Styczeń, gdzieś na Oceanie Spokojnym DZIEŃ 1

Słuchając jego odpowiedzi otworzyłem jedno oko i przyjrzałem mu się, szukając w jego twarzy i posturze oznak napięcia, ale takowych nie znalazłem. Nie, żebym spodziewał się, że zacznie mi płakać w ramię, mówiąc, jak bardzo jest przerażony, czy coś, ale spodziewałem się nieznacznie innej odpowiedzi. "Prawdopodobnie", było dużo bliższe tego, czego oczekiwałem, ale to co powiedział później?

Oczywiście mógł być po prostu na tyle pewny siebie - ja byłem - ale czym innym było radzenie sobie w życiu będąc odpowiedzialnym tylko za siebie, a czym innym przejęcie wpływów całej, wielowiekowej rodziny. Miałem wątpliwości, czy ja sam postawiony w takiej sytuacji, podołałabym wyzwaniu, dlatego potraktowałem jego słowa z przymrużeniem oka.

Kolejne pytanie Aarona sprawiło, że ponownie skupiłem na nim całą uwagę, zamiast odpływać. Pokręciłem lekko głową.
- Zanim do tego doszło nie miałem pojęcia o istnieniu wampirów - zacząłem. - A czy miałem wybór? Chyba można tak powiedzieć.
Upiłem solidny łyk drinka, przez chwilę wpatrując się w horyzont, który bardzo powoli zmieniał barwę z czystego błękitu w mieszankę fioletu i pomarańczy.
- To było trochę ponad rok temu. W przerwie między tourne dorabiałem sobie w nocnych klubach na terenie Los Angeles. Kręciło się tam wiele interesujących osób i nie raz się zdarzało, że po występach nie wychodziło się samotnie. Zrządzeniem losu raz trafiło mi się towarzystwo wampirzycy.

Wzruszyłem ramionami, jakbym chciał powiedzieć, że to nic wielkiego, choć nie do końca tak było.

W odpowiedzi na pytanie kilkukrotnie przytaknąłem.
- Bez dwóch zdań - powiedziałem, po czy na moich ustach pojawił się subtelny uśmiech.
- Nigdy nie wierzyłem w przeznaczenie czy bliżej nieokreśloną siłę wyższą sprawującą kontrolę nad naszym życiem. Nadal w to nie wierzę - zrobiłem krótką pauzę, - ale spotkanie Keiry zdecydowanie odczułem jako coś takiego.

Odwróciłem się ku niemu, ale zamyślony wzrok na chwilę skierowałem trochę w bok, nie przyglądając się tak naprawdę niczemu.
- Nie mogę powiedzieć, żeby moje wcześniejsze życie było złe. Wręcz przeciwnie, uwielbiałem je do tego stopnia, że stojąc na granicy śmierci, wiedząc, że ta oferta nie padnie po raz kolejny, nadal się wahałem... Ale dopiero po przemianie po raz pierwszy poczułem się naprawdę sobą.

Spojrzałem na niego.
- Wiem, że to głupie, ale miałem wtedy wrażenie, jakbym właśnie do tego się urodził. To co mam, to kim jestem... Nigdy nie było mi lepiej.
Zaśmiałem się cicho.
- Mam u niej ogromny dług wdzięczności.
Uniosłem kąciki ust, po czym uniosłem kokosa i upiłem solidny łyk z jego zawartości. Zerknąłem w tył na dziewczynę przy barze, a gdy nasze spojrzenia sie spotkały błysnąłem zębami i skinąłem, dając znak by przygotowała następną kolejkę.

Komentarz Aarona odnośnie Keiry w połączeniu z pewnym siebie uśmieszkiem powiedział mi wiele - być może nawet zbyt wiele. Zaskoczony, ze zmieszaną miną uniosłem brew, jakby pytając, czy serio ma na myśli to, co myślałem, że ma, ale nic nie powiedziałem, na koniec tylko wzruszając ramionami. W końcu jego sprawa kogo zalicza i jak komu się z tego zwierza. Inna sprawa, że ja nie do końca miałem ochotę tego słuchać.

Sączyłem drinka słuchając kolejnych pytań, jednak z każdym kolejnym czułem, że coś było nie tak. Może chodziło o ton, z jakim to mówił, a może o to, że nagle poczułem się jak niezwykle intrygujący obiekt doświadczalny.
- Nie powiedziałem, że jest ciekawsze - zaznaczyłem, odrywając kokosa od ust i prostując palec wskazujący, chcąc podkreślić wypowiedziane słowa. - Po prostu ja czuję się lepiej jako wampir. To mnie dopełnia. I rozumiem ciekawość, ale dlaczego myślisz, że ludzkie życie w jakikolwiek sposób różni się od wampirzego?

Wwiercałem w niego intensywne spojrzenie tym razem nie reagując zupełnie na przybycie barmanki. Kobieta postawiła drinki na stoliczkach obok naszych leżaków i szybciutko zniknęła.
- Pomijając picie krwi, moce i parę innych drobiazgów nasze światy wcale nie są bardzo odmienne. Owszem, życie człowieka bywa trudniejsze, bo ogranicza cię czas i własna fizyczność, ale można tak powiedzieć tylko, gdy porówna się jedno z drugim bezpośrednio bez żadnych czynników zewnętrznych. W każdej innej sytuacji?

Zawiesiłem głos i pokręciłem głową, jakbym nie miał nic więcej do dodania. Ale miałem. Zwilżyłem gardło i wymieniłem kokosa na nowego.
- Moje życie nie zmieniło się prawie wcale od czasu przemiany. To powinno ci wiele wyjaśnić - mówiłem dalej. - Jemy i śpimy tak jak ludzie, tak jak oni pijemy, rżniemy się i cieszymy życiem. Mamy w zasadzie te same problemy. I, jak się ostatnio boleśnie przekonałem, tak jak oni, możemy też umrzeć.

Oddychając szybciej niż dotychczas opadłem na oparcie leżanki. Nie wiedziałem, kiedy się podniosłem. Poczułem też, jak napięcie opuszcza moje ciało, chociaż nawet nie wiedziałem kiedy się pojawiło. Zupełnie nie zarejestrowałem tego faktu. Nie odrywając od niego wzroku na moment zacisnąłem usta.
- Owszem, pod względem fizycznym dominujemy nad ludźmi w sposób, jakiemu nigdy nie będą w stanie sprostać. Ale pomijając ten jeden mały szczegół, czy naprawdę wierzysz, że tak bardzo się różnimy?

