Styczeń, gdzieś na Oceanie Spokojnym DZIEŃ 1

    Słowa i ton głosu Shane’a nadal przesiąknięty był sarkazmem, czy też w pewnych momentach ironią, a ja zaczęłam zastanawiać się, czy blondyn potrafiłby posługiwać się swoim ojczystym językiem bez tych bliskich jego sercu, dodatków… Nieznacznie zmrużyłam oczy, nie chcąc już popadać z nim w dyskusje, iż dla wielu byłam jedyną nadzieją na spokojny, bezbolesny sen i jak niewielu zasłużyło sobie, by takowego doznać… Jak wielu nie docenia tak prostej, biologicznej przerwy od rzeczywistości… Jak wiele razy nie musiałam uciekać się bezpośrednio do okrutnych tortur, pogadanek i rozlewu krwi, kiedy to wystarczyło osobnikowi zabrać możliwość regeneracji, wypoczynku, a i w dalszym planie analizy ostatnich wspomnień… Jedyną cechą, która mogła wydawać się uciążliwa w tego rodzaju zadawania męczarni był czas, albowiem musiało minąć wiele dób, by człowiek, a tym bardziej wampir odczuwał prawdziwe skutki… Po parunastu dniach bezsenności mogłam u ludzi obserwować na tyle zaawansowane wariactwo, że tracili całkowicie świadomość i zaczynali zachowywać się jak okrutne, dzikie, skore do samobójczych prób, zwierząta… W przypadku wampirów musiałam wspomagać się małymi prezentami, które dostarczałam do ich umysłów…
    W przypadku Shane’a nie uciekłam się na tyle daleko, w zasadzie prócz drobnych przypomnień i sytuacji przy klifie uważałam, że wcale aż tak mocno go nie dręczyłam… Był to bardziej…
  - Niepokój. Twój wewnętrzny niepokój nie pozwalał Ci dobrze zasnąć, a tym bardziej wypocząć… Twój organizm tworzył zapewne obrazy i wizje, które Ci się nie podobały, lecz jestem pewna że nawet połowa z tego nie jest moją winą... Nie zwalaj wszystkiego na damę, le Sieur...- powiedziałam.
  - Jeśli zaś chodzi o prezent… Następnym razem celuj w kwiaty… Błękitne… Ewentualnie fioletowe hiacynty- odparłam, po części i tak nie licząc, by łowca znał się na symbolice prezentowych roślin… Umoczyłam wargi w winie, przyglądając mu się i wewnątrz trochę śmiejąc, że próbuje wybić mnie z rytmu czymś takim, jak drobny bałagan…
  - Czy masz to, czego tak bardzo pragnę?- spytałam, zmieniając ton głosu, modulując go na bardziej uwodzicielski, tym samym nadając zdaniu podwójnego znaczenia.

     Wystarczyło jedno moje słowo, z którym niezupełnie zgadzał się ciemnowłosy, by już po chwili słyszeć potok- bo tak mogłam nazwać liczbę słów wytaczających się z ust Aleca, który raczej gustował w ich jak najmniejszej ilości... Tak naprawdę mało obchodziły mnie jego tłumaczenia, tym bardziej że zdążyłam już podobne definicje wcześniej wyszukać, poczytać o nich i prawdopodobnie przyznałabym mu teraz racje. Jednak... Coś było nie tak. Kiedy uniósł swoją głowę i na mnie spojrzał, poczułam jak wewnątrz mnie coś się przewraca. Moje oczy rozszerzyły się, jednocześnie nie ignorując tej drobnej mimiki, jaka pojawiła się na jego twarzy...
  - Bawi Cię... Twój stan?
     Spytałam, obserwując dla mnie coś, co dotychczas myślałam, że jest niemożliwe... Niczym codziennie patrzenie na obraz, który się nie porusza, by pewnego dnia ujrzeć na nim ożywienie... W brązowych oczach nadal widziałam chaos. Jednak inny. Nie mroczny, tajemniczy, nie jak niekończąca się studnia, bardziej jak... Bałagan. To tak jakby nagle ktoś zapalił mi maleńkie światełko, a ja mogłam ujrzeć chociaż najbliższe mi przedmioty, w jego przypadku uczucia. Uczucia... Emocje... Nie rozumiałam co się wydarzyło, dlaczego właśnie teraz, gdyż doprawdy nie stało się nic przełomowego... A przynajmniej... Jak mogłam to pominąć? Jak?
