Styczeń, Posiadłość Marou

   - Nasz dom aż tryska energią – odpowiedział Owen. Miał rację. Wszyscy w naszej rodzinie byli tak żywiołowi. U nas bardzo rzadko pojawiały się negatywne emocje. Zawsze potrafiliśmy jakoś z nich wybrnąć. Rodzice wychowywali nas tak, abyśmy potrafili w każdej sytuacji znaleźć plus i żyć z optymizmem za rękę. Sami tryskali energią, nawet teraz.
     - Rodzice są? – Spytałam nagle braci.
     - Uznali, że siedmioto Hord to już za dużo jak na tak… tradycyjne przyjęcie – wtrącił Dixon, a ja tylko pokiwałam głową ze zrozumieniem. Zwróciłam uwagę ponownie na Maxa i uśmiechnęłam się z zaczerwienionymi policzkami. Prawdopodobnie żartował, ale nadal takie określenia sprawiały przyjemność. Poprawienie czyjejś sytuacji było naprawdę świetną rzeczą, więc aż wystrzeliła ze mnie duma i radość.
     - Widzicie? Tak się powinno traktować kobietę – zwróciłam uwagę braciom, którzy tylko parsknęli śmiechem.
     - My tu kobiety nie widzimy – Leslie wzruszył ramionami, po czym skierował wzrok na Maxa. W milczeniu słuchał jego pytania, a potem się uśmiechnął. – To moja moc – omiótł nas kilkakrotnie spojrzeniem. Kiedy zatrzymał wzrok na mnie, przełknęłam ślinę.
     - Nie! – chciałam tego uniknąć, ale nie zdążyłam się nawet odwrócić, kiedy jego oczy zalśniły żółtym blaskiem. Każda emocja, którą wybierał miała swój kolor, dlatego nazwaliśmy to aurą. Tym razem, na szczęście nie był aż tak złośliwy. Poczułam bardzo wzmożoną chęć roześmiania się i po prostu to zrobiłam. Nie mogłam przestać, a ludzie zaczynali się w nas wpatrywać. Niektórzy z zainteresowaniem, a inni z niesmakiem. Wyłapałam nawet bardzo negatywne spojrzenie, ale nie mogłam się skupić na tym, skąd doszło. Mój śmiech się niósł jak opętany. Musiałam złapać się za brzuch i przetrzeć łzy, bo po prostu wytrzymać nie mogłam.
     - Prze… Przesta…aań… - nie mogłam powiedzieć nawet jednego słowa. Nie umiałam tego powstrzymać.
     - Mogę wzmocnić w kimś jedną emocję do tego stopnia, że to ona przejmie nad nim kontrolę. Masz szczęście Ash, bo mam dobry humor. Inaczej wybrałbym coś innego niż rozbawienie… - uśmiechnął się, po czym przestał, a ja musiałam złapać oddech. Fala śmiechu przeszła, ale nadeszło zmęczenie.
     - Śmiech potrafi wykończyć… - odezwałam się oddychając ciężko.

    - To całkiem dobry pomysł – odpowiedziałam, podążając za Maxem. Moi bracia nie protestowali, wręcz chętnie przystali na propozycję.
Przeszły mnie dreszcze, chociaż nie byłam pewna z jakiego powodu. Z lekkim niepokojem rozejrzałam się dookoła, sprawdzając co mogło mnie tak przestraszyć i zauważyłam szkarłatne tęczówki wpatrzone idealnie w naszą grupkę. Na twarzy wampirzycy gościł uśmiech, który zdecydowanie zbyt mocno kojarzył mi się z Aaronem czy jego rodziną. Pewnym krokiem ruszyła w naszą stronę, jednak jej spojrzenie utkwione było szczególnie we mnie. Dlaczego miałam tak złe przeczucia?
     - Proszę, proszę… – podeszła do mnie, a ja tylko pokiwałam głową. – Któż to zaszczycił nas swoją obecnością - zrobiła tutaj znaczną przerwę, jakby to, co miała powiedzieć, ciężko przechodziło jej przez gardło. Nie wiedziałam, o czym ona mówiła. - Jak miło zobaczyć znajomą twarz nie tylko na wielkim ekranie - mimo, że się uśmiechała, czułam jej oceniające spojrzenie.