Słysząc rezerwę w jego głosie i to, jak próbuje mi wyjaśnić nieco dokładniej o co mu właściwie chodziło poczułem, że zareagowałem trochę zbyt emocjonalnie.
- Wybacz - powiedziałem. - Niepotrzebnie się uniosłem. Po prostu...
Na chwilę zawieszając głos wzruszyłem ramionami.
- To nie jest tak, że nie są świadomi zagrożeń. I nie mówię tu tylko o naszej obecności, bo im zwyczajnie zagraża o wiele więcej. Każdy zdaje sobie z nich sprawę, ale po prostu o tym nie myśli, bo to zwyczajnie nie ma sensu. Człowiek rodzi się, żyje i umiera, więc próbuje wyciągnąć z tego życia jak najwięcej. Co nie znaczy, że jego decyzje są w jakimkolwiek stopniu mniej przemyślane. Powiem więcej, jeśli chodzi o ignoranckie podejście do śmiertelności wampiry są absolutnymi mistrzami w tej dziedzinie. Jesteśmy tak bardzo przekonani o swojej niezniszczalności, że w ogóle nie bierzemy śmierci pod uwagę. To my, nie ludzie, żyjemy tak, jakby miało nie być jutra, bo wydaje nam się, że nic nie może nam się stać.

Wypiłem trochę drinka i zastanawiając się nad kolejnymi sprawami lekko przechyliłem głowę na bok.
- Owszem, część ludzi prowadzi bardzo ryzykowny tryb życia. Mój też taki był, do pewnego stopnia i w tej kwestii nic się za bardzo nie zmieniło. Ale większość z nich jest ostrożna i zadowala się tym, co udaje im się osiągnąć w miarę własnych możliwości.
Ponownie spojrzałem na niego.

- A jeśli chodzi o życie wampira, wszystkie moce i cały ten dostatek... Wśród ludzi też są bogacze. A że nikt nie jest w stanie nic z tym zrobić, to większość z nich zwyczajnie o to nie dba. Owszem, gdyby wampiry się ujawniły jakaś część na pewno zapragnęłaby przemiany, by móc nacieszyć się choć namiastką tego wszystkiego. Ale nie każdy.
Ledwie widocznie uniosłem ku górze kącik ust. Nadal byłem trochę wkurzony, ale rozbawił mnie tok własnych myśli i to, że Aaronowi umykają pewne całkiem istotne szczegóły.

- Bo nawet mając górę złota i cały czas tego świata, wieczne życie z czasem po prostu robi się nudne.

- Nie mówię, że zdrowsze... Odrobinę inne. Ostrożniejsze - uniosłem lekko brwi. - Co jest logiczne, zważając na to, jak łatwo zrobić im krzywdę. Ale nie o to chodzi.

Upiłem łyka, jednocześnie przyciągając nogi do siebie i siadając po turecku. Złapałem kokosa w obie dłonie i pochyliłem się do przodu.
- Zapytałeś jak wygląda życie z perspektywy człowieka. Odpowiadam więc - tak samo. Różnice są, ale dotyczą one chyba wyłącznie tego co my potrafimy, a oni nie, ale nasze tryby życia nie są jakoś bardzo odmienne. I wśród każdego gatunku znajdą się paranoicy, którzy nie potrafią przestać myśleć o zbliżającym się końcu. Na szczęście większość wychodzi z założenia, że po prostu nie ma sensu przejmować się na zapas.

Spojrzałem na niego, uważnie omiotłem wzrokiem, zastanawiając się jak zareagować na słowa, które wypowiedział na końcu. Biorąc pod uwagę cały przebieg naszej rozmowy przyznanie się do tego, że się boi, nie mogło być łatwe. Rozumiałem to, ale nie miałem też kwalifikacji, by bawić się w psychologa. Zaczynałem też pojmować skąd w ogóle wzięły się jego pytania. Westchnąłem, przeczesałem włosy palcami, odgarniając je z twarzy.
- Moment, w którym wydaje nam się, że umrzemy, zawsze wygląda tak samo. Strach jest naturalny. Nikt nie chce umierać za wcześnie. Nikt nie chce umierać, nie będąc nawet w stanie się przed tym obronić. To zostawia ślad. Za każdym razem, nie ważne ile razy by się przez to przechodziło. Ale jak widać nawet wtedy można z tym żyć - nadal obejmując kokosa wyprostowałem kciuki, wskazując na siebie. Na chwilę zamilkłem, zaciskając usta.

- Nie powiem ci, jak zostawić to za sobą, bo nie ma uniwersalnego sposobu. Sam musisz to jakoś rozgryźć. Wiem tylko tyle, że się da.
Zamilkłem, z wahaniem zbliżając kokosa do ust. Napiłem się trochę, nagle czując wzrastające napięcie. Ta rozmowa przybrała bardzo intymny wydźwięk jak na osoby, które do tej pory zamieniły ze sobą ledwie parę słów.

Chrząknąłem.
- Dobra, zrobiło się ciężko - rzuciłem i uśmiechnąłem się, jakby trochę przepraszająco. Szybko omiotłem go wzrokiem, potem wstałem, dopiłem drinka i odstawiłem pustego kokosa na maleńki stoliczek trwale przytwierdzony do leżaka.
- Idę się przebrać. Przydałoby się trochę popływać - powiedziałem z nutą rozbawienia w głosie, po czym dodałem poważniejszym tonem. - Dzięki. I daj znać, gdybyś chciał to jeszcze kiedyś powtórzyć.