  - Tak... Jak na przykład ta sytuacja? Jak możesz być przystosowany do życia w społeczeństwie, jak widać, że nawet aktualnie sam-na-sam miałbyś problemy... Przez... Świeżą dla Ciebie sytuacje. Uznałeś, że w wyciszeniu będzie Ci łatwiej się z tym uporać. Uważam, że w każdym otoczeniu- jedynie roślin, czy też otoczeniu osób możliwe jest przystosowanie się. Może to kwestia psychiki, jak ktoś ubzdura sobie, w jakiej sytuacji mu łatwiej, lecz biorąc pod uwagę, jak wiele osób istnieje doskonale radzących sobie w społeczeństwie, a którzy wariują, będąc samotnym... Jedynie z własnymi myślami... Może wszystko jest kwestią wystudiowania...- zaczęłam temat, choć szybko uświadomiłam sobie, jak głupie to było w tej chwili. Byłam przyzwyczajona, że mogłam popadać z nim w dyskusje czysto psychologiczne, refleksyjne, stawiające hipotezy, a ja lubiłam stawiać takie, które różniły się od zawartych  w książkach, zupełnie odwrotnie od niego...
     Teraz ten chłopak mierzył się z czymś innym... Pierwszy raz widziałam w nim kogoś, kto był dla mnie nieprzewidywalny, bo na ogół działania Aleca mogłam wręcz planować. Działał logicznie. Przysiadłam przy nim, chyba nieco za szybko przybliżając się, niż miałam w zamyśle...
  - Nie... To nie miało brzmieć jak krytyka... Każdy potrzebuje czasami samotności, Ty z pewnością więcej niż inni... Jeśli powiesz, że mam sobie pójść to pójdę... Aczkolwiek tak szczerze chciałabym przy Tobie zostać- powiedziałam szybciej niż pomyślałam i choć pytania cisnęły mi się na usta, nie otworzyłam ich po tym oświadczeniu...

    Uniosłam wysoko brwi, gdy wyczułam szorstkość w jego wypowiedzi... A następnie niemal chamską odpowiedź, bo praktycznie zarzucił mi niedopuszczanie do siebie innych możliwości niż postawione twardo przez siebie przekonania... Doprawdy... Uśmiechnęłam się, lecz w porę zacisnęłam wargi i odwróciłam głowę, bo powód mojego lekkiego rozbawienie był dosyć nie na miejscu. On był... Bezczelny. No co za typ. A gdy później zaczął mi pokrótce tłumaczyć przyczynę jego niechęci do ludzkości powróciłam do niego wzrokiem, by odnaleźć prawdę w jego oczach, by zobaczyć przejaw tego, co tak naprawdę uważa o innych. Widziałam jego delikatne drgania brwi, pojawiające się zmarszczki na wskutek... Zirytowania? Chyba. Trudno mi było to jeszcze określić.
    Nie przerywałam mu w jego wywodzie, przyglądałam się, zdając sobie sprawę, że może czuć się z tym dziwnie, jak na niego reaguje i jak spoglądam. Jego uciekanie wzrokiem w przypadkowe miejsca mówiły mi, że może... Wręcz wstydzi się swoich emocji. No cóż. Trudno. Nie miałam ochoty mu ułatwiać sprawy, udawać, że nie czuję fascynacji tym dziwnym momentem, może jedynym, jaki będzie mi z nim spędzać.
    Ostatnie zdanie było dla mnie niezrozumiałe. Nie wiedziałam, jak niby mam to odebrać... Jak miałam wyjaśnić mu mój obraz jego osoby? Był chorym psychopatą, a- socjopatą- bardzo przepraszam! Od pierwszego momentu, kiedy tylko go zobaczyłam. Bez namiastki uczuć, pełen intryg, idealnie posługujący się swoją inteligencją... Jak chodząca broń... Kogo? Vincenta? Aarona? Tak naprawdę zrobił z siebie nie broń, a tarczę przed całą ludzkością... Moje domysły nad jego zamknięciem się już dawno dotarły do myśli, że był kiedyś całkowitą odwrotnością tego, co sobą prezentował w ostatnim czasie...
    Był zbyt wrażliwy...