     - Dziękuję… - ukłoniłam się teatralnie. - A mam przyjemność z…? – odpowiedziałam z szerokim uśmiechem, chociaż palce mocno zaciskałam na kieliszku.
     - Pandora Grimoire… - powiedziała uśmiechając się delikatnie, a jej oczy na jedną krótką sekundę zalśniły czerwienią. Nie byłam pewna, co to oznaczało i chyba nie chciałam wiedzieć. – Jestem bliską kuzynką naszego solenizanta.
     - Bardzo miło mi cię poznać, w takim razie. Mam nadzieję, że moje filmy spełniają twoje oczekiwania. - Zaśmiała się perliście.
     - Nie widziałam ich zbyt wielu lecz te które obejrzałam wzbudziły we mnie głębokie refleksje.
     - Chcesz się nimi podzielić? Chętnie posłucham jakichś porad.
     - Oczywiście moja droga... – dlaczego miałam wrażenie, że pożałuję tej sugestii? -  Zawsze chętnie służę poradą... - wyciągnęła dłoń i ujęła jeden z moich kosmyków w palce. - Kupczenie własnym ciałem ku uciesze śmiertelników nie przystoi szlachetnie urodzonym.
     - Co? – spytałam, czując jak kieliszek pęka w moich dłoniach. – Ał! – odruchowo wypuściłam resztę szkła i spojrzałam na już gojącą się ranę.
     - Ohh co za pech – oddaliła się od nas, a ja spojrzałam, czy nie poplamiłam sobie sukni. Na szczęście tym razem tego uniknęłam.
     - Wszystko w porządku? – Owen wyglądał na zaniepokojonego, a ja tylko machnęłam ręką.
     - To nic – uśmiechnęłam się, ale widziałam spojrzenie czarnowłosego brata. – Leslie, to nie jest dobry pomysł…
     - Zraniła cię – zaraz po tym jak to powiedział, jego oczy rozbłysły pomarańczowym blaskiem, kolorem niepokoju. Od razu spojrzałam w stronę Pandory, która nagle się zatrzymała i zaczęła ciężko oddychać.
     - Leslie…
     - Jeszcze tylko troszeczkę… - ruszył w jej stronę podsycając to uczucie do tego stopnia, że kobieta się zgięła w pół. – Wszystko w porządku? – zapytał, delikatnie ją łapiąc i zmieniając barwę na różowy, wstyd. Niepokój i wstyd…
     - Tak... - odpowiedziała cicho trzymając dłoń w okolicy klatki piersiowej, jej usta były nieznacznie rozchylone. - Chyba tak... Muszę tylko... Powinnam zaczerpnąć świeżego powietrza – wszystkie spojrzenia skierowały się w jej stronę, a ja swoje odwróciłam, żeby nie wzbudzać żadnych podejrzeń. Co on wyprawiał? Przecież to się bardzo źle skończy!
     - Zaprowadzę ją – pojawił się kolejny kobiecy głos, który zwrócił moją uwagę. Patrzyła w stronę mojego brata bardzo nieprzychylnym wzrokiem. Wyglądała, jakby dokładnie wiedziała, co się wydarzy i kto to spowoduje.
     - Mamy przejebane… - Dixon mówił cicho, ale my go słyszeliśmy.

         

     Chociaż Xanthii wcale nie szło tak źle, ona zdawała się w ogóle tego nie zauważać. Wciąż była spięta i myślała o każdym ruchu, przez co nie była w stanie poruszać się swobodnie. Nawet moje sugestie jej nie pomogły, chociaż się starałem. To było naprawdę niespotykane wśród wampirów z rodów o bardzo wysokim statusie. Jednak wyglądało na to, że wedle powiedzenia, istniały wyjątki potwierdzające regułę. Nie znalazłyby się żadne wyjątki, gdyby nie było pewnych reguł, od których mają odstawać. Musiałem więc pilnować kroków i równowagi za dwie osoby, co było całkiem ciekawym doświadczeniem.
     - Ał, powinienem czuć się urażony… - była wampirem, więc gdyby chciała, mogłaby opanować te umiejętności w mgnieniu oka. To, że nie potrzebowała od partnera niczego więcej niż pilnowania, żeby nie zrobiła z siebie pośmiewiska nie pozwalało jej w pełni poczuć tańca. Nie byłem mistrzem w tym sporcie, ale jednak odczuwałem pewną satysfakcję, kiedy udawało mi się przetańczyć idealnie niemal cały układ.