         Oczywiście, że moja zdawkowa odpowiedź jej nie usatysfakcjonowała, nawet nie liczyłem na to, że mogłoby być inaczej. Ale czy naprawdę pełna historia z tamtego zdarzenia była jej tak potrzebna? W końcu to nie tak jakby miała się martwić o moje bezpieczeństwo, swoje, czy kogokolwiek innego, nie wiedząc kto był za to wszystko odpowiedzialny i o co tak naprawdę chodziło. A więc co to mogło być? Czysta ciekawość? Najprawdopodobniej tak.
         — Niczego nie obiecuję. — mruknąłem cicho, kiedy zadeklarowała, że chce usłyszeć wszystko w bliżej nieokreślonej przyszłości. Tak czy owak na ten moment miałem milczeć… a chociaż Nym nie uznawałem za kogoś, kto mógłby w jakiś sposób chcieć dołożyć mi problemów, tak sam wolałem sobie ich nie ściągać na głowę… Już i tak wystarczyło mi wrażeń po przesłuchaniach w Watykanie i decyzji starszyzny, aby ponownie przejrzeć moje akta. Do tej pory nic z tego nie wynikło i miałem nadzieję, że tak zostanie, chociaż… tam nic nie działo się przypadkowo i miałem przeczucie, że to nie przejdzie bez echa.
         Na słowa o byciu szczerym, kiwnąłem jedynie głową. Należało jej się chociaż tyle. No i… nawet jakbym chciał ją ochujać to w sumie nici z tego by wyszły, więc nie miałem za bardzo wyboru, ale tego już nie musiałem jej mówić. Lepiej, żeby myślała, że to wszystko z mojej własnej woli bycia prawdomównym gościem, który pewne elementy musi zachować dla siebie.
         Odwróciłem się ponownie w kierunku komody, wykładając ostatki ze swoich bagaży, słysząc z tyłu głowy zniecierpliwione pośpieszanie brunetki.
         — Moment — odparłem, wywracając oczami,  kilka sekund później zamykając szufladę. — Widzisz? Już. — uniosłem dwie dłonie do góry, zaraz jednak opierając się o mebel i słuchając jej wyjaśnienia na temat przejęcia dowództwa. Czyli to było wtedy. Hmmm… nic dziwnego, że nie miałem jeszcze okazji o tym usłyszeć. Przed imprezą u Marou byliśmy już z Shane’em w Watykanie, doświadczając kilku dziwnych akcji… mieliśmy wystarczająco dużo na głowie, jeżeli chodziło o nasze zmartwienia, żeby jeszcze śledzić ostatnie polityczne nowinki. A po tym całym szaleństwie i akcji ratunkowej tydzień niemalże totalnego odcięcia się od świata zewnętrznego było tym, czego chyba wszyscy potrzebowaliśmy.
         Kiedy zakomunikowała, że resztę historii zdradzi przy innej okazji kiwnąłem porozumiewawczo głową, ale nie minęło wiele czasu, nim dziewczyna dorzuciła jeszcze kilka naprawdę istotnych informacji.
         — Chociaż okoliczności nie są do pogratulowania — zacząłem — to gratuluję, że zdecydowałaś się wziąć sprawy w swoje ręce. To… musiało od Ciebie wiele wymagać. — powiedziałem, spoglądając na Nymerię. Pomimo, że brunetka nie wydawała się szczególnie dotknięta przypominaniem sobie tych z pewnością przykrych doświadczeń, które popchnęły ją do takich a nie innych wyborów to i tak czułem jakąś chęć rozluźnienia atmosfery, która jakby się zagęściła. W sumie gdybym wiedział, że podłoże całego zdarzenia było głęboko emocjonalne i to w tym negatywnym sensie to wolałbym tego tematu nie poruszać… zwłaszcza teraz, kiedy dziewczyna przecież chciała się rozluźnić i pewnie zapomnieć o ostatnich nieprzyjemnościach. Z tego też względu potrząsnąłem głową, podchodząc do drobnej dziewczyny i sprzedając jej łokciem lekkiego kuksańca w ramię.
         — To jak powinienem teraz się do Ciebie zwracać, hę? „O można pani”? „Jej wampirza mość”? Nie znam się, poprowadź mnie w dobrym kierunku. — sarknąłem, uśmiechając się półgębkiem. — Ale to już w drodze, inaczej stąd nie wyjdziemy. — dodałem zaraz później, kiwając zachęcająco w kierunku drzwi, wkrótce sam przez nie przechodząc.

         Idąc tak idealnie zaprojektowanym korytarzem, zacząłem się zastanawiać co robi Nina i czy to nie byłby dobry moment, żeby dziewczyna także mogła się z nami zabrać. Nie chciałem zmuszać jej do swojego towarzystwa, patrząc na to jak skomplikowana i niezdefiniowana ostatnio była nasza relacja. Jednocześnie jednak w moim zamiarze nie leżało, aby przypadkiem pomyślała, że wolałbym, żeby trzymała się na dystans, bo tak wcale nie było. Wyciągnąłem trzymany w kieszeni telefon i przez chwilę biłem się z myślami, nerwowo obracając go w dłoni. Napiszę. Tak, napiszę. Najwyżej mnie zignoruje. Albo odpisze, że robi coś innego.


         Wysłane. Teraz tylko czekać, aż zdecyduje co… Uniosłem wzrok znad ekranu telefonu i moim oczom ukazał się niemalże goły zad mojej siostry.
         — Bogowie Olimpu — z mojego gardła wydobył się niemalże agonalny jęk — potrzebuję nowej pary oczu. — zajęczałem żałośnie, zasłaniając sobie wizję wolną ręką. — Zapieprzyłaś strój jakiemuś dzieciakowi i dupa Ci się już nie zmieściła czy po prostu nie mogłaś się zdecydować czy chcesz paradować nago, czy nie i stąd ten wybór? — zapytałem retorycznie, w końcu rezygnując z odcinania sobie obrazów z zewnątrz i decydując się jakoś zmierzyć z brutalną rzeczywistością.
         — Zabierasz się z nami na plażę, gołodupcu? — zapytałem w końcu, decydując się poratować dziewczynę w tym nieszczęściu. Tam chociaż woda zakryje ten gorszący widok. Po paru uwagach blondynka przystała na propozycję, a ja zadzwoniłem po motorówkę. Wkrótce dołączyła do nas Nina i jak się okazało jej nowa współlokatorka, Ashley. W takim składzie ruszyliśmy na zewnątrz domku, na niewielki most, skąd po paru minutach zabrała nas łódź.

         Dotarło do mnie, że siedzę tutaj otoczony samymi babami. Jak? Dlaczego? Skąd? Serio żaden facet nie był chętny, żeby ruszyć na plażę o zachodzie słońca? Czy byłem jakiś nienormalny, że nie cieszyłem się z takiego malowniczego obrazka, jakiego z pewnością zazdrościłby mi niejeden samiec? Jedni pewnie bez zastanowienia krzyknęliby „tak”, ale ci znający moją sytuację już by się wstrzymali. Moja siostra, dziewczyna, z którą swego czasu dzieliłem całkiem ognisty moment, jakaś nieznajoma i wreszcie… moja była dziewczyna, do której wciąż żywiłem uczucie. Ta zbieranina nie mogła być bardziej… niesprzyjająca. Fakt, że sam się w to wpakowałem bez większego pomyślunku dodatkowo sprawiał, że miałem przemożną chęć strzelenia sobie w twarz, byle mocno. Czemu tego wcześniej nie przemyślałem? Niebiosa, co ze mną nie tak?
         Gdy zaczęliśmy zbliżać się do brzegu, stwierdziłem, że trzeba jakoś… rozruszać posiedzenie. Prześlizgnąłem się bezszelestnie w kierunku Ayi, która głęboko wpatrzona w rysujący się przed nią jakże obiecujący widoczek, zupełnie nie przykuwała uwagi do tego, co się wokół niej działo. Z szatańskim uśmiechem wyciągnąłem przed siebie ręce i jednym, krótkim, zamaszystym ruchem posłałem blondynkę za burtę.
          — Od razu zrobiło się jakoś przyjemniej. — westchnąłem z zadowoleniem, przeczesując ręką swoją bujną grzywę i zasiadłem wygodnie na poprzednim miejscu.

         Kiedy postawiliśmy wreszcie stopy na piasku, rozejrzałem się po całym zgromadzeniu, zastanawiając się jednocześnie co teraz.
         — Skoro jest nas tyle… może w coś zagramy? — zaproponowałem.

