludzi musiało zginąć, by dostarczyć im tak wiele zasobów? Przełknęłam ślinę, nie mogąc sobie tego nawet wyobrazić. I do tego w jaki sposób? Jak mój ojciec by zareagował, gdyby tylko przeszedł koło takiego stołu? W tej sytuacji nawet nie można najbardziej naiwnym wcisnąć bajeczki, że to krew oddana dobrowolnie, jak mniemana w woreczkach w akademiku. Tego było po prostu za dużo.
    Te myśli jeszcze długo błądziły mi po głowie i tylko niechęć zepsucia makijażu sprawiła, że nie przemyłam sobie twarzy zimną, wręcz lodowatą wodą. Mogłam również wyjść na zewnątrz, by ochłonąć, jednak tam nie było wcale o wiele mniej wampirów niż w środku... Postanowiłam się przejść po rezydencji.  
    Już na początku korytarza wyczułam na sobie wzrok.
  - Witam, panienko Kiryuu, czy w czymś mogę pomóc?- usłyszałam od przystojnego lokaja, który miał nieco ciemniejsze odzienie od pozostałych na sali balowej. Oprócz tego, miał też doskonałą wiedzę na temat gości, skoro rozpoznał mnie po zaledwie kilku sekundach. Wytłumaczyłam, iż postanowiłam się przejść i zwiedzić ten jakże piękny budynek i choć przez chwilę myślałam, że mi tego zabroni, on uśmiechnął się uprzejmie i poradził, w którą stronę iść, by nie spotkać zbyt wielu gości i cieszyć się chwilą spokoju.  

    Posłuchałam.
    Podziękowałam i poszłam przodem i choć nie słyszałam, by za mną podążał, wiedziałam, że nie odrywa ode mnie wzroku, dopóki nie doszłam do końca korytarza i nie weszłam do rzekomej sali relaksu... Zamknęłam za sobą wielkie wrota, mrużąc oczy, lecz kiedy się odwróciłam, zaparło mi dech w piersiach.
    Bo było tak pięknie!
    Połączenie fontanny z kominkiem w jednym pokoju to było coś, co całkowicie do mnie przemawiało. Miałam wrażenie, że wpadłam do jakiejś odnowionej sali, zerżniętej jednak od Rzymian. A może od Greków? Aaah, nie znałam się, jednak nie czekałam już dłużej przy drzwiach, tylko weszłam głębiej, by dotknąć poszczególnych waz, kominka, a następnie ściągnąć swoje szpilki, przysiąść na brzegu fontanny, podeprzeć się dłońmi od tyłu i zanurzyć swoje stopy w wodzie. Odprężenie przyszło niesamowicie szybko, a ja przekonałam się, że to pomieszczenie ma godną siebie nazwę...
    Nie wiem ile minęło czasu, wiedziałam jednak, że nie chciałam wracać na salę balową. Oparłam się o barierkę na balkonie i pozwoliłam, by nocny, chłodny wiatr wprawił w ruch luźne kosmyki włosów, sprawiając, że zaczęły mnie łaskotać na policzkach. To wszystko było takie wielkie. Ja również nie mieszkałam w malutkim mieszkanku, ale to... Czułabym się dziwnie, samotnie. Kiedy ja wstawałam z łóżka, wystarczyło zbiec z wielkich schodów, by już po chwili znaleźć się w kuchni, gdzie Corn coś przyrządzał i pachniało tak, że woń docierała również na wyższe piętra. Tutaj nawet przechodząc do łazienki miałam nieodparte wrażenie, że poruszam się po jakimś domie kultury i pokonuję kilometry. Lecz to pewnie kwestia przyzwyczajenia... Spojrzałam w lewo, gdzie biała firanka zaczęła wydzierać się z innego pomieszczenia na sąsiedni balkon przez wzmagający się wiatr. Obserwowałam ją przez chwilę w ciszy, a następnie wskoczyłam na barierkę, a z niej na sąsiedni balkon, starając się przy tym wszystkim nie zrobić choćby najmniejszego hałasu.  