     Byłem zaskoczony jej nagłym ruchem. Nie wyrywałem się, kiedy ściągała mnie za podbródek w dół, byłem wręcz ciekawy tego, po co to zrobiła. Jej słowa nie były niczym przyjemnym, ale tym razem nie miałem zamiaru dać się ponieść swojemu charakterowi, chociaż już czułem nieprzyjemne mrowienie pod skórę.
     - Masz rację… - zgodziłem się z nią prostując i uśmiechnąłem. Na ułamek sekundy zamknąłem powieki, by zaraz potem je otworzyć. – Tak lepiej? – zapytałem, wiedząc że moje oczy lśniły czerwienią. – Myślę, że będziesz musiała się tego dowiedzieć na własną rękę… A teraz… Quickstep! – krzyknąłem stanowczo, zagłuszając muzykę i rozmowy. Zaraz potem w sali popłynęły o wiele szybsze nuty niż do walca. Quickstep wyglądał jak bieganie w rytm muzyki z dodatkowymi figurami. – To jak, madame? Podejmiesz wyzwanie? – wyciągnąłem w jej stronę dłoń lekko się nachylając i mrużąc oczy. – Chciałaś się przekonać jaki jest Aaron Marou… Masz więc okazję – uśmiechałem się niebezpiecznie. Byłem ciekawy jej decyzji, ale nawet jeśliby podjęła wyzwanie i tak nie miałem zamiaru jej zmuszać do takiego tańca. I mnie nie zależało na tym, aby zrobiła z siebie pośmiewisko.

  - Ciągle mam wrażenie, że jedziemy złym pasem- odrzekłam, obserwując otoczenie, jak za oknem drzewa i latarnie zamieniają się w jedną szaro-zieloną plamę.
  - Dlatego nie prowadzisz- usłyszałam w odpowiedzi, czego już nawet nie skomentowałam. Parę lat temu musiałam się przyzwyczaić do ruchu lewostronnego, jaki obowiązywał w Japonii a tu bum, powrót do starych reguł. Przynajmniej na tych kilka dni... Posmyrałam się jedną stopą o drugą, by następnie popatrzeć na leżące koło nich, zeszłoroczne szpilki. Pewnie każdy będzie wyłuskany, jak na czerwony dywan, wręcz na wręczenie Oscara, kiedy to ja zdobyłam się jedynie na zakupienie nowej sukienki, a mój dzisiejszy poranek był jakimś istnym maratonem. Owszem, spałam ciut za długo, jednak informacja, że mój tymczasowy szofer ma coś do załatwienia i będziemy musieli wyjechać wcześniej, nie wywołała pozytywnych uczuć.
    Zerknęłam na Corna, który uważnie obserwował drogę i słuchał GPS’a. On z pewnością nie miał szans być w posiadłości Marou, ciekawa jednak byłam, czy mój ojciec miał… On zaś nie odbierał moich telefonów. Stary dziad z niego, mimo że nie miał ani jednej zmarszczki, w odróżnieniu do Corn’a. Na twarzy mojego dawnego opiekuna i wiernego przyjaciela można było już zauważyć kilka mimicznych zmarszczek, jednak osobiście uważałam, że dodawały mu uroku, szczególnie kiedy się uśmiechał. Kiedy zadzwonił do mnie z propozycją wspólnej podróży do Ameryki, wiedziałam, że to nie tylko kwestia jego interesów, które miał tutaj zrobić. Nie wiem czy to ojciec go o to poprosił, czy Shane, akurat tym razem nie miałam nic przeciwko. Tak dawno się z nim nie widziałam, że wizja krótkiego zwiedzania i pysznych kolacji i to jeszcze za darmochę, bo hehe, zazwyczaj stawiał, tylko odpędziła moją obawę o drobne szczegóły związane z podróżą.