L e o    U t s u k u s h i i

Ostatni tydzień był dla mnie niezwykle wyczerpujący. Pragnęłam jak najszybciej pozbyć się z pamięci wspomnień dotyczących tego feralnego przyjęcia ale nie było to tak proste jak mogłoby się wydawać. Przed bramą prowadzącą do mojej rodzinnej rezydencji dzień i noc stali żądni sensacji dziennikarze i paparazzi wmieszani w tłum wspierających mnie fanów. Za każdym razem gdy tylko włączałam komputer czy telefon byłam zasypywana tysiącem nowych powiadomień oraz wiadomości. Moje konto na facebooku zostało całkowicie zablokowane przez administratora za „upowszechnianie niestosownych treści”, a wrzucone w czasie urodzin nagranie usunięte ze strony. Westchnęłam ciężko po czym oparłam się o balustradę i przez chwilę bezmyślnie wpatrywałam się w rosnącą przed moimi oczami wyspę. Nie spodziewałam się zaproszenia od Keiry, nie byłyśmy koleżankami. Tak naprawdę nie potrafiłam sobie przypomnieć ani jednego momentu, w którym to chociaż raz ze sobą rozmawiałyśmy. Aczkolwiek to zaproszenie było naprawdę miłe, a myśl o tym że spotkam tam naprawdę bliskie mi osoby sprawiała,  że czułam rozchodzące się po mym ciele przyjemne ciepło. Nie mogłam się doczekać chwili gdy będę mogła ponownie zobaczyć Eiichiego, spojrzeć prosto w jego oczy i szczerze podziękować za to co uczynił dla mojej rodziny. Za to co uczynił dla mnie… Po akcji ratunkowej nie mieliśmy czasu aby wszystko dokładnie sobie wyjaśnić. Uniosłam dłoń i przyłożyłam ją sobie do piersi. W sumie, wtedy w rezydencji rodu Marou myślałam że to tylko sen… Pragnienie serca by tuż przed śmiercią móc go znowu spotkać ale on rzeczywiście tam był. Przyszedł w momencie gdy najbardziej go potrzebowałam i uratował mnie. Moja przyjaciółka, z którą rozmawiałam tuż przed tą całą tragedią nie miała tyle szczęścia. Postanowiłam jednak dotrzymać danego jej słowa dlatego też dwa dni po całym tym zajściu zdecydowałam się wykonać pierwszy krok i zadzwoniłam do Eiichiego. Rozmawialiśmy dość długo i w trakcie kilka razy musiałam przyznawać, że wszystko u mnie w porządku i naprawdę dobrze się czuję. Dowiedziałam się, że to właśnie moje nagranie przyczyniło się do tego, że bliźniaki byli w stanie tak szybko zareagować i pojawić się na przyjęciu. Szczerze się ucieszyłam słysząc, iż spędza ten czas w gronie rodziny i co ciekawe mimo, iż wciąż nie mógł oprzeć się pokusie by wyliczać miliony ich wad podświadomie czułam, że w końcu odnalazł swoje miejsce na świecie. Zanim zeszłam na stały ląd wpierw poprawiłam materiał przylegającej do mojego ciała sukienki. Zgodnie z instrukcją przewodniczki weszłam na pokład niewielkiej motorówki, którą popłynęłam do domku na wodzie. Wraz z pozostałymi, obecnymi w salonie uczniami wysłuchałam przemówienia młodszej siostry Keiry, a następnie udałam się do przydzielonego dla mnie pokoju. Sypialnia była przepiękna i w pełni zasługiwała na nazwę jaką otrzymała. Cesarski Dotyk… Tak właśnie się czułam przechodząc przez wyścielonym miękkim dywanem pomieszczeniu w kierunku jednego z dwóch ustawionych obok siebie łóżek. Położyłam swoją torebkę na jednym z nich po czym udałam się do łazienki. Słysząc hałas w pokoju myślałam, że to tragarze, którzy przynieśli ze statku zabrane przeze mnie bagaże lecz jakież to było moje zaskoczenie gdy ujrzałam wchodzącą do łazienki moja przyjaciółkę Ash. W jej rękach dostrzegłam żółty kostium kąpielowy.
- Ashley  - Krzyknęłam głośno wielce rozradowana w momencie kiedy tylko ją ujrzałam. Doprawdy nie mogło być lepszego połączenia niż nasz dwójka gdyż doskonale się dogadywałyśmy.
- Już wychodzę. Widzę, że również masz ochotę przebrać się w swój strój kąpielowy – Powiedziałam przytulając się do jasnowłosej. – Śliczny kolor, będzie pasować do Twojej cery. – Dodałam mijając dziewczynę w przejściu.

Zaczęłam rozpakowywać swoje walizki i wtedy usłyszałam dźwięk przychodzącego smsa. Początkowo miałam ochotę go totalnie zignorować. Ostatnio praktycznie w ogóle nie korzystałam ze swojego telefonu pragnąc odciąć się od niechcianych wiadomości lecz tym razem odruchowo podniosłam telefon i odczytałam smsa. Już sama informacja o tym kto był nadawcą sprawiła, że szybciej zabiło mi serce. Eiichi…  „Daj mi 5 minut” – Odpisałam szybko uśmiechając się do ekranu swojego telefonu. Rzuciłam się w stronę mojej walizki niemalże wywalając całą jej zawartość na jedno z łóżek. Wyciągnęłam jeden z wielu zabranych przeze mnie kąpielowych strojów i przebrałam się. Wyjęłam z kosmetyczki mgiełkę o zapachu cytrusów po czym spryskałam nią włosy i ciało. Przeczesałam palcami zwilżone kosmyki, narzuciłam na ramiona delikatną, powiewną narzutkę.  Wyszłam na korytarz i ruszyłam w stronę salonu. Zanim jednak znalazłam się w umówionym z Eiichim miejscu wpierw usłyszałam wymianę zdań pomiędzy nim, a Ayą. Przystanęłam, ukryta za ścianą… A więc to tak… Musiałam przyznać, że odbiegało to od tego co myślałam lecz jednocześnie dałam mu swoje słowo, że się pojawię. Nie wiedziałam co powinnam zrobić. Wycofać się? Czy zgodzić na wspólną wyprawę mimo, że liczyłam na cos innego… Kilka chwil tylko we dwoje. Z drugiej strony skoro on mógł zabrać swoją siostrę oraz Nym to ja również mogłam przyprowadzić kogoś ze sobą i oczywistym w tym momencie wyborem była moja współlokatorka. Wróciłam do sypialni zanim Ash ponownie się pojawiła w naszym wspólnym pokoju.
- Wybieramy się na plaże, chodź z nami. – Zasugerowałam jednocześnie chwytając blondynkę za ramie i ciągnąc ją w kierunku wyjścia. Po chwili już byłyśmy w salonie.  
- Cześć wszystkim - Przywitałam się z szerokim uśmiechem. Podeszłam do Nym oraz Ayi i przytuliłam się do nich. Na końcu zbliżyłam się do Eiichiego.  
- Cieszę się, że mnie zaprosiłeś… - Powiedziałam składając na jego policzku krótki pocałunek, uniosłam dłoń po czym przejechałam palcem po bliźnie jaka wiodła w poprzek jego ust. Odsunęłam się nieznacznie i spojrzałam na niego  z wyraźnym zaniepokojeniem w oczach. Miałam tak wiele pytań, na które wciąż nie chciał mi odpowiedzieć. Na niektóre z nich pewnie nigdy nie uzyskam odpowiedzi…  
- Zabrałam ze sobą Ash, mam nadzieję że nie macie nic przeciwko? – Zapytałam ruszając za innymi w kierunku pomostu. Podróż do brzegu trwała zaledwie kilka minut ale i tak był to na tyle wystarczający czas by Eiichi wepchnął do wody swoją siostrę. Zaśmiałam się głośno, a następnie podeszłam do burty i podałam Ayi dłoń pomagając tym samym wyciągnąć jasnowłosą z wody. Zbliżyłam się do chłopaka, zanurzyłam wilgotną dłoń w jego włosach.
- Wiesz że się zemści? – Zapytałam uśmiechając się do ciemnowłosego. Odwróciłam głowę i spojrzałam na malujący się przed nami brzeg. Gdy wysiedliśmy z łódki chłopak zaproponował abyśmy w coś wspólnie zagrali.
- Widziałam boisko do gry w siatkówkę. Co prawda sama nigdy nie grałam ale jak ktoś objaśni mi zasady to moglibyśmy spróbować. – Zaproponowałam.