    Pomieszczenie, do którego wpadłam było o wiele mniejsze, jeszcze bardziej białe i chłodniejsze, zapewne z braku jakiegokolwiek ocieplenia, jakim w pokoju relaksu był kominek. Nie było w nim zbyt wielu rzeczy, jednak pewne meble wskazywały na to, że trafiłam do kuchni. Blat był w doskonałej czystości, nie było tu też żadnych śladów ludzkiego jedzenia. Koszyka z owocami, czy okruchów pieczywa. Po pewnych charakterystycznym dźwięku mogłam jednak uznać, że lodówka funkcjonuje, a więc pomieszczenie jest zapewne w jakimś tam stopniu używane.  
    To co mnie najbardziej zainteresowało były dodatkowe drzwi, do których bez wahania się zbliżyłam.  Otworzyłam powoli, nie chcąc wparować gdzieś, gdzie mogłabym naruszyć kogoś prywatność, tym bardziej że dopiero po chwili się zorientowałam, że nie zapukałam ale... Olać teraz kulturę, przede mną znajdowały się schody prowadzące w dół. I kiedy wykonałam pierwszy krok w przód, wyczułam narastający chłód pod stopą i to był ten moment, kiedy zorientowałam się, że nie wzięłam ze sobą butów. Mówi się trudno... Gdybym się po nie wróciła, była możliwość, że ktoś tutaj wparuje, a ja musiałabym wracać... A przecież mam jeszcze całą noc na zabawę i taniec.  
    Schody sprowadziły mnie do ciemnego miejsca, gdzie poczułam się niesamowicie niekomfortowo. Było oświetlone niezwykle słabym światłem od długich świec i pojedynczych lamp, jednak cisza była nieporównywalna do tej, którą się słyszy na co dzień. Żadnego szmeru i dźwięków działających urządzeń, przepływu prądu ani wiatru z zewnątrz... Było tak cicho, że za każdym razem, gdy jakiś robal stuknął o szybkę lampki, odwracałam się gwałtownie i czułam, że moje uzębienie, jak i oczy przybierają iście wampirzą osłonę, związaną z wyostrzeniem zmysłów.  
Przeszłam się po pokoju, jednak jedyne co w nim znalazłam to szafy z książkami, wcale nie tak niezadbanymi, jakby można byłoo się spodziewać po piwnicy. Skojarzyło mi się to z zakazaną biblioteką z harrego pottera, bo nie mogłam uwierzyć, by była to rzeczywista i główna biblioteka w rezydencji, biorąc pod uwagę zamiłowanie Aleca do książek... Westchnęłam cicho, przerywając tą ciszę na chwilę. Czego ja się spodziewałam? I wtedy stało się coś, co wielka i odważna Aya się nie spodziewała.
Krzyknęłam krótko, lecz głośno, przypierając plecami do najbliższej ściany, widząc jak z podłogi wychodzi kurwa Jezus Maria szczur. I jeszcze biegł w moją stronę... Jeden, wielki, o w mordę jeża szcz...urek? Myszka?  
  - O Boże, to tylko mysz...- mruknęłam, czując do siebie politowanie i odprowadzając ją wzrokiem aż zniknęła gdzieś pomiędzy szafami... No Aya, mówię Ci, ty to łowcą zostaniesz. Jak z koziej dupy trąba.