    Na coś, co ludzie zdążyli po części ignorować, a także stawać się tym, czym on tak gardził, by przetrwać w tym świecie... Ludzie stawali się hipokrytami, kłamcami, oszustami głównie dlatego, że sami wcześniej w życiu spotykali reprezentantów tych osobowości... Szatyn przyznał, że nie jest od tego lepszy, jednak i tak wybrał inną drogę... Odseparowania. Może był mordercą, a może i po części tchórzem... Westchnęłam, widząc jego wzrok i nadal nie bardzo rozumiejąc, o co mu chodzi. Powinnam od niego odejść...?
  - Zauważyłeś już chyba, że robię zazwyczaj dokładnie to, czego nie powinnam...- mruknęłam cicho, zagryzając dolną wargę.
  - Niby jesteś inteligentny... I wstępując razem z bratem do akademii nie przewidziałeś przyczepienia się do Ciebie upartej, irytującej blondynki? Może wcale nie jesteś taki mądry, na jakiego się kreujesz...-powiedziałam, robiąc w jego stronę dosyć teatralną minę. Jeśli chciał we mnie wzbudzić złość, albo tym bardziej współczucie, to miał na to marne szanse.
  - Wspomniałeś, że to tymczasowe... Więc chyba nie ma szans, by Cię zabrać na kolejkę górską... Szkoda, będę się musiała zadowolić tym- odparłam, używając swojej mocy by go na sekundę unieruchomić, a już w kolejnej popchnąć do zimnej wody... Jego mimika i ton głosu nie podobały mi się. Wpadał w jakiś dziwny dół, z którego miałam ochotę go wyrwać, choćby miało to oznaczać zdenerwowanie go...

Najwyraźniej postępujący dwudziesty pierwszy wiek nie działał dobrze na romantyzm mężczyzn, a wysłuchiwanie o kwiatach działało na nich jak płachta na byka, czy jak bajka na dobranoc, przy której jednak woleli wywracać oczami, zamiast je zamykać.
- Wyjątkowość... To tak bardzo pojęcie względne. Skąd przypuszczenie że ulotność jest zła i nieatrakcyjna. Czy życie ludzkie nie jest wyjątkowe? Albo ich krew?-zapytałam, uśmiechając się do niego znacząco, dając mu tym samym znać, że zmiana substancji w jego codziennym menu ostatnio uległa zmianie i okryłabym się hańbą, gdybym nie zauważyła tego drobnego szczegółu u dotychczas rygorystycznym dla siebie łowcy...
- Tak samo z kwiatami... Dziewczęta coraz częściej je doceniają, wiedząc, z jaką wstydliwoscią je kupujecie... Mowa oczywiście o naszych kochanych macho... - powiedziałam swobodnie, sącząc wino, a następnie wyostrzajac zmysły, gdy blondyn się przybliżył... Nie zatrzymałam jego ręki, która powędrowała do materiałowego pasa, a gdy szlafrok osunął się nieco, odkrywając część odzieży pod spodem, uważnie obserwowałam jego twarz... Zdawałam sobie sprawę, co mogło powoli dziać się w jego głowie, lecz łącząca nas relacja nie pozwoliła mu się wyzbyć ironii i kolejnej nieco złośliwej uwagi w moją stronę... Słodki, parszywy szczeniak. A może tą bezczelność miał już we krwi...
- Sama nie wiem, gdzie on jest... Minęły czasy, kiedy nie potrafiłam ocenić i wybrać mężczyzny, który godnie by mnie zadowolił... Chociaż biorąc pod uwagę, że będziesz moim współlokatorem... Może powinnam go poszukać...- odpowiedziałam, chcąc dotknąć dłonią jego policzka, lecz nim nią ruszyłam, poderwał się z miejsca, ukazując swój prawdziwy humor... Informując mnie o swojej decyzji... Nie przypadła mi do gustu. Przez chwilę na moją twarz spadł nieodgadniony cień, a w oczach niebezpiecznie się zaiskrzyło. Że w ogóle śmiał jeszcze odmawiać...
- Doszły mnie słuchy o mniemanym ataku... Doprawdy, moje kondolencje, choć trzeba przyznać, że w bliznach wam do twarzy... Trucizna na urodzinach też była nieciekawym wydarzeniem... Szkoda, że nie mogłeś poczuć jej smaku, w chwili gdy ją połykales i w chwili, gdy wracała... Moglibyśmy się wymienić doświadczeniami... - odparłam, z coraz bardziej ciętym, francuskim akcentem. Poprawiłam ułożenie szlafroka, mocniej go zaciskając.