Eiichi zebrał dupkę w ekspresowym tempie. Wstając uśmiechnęłam się, ukazując rząd białych zębów.
- Przyznaję, że się nad tym nie zastanawiałam, ale "Pani" brzmi w twoich ustach całkiem nieźle - rzuciłam. Zerknęłam na niego z ukosa, po czym ruszyliśmy na plażę. Jak się jednak ostatecznie okazało, w całkiem sporym towarzystwie.

Najpierw spotkaliśmy Ayę.
- Wyglądasz rewelacyjnie - szepnęłam, gdy już skończyli sobie z Eiichim dogryzać, a ona dołączyła do naszego małego pochodu. Potem dołączyły do nas Nina i Ashley. Obie prezentowały się fantastycznie w swoich strojach, których kolor zdawał się odzwierciedlać ich osobowość, jednak obecność Niny sprawiła, że coś ścisnęło mnie w żołądku. Gdy podeszła nas przywitać, przytuliłam się, niezręcznie klepiąc ją po plecach, a poczucie dyskomfortu zwiększyło się jeszcze, gdy zobaczyłam i usłyszałam, jak wita się z Eiichim. Odruchowo odwróciłam wzrok.

Wspólnie udaliśmy się do motorówki, którą zabraliśmy w krótki rejs na plażę. Nieopodal brzegu Aya wylądowała za burtą, choć nie z własnej woli. Słysząc, jak przeklina brata, zaśmiałam się głośno i wstałam, by pomóc jej wrócić na łódź, jednak ubiegła mnie Nina. Bez słowa wróciłam na swoje miejsce, odgarniając z twarzy krótsze kosmyki mokrych włosów. Odwróciłam wzrok w kierunku odległego horyzontu.

Na stałym lądzie dołączyła do nas Roxanne, którą powitałam lekkim uśmiechem. Przywitała się z nami, jednak gdy padła propozycja gry w siatkówkę, dziewczyna odmówiła.
- Nie miejcie mi za złe, ale chyba spasuję - powiedziała. - Mogę za to... liczyć punkty - dodała, unosząc w uśmiechu kącik ust. Coś mówiło mi, że nie do końca o to jej chodziło, ale nikt nie oponował, więc dziewczyna odeszła, by przycupnąć nieopodal. Ja sama przez moment zastanawiałam się, czy nie lepiej będzie do niej dołączyć, ostatecznie uznałam jednak, że w tej chwili zajęcie się czymś będzie dużo lepsze, niż siedzenie na dupie i zadręczanie się mniej lub bardziej sprecyzowanym poczuciem winy. Zostałam więc na boisku, a gdy podzieliliśmy się na drużyny razem z Niną i Ashley rozstawiłyśmy się na pozycjach.
- Musisz po prostu przyjmować piłki - powiedziałam do Niny, po czym cicho zwróciłam się do Ashley. - Ja będę na rozegraniu. Niby nieźle skaczę, ale w tej sytuacji to i tak za mało na atak czy blok.

Potem zaczęła się gra.
Ze względu na mniejszą liczebność drużyny zgodziliśmy się, że Aya i Eiichi powinni mieć pierwszy serw i... to był chyba nasz błąd! Gdy Eiichi posłał piłkę w naszą stronę stało się jasne, że wygrana zdecydowanie nie będzie łatwa. Nina owszem, przyjęła, nie sądziłam jednak...
- Mój błąd - mruknęłam do siebie, po czym podeszłam do dziewczyny. - Złapanie piłki to utrata punktu. Przyjmując musisz ją odbić w stronę kogoś innego.
Szybko pokazałam jej właściwe pozycje.
- Tak jest najłatwiej, ale każde odbicie się liczy. Możesz to zrobić, jak chcesz. Tylko nie łap.

Zgodnie z tym, co powiedziałem Aaronowi, udałem się do swojego pokoju, by się przebrać. Ku mojej radości Aya nie zdecydowała się nieoczekiwanie wrócić do sypialni w czasie, w którym ja tam byłem, poświęciłem więc najpierw nieco czasu na końcowe ogarnięcie swoich rzeczy. Laptopa i całą elektronikę schowałem do szafki nocnej, kwiatowe lei powiesiłem na oparciu łóżka, postawiłem na komodzie niedużą, prostokątną szkatułkę z ciemnego drewna. Potem wyszperałem z szuflady ciemnoszare spodenki kąpielowe i poszedłem do łazienki. Po przebraniu się schowałem podróżne ciuchy, założyłem na nadgarstek gumkę do włosów i wyszedłem na dwór.

Woda była idealna - ciepła, ale zapewniająca ochłodę w porównaniu do temperatury powietrza. Cieszyłem się nią przez chwilę, pływając sobie leniwie na plecach, a gdy już się odprężyłem, zanurkowałem i popłynąłem przed siebie. Odpłynąłem od rezydencji, potem do niej wróciłem, by zaraz popłynąć w zupełnie innym kierunku. Sprawiało mi to frajdę. Musiałem przyznać, że miło było - po raz pierwszy od dawna - poużywać trochę pełnej siły wampirzego ciała. Pomijając okres spędzony w Akademii nieczęsto miałem okazję korzystać ze swoich atutów, a nawet odkąd zamieszkałem na terenie szkoły podobne sytuacje można pewnie było zliczyć na palcach dwóch rąk. Teraz jednak było inaczej. W okolicy nie było nikogo, kto mógłby uznać moje zachowanie za coś nietypowego, korzystałem więc, ile wlezie, powstrzymując się dopiero, gdy po kilku dystansach znalazłem się nieopodal plaży.