    Założyłam z powrotem buty, widząc na ekranie telefonu, że powoli się zbliżamy. Byłam spóźniona. I nawet nie miałam ochoty powiedzieć niczego w rodzaju, że prawdziwe gwiazdy się spóźniają, w tej sytuacji rzeczywiście czułam nutkę dyskomfortu i stresu. Ale czemu? Nie potrafiłam pojąć. W końcu jakoś super nie zależało mi na tymże przyjęciu.
  - Aya…
  - Tak wiem. Nie będę robić nic głupiego. Będę się wręcz trzymać na uboczu, wiesz? Tak zdecydowałam. Będę pić najłagodniejszego szampana, szukać wśród krwistych trunków i dań jakiś czekoladowych przekąsek i komplementować ubrania moich koleżanek. Brzmi dobrze?- spytałam, by już po chwili usłyszeć parsknięcie śmiechem. W lusterku skontrolowałam stan mojej twarzy, mając nadzieję, że nic się nie zepsuło. Mimo że usta podkreśliłam czerwoną, matową szminką, wydawało mi się, że mocno pomalowane oczy zwracały większą uwagę.
  - Prawdę mówiąc to cieszę się, że chociaż się będziesz starać… Co się tak oglądasz? Wyglądasz całkiem znośnie. Chociaż ten dekolt…
  - Oj ćśśśś. Daj się nacieszyć brakiem Shane’a- skarciłam go, wyobrażając sobie, jak mój braciszek ogląda mnie od góry do dołu i mówi bym się zakryła, bo mi zaczną skarpetki z dekoltu wystawać… Nadal nie rozumiałam o co chodziło mu z tym śniadaniem. Zjadłam go, bo… Bo się go kurcze nie dało zjeść, to było jak podstawienie kocimiętki pod kocią mordkę, ale cały dzień czekałam aż dostanę rewolucji żołądka, a pyszny posiłek okaże się jego kolejnym psikusem, urozmaiceniem dla jego nudnego dnia.
    Około trzech minut potem staliśmy przed rezydencją Marou, wielką, potężną wręcz, a mimo liczby samochodów, limuzyn i spacerujących gości nie dało się nie zauważyć ogólnego dobrobytu. Zdziwiłam się, widząc okazałe rośliny, piękne kwiaty, mnóstwo drzew, cudownie zadbane fontanny i inne zbiorniki wody. Pod nosem wyrwało mi się ciche „wow”, jeszcze, zanim zgasnął silnik.
  - No. Czyli ich dom to nie potężny, ciemny pałac otoczony cierniami i złymi mocami. Szkoda.- powiedział Corn, uśmiechając się do mnie przyjacielsko.
  - Baw się dobrze.
Założyłam na siebie czarny płaszcz, wzięłam ze sobą torebkę i ucałowałam go w policzek.
  - Dziękuję.
    A potem wyszłam i skierowałam się w stronę wejścia, przy drzwiach ukazując zaproszenie i wkraczając do ich domu. Czułam się jak króliczek, zmierzający do jaskini wilka, ale w tym momencie ta jaskinia wcale nie wydawała się takim złym miejscem na śmierć.
Moim płaszczem ktoś się zaopiekował, ówcześnie pytając o nazwisko, więc założyłam, że w jakiś sposób go później odzyskam. Poprawiłam nieznacznie swoje włosy splecione w dwa grube warkocze i poszłam dalej.
  - Witam panią- usłyszałam od kelnera, który uśmiechnął się do mnie serdecznie i wskazał na tacę.