    Jednak... Mysz, przechodząca przez podłogę? Przybliżyłam się do miejsca, skąd wyszła i rzeczywiście w drewnianym podłożu była średniej wielkości dziura... A że cały widok się zgadzał, niesamowicie mi to coś przypominało, najzwyklejsze skojarzenie z filmów sprawiło, że kucnęłam i za ową szparę pociągnęłam. Mogłam napotkać jakąś kanalizację albo dziurę, gdzie myszy się bezwstydnie rozmnażają, jednak strome schody prowadzące w dół wskazywały na to, że nie jest to miejsce jedynie odwiedzane przez nocne zwierzęta. Przełknęłam ślinę, zaczynając się zastanawiać, czy nie idę za daleko. Czy nie przesadzam. Przecież to nie mój dom, nie moje miejsce, prawdopodobnie nikt z gości nie powinien tu być. Może Vincent zakazał to nawet synom, a ja się tu pcham jak jakaś bezmyślna blondynka. Ale ja przecież myślę... Myślę, że każdy łowca sprawdziłby, co ukrywają czystokrwiści... Shane gdyby był w mojej sytuacji... Pewnie by zszedł... Chociaż on też nie wpadłby na pomysł, by patrolować okolice zamiast bawić się z pięknie ubranymi wampirzycami... Potrząsnęłam swoją głową, odganiając nadmierne myśli. Ciekawość wygrała. Zeszłam na dół, tak szybko jak się dało, uznając, że będzie to bezpieczniejsze niż powolne testowanie wytrzymałości tych kiepsko wyglądających schodów.  
    Na dole było równie cicho, lecz dodatkowo tak ciemno, że gdybym była człowiekiem, byłabym zgubiona. Nie wiedziałabym nawet, czy trafię z powrotem na górę. Żadna tutejsza świeca nie była zapalona, lecz po parunastu sekundach doświadczyłam czegoś, czego jeszcze nie było mi dane. Moje oczy dostosowały się do otoczenia tak dobrze, że zaczęłam widzieć poszczególny obrysy przedmiotów, niedługo potem potrafiłam też odróżnić jeden od drugiego, a im dalej się przyglądałam tym nie miałam już żadnego problemu z ciemnością. Nie było barw, jak zwykle, wszystko widziałam w dziwnej szarości, czerni i zieleni, jednak tak dobrze, z tak dobrą ostrością, że bez problemu mogłam zrozumieć, co znajdowało się w pomieszczeniu. A nie było to nic przyjemnego.
Poczułam jak wewnątrz mnie narasta dziwny strach. Już nie ekscytacja, ani ciekawość, zaczęła ogarniać mnie panika. To co widziałam do tej pory na stronach książek na przedmiocie o torturach, tutaj było o wiele gorsze. Brudniejsze, pokryte kurzem, dziwnymi szczątkami i zaschniętą krwią. Czułam smród i nie pochodziło to jeszcze ode mnie... Nie mogłam się mylić, że trafiłam do pomieszczenia tortur. Właściwie nie pomogłam nazwać tego pomieszczeniem. Była to sieć korytarzyków z większymi rozwidleniami, przypominająca najzwyklejsze piwnice w blokach, choć ciemniejsze i przepełnione maszynami. Zdecydowałam, że wracam na górę. Natychmiast. I gdy już pośpiesznie, biegnąc wręcz, zmierzałam tam, skąd przyszłam, mając nadzieję, że nie pomylę się i nie zgubię dotarł do mnie dźwięk otwieranych drzwi na samej górze. Sparaliżowało mnie na tyle, że nie wiedziałam co robić. Mógł ktoś wejść tylko na sam przód, by poszukać pewnej książki i nawet mógł nie zauważyć, że ktoś jest na dole ale... Ale jeśli mnie ktoś znajdzie?  
    Paranoja. No trudno. Znajdzie, powiem że zabłądziłam. Skrzypnięcie.  