Nie była jakoś bardzo blisko - osoby, które tam widziałem nadal były rozmiaru mrówek - nie mogli mnie więc jeszcze zobaczyć, ale i tak zwolniłem, by w końcu zatrzymać się kilkadziesiąt metrów od nich. Rozpoznałem ich i utrzymując się w miejscu przez jakiś czas obserwowałem, jak grają. Choć może raczej należałoby powiedzieć, że patrzyłem, jak Eiichi i Jędza miażdżą drużynę przeciwną. Dziewczyny nie dawały za wygraną i musiałem przyznać, że kiedy już udawało im się odzyskać piłkę, szło im bardzo dobrze. Problem polegał głownie na tym, że niemal każda zagrywka posyłana w ich stronę, niemal każdy atak, kierowany był w Ninę. A tu... no tu już było gorzej.

Nymeria i Ashley wyłaziły ze skóry, by zbierać, co się dało, ale nie zawsze im się udawało, a wtedy była to istna tragedia. Widziałem, jak dziewczyna z przestrachem odbija piłkę w zupełnie przypadkowym kierunku, jak wyciąga rękę, próbując jej dosięgnąć, co pewnie dałoby jakiś efekt, gdyby podskoczyła wyżej niż centymetr nad ziemię. Raz, zawołana przez Białego Kłaka, chyba zupełnie straciła poczucie celu, bo ruszyła w stronę siatki, pozwalając, by piłka po prostu przefrunęła obok.

W końcu, gdy ogłosili koniec pierwszego seta wygranego z drastyczna przewagą, uznałem, że nie mogę z czystym sumieniem dalej się temu bezczynnie przyglądać. Podpłynąłem bliżej i wyszedłem z wody.
- Już dawno nie miałem okazji oglądać tak spektakularnej porażki - powiedziałem, zbliżając się do boiska. Potem uśmiechnąłem się do dziewczyn i dodałem - Chyba przydałby się wam ktoś do pomocy.
Podszedłem do nich, przyglądając się każdej, ale gdy tylko stanąłem obok Nymeria zerknęłam na drugą stronę i odezwała się.
- Czworo na dwoje? To raczej mało sprawiedliwe.
- To idź do nich - odpowiedziałem jej, skinąwszy głową w stronę drużyny przeciwnej. - Chłopak i dwie dziewczyny po każdej stronie. W sam raz.
Spojrzała na Ninę i na mnie, jakby chciała zapytać, czy mam pojęcie, co robię, ale ja tylko wzruszyłem ramionami. Nie oponowała dłużej i przeszła za siatkę.

- Nina, stań pod siatką - powiedziałem, zbierając drużynę do kupy. - Kiedy któreś z nich będzie atakować, skacz jak najwyżej i próbuj zatrzymać piłkę. Tylko jej nie łap i nie dotykaj siatki.
Zjechałem spojrzeniem po jej nogach.
- Ale na początek, słoneczko, zdejmij proszę te szpilki. Zniszczysz je tylko.
Potem odezwałem się do Ashley.
- Rozgrywaj w miarę możliwości. Wiem, że musimy wykonać większość roboty, ale przy odrobinie szczęścia może uda nam się trochę odegrać.
Spojrzałem na nią. Dziwnie się czułem po tym, co się wydarzyło u Marou, ale to nie był szczególnie dobry moment na rozmowę na ten temat. Musieliśmy na chwilę odłożyć to na bok i miałem nadzieję, że ona to potrafi. Klepnąłem ją w ramię i odwróciłem się w stronę drużyny przeciwnej.

- To co? Skoro sytuacja właśnie uległa zmianie, może coś na zachętę? Jakiś mały zakładzik? - zaproponowałem głośno, klaszcząc w dłonie i zajmując pozycję. Spojrzałem na nich, unosząc kącik ust w pewnym siebie uśmiechu.

Słuchając Ashley zrobiłem wielkie oczy, ale na koniec uśmiechnąłem się szeroko. Wyglądało na to, że dziewczyna jakoś się otrząsnęła po naszej ostatniej rozmowie. Przyznaję, było to dla mnie zaskoczeniem, ale bardzo miłym, szczególnie, że miałem z tego powodu całkiem spore wyrzuty sumienia. I tak wiedziałem, że muszę zrobić swoje i przeprosić ją za to, jak ją potraktowałem, ale cieszyło mnie, że nie ucieka na mój widok.
Nina tymczasem, po dłuższej chwili zastanowienia przyznała mi ABSOLUTNĄ rację, dodając, że wcześniej o tym nie pomyślała. Wywróciłem tylko oczami, podczas gdy ona zdjęła je ostrożnie wypinając tyłek w stronę drugiej strony boiska, a potem odniosła je na bok i z namaszczeniem złożyła kawałek dalej na modnym pareo, które z siebie zdjęła.

Spojrzałem wyzywająco na drużynę przeciwną czekając na reakcję. Aya prychnęła i spojrzała na mnie, jakby chciała mnie zabić, na co machnąłem tylko ręką.
- Dobra, przyjmuję wyzwanie – powiedział w końcu Eiichi rzucając do mnie piłkę. Złapałem ją i ruszyłem za pole boiska, by wykonać pierwszą zagrywkę. Uderzyłem mocno, bo chociaż miałem już okazję widzieć ich grę, to wolałem własnoręcznie wybadać sytuację. Co robią, jak reagują, jak działają. Obronili, będąc już na tyle dobrze zgrani, że udało im się odbić piłkę, która już niemal dotykała piasku. Początek seta w ogóle był kiepski. Graliśmy ostrożnie, podczas gdy oni solidnie dawali czadu, w dalszym ciągu bezlitośnie wykorzystując Ninę, będącą naszą... cóż. Jedyną słabością. I to nawet po pozbyciu się szpilek - albo, jak się chwilę później okazało, może właśnie dlatego.

Raz podskoczyła do bloku, ale piłka wślizgnęła się pomiędzy nią a siatkę, w efekcie czego straciliśmy punkt. Potem nagle odpłynęła, stojąc tylko z ledwie uniesionymi rękami, gdy Łajza lekkim ruchem ręki przerzuciła piłkę przez siatkę, a ta wylądowała tuż za plecami szatynki.
- Nina, skacz! - krzyknąłem, podnosząc się i otrzepując piasku po nieudanej próbie przejęcia. Dziewczyna spojrzała na mnie zdezorientowana.
- Wybacz! Po prostu bez szpilek czuję się zupełnie naga. Nigdy ich nie zdejmuję! No, prawie nigdy...