- Jeśli jednak sądzisz, że jesteś jedynym, który stracił ukochaną osobę to jesteś w błędzie... To niemal jak rzecz do odhaczenia na egzystencjalnej liście wampira... Tym bardziej tego, który kwapi się do zabijania podobnym sobie... Żałuję, że ona nie żyje. Erin, prawda? Może gdyby tu była, mogłabym bardziej Cię przekonać... Ale ostatnia propozycja wcale nie wydaje się gorsza- zainsynuowałam, odkładając na stolik szklane naczynie z mocnym trzaskiem, na tyle jednak kontrolowanym, by nie posypało się szkło.

    Uśmiechnęłam się krzywo, wysłuchując jego słowa. A cóż to? Zarozumiałość? Nikt nie byłby zdolny przewidzieć obecności takiej osoby w akademii, jak ja, bo on nie potrafił? Czy to miał być komplement, czy coś źle zrozumiałam... Wystarczyło, bym podała mu za przykład moich braci, którzy mieli w charakterach coś podobnego do mnie i może to pozwalało im zawsze robić otwarty plan. Nastawić się na zadania i cel, lecz brać pod uwagę, że zawsze może znaleźć się coś, co nas zaskoczy- nieważne ile wcześniej o tym nie myśleliśmy... A może to nie do końca o nich. Jakby się tak bardziej skupić zaczynałam sobie przypominać, że to bardziej słowa ojca, któremu zdarzało się powiedzieć coś edukującego w domu- oczywiście do Shane'a- w ramach dodatkowej nauki... W moją stronę mówił bardziej "Aya, ubieraj dłuższe spódniczki..."
    Przyglądałam się, jak szatyn wychodzi z wody... Jak krople zimnej cieczy spływają mu z opadających na czoło włosów, zjeżdżają po skórze... Jego wcześniejsze słowa wraz z tym widokiem zbytnio przypominały pewną sytuację, by jej nie przywrócić w myślach... Jedyne co się różniło to jego oczy, a raczej ich głębia... Jego małe zirytowanie, marszczące się brwi i fukanie...
  - Już Ci kiedyś powiedziałam... Nie boję się, że mnie zabijesz... Nie miałbyś z tego korzyści, nie masz takiego zadania... Więc czemu miałabym Ci się nie przeciwstawiać, kiedy czasami aż mnie trzepie, kiedy coś klepniesz?- spytałam się go, ignorując troszkę jego zarzut o brak oryginalności. Jeśli codziennie go wrzucają do wody to przepraszam, nie wiedziałam... Choć nie mogłam zaprzeczyć, że na tej wyspie musiało być to częstym zjawiskiem, a jednego wampira ofiarą padłam i ja...
  - Aczkolwiek nie mogę tego przypisać to aktualnej... Sytuacji- dodałam szeptem, nawiązując do jego personalnej zmiany, analizując, że też nie bardzo wiedziałam, co się teraz po nim spodziewać... Jeśli odzyskał emocje... Skąd mogłam wiedzieć, że nie jest nawet bardziej wybuchowy niż jego brat? Gdzie znajdowała się granica?
    Podniosłam wzrok, który przez chwilę utkwiony był w ziemi i przyglądałam się jak szatyn wychodzi na brzeg... Przysunęłam do siebie nogi, robiąc minę niewiniątka... Lecz po jego pytaniu coś mnie tknęło... Bo chociaż różne prowadziłam z nim dyskusje i niejeden raz zastanawiałam się nad jego pytaniem, nigdy dotąd nie zadał mi takiego, dotyczącego uczuć... I byłam doskonale świadoma dlaczego. Wręcz mi to przypomniał... Owszem, do tej pory odczuwałam drobną radość, rozbawienie, jednak bardziej na to, jak... NORMALNIE reagował, choćby dając się delikatnie zirytować... Jednak oprócz tego musiał widzieć we mnie, jak reaguje na dane wspomnienie, w którym byłam z nim zdecydowanie za blisko... I nie była to aura niechęci... Odwróciłam gwałtowanie głowę, marszcząc brwi...
  - Po co tak bezczelnie pytasz... Skoro akurat Ty doskonale wiesz...- zarzuciłam mu ze złością w głosie, wiedząc, że właśnie się spaliłam. Jeżeli kiedykolwiek mógł być to mój as w rękawie... To już nim przestał. Wstałam gwałtownie z kamienia, mając ochotę odejść, czując jakiś drobny wstyd, a także to, że kompletnie nie pożądał mojej obecności, więc do diabła, należało go zostawić samego...