Kuźwa. Ktoś tu zejdzie. Czy to ten lokaj z korytarza? Skapnął się, że za długo nie wychodzę? Wahałam się, w którą stronę pójść, lecz ostatecznie cofnęłam się z zamiarem ukrycia. To z pewnością nie było inteligentne, ale kiedy zauważyłam dodatkowe, najzwyklejsze i dobrze wyglądające drzwi jakoś bez namysłu w tamtą stronę zmierzyłam. Przeklęłam pod nosem, gdy okazały się zamknięte. Już dawno nie oglądałam, jak się otwierało bez klucza, jednak miałam nadzieję, że było to podobne do jazdy na rowerze. Że się nie zapomina... I rzeczywiście, wsuwka z włosów okazała się strzałem w dziesiątkę, jednak tyle mi to zajęło, że jeśli ktoś zdecydowanie pobiegłby w dół, już dawno zostałabym złapana. Również wszystkie dźwięki ustały... Uchyliłam nowo odkryte drzwi, by zajrzeć do środka i gdy zauważyłam zapaloną lampkę, zdecydowałam się wejść. Mimo że dobrze widziałam w ciemności, światło nadal budziło we mnie zaufanie. Pokój był mniejszy, chyba najmniejszy z dotychczas, a przy zapalonym świetle porozrzucane były dwie książki. Dopiero po chwili zauważyłam, że w ciemności, po drugiej stronie pokoju, ktoś leży. Strach utkwił mi w gardle. No pięknie. Co za pojebana rodzina. Śpią sobie w piwnicy. No rzeczywiście, przestronnie i przytulnie tu. W sam raz na drzemkę!  
Mężczyzna nie leżał na łóżku, w jakimś dziwnie kamiennym czymś, co może przypominało trumnę, ale z pewnością nią nie było. Nie podeszłam bardzo blisko ale już wiedziałam, że ten ktoś jednak nie uciął sobie drzemki, po jego ułożeniu i pokrytych kurzem ubraniach. Miałam wrażenie, że zaraz się obudzę na jednych z kanap w sali relaksu, bo to wszystko było dla mnie... Zbyt dużo.

      Obawiałem się, że obejmując kobietę, postępowałem nieodpowiednio. Tak naprawdę nie znaliśmy się długo, ani zbyt dobrze, jednak to było jedyne rozwiązanie, które mi do głowy przyszło w tej sytuacji. Poza tym chciałem to zrobić. Chciałem, żeby Nymeria poczuła, że może na mnie polegać, a czyny mojego ojca wcale nie definiują także mnie. Nie popierałem jego decyzji, ale rodziców się niestety nie wybiera. Tym lepiej więc się poczułem, kiedy dziewczyna się rozluźniła i odwzajemniła uścisk. Miałem wtedy pewność, że postąpiłem słusznie i ona to doceniła.
- Oczywiście, nie będę cię zatrzymywał – puściłem ją, kiedy się odsunęła. – Dziękuję – uśmiechnąłem, obserwując jak się oddalała. Zwróciłem uwagę jak świetnie wyglądała, ale już nie zdołałem jej o tym wspomnieć. Miałem na to jeszcze czas. Spojrzałem więc na swój kieliszek i z zawodem zauważyłem, że był pusty. Podążając za jednym z lokajów w głowie miałem mętlik. Nymeria wywołała we mnie poczucie winy. Cierpiała po stracie swojego brata, a ja swojego odpychałem, chociaż żył. Nie czułem się z tym najlepiej. Prócz tego poczułem coś jeszcze.
     Mijając kolejnych gości i wymieniając z nimi grzeczności, starałem się ignorować muzykę, która do mnie docierała. Było to dosyć trudne, bo słyszałem harfę, na której ostatni raz grała nasza matka, ale przecież nie mogłem wpadać w rozpacz przy wszystkim, co się z nią wiązało. Słyszałem też pianino, na którym zapewne grał Alec. Zaniepokoiło mnie natomiast to, że w pewnym momencie poczułem krew i normalnie bym zareagował, ale nie tym razem. Teraz, dzisiaj nie musiałem sprzątać czyjegoś bałaganu. Mógł się tym zająć ktoś inny.
- Paniczu Aaronie… - jeden z lokajów ukłonił się przede mną, zatrzymując gdzieś z boku.