  - Dobry wieczór- odparłam, biorąc od niego szampana. W środku czekała mnie kolejna niespodzianka, bowiem zamiast jakiegoś spokojnego walca, zastałam coś mega szybkiego. Tak… Gdyby to było jakieś zwykłe wesele, czy impreza pewnie wkrótce pozbyłabym się wysokich szpilek i z wielką chęcią poskakałabym do rytmów szybkiej muzyki. Wzięłam głęboki oddech, uśmiechając się do siebie i biorąc pierwszy łyk. Póki co nie widziałam nikogo znajomego, więc tak jak miałam w planach, przystanęłam gdzieś na uboczu, obserwując pozostałych- pięknych, lśniących. Czułam tutaj specyficzną atmosferę. Widziałam wampiry, które w radości i w relaksie nie przejmowali się połyskującym szkarłatem w ich oczach i czułam intensywny zapach ludzkiej krwi. Nie zdziwiłabym się gdyby podawana była na tych samych tacach co czerwone, słodkie wino, którego teraz jakoś tak bardzo zapragnęłam. Twoje zdrowie, Aaron…

   Na sali widziałam wampirzyce we wszystkich kolorach sukni, zdarzały się równiez kobiety w kombinezonach, jednak stanowiły one zdecydowaną mniejszość. Właściwie mogłabym je zliczyć na palcach. I mimo że chyba czerwieni na tej sali było najwięcej, to jedna z sukni przykuła moją uwagę- z tego względu że nosiła ją dziewczyna o wyróżniających się rysach twarzy i zielonych oczach. Rozpoznałam w tym tłumie Nymerię, choć nie od razu. Mimo że była niska, jej figura w długiej kreacji pozwalała jej wyglądać wprost olśniewająco... Tak inaczej, bardziej niedostępnie. Wyglądała na dziewczynę z wysokiego rodu, a nie na słodką i zadziorną Nymerię, którą widziałam na co dzień. Obok niej stała wyższa, również czarnowłosa wampirzyca- Varya, z którą do tej pory nie zamieniłam ani jednego słowa... No tak... Brawo Aya, jesteś wprost wyśmienitym zastępcą przewodniczącego. Nie czekając dłużej, udałam się w ich stronę, zachodząc je od tyłu, by ostatecznie usłyszeć padające pytanie.
  - Przeznaczenie to bujda. Pokarm i inspiracja dla autora Króla Edypa, czy Wiedźmina, jednak w prawdziwym życiu to nie przejdzie. Ludzie i my jesteśmy tak ciekawi naszej przeszłości i przyszłości, że decydujemy się na działania, które później łączą te dwa etapy naszego życia i zamiast brać odpowiedzialnośc za nasze czyny, lubimy sobie myśleć, że "oh, nie, cholerne przeznaczenie"- ostatnią kwestię wypowiedziałam teatralnym tonem, by na koniec uśmiechnąć się w ich stronę. Spojrzałam Varyi głęboko w oczy, chcąc po raz pierwszy dokładnie się jej przyjrzeć.
  - Ale to tylko moje zdanie. Jestem Aya Kiryuu, zastępca przewodniczącego. Wybacz mi, że poznajemy się dopiero teraz, ale z tego co słyszałam, Aaron o Ciebie zadbał- przedstawiłam się, cofając się myślami o parę dni wcześniej i nie przypominając sobie, by ciemnowłosa skarżyła się o pokój lub o inne aspekty akademii.
Przeniosłam wzrok na Nymerię, czując w środku napływającą radość i ulgę z widoku przyjaciółki.
  - No tak... Patrząc na Ciebie, mogłabym powiedzieć, iż Twoim przeznaczeniem jest się dzisiaj upodlić- skomentowałam jej szklankę, by następnie zaśmiać się i przytulić wampirzycę.

     Widząc tę nagłą zmianę w twarzy dziewczyny zrodziły się we mnie wyrzuty sumienia. Mylnie sądziłem, że nie uwierzy, że będę skłonny zmusić ją do o wiele trudniejszego tańca, kiedy niepewnie czuła się w tradycyjnym. To mi zasugerowało, jakie plotki krążyły na mój temat pośród wampirów i wyglądało na to, że nie były one pozytywne. Z trudem powstrzymałem grymas niezadowolenia, jednak kobieta najwidoczniej nie dostrzegła tej wewnętrznej walki.
     Nie zdołałem przewidzieć jej zachowania, które na pewno wzbudziło nieprzyjemne komentarze wśród niektórych gości. Zaskoczyło mnie pociągnięcie za rękę, ale jeszcze bardziej jej słowa. Nie zwróciłem uwagi na dreszcze, które mnie przeszyły spowodowane jej oddechem, bo skupiłem się na tym, aby sprawdzić czy nikt niepożądany nie usłyszał jej… nieodpowiedniego w takim miejscu komentarza. Nim zdołałem na niego odpowiedzieć, już zniknęła, a ja wzrokiem odnalazłem kelnera.  Jego tacy wziąłem dwa kieliszki szampana i podążyłem za dziewczyną, aż do miejsca, w którym się zatrzymała... jak najdalej od parkietu.
