Styczeń, gdzieś na Oceanie Spokojnym DZIEŃ 2

Widziała, że Shane ruszył ku niej z drugiego końca pokoju, ale w tym samym momencie wibracje trzymanego w dłoniach telefonu rozproszyły jej uwagę.

— Daję słowo, że jak dostanę jeszcze jedną reklamę, to znowu rozwalę telefon — mruknęła, stukając palcem w ekran. Potem uśmiechnęła się lekko.
— Ale za to na instagramie same miłe komentarze. Zobacz, jakie ładne udało mi się zrobić — rzuciła wesoło i wyprostowała rękę, pokazując mu, na co patrzyła. Było to selfie na tle lazurowej wody, ze złotą plażą i zieloną dżunglą gdzieś w oddali. Miała na sobie ten sam strój kąpielowy, co obecnie, a długie, brązowe włosy rozwiewał lekki wiatr. Unosiła jeden kącik ust w lekkim uśmiechu. Wyprostowała też dwa palce, pokazując znak wiktorii.

Po chwili zabrała telefon i wlepiła oczy w wyświetlacz, by potem zapytać nagle:
— Shane, czy ja jestem ładna?
Podniosła głowę. Spojrzenie miała trochę zamglone, ale też ufne i wyczekujące.... i gdy tak na niego patrzyła, w głowie roiły jej się różne myśli. O snach, westchnieniach i niebieskich włosach.
— Muszę coś zapisać — oznajmiła, sięgając po notes leżący na nocnym stoliku; elegancki, oprawiony w ciemną skórę z tłoczonym wzorem złotych kwiatów. Złapała go i przełożyła do dłoni, w której trzymała telefon, by móc zabrać jeszcze swoje pióro, lecz zamiast tego upuściła wszystko na ziemię. Zadziałała odruchowo, próbując złapać upadające rzeczy, ale trąciła przy tym nocny stolik tak, że stojąca na nim lampka zachwiała się niebezpiecznie.
— Ojć — rzuciła niewinnie z miną po trochu poważną i rozbawioną.

A potem poczuła na ramieniu czyjąś dłoń i usłyszała znajomy głos, nakazujący jej się położyć. Przytaknęła gorliwie.
— Mhm. Dobrze — powiedziała, poddając się mu i opadając na poduszki. Świat zawirował na chwilę. Gdy otworzyła oczy, już go nie było.

W przypływie chwilowego olśnienia poderwała się i sięgnęła po pamiętnik, który znów spoczywał na nocnym stoliku. Niesiona wewnętrzną potrzebą zapisała kilka słów, a gdy skończyła, zamknęła go z głośnym klapnięciem. Potem wstała i opuściła pokój, oprawiony w skórę notes zostawiając nieostrożnie na łóżku, wśród rozkopanej pościeli.

Zatrzymałem wyciągniętą dłoń nad jednym z dwóch skoczków, miałem w zamiarze stworzyć zagrożenie dla należącego do Keiry gońca lecz nim dotknąłem bierki by wykonać odpowiedni ruch wstrzymałem się spostrzegając pułapkę w postaci czyhającej po boku wieży.

W pierwszym odruchu, słysząc wysunięte przez błękitnowłosą wampirzycę twierdzenie o tym, iż mój ród nie doznał zbyt wielkiego uszczerbku w skutek ostatnich wydarzeń, miałem ochotę całkowicie zaprzeczyć jej słowom. Nie uczyniłem tego jednak gdyż ujawnienie zbyt wielu newralgicznych szczegółów dotyczących aktualnej sytuacji, w jakiej się znajduje się ród Marou zdecydowanie więcej przyniosło by szkody aniżeli korzyści. Mój Ojciec, na celebrację dwudziestych pierwszych urodzin swojego pierworodnego syna zaprosił przede wszystkim przychylnych mu adherentów i to właśnie oni największy stanowili odsetek trupów. Utrata lojalnych popleczników wiązała się ze znacznym ograniczeniem wpływów i władzy jaką posiadał Vincent, popularności również nie przysporzył mu napór na przejmujących rody następców by w jak najkrótszym czasie odzyskać to co utracił. Istniały jednak uzasadnione przesłanki, iż Keira o tym wiedziała… Tak jak posiadała informacje o tym co dzieje się za zamkniętymi drzwiami rezydencji rodu Kuran.
- Śmierć Cynthi z rodu Kuran to niezaprzeczalnie tragedia. To, że Kaname pogrążył się w żalu po tak wielkiej stracie nie jest niczym nadzwyczajnym. – Rzekłem jednocześnie analizując w myślach wszystkie możliwe posunięcia figur na szachownicy oraz potencjalne rezultaty ich zastosowania.
- Nie była jednak jedyną czystej krwi wampirzycą, która zginęła podczas uroczystości, mojej ciotce, Valerii, również nie udało się ujść z życiem. – Przypomniałem decydując się w końcu na posunięcie, które w założeniu najwięcej przynieść miał mi korzyści.

Tocząca się pomiędzy nami rozgrywka idealnie odzwierciedlała nasz wzajemny stosunek. Poświęcaliśmy mało istotne figury tylko po to by utorować przejście i zaatakować króla, oboje gotowi byliśmy zaryzykować wszystko aby szalę zwycięstwa na swoją przechylić stronę. Co więcej, coraz wyraźniej kształtowało się we mnie przekonanie, iż w realnym życiu Keira zdolna byłaby do podobnych ofiar. Posiadała coś czego brakowało mojemu starszemu bratu… Animusz, który w połączeniu z niebywałą wręcz inteligencją czynił z niej potężnego przeciwnika.
- Nigdy bym nie podejrzewał Ciebie o znajomość powieści z gatunku science fiction… - Powiedziałem próbując zapanować nad mimiką mej twarzy by nie dostrzegła wyginających się ku górze warg.
- Paul Atryda miał wszystko… Władzę, potęgę, armię, zdolność przewidywania przyszłości, a jednak nie potrafił zapanować nad śmiercią ani uchronić przed nią najbliższe mu osoby. Nikt tego nie potrafi… - Ostatnie zdanie wypowiedziałem znacznie ściszając swój głos.
- Tuż za naszymi plecami zawiązana została intryga mająca na celu zdyskredytować mój ród, ale nie sądzę abyśmy główny stanowili cel. Zakon Łowców, a raczej radykałowie odpowiedzialni za jego rozłam, nie określił wciąż swych priorytetów lecz podejrzewam, że dążyć będą do całkowitej anihilacji wampirzej rasy. – Uniosłem głowę by spojrzeć prosto w błękitne tęczówki siedzącej naprzeciw mnie młodej kobiety.
- Ostatnie wydarzenia dobitnie wskazały nam nasze słabości, zbytnią pewność siebie i lekceważący stosunek do śmiertelników… Popełniliśmy błąd, a oni go wykorzystali. Uczynili pierwszy krok, rozpoczęli grę… Od nas zależy czy korzystając z okazji skoczymy sobie do gardeł czy raczej zawiążemy sojusz przeciwko ludziom.