    Zarejestrowałam zmiany na jego twarzy... Jak pogłębiała się jego mimika, coraz bardziej wyrażająca złość, gniew, który zapewne rozpalał go od środka... Zdawałam sobie sprawę, że nie jest to najlepsze rozwiązanie. Nie tak powinnam wykonywać ruchy pionkami na naszej małej planszy. Nie skłaniałam go swoimi słowami i poczynaniami do tego, by ostatecznie dał za wygraną i oddał mi księgę... Nie przymilałam się zbytnio, więc jak mógł mi dobrowolnie dostarczyć to, co chciałam?
    Zdążyłam na tyle poznać jego charakter, by zrozumieć, że nie jest osobą, która da się łatwo zastraszyć... Może miałam jeszcze trochę nadziei na manipulację, jednak to jego osoba, która wpływała również na moje uczucia i wybieranie nie najlepszych, niestosownych rozwiązań sprawiała, że wszystko stawało się coraz bardziej skomplikowane i irytujące.
    Doskonale zdawałam sobie sprawę, że przypomnienie mu o dawnej ukochanej, samo wypowiedzenie jej imienia wprowadzi go w szał. Że w żaden sposób nam nie pomoże przejść do kompromisu- wręcz odwrotnie. Jednak jego wzorowa postawa, pozorowanie się na chamskiego dupka, a ostatecznie żalenie się, z jakimi problemami to się nie zmagał, tylko dlatego że poprzednie lata spędził z dupą w chmurach i gębą w czekoladzie, całkowicie wyprowadzały mnie z równowagi. Nie na tyle, by się rzucać, lecz na tyle by słowami wbijać mu igiełki w ciało. Tym razem podziałało to na tyle, że blondyn nie dał rady się opanować...
    Tak bardzo czasami chciałam mu uświadomić, że życie nie jest usłane różami... Że gdyby go jeszcze nastawić na podobne doświadczenia, co ostatnio, za parę lat z jego słodkiego charakteru i prawych zasad pozostałyby tylko zwisające strzępy. Że wybierałby rozwiązania niemoralne i nieczyste, by dobić swojego celu lub uchronić to, co mu jeszcze pozostało... Mimo że zdawałam sobie sprawę, że gdyby był już taki teraz, rzeczywiście z mojej rodziny po tym przyjęciu za wiele mogłoby nie pozostać...
    Z moich ust wytoczyła się mieszanka jęku i warknięcia, gdy przyszpilił moje ciało do muru, dostarczając odrobinę bólu... Jego słowa, które rzucał mi w twarz były przepełnione tak ogromną wrogością, że automatycznie uwolnił też moją...
  - Doprawdy... Pojawiacie się pod koniec przyjęcia akurat "w tym momencie", z pomocną odtrutką... Ciekawe, tym bardziej, że zawartość trucizny zapewne miała coś co wy, łowcy, tak doskonale znacie- odparłam z sykiem i mogło to początkowo brzmieć jak poważny zarzut...
  - Gdyby nie moja wiedza o łączących Cię bliskich relacjach z uczniami Akademii, mogłabym pomyśleć, że mieliście coś z tym wspólnego, a Aya pojawiła się tam zupełnie przypadkiem... Z wiadomej, upartej jej osobowości- kontynuowałam, czując jak z dziąseł wysuwają się kły. Przytrzymywanie mnie przez niego doprowadzało mnie do czegoś z pogranicza oburzenia i wściekłości i aż zaczynałam mieć ochotę połamać mu ręce...  |
  - Ja sobie czegoś nie uświadomiłam? Ja? Czy Ty chociaż widzisz, w jakim świecie żyjesz?!- rzuciła, wyrywając się, używając do tego swojej siły, zamiast go swobodnie przejść i kontynuować rozmowę.