- Tak? – zamierzałem wziąć od niego alkohol, ale szybko zmienił moje zdanie.
- Panienka Kiryuu udała się jakiś czas temu do pokoju relaksu, jednak dosyć długo jej nie ma.
- Dziękuję… - rozumiałem, o co mu chodziło. Nie musiał nawet zerkać ukradkiem na Vincenta, żebym się domyślił, że bał się o jej bezpieczeństwo. Ta białowłosa wampirzyca aż krzyczała KŁOPOTY! I zazwyczaj to ona najbardziej nad tym cierpiała. Nie chcąc, żeby została dopisana do listy ofiar rodziny Marou, podążyłem jej śladem, odpuszczając tym razem alkohol.
W pokoju relaksu nie było po kobiecie śladu, jedynie jej buty, leżące samotnie przy basenie. Podniosłem szpilki i zamknąłem oczy, nasłuchując. Musiałem wyodrębnić wszystkie dźwięki i większość uciszyć, żeby odnaleźć ten jeden i nie spodobało mi się, gdzie się znajdował.
- Kurwa… - warknąłem do samego siebie i udałem się tam, gdzie miałem ją znaleźć. Musiała wybrać akurat najgorsze miejsce w całej posiadłości… Piwnicę. Chociaż bardziej odpowiednią nazwą było lochy. Wszedłem tam po cichu, rozglądając się czy nie trafił na jej trop Vincent. Opierając się o framugę otwartych drzwi, przez chwilę w absolutnej ciszy się jej przyglądałem.
- Aya, nie powinno cię tu być… - odezwałem się w końcu, wchodząc do środka. Widząc nieprzytomną sylwetkę przyjrzałem się jej, aby mieć pewność, że to nie była matka Varyi. Nie była, tą osobą był jakiś mężczyzna. – Wyraziłem się dosyć jasno, że ten sektor jest zamknięty dla gości… Ale podejrzewam, że biorąc pod uwagę twój charakter, nie powinno mnie to dziwić… Powinniśmy wyjść zanim Vincent wyczuje tutaj obcego…

   Widok nieprzytomnego mężczyzny leżącego pod rezydencją Marou chyba przysłonił mi zdrowe zmysły, a odór wyziębionej piwnicy i starych książek jeszcze to potęgowało. Bo zamiast wyjść stąd, patrzyłam na tego wysokiego osobnika bez choćby mrugnięcia, jakby zaraz miał się poruszyć i mnie zaatakować. Ale nie... Tu wszystko stało w miejscu, a i on nie poruszył się nawet o milimetr. Czyżby trup? Nie oddychał... Wampir nie potrzebował oddychać, kiedy spał, ale jego twarz wydawała się taka... sucha, szara, że miałam wrażenie, że wstąpiłam do czyjegoś grobowca.
  - Aya, nie powinno cię tu być…
    Podskoczyłam, odwracając się o sto osiemdziesiąt stopni i wlepiając swoje szeroko otwarte oczy w Aarona. Był wkurzony, jednak nie wściekły, a przynajmniej nie widziałam tego na jego twarzy. Kiedy wspomniał o Vincencie, zimny dreszcz przeszedł po moich plecach, bo przecież to zdawało się chyba większą tajemnicą od tej, którą już kiedyś o nich odkryłam sprzed dwóch lat... A już wtedy Alec chciał mnie zabić. Ale czemu leży tu ktoś kto...
  - Dobrze- odpowiedziałam na jego sugestię, czując poniekąd ulgę, że to on przyszedł i o dziwo nie wyrządził mi jeszcze krzywdy. Poszłam za nim, nie odzywając się ani słowem, czując, że w głowie mam mętlik. Nie potrafiłam zacząć teraz tego tematu. Może to po prostu ktoś, kto zmarł z ich bliskiej rodziny lub obsługi, jednak wszystkie narzędzia, obok których znowu musiałam przechodzić, napawały mnie czarnymi myślami.
   Czy on...