Zaczęliśmy odrabiać dopiero przy stanie 2:7. Kilka dobrych rozegrań i zdecydowane osłanianie Niny przyniosło efekty, pozwalając nam trochę wyrównać. Raz nawet udało mi się zdobyć punkt po trafieniu prosto w biały łeb Ayi, co przyniosło mi niezwykłą wręcz satysfakcję. Gdy piłka upadła na piach za boiskiem, śmiałem się jak głupi.
Później gra była bardziej emocjonująca. Jeszcze tylko w jednym momencie odskoczyli na więcej niż trzy punkty, ale ostatecznie, choć nie bez trudu, zakończyliśmy seta na naszą korzyść przy wyniku 26:24 po dwóch świetnych wrzutkach Ashley.
- Super - pochwaliłem ją, przybijając piątkę. Przechodząc na drugą stronę boiska zdjąłem gumkę z nadgarstka i związałem w supeł włosy, które w czasie trwania seta zdążyły już w większości wyschnąć.

Przechodząc na drugą stronę boiska minąłem świecącego pośladami Irytującego Farfocla. Prychnąłem cicho, w końcu mając okazję powiedzieć, co mi od dawna po głowie chodziło.
- Widzę, że ktoś próbuje udawać starszego, niż jest - rzuciłem. - Wiesz, że nie wystarczy pokazać dupę, żeby inni zaczęli cię poważnie traktować, nie?
Zerknąłem na nią, po czym spojrzałem na resztę.
- To co? Do dwóch wygranych setów? - zapytałem.

Znalazłam się w łazience nim jeszcze Aaron opuścił pokój, ale nie od razu przystąpiłam do zaplanowanych czynności. Teraz, gdy mnie nie widział, gdy byłam sama, znów poczułam tę dojmującą pustkę, którą wcześniej siłą od siebie odrzuciłam. W pewnej chwili zorientowałam się nawet, że siedzę na brzegu wanny, podczas gdy woda lejąca się z kranu szerokim strumieniem już prawie przelewa się przez jej krawędzie. Poderwałam się z miejsca, czując jak przemoczony materiał sukienki przykleja mi się do pośladków. Sycząc cicho szybko zakręciłam kurki.

Przez chwilę stałam tak, zastanawiając się co ja w ogóle robię. Poziom wody w tym czasie trochę opadł, schodząc poniżej awaryjnego odpływu. Dopiero wtedy zmobilizowałam się, by zdjąć ubrania i się zanurzyć, ale nie od razu przyniosło to oczekiwany, relaksacyjny efekt.
Leżąc tak starałam się też zrobić dwie zupełnie sprzeczne ze sobą rzeczy - zastanowić się nad tym, czego właściwie chcę i czego oczekuję, jednocześnie odcinając się od związanych z tym uczuć, by móc ocenić to wszystko na trzeźwo. Szybko okazało się, że nie potrafiłam tego zrobić. Jedna niewłaściwa myśl prowokowała kolejną, aż w końcu trafiałam w środek dezorientującej mieszanki, zażenowania, poczucia winy, zwątpienia i świadomości własnej głupoty, nadal nie będąc ani odrobinę bliżej rozwiązania tego supła.

W końcu poddałam się i wyszłam z wody, nie będąc nawet pewną ile czasu tak właściwie tu spędziłam. Jedyne, co kołatało mi się teraz po głowie, to to, że powinnam dojść do sedna aktualnej sprawy. Nie wiedziałam, co niby miało to zmienić, ale chciałam wiedzieć jak to dokładnie było z tym esemesem i czyją ofiarą tak właściwie się stałam. Wiedziałam, że dyskusja na ten temat nie będzie przyjemna, bo czułam się fatalnie nawet myśląc, że muszę do tego wrócić, ale... Nie wiem.
Powoli zaczynałam myśleć, że może po prostu lubię sprawiać sobie ból.

Owinięta w ręcznik wyszłam z łazienki i wygrzebałam spośród swoich kolorowe bikini o asymetrycznym, bliżej nieokreślonym wzorze. Wróciłam do łazienki, by je na siebie założyć, ale widząc swoje odbicie poczułam się dziwnie naga, zwłaszcza w sytuacji, do której sama zamierzałam doprowadzić, wynalazłam więc jeszcze biały, luźny t-shirt z nadrukiem jakiejś eleganckiej, ludzkiej aktorki... z lat pięćdziesiątych? Sześćdziesiątych? Nie ważne.
Przez chwilę stałam przed lustrem, poprawiając bluzkę, próbując różnego rodzaju drapowania, przesuwając ją w tę i z powrotem, aż w końcu zdecydowałam się zawiązać ją w prosty supeł, tym samym odrobinę odsłaniając brzuch. Byłam średnio zadowolona z efektu, ale coś mnie choć trochę zasłaniało, wyszłam więc z pokoju w poszukiwaniu Shane'a.

Jego ślady odnalazłam bardzo szybko. Lśniły w czarno-białym otoczeniu, opalizując jak powierzchnia hematytu i prowadziły pod drzwi jednego z pokojów. Znalazłszy się przed nimi uniosłam dłoń, ale zawahałam się, nim zapukałam. Wyczuwałam, że w środku nie było nikogo, poza nim, a wiedziałam, że to na pewno on. Nie byłam pewna, czy chcę się na to ponownie narażać... Ale koniec końców zapukałam kilka razy w drzwi i czując, jak mój żołądek zawiązuje się w supeł, czekałam na odpowiedź. Ta jednak nie nadchodziła, a ja czułam, że coraz bardziej się denerwuję.

Kątem oka widziałam jak ostatnie promienie słońca malują horyzont złotem i czerwienią, ciężko mi było jednak docenić w tej chwili piękno tego obrazka. Po jednej lub dwóch bardzo długich minutach zapukałam jeszcze raz, trochę mocniej, a kiedy i tym razem nikt nie odpowiedział, nacisnęłam klamkę i ostrożnie otworzyłam drzwi.
- Shane? - odezwałam się cichutko, powoli wchodząc do środka. Wiedziałam, że skoro nie odpowiadał, to pewnie chodziło o to, że po prostu nie chciał tego zrobić, wątpiłam bowiem, że by mnie nie usłyszał. Coś jednak nie pozwalało mi przystać na zaniechanie tego w tej chwili.
Nie spodziewałam się jednak tego, że zastanę go... zwyczajnie pogrążonego we śnie.

Nagle zrobiło mi się głupio. To mogło przecież zaczekać, prawda? Jeszcze parę minut, godzin. Wiedziałam, że im dłużej będzie to trwało, tym trudniej mi będzie, ale nie miałam serca, by mu przeszkadzać. Patrząc na potargane blond włosy i twarz pełną spokoju uśmiechnęłam się do siebie smutno. Cofnęłam się ostrożnie o krok, potem drugi... i niechcący wpadłam na stolik kawowy.
- Uou - pisnęłam, próbując złapać równowagę, a tymczasem szklane wazony, kieliszki i misy ustawione na blacie obijały się od siebie wydając różnorakie, dźwięczne tony. Zrobił się straszny hałas.
Z przestrachem zerknęłam w stronę Shane'a. No ładnie. To nici ze znikania po cichu.