  - Nie wiem, co Ty sobie wyobrażasz w tej szczeniackiej główce, ale ciekawe, jakby nagle pół populacji wampirów zgniła na tamtej sali... I z tego co mi wiadomo, Marou obeszli się bez waszej pomocy. Ciekawe jak długo nie miałbyś tych problemów, gdyby się wzięli dokładnie za to, co jeszcze zostało im na przeszkodzie. Łowcy... Nie uwierzę, że wszyscy jesteście jedną, wielką, wspaniałą rodziną i nie macie starć... Pewnie znaleźliby się tacy, którzy dyskryminują was ze względu na rasę... Jak łatwo można by było ich zmanipulować przez ten amerykański ród i pozwolić Wam wyginąć? A Twoja siostra? Albo padłaby trupem po drodze, albo już na samym końcu, kto wie- odparłam, zamachując się dłonią w jego kierunku i wiedząc z jaką łatwością blondyn przewidzi atak, zdematerializowałam ją w momencie, gdy chciał ją złapać. W tej samej sekundzie posłałam gwałtowny cios stopą w jego brzuch, posyłając go na drugą stronę muru, ignorując towarzyszący przy tym huk.
  - Nie sądzisz chyba, że Twojej siostry się nie obserwuje, hm? Nie wiem w jakie nieprzyjazne towarzystwo się wpakowaliście, czy to może bardziej kwestia Zero Kiryuu, ale gdyby większości czasu ta dziewczyna nie spędzała z kimś z Akademii... Często z kimś nader silniejszym niż żałośni posłańcy, chcący Was zapewne zaszantażować...- zaczęłam i choć podobna sytuacja zdarzyła się jedynie raz, kiedy mogłam wyczuć zainteresowanie z negatywną intencją w kierunku młodej Kiryuu, postanowiłam to nieco naciągnąć zgodnie z moimi przypuszczeniami...
Zaczęłam iść w jego stronę, zaciskając dłoń w pięść.
  - Zawsze wywiązuje się z umowy... Jedyny wyjątek może się pojawić wtedy, jak ładnie zauważyłeś, gdy sama ledwo się trzymam na nogach...- odparłam, wpatrując się wściekle krwistymi oczami w jego postać... Kącik mych ust zaczął poruszać się niestabilnie, by po chwili na mojej twarzy pojawił się krzywy uśmiech.
  - Chcesz teraz wywiązać umowę przez swoje widzimisię, mimo moich starań, by być blisko Twojej siostry... I mieć na nią oko... Troszkę  c'est pas juste- odparłam, zatrzymując się metr przed nim...
  - Nawet nie wiesz co z nią zrobić, Shane... Oddaj mi ją po dobroci- odparłam, wyciągając dłoń na wysokości jego serca i zatrzymując ją na jego piersi.

    Dostrzegł, że coś było nie tak, jednak może trochę za późno. Jego wcześniejsze pytanie czy wszystko było w porządku, zdało mu się więc idiotyczne. Tak naprawdę to nigdy nie wiedział, jak rozmawiać ze swoim bratem. O ile u niego było tyle emocji, że momentami się z niego ulewały, o tyle u Aleca ich brakowało. Zainteresowań też nie mieli podobnych, więc nie było wspólnych tematów. Niemniej, widząc teraz jego stan, chciał za nim podążyć. Chciał, żeby na nim polegał i porozmawiał. Chciał poczuć, że chłopak potrzebuje starszego brata i właśnie dlatego zamierzał za nim podążyć. Nie zdążył… Chociaż zrobił krok we właściwym kierunku, zauważył że Aya już się tym zajęła. Zauważył, że widocznie zainteresował ją stan Aleca i prawdopodobnie też chciała go wesprzeć. Domyślał się, że jego brat wyczuł wampirzycę, ale nie powstrzymał jej. Dla Aarona to był sygnał. Zatrzymał się i spuścił głowę przygryzając wargę. Nie wiedział, czy bardziej zabolało go to, że jego brat NIE CHCIAŁ na nim polegać, czy to, że pomimo wszystkiego co się wydarzyło, Aya wciąż chciała być jakąś częścią jego życia, podczas gdy na Aarona nie chciała nawet spojrzeć. Nadmiar emocji z ostatnich zaczynał go przytłaczać. Stracił jak się okazało siostrę, którą zniszczył jej własny ojciec. Był winny śmierci wielu wampirów. Zranił kobietę, na której mu zależało. I dostał w ryj od jej braci. Niby tylko kilka rzeczy, ale tak bolesnych dla niego, że nie miał już siły. Gwałtownie odwrócił się w przeciwnym kierunku i pospiesznym krokiem oddalił, czując wzbierające w jego oczach łzy. Kurwa, u faceta, łzy… Chcąc uniknąć zostania zauważonym, przyspieszył jeszcze bardziej, i znowu… Aż w końcu dając się ponieść szybkości wampira, po prostu pobiegł. Biegł, dopóki czuł, że nic innego nie może w tej chwili zrobić. Biegł, dopóki czuł, że jeśli się zatrzyma to zacznie płakać. Aż w końcu się zatrzymał na brzegu, czując pod gołymi stopami kamienie. Schylił się, wyszukując płaskiego i cisnął nim w ocen. Sięgnął po następny, a każdy kolejny rzut był coraz mocniejszy, kamień coraz większy, aż cisnął ostatnim z całej siły, jednocześnie wrzeszcząc z całej siły w pustą przestrzeń. Ulżyło mu, ale też spuściło bariery, które starał się trzymać w górze i poczuł łzy, spływające po policzkach. Nawet ich nie powstrzymywał, bo wiedział, że to nie miało sensu. Usiadł na piasku i poddał się chwili słabości i rozpaczy.