   Światło z kuchni, do której powróciliśmy zabolało mnie tak, że jęknałam i zasłoniłam sobie oczy, by mogły powrócić do swoich normalnych włąściwości. Otrzepałam też białą suknię z kurzu, który zdążył sie na niej osadzić.
  - Aaron? Czy ty... Czy ty korzystałeś z tych narzędzi?- spytałam niepewnie, odnajdując jego brązowe tęczówki.

     Aya miała niebywałe szczęście w życiu. Wciąż i wciąż ryzykowała, narażała swoje życie i zdrowie, a nadal była nienaruszona. Musiała urodzić się pod szczęśliwą gwiazdą skoro Vincent jeszcze nie zorientował się, że ktoś tutaj wtargnął. W innym wypadku źle by się to skończyło. Nigdy tutaj nie zaglądałem, jeśli mnie do tego nie zmuszał. Nie chciałem czuć krwi tych osób, ani oglądać paznokci, których nie sprzątnął z podłogi. Uważałem, że nie musiałem widzieć co tam się działo, przez co mniej o tym myślałem i zdawało mi się to po prostu wyobraźnią. Czego oczy nie widzą tego sercu nie żal. To było najlepsze rozwiązanie. Nie popierałem tego, co robił mój ojciec, ale też nie próbowałem na to wpłynąć. Zobaczenie tego mężczyzny w tak tragicznym stanie sprawiło, że pierwszy raz tego pożałowałem. Nie chciałem nawet sprawdzać czy żył.
     Byłem zdziwiony tym, że Aya tak po prostu posłuchała. W ostatnim czasie nasze relacje nie należały do zbyt dobrych. To, co zobaczyła i zapewne poczuła musiało wpłynąć na nią bardziej niż każdy by podejrzewał. Pozwoliłem jej więc w ciszy wyjść z tego pokoju i sobie wszystko poukładać dopóki nie dotarliśmy do kuchni. Zatrzymaliśmy się tam i wyciągnąłem z szafki szklankę. Napełniłem ją wodą z kranu i spojrzałem na kobietę, podając jej napój. Nie wyglądała najlepiej…
     - Nigdy na nikim nie użyłem żadnej z tych rzeczy – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Nie mogłem jednak powiedzieć, że z nich nie korzystałem, bo korzystać z nich można było na dwa sposoby, jako oprawca i ofiara. – Co cię podkusiło, żeby tam wejść? – zapytałem po chwili.


    Chociaż jeszcze się nie zgodził czułam ekscytację w żyłach. To uczucie przypominało przepływ prądu przez kable. Zasadniczo regularny, ale przy włączeniu światła czy użyciu innego urządzenia wzmagał się, albo skakał. Niczym fajerwerki. Niby niepozorny, ale w razie czego wybuch był ogromny i zachwycający. Na coś tak spektakularnego można było czekać i latami.
     - Czujesz tę ekscytację? – zapytałam rozpromieniona, kierując się z mężczyzną w stronę wyjścia. – Mamy zamiar węszyć w najbardziej niebezpiecznej i tajemniczej rezydencji wszechczasów… - szepnęłam z trudem powstrzymując pragnienie wrzasku. Miałam ochotę skakać, kiedy przemierzaliśmy kolejne metry korytarzy. – Trzeba przyznać, że mają oszałamiający gust jeśli chodzi o obrazy… - na ścianach wisiało pełno naprawdę niesamowitych dzieł różnego gatunku i z różnych epok. Musieli więc dysponować tak wielkim majątkiem już od setek lat. – Myślisz, że są tutaj jakieś ukryte pomieszczenia, o których nikt nie wie? – błądziłam dłonią po ścianach, wyczuwając przepływ prądu. Momentami celowo wywoływałam krótkie spięcia, aby obrywać iskrami. – Zwiedzanie brzmi o wiele lepiej… Wyobrażasz sobie, co mogą skrywać te ściany?