Leniwie podniosłem obie powieki, a następnie spojrzałem na niebieskowłosą wampirzyce. Dziewczyna wstała z łóżka i zbliżyła do stojącej przy ścianie toaletki. Przez chwilę obserwowałem jak ujmuje swoimi palcami długie, opadające kaskada na plecy kosmyki po czym układa je na głowie w luźne upięcie, odsłaniając tym samym cała szyję co sprawiło, że mimowolnie przegryzłem zębami dolną wargę. W chwili gdy usłyszałem wypowiedziane  przez czystokrwista zdanie na mojej twarzy pojawił się niesforny, zawadiacki uśmiech.
- Nie należysz do kobiet, które tłumaczyły by się z popełnionych przez nie błędów – odpowiedziałem z pełnym przekonaniem o swojej racji – Poza tym na Twoim miejscu nie martwił bym się na zapas o twoja reputację. Prócz „ujmującego” charakteru i wybitnego wręcz poczucia humoru mam również szereg innych zalet. – stwierdziłem nieznacznie wzruszając ramionami. – Może  kiedyś je poznasz. – dodałem podnosząc się z posłania aby poprawić poduszkę na której leżałem i jednocześnie słuchałem dalszej wypowiedzi Keiry.
- Patrzę.. I z niechęcią przyznaje Ci rację.. Widok mam... Zachwycający – rzekłem nie zadając sobie trudu by odwrócić głowę w stronę obrazka opisywanego przez wampirzyce. Nawet na jedną sekundę nie spuściłem wzroku z jej postaci bacznie obserwując  kolejne poczynania mojej nowej współlokatorki. Celowo zignorowałem wzmiankę na temat ukrytej w mojej torbie księgi. Przypuszczałem, że to właśnie był główny argument który sprawił, iż zdecydowała się dzielić ze mną jedna sypialnie. Heh... Jeżeli naprawdę sądziła, że potulnie oddam jej tą książkę to była w błędzie... Wielkim błędzie... Lecz o tym miałem zamiar poinformować ją trochę później.
-Oh... Mademoselle ranisz moje uczucia twierdząc, że nie jestem wart Twojego wysiłku. – powiedziałem teatralne przykładają prawa dłoń do swojej piersi. – Obiecuję zrobić wszystko byś zmieniła swoją opinię. – niebieskowłosa podeszła do posłania na którym leżałem, a następnie położyła swoją rękę na moim udzie. Pozwoliłem na to uznając to za kolejną zaczepkę z jej strony i to był mój błąd... Nie spodziewałem się, że tak pozornie niewiele znaczący gest sprawi, iż znajdę się pod działaniem jej mocy. Nawet nie zdążyłem otworzyć ust by odpowiedzieć na wypowiedziane przez Keire słowa, gdyż nagle ogarnęło mnie ogromne zmęczenie , które sprawiło, że w przeciągu kilku sekund zapałem w głęboki sen.

Poderwałem się z posłania w momencie gdy usłyszałem dziwek rozbijanego szkła. Wciąż lekko nieprzytomnym wzrokiem rozejrzałem się po pomieszczeniu szukając źródła hałasu i wtedy zauważyłem stojąca pośrodku pokoju przedstawicielkę rodu Kuran.
- Junko?? – zapytałem zdezorientowanym głosem wciąż nie będąc do końca pewien czy jest to jawa czy tylko kolejny zesłany na mnie sen. Co dziwne czułem się... Dobrze... Byłem naprawdę wypoczęty, spokojny i zrelaksowany. Pierwszy raz od kilku tygodni nie spędziłem połowy dnia przewracając się z jednego boku na drugi co i rusz rozpamiętując ostatnie wydarzenia.  Odwróciłem głowę w kierunku drzwi prowadzących na balkon zauważając, że słońce zaczęło chylić się ku zachodowi co oznaczało iż spałem co najmniej dwie lub nawet trzy godziny.
-Gdzie... – zacząłem mówić ale przerwałem niemal na samym początku... Nie tęskniłem za obecnością Keiry aczkolwiek musiałem przyznać, że podarowany przez nią prezent przypadł mi do gustu. Zerknąłem na Junko.
- Co Ty tu robisz? Coś się wydarzyło... Znowu? – zapytałem spokojnym tonem jednocześnie czując narastający we mnie niepokój.

Próbując prędko poprawić szklane ozdoby zakręciłam się jeszcze bardziej, niechcący strącając jedną z nich na podłogę, gdzie rozsypała się na drobne kawałeczki. Co gorsza Shane naprawdę się obudził. A jeszcze przez chwilę miałam nadzieję, że może nie wytrąci go to ze snu...
Brawo Junko. Po raz kolejny nagroda za najgłupszy pomysł w dziejach wędruje do ciebie! Nic, tylko się cieszyć.
- Wybacz, nie chciałam cię budzić - pospieszyłam z wyjaśnieniem. - Właściwie, to chciałam... miałam nadzieję, zamienić dwa słowa, ale nie wiedziałam, że śpisz. Nikt nie odpowiadał, kiedy pukałam. Przepraszam, nie miałam zamiaru przeszkadzać.

Zdenerwowana z co najmniej kilku powodów nie wiedzieć czemu zaczęłam zbierać drobinki szkła, kompletnie zapominając, że przecież są sposoby, by zrobić to inaczej.
- Teraz muszę zwrócić Keirze za wazon. Nie powinnam była tu wchodzić - mruknęłam jeszcze, bardziej do siebie, niż do niego. Coś w mojej głowie zaskoczyło, jakiś trybik lekko się przekręcił. Upuściłam trzymane w dłoni odłamki z powrotem na podłogę, otrzepałam ręce i poruszyłam dłonią, by przy pomocy powietrza skupić wszystkie razem w maleńkim, kontrolowanym tornadzie. Tak, to było dobre, logiczne posunięcie. Tak.

Z jakiegoś powodu ten mały pokaz ogarnięcia i racjonalności pomógł mi się trochę uspokoić, odzyskać punkt zaczepienia. Przyszłam tu w konkretnym celu i skoro już narobiłam takiego bałaganu, to należało przynajmniej tę jedną rzecz doprowadzić do końca.
- Nic się nie stało. Przynajmniej nic nowego, ale - spojrzałam na niego, szukając właściwych słów, jednak ciężko mi było je znaleźć.
- Nieszczególnie mam ochotę o tym rozmawiać, ale muszę zapytać - zaczęłam powoli, czując jak drobne kolce zawodu i rozczarowania znów zaczynają mnie dźgać. Uczucie to skojarzyło mi się z odłamkami szkła wirującymi pomiędzy wyciągniętymi przed siebie dłońmi.

- Jeśli nie ty, to kto... - zapytałam, nie potrafiąc jednak dokończyć tego zdania, bo niezależnie jak próbowałam sformułować pytanie, to jego brzmienie zwyczajnie za bardzo bolało. Mogłam mieć tylko nadzieję, że Shane sam domyśli się, o co mi teraz chodziło.