    Oddalałam się od niego, kierując się w stronę plaży, czując specyficzne rozgoryczenie, ale również odrobinę onieśmielenia i wstydu... Próbowałam za każdym razem udawać przy nim tak niewzruszoną panienkę, skorą do żartów przy jego osobie, a może i nawet z niego samego, robiąc coś mniej lub bardziej złośliwego, dziecinnego, coś co mogłoby trochę skryć moje szczere zainteresowanie jego osobą, które do cholery, nie miałam pojęcia jak było widoczne w mojej aurze- ale było. Lubiłam go. Za ten specyficzny charakter... Nie w sposób czysto sympatyczny, jak do pierwszej lepszej koleżanki i też nie chodziło o zauroczenie, podsycane niegdyś fizycznym kontaktem... W pewien sposób mnie intrygował, interesował, chciałam go zrozumieć, nawet go w pewien sposób szanowałam... i najwyraźniej tych uczuć się wstydziłam na tyle, by uciekać, gdy tylko przypominałam sobie o jego umiejętności. Może miało to związek z tym, kim był, do jakiej rodziny należał, co zrobił i co jeszcze w swoim życiu zamierza dokonać, uciekając się do bezwzględnych rozwiązań...
    W pewnym momencie poczułam, jak zatrzymuje mnie dłoń, a ja nie jestem w stanie iść- a szczerze, próbowałam się przez chwilę uwolnić. Nie wyrywając się szaleńczo, jednak podejmując parę prób postawienia na swoim, pójścia do przodu i pominięcia tematu... Ale przecież ten szczegół nie mógł zostać przez niego zapomniany... Wszakże to była tajemnica. Ile osób wiedziało?
    Spojrzałam na niego spode łba, nie czując zadowolenia, iż próbuje sprawić, bym powiedziała to na głos. Coś jednak we mnie puściło. W tym momencie. Kiedy patrzył na mnie brązowymi oczami, w których czaiły się emocje... Może to wszystko nie miało takiego znaczenia?
  - To że...- zaczęłam, spoglądając na jego tors, a potem sobie coś uświadamiając... Otworzyłam lekko usta, podnosząc spojrzenie na twarz Marou.
  - Nie przywołałeś mnie...- mruknęłam pod nosem, czując się dziwnie z tym, że pokwapił się sam, by mnie dogonić... I jego koszula... Przełknęłam ślinę, nie będąc tego wszystkiego pewna.
  - Ty... Twoje moce... Nie widzisz moich uczuć...- powiedziałam ostrożnie, ujawniając mu to, co właściwie chciał wiedzieć, lecz dla mnie przestało mieć to już znaczenie. Bardziej interesowało mnie, jak do tego doszło...
    Uśmiechnęłam się delikatnie pod nosem, nie mogąc za bardzo uwierzyć, lecz też nie będąc jeszcze stuprocentowo przekonana.
    - Dostrzegasz mnie teraz... Tylko w bieli, prawda?- dopytałam, czując się dziwnie dobrze, że nie widzi mnie w tej całej cyrkowej otoczce.

    Żart... Nie, to nie był odpowiedni czas i miejsce na żarty, do których nie miałam najmniejszej ochoty. Mówiłam całkowicie poważnie, żywo, prosto mu oczy, by mu zasygnalizować, że skończyła się moja cierpliwość. W momencie więc, gdy wykręcił mi nadgarstek i umiejętnie zablokował, a następnie złamał rękę... To była odpowiedź. Bardziej dobitna niż cokolwiek innego. Z moich ust rozległ się jęk bólu, gdy poczułam go po całej długości kończyny na tyle mocno, że aż musiałam zasapać powietrze... Ręka bezwiednie opadła mi wzdłuż ciała, a ja po raz pierwszy nie miałam ochoty go ukatrupić. Oj nie... To by było dla niego zbyt piękne i szybkie.