     - Wybacz za ten żart, nie sądziłem że weźmiesz go na poważnie – stanąłem przed nią i wystawiłem w jej kierunku rękę z trunkiem. Tym razem to ja się lekko nachyliłem, żeby tylko ona mnie usłyszała. – Nawet jakbyś się zgodziła, ja bym stchórzył – szepnąłem, po czym się wyprostowałem. – Chętnie poznałbym twoje imię.


     Zaskoczona zachowaniem kobiety złapałam w dłonie kosmyk włosów, który trzymała i sprawdziłam, czy przypadkiem nie przykleiła mi gumy do żucia. To był żart godny dzieci z podstawówki, ale jakoś nie zdziwiłabym się, gdyby ta dziewczyna mi takie sprezentowała, a to byłaby tragedia, gdybym musiała ścinać swoje włosy. Komentarz, który od niej usłyszałam nie należał do przyjemnych, ale bycie aktorką wiązało się z wieloma falami hejterów. Nie było to więc nic z czym nie miałabym do czynienia, chociaż nadal w jakiś sposób mnie zakuło.
     - Wiesz, że prawdopodobnie teraz nasza rodzina ma kłopoty? – spytałam brata, jednak on zdawał się tym nie przejąć.
     - W naszych genach płynie antidotum na kłopoty – puścił mi oczko, a ja wywróciłam teatralnie oczami. Doskonale wiedziałam, o czym mówił. Max również zapragnął zwrócić mu uwagę, jednak zrobił to w o wiele bardziej dyskretny sposób. Nie wiedział tylko jednak bardzo ważnej rzeczy.
     - Wybaczcie mi proszę – Owen zwrócił się do nas wszystkich, wciąż śledząc wzrokiem dwie kobiety. – Muszę jak zwykle posprzątać – kiwnął w naszym kierunku głową i podążył za dziewczynami. Ja w tym czasie zostałam pociągnięta na parkiet. W tle grała dosyć szybka muzyka, którą bez problemu rozpoznałam.
     - Zaczekaj chwilę – zwróciłam się do Maxa i ściągnęłam ze stóp buty. Jeśli miałam tańczyć Quickstepa to na pewno nie na kilkunastocentymetrowych szpilkach. Odstawiłam je gdzieś pod ścianą, za jedną z kolumn i dopiero wróciłam do mężczyzny. – Parkiet czeka – uśmiechnęłam się szeroko nie zwracając uwagi na niektórych gości, którzy z niesmakiem spoglądali na moje nagie stopy.

     - Nie można być dobrym we wszystkim – wzruszyłem nonszalancko ramionami, sprawiając wrażenie, jakbym całkowicie szczerze wychwalał swoje własne umiejętności w wielu aspektach. Jednocześnie bardzo uważnie obserwowałem co robiła kobieta, czekając na odpowiedź i zastanawiając się, co kryła w swojej głowie. W szlachetny sposób próbowała wyprowadzić mnie z równowagi i obrażała. Zupełnie, jakby zależało jej na tym, aby na własnej skórze przekonać się o tym, czy plotki zasłyszane na mój temat były zgodne z prawą. Nie byłem tylko pewien, czego oczekiwała. Wolałaby, aby okazały się prawdą czy wręcz przeciwnie?
     - Bez partnerki Quickstepa nie ma – odpowiedziałem, uśmiechając się do niej. Zaraz potem moją twarz rozjaśnił jeszcze szerszy uśmiech. Przekonałem się, że moje przypuszczenia były właściwe. Spojrzałem na kieliszek i na swoją koszulę, czując narastającą ekscytację. Xanthia wydawała się cholernie ciekawą kobietą. – Jeśli chciałaś zobaczyć mnie bez koszulki, wystarczyło poprosić… - puściłem do niej oczko.

   - Powinnaś to zweryfikować – skomentowałam unosząc nieznacznie brew z irytacji. To było zadziwiające, że pomimo mojego kulturalnego zachowania, od początku naszej rozmowy nie usłyszałem od kobiety ani jednego miłego słowa. Tylko obrazy skierowane w moją stronę i zdecydowanie nieuzasadnione. – Minęło już co najmniej kilkanaście minut, a ja wciąż mam na sobie wszystkie ubrania… - odezwałem się lekko zirytowanym tonem. Xanthia bardzo wyraźnie okazywała znudzenie moją osobą, co nie należało dla mnie do zbyt codziennych sytuacji i wcale mi się nie podobało.
