LUTY- Poszukiwania ksiąg- Nicea/Watykan

Keira

    Spokój i skupienie pozwoliły mi przetrwać teleportację bez większych konsekwencji. Obyło się również bez bólu głowy. Przynajmniej dotychczas. Poczułam jak moje ciało materializuje się, a stopy stykają się z kamienistą powierzchnią. Porywisty wiatr wzniósł moje włosy, które ograniczyły mi pole widzenia i kiedy odgarnęłam je za ucho, ujrzałam dwie, coraz wyraźniejsze sylwetki.
  - Dziękuję, Manuel. Jak zawsze mogę na Ciebie liczyć- powiedziałam do opalonego mężczyzny, który mierzył niemal dwa metry wzrostu. Puściłam jego ramię i spojrzałam w jego jasne oczy, które emanowały serdecznością. Ukłonił się ledwo widocznie.
  - Jasne, dzwoń kiedy potrzebujesz Keiro.
Wkrótce wysoki, łysy, mocno wytatuowany mężczyzna zniknął z powierzchni wzgórza w Cap de Nice. Zniknął również natychmiast delikatny uśmiech na mojej twarzy.
  - Masz księgę?- spytałam Shane’a, chcąc się upewnić, że nie zapomniał niemal najważniejszego przedmiotu naszej wycieczki. A w zasadzie krótkiego pobytu w rezydencji Pentagram. Zaciągnęłam się znajomym, morskim powietrzem słonecznej Nicei i nie czekając na jego odpowiedź, podwinęłam suknię i poszłam w stronę posiadłości, oddalonej od nas jedynie o siedemset metrów.

Keira

    Nie zareagowałam w żaden sposób na jego anegdotki dotyczące ksiąg… Wszakże doskonale wiedział, o którą mi dokładnie chodziło. Zignorowałam również kwestię mojego pamiętnika, który tak naprawdę nigdy w życiu nie istniał i istnieć zapewne nie będzie… Mając takie potężne narzędzie, jakim był mózg, do przechowywania wszelakich wspomnień i do odtwarzania ich w dowolnym momencie, nie widziałam sensu w czymś takim, jak pisanie pamiętników… Choć rozumiałam, że Shane mógł tego nie pojmować i zamiast zapamiętywać każdą istotną rzecz, wolał rozmyślać o dziewczętach z ostatniej okładki Playboya.
  - Jeśli jej przy sobie nie masz, to nie mamy co tutaj razem robić…- odparłam, wchodząc po obszernych schodach. Najwyraźniej doskonale pamiętał, gdzie mieszkam i gdy zrozumiał, że znajdujemy się w Nicei, nie obyło się bez komentarzy.
Zjechałam go wzrokiem od góry do dołu, faktycznie widząc te jego dziurawe łachmany…
  - Cóż… Kolejnych spodni ojca Ci nie pożyczę… To mogłoby się dla Ciebie źle skończyć- stwierdziłam, idąc dalej.
  - I nie frasuj się, wybrałam moment ich nieobecności. Wolałabym się nie tłumaczyć, dlaczego zapraszam do domu Kiryuu, którego nie stać na porządne ubranie- odparłam, chwytając za klamkę masywnych drzwi. – Natomiast moja malutka siostrzyczka mogłaby Ci nie przypaść do gustu… A raczej Ty jej.
    Ostatni raz spojrzałam na krajobraz przepięknego dla mnie wybrzeża, szalejących na morzu fal i tańczących koron drzew i palm, by następnie wejść do środka holu.
  - Zapraszam…
  - Mademoiselle- usłyszałam po chwili kamerdynera, który dość szybko zauważył, że nie miałam ani jednej rzeczy do zabrania.
  - Cher Monsieur– ukłonił się również w stronę Shane’a.
  - Poradzimy sobie, dziękuję- odparłam do niego.
    Wkrótce odszedł do innego pomieszczenia, zapewne chcąc zająć się codziennymi zajęciami. W środku rezydencji było niemal bezdźwięcznie. Ojciec wolał, by służba najwięcej pracowała wczesnym rankiem i nocą, lecz aby za wiele osób nie spacerowało po rezydencji.
    Spojrzałam na mojego gościa, który mógł się poczuć dosyć niezręcznie. Aczkolwiek nie przejmowałam się tym zbytnio.
  - Potrzebujesz czegoś, Monsieur, czy możemy przejść do konkretów?