    Zacisnęłam mocno zęby, przystępując wampirzym tempem do ataku, nie pozostawiając mu cienia szansy na dotknięcie mnie. Zdrową ręką posłałam jego ciało na okno, rzucając nim niczym szmacianą lalką i obserwując, jak ląduje w pokoju, rozbijając przy tym szkło na wszystkie możliwe strony... Chwyciłam pustą butelkę wina bez przemyślenia, mając ochotę przywalić nią prosto w ten jego parszywy ryj. Jakież było moje zaskoczenie, gdy się okazało, że sama dostałam... Lampą.
  - Shane. Mój Ty odważny głupcze...- szepnęłam, wypowiadając ostatnie słowo z wyraźnym sykiem. Wewnątrz mnie gotowało się tak bardzo, że tylko jedna rzecz oddzielała mnie od rzucenia się na niego i rozerwania go na strzępy. Umiejętnie poprawiłam pozycję głowy do prostej, stawiając kręgi ponownie w odpowiednich miejscach, a następnie spojrzałam na blondyna, za którym już czaiły się długie, rozrastające się łodygi stojącego w kącie bambusa. Zdawałam sobie sprawę, że mogłabym iść na łatwiznę, rzucić się na niego, uśpić a następnie chociażby wypatroszyć. Cokolwiek. Jednak chciałam, by miał świadomość, gdy zadam mu jakikolwiek ból... Zawarczałam cicho, nie czekając zbyt długo i sprawiając, że roślina wybiła się szybciej do przodu, przebijając go na wylot na wysokości płuc. Z jego ust pociekła krew... Przyklękłam przy nim, wbijając się kłami w jego szyję, chcąc jak najszybciej poczuć ulgę w nic nie pożytecznym ramieniu, lecz przerwałam picie na chwilę, odsunęłam się i popatrzyłam mu w oczy. Łodygi cofnęły się gwałtownie, sprawiając mu ból kolejny raz...
    - Mogłam być Twoim słodkim snem... A wybrałeś koszmar- uśmiechnęłam się do niego, oplatając łodygę rośliny wokół jego brzucha...

    Nie potrafiłam odpowiedzieć na jego pytanie, gdyż było zbyt nieprecyzyjne. Że co wiem? To że nie ma mocy? Od sekundy. To, jaką posiada umiejętność? W zasadzie parę tygodni się już uzbierało… Długie tygodnie, podczas których już tak ochoczo nie pojawiałam się w miejscach, gdzie i on często przebywał, jak chociażby biblioteka… A gdy byliśmy w jednym pomieszczeniu nie opuszczało mnie przeczucie, że byłam dla niego jak otwarta księga…
Przekrzywiłam odrobinę głowę w bok, wpatrując się w niego z zaciekawieniem. Więc wystarczyło, by odebrać mu moce, by jego uczucia powróciły? Hah, oczywiście z moich przemyśleń wydaje się to tak bardzo łatwe, do tej pory się zastanawiałam, jakim sposobem się to właściwie wydarzyło ale to oznaczało… Że jego umiejętności były głównym powodem jego izolacji. Może nie do końca jego przeszłość, dzieciństwo i otoczenie zmusiły go do wyłączenia emocji… Tylko samo to, kim był, co potrafił od najdawniejszych lat. A to niezwykle wszystko komplikowało i utrudniało. Sam fakt, że „problem”, choć ciężko mi było to tak nazwać, leżał głównie w nim samym…
  - Szantaż… Czego żądam…- prychnęłam, uśmiechając się delikatnie i marszcząc litościwie brwi.
  - Niczego… To będzie Twoja próba… Lekcja. Lubisz je wszakże. Masz racje, materialne dobra mnie nie interesują… Nie jesteś w stanie mi dać tego, czego pożądam na obecną chwilę… Zostaje Ci zaufanie. Zbudowanie relacji, która przekona mnie, że wcale nie będę chciała wyjawiać Twoich sekretów… A takiego czegoś nie buduje się szantażem, ani pieniędzmi, prawda?- spytałam cicho, podgryzając wargę, chcąc dać mu do zrozumienia, że nie mam zamiaru odbierać sobie w tej sprawie wolnej woli…