   - Słucham? – spytałem i zanim zdołałem zareagować kobieta mnie przekręciła. Położyła dłoń na moim ramieniu, a ja się poczułem tak, jakbym wpadł w jakiś trans. Wróciły wspomnienia, które zawsze gdzieś we mnie tkwiły, ale nigdy nie byłem ich tak mocno świadom jak w tej chwili.
    Byłem znowu małym chłopcem, który stał przed ojcem i matką, i musiał wyrecytować wszystkie głowy rodu rodziny Marou. Miałem powiedzieć, jaka cecha była w każdym z nich i czy to ona zrobiła z nich świetnego lidera. Było ich wielu i chociaż powiedziałem to prawie bez zająknięcia, jedna pomyłka sprawiła, że Vincet opuścił pokój z zawiedzionym wyrazem twarzy. Została mama i nie chcąc, żeby zobaczyła moje łzy odwróciłem się do niej tyłem. Lekko się zgarbiłem, a łzy starłem ręką, starając się nie powiedzieć ani słowa. I wtedy poczułem jej dłoń… Poczułem jak czule ją położyła na moim ramieniu i zacisnęła palce. Nie było to bolesne, tylko przyjemne, bo czułem się tak, jakby jednym gestem przekazała mi swoje ciepłe uczucia.
    - Dobrze się spisałeś, skarbie… - powiedziała i musnęła wargami czubek mojej głowy. Zaraz potem wyszła, bo wiedziała, że nie lubiłem, jak ktoś widział moje łzy.
    Potem obraz się zmienił, a ja stałem z boku obok brata i ciotki. Ariadne nie mogła uciec, bo mąż jej coś wcześniej powiedział. Nie wiedzieliśmy co się działo, ale byłem pewien, że to było złe. Czułem jak ciężka była atmosfera i widziałem jak wściekły… nie, wkurwiony w tamtym momencie był Vincent.
    - Mamo – chciałem podbiec do kobiety, ale jedna ze służących, której słuchałem, bo była miła, położyła mi rękę na ramieniu i zacisnęła palce.
    - Nie, Aaron… - powiedziała, nie puszczając, a sześciolatek musiał oglądać śmierć swojej matki…
    I kolejna scena… Miałem może osiem, dziewięć lat… Schodziliśmy z ojcem do piwnicy. Nie chciałem tam wchodzić, ale mnie zmusił.
    - Tato, ja nie chcę tam wchodzić… - powiedziałem ściszonym głosem, jakby wrzask mógł spowodować jakąś katastrofę.
    - To twój obowiązek… - mówił tak ostro, że więcej nie protestowałem. Doszliśmy do zamkniętych na kłódkę drzwi. Otworzył je, a ja stanąłem w progu największego koszmaru swojego życia. Ojciec położył rękę na moje ramię i mocno zacisnął palce. – Dobry przywódca musi być wytrzymały… - powiedział z przerażającym uśmiechem na twarzy…
    Stałem jak wryty, przypominając sobie te wszystkie uczucia. Ciepło, miłość, a potem przy tym samym geście strach, zawód i wściekłość… Zadrżałem, czując jak coś narasta w powietrzu w moim pobliżu. Wyglądało jak czarna plama, ale wariowało tak, jakby starało się uzyskać jakiś kształt, ale jednocześnie jakby żyło. Wiedziałem, że to był zewnętrzny objaw tego, jakie uczucia się we mnie kotłowały i czułem, że nie powinienem temu pozwolić urosnąć jeszcze bardziej.
    - Nie rób tak – warknąłem na Xanthię, łapiąc ją mocno za rękę, którą trzymała na moim ramieniu i odsuwając od siebie. Spojrzałem na nią wrogo, a potem puściłem dłoń, bo uścisk był stanowczo zbyt mocny.
    - Twoje przebaczenie nie jest mi potrzebne do szczęścia – mój ton się zdecydowanie zmienił. Tak samo jak i zachowanie. – Miłego wieczoru – dodałem niemal mechanicznie, po czym oddaliłem się do ogrodu. Potrzebowałem ochłonąć od wspomnień…