Keira

    Uśmiechnęłam się pod nosem na wspomnienie Zero Kiryuu. Jeszcze z dziesięć lat wstecz, gdy dopiero poznawałam starsze społeczeństwo wampirów, wspomniany łowca zrobił na mnie nie lada wrażenie. Nigdy nie miałam okazji porozmawiać z ojcem Shane'a i Eiichiego, w odróżnieniu do wymiany uprzejmości z Vincentem Marou i Kaname Kuran. I choć analizowałam charaktery i wpływy każdego z nich, mocno nie mogłam pojąć tego, że istnieje ktoś, kto tak bardzo nienawidzi swojej rasy, że najchętniej wybiłby każdego osobnika, a na końcu siebie samego... Przynajmniej dopóki sam nie spłodził dzieci o rasie tak bardzo przez siebie znienawidzonej... Chcąc, nie chcąc, wewnętrznie musiał całą nienawiść przelać na wampiry czystej krwi, a zadowolić się musiał uśmiercaniem poziomów E... Gdy patrzyłam na Zero Kiryuu z oddali, po prostu w głębi wyczuwałam jak dużo miał do przepracowania ze swoją psychiką... Wątpiłam jednak, by kiedykolwiek chciał się za to zabrać i rosnącą w nim nienawiść przełamać.
  - Fakt. Mówisz na mnie, że jestem zimna i surowa, lecz ja przy Twoim ojcu to niemal ciepła klucha- odparłam, nie zważając na to, jak poczuje się łowca po tych słowach. Wątpiłam jednak, żeby się ze mną nie zgodził. Wystarczyło sobie przypomnieć, jak lodowate spojrzenie mógł mieć, nawet do dziecka, z jednego prostego powodu.
  - Cóż, pozdrów go serdecznie ode mnie, z pewnością będzie rad- dodałam, idąc po schodach, a następnie przechodząc przez salon. Pomieszczenie nie wyróżniało się zbytnio od wcześniej omijanych pokoi. Dobrze oświetlone dzięki ogromnych rozmiarów oknom, w zimnych odcieniach beżu, bieli i błękitu, ustrojone i wypełnione egzotycznymi roślinami, wodospadami wbudowanymi w ścianę i obszernymi, wygodnymi meblami.
    Przeszłam obok skórzanej kanapy, zerkając na Shane'a i dając mu tym samym znać, by szedł za mną. Dłonią odsunęłam kotary, które zastępowały klasyczne drzwi i wkroczyłam wgłąb wnętrza. Była to część pomieszczenia bez okien, dookoła otoczona wgłębieniem z krystaliczną wodą. We wgłębieniu wbudowane zostało jedyne istniejące w pokoju, białe światło, dające wrażenie delikatnej poświaty. Tylko po jednej stronie ściany dopasowany został wodospad. Po środku znajdowały się trzy fotele, skromny, jasny stoliczek, a także pufy... We wcześniejszych latach było to moje upodobane miejsce do ćwiczenia mocy i medytacji.
    Dopiero gdy otworzyłam masywniejsze drzwi i weszłam do trzeciego z kolei pomieszczenia, ukazała nam się jedna z dwóch bibliotek rezydencji Pentagram.
  - Muszę Cię zmartwić, bo nie do końca znam położenie księgi, której szukamy...- odparłam, patrząc wzdłuż biblioteki, w której znajdowały się kilkanaście ogromnych regałów książek.

Keira Pentagram


    Ukrywanie prawdziwych intencji i zamiarów nie było wspólną cechą jedynie moją i Zero Kiryuu… Tego typu zachowanie wśród wampirów, szczególnie, gdy wchodziły aspekty polityczne, były normą porównywalną do zakładania ubrań nim wyjdzie się z własnego domu… Odkrywanie wszystkich uczuć i zamiarów było jak skakanie przed drapieżnikiem i drażnieniem go, niczym ujawnianie strachu przed urodzonym sadystą.
    Nigdy nie zaprzeczyłam noszeniu masek, jednakże nie widziałam w tym nic szczególnie wyróżniającego się. Wszakże czy nie każdy z nas nosił na co dzień maski, które miały nas dostosowywać do społeczeństwa?
  - Tu nie o pieniądze chodzi, lecz stworzenie nastroju kompatybilnego dla Twoich podświadomych mocy… I wykrzesanie z nich jak największego potencjału. Lecz skąd mógłbyś to wiedzieć, wolisz posługiwać się ustami i spluwą.

    Jeszcze raz prześledziłam wzrokiem bibliotekę. Znajdowały się w niej duże okna, lecz szczelnie przysłonięte zasłonami, przez co aktualnie znajdowaliśmy się w mroku. Trzy pierwsze regały raczej nie wchodziły w grę. Znajdowały się tam głównie księgi o botanice, ekologii i fizyce.
  - Zacznijmy od końca… I nie wiem, kiedy wraca. Ale spróbuj uwinąć się szybko, bo pod choinką możesz liczyć jedynie na rózgę. A w twardej ręce rózga jest wyjątkowo nieznośna- odparłam, ostatnią część zdania szepcząc mu do ucha.
    Skierowałam się w stronę przedostatniego regału, z początku chcąc zająć się dolnymi